Dove 2

Akala ko dadalhin niya ako sa isang mumurahing motel sa Cuneta (nasanay na kasi ako na doon dinadala ng mga pumi-pick-up sa akin) subalit tumuloy kami sa isang mamahaling hotel sa Roxas Boulevard. Iyon ang una kong pagkakataon na makatapak sa ganoon karangyang lugar at hindi ko naiwasang mamangha habang nagmamasid.

Pinaupo muna ako ni Gilbert sa lobby bago siya tumungo sa front desk. Magiliw siyang hinarap ng front desk personnel. Muli kong iginala ang aking paningin at in-appreciate ang paligid.

Nang bumalik si Gilbert, akala ko didiretso na kami sa kuwarto subalit niyaya niya ako sa music lounge ng hotel.

“Uminom muna tayo,” ang sabi.

Pagbungad namin, napansin ko na mangilan-ngilan na lamang ang tao sa loob. Siguro dahil pasado alas-dos na. Patuloy sa pag-awit ang singer kahit tila walang pumapansin sa kanya.

“Are you hungry?” ang tanong ni Gilbert pagkaupo namin.

Lumapit ang waiter.

Kahit gutom ako, tumanggi ako sa alok niyang umorder. Ayoko kasing magmukhang nagte-take advantage.

“Beer na lang,” ang sabi ko.

Subalit umorder pa rin siya ng makakain. Siguro halata sa mukha ko na gutom ako. Humingi rin siya ng isa pang beer.

Tahimik kami. Ibinaling ko ang aking atensiyon sa singer at nakinig sa kanyang inaawit. The Nearness of You. Ewan ko kung bakit parang humaplos iyon sa akin. Ewan ko kung bakit parang may ginising iyon na pangungulila sa aking puso. Siguro dahil sa malamyos na tinig ng mang-aawit o dahil sa madamdaming accompaniment.

Dumako ang tingin ko kay Gilbert. Nakikinig din siya subalit nakatingin sa akin. Nang magtama ang aming mga mata, may ngiting gumuhit sa kanyang mga labi. Para akong na-conscious pero ngumiti rin ako.

“You like the song?” ang tanong niya.

Tumango ako.

“Ako rin,” ang sabi niya. “It reminds me of somebody.”

Bago pa ako nakapagtanong kung sino ang naaalala niya sa kanta, dumating na ang kanyang inorder. Na-distract na ako sa pagsisilbi ng waiter.

Kaagad siyang tumungga ng beer.

Ako naman, sinapinan ko muna ng fish and chips ang aking sikmura bago ako uminom. Mahirap nang mag-acidic kasi gutom nga ako. Ayokong mabigo si Gilbert sa performance ko. Ewan ko pero parang gusto ko siyang i-please, tumbasan ang bawat sentimong ibabayad niya sa akin. Sa unang pagkakataon mula nang pumasok ako sa ganitong trabaho, inisip ko ang total customer satisfaction.

Muli akong napatingin kay Gilbert at nakita kong pinanonood niya ako habang kumakain. Muli siyang ngumiti. Alam kong na-obvious na ako na hindi pa nagdi-dinner. Sinikap ko na lang maging pino ang bawat pagsubo at pagnguya ko upang maging disimulado.

Patuloy sa pagkanta ang singer. Hindi ko alam kung bakit parang bigla, naiugnay ko ang kanta kay Gilbert. Hindi ko alam kung bakit habang pinagmamasdan ko siya, nagkaroon ako ng longing sa imahe ng perfect lover na pinatutungkulan ng lyrics.

“May girlfriend ka na ba?” ang tanong niya sa akin.

“Wala,” ang tugon ko sabay iling.

“Boyfriend?”

“Wala rin.”

“Bakit?”

“Sa ginagawa kong ito, mahirap ang may karelasyon. At saka may ibang priorities ako.”

“Katulad ng?”

“Sasabihin ko ba?” Nag-alinlangan ako dahil baka isipin niya, gumagawa lang ako ng kuwento.

“Bakit naman hindi?” ang pilit niya.

Hindi na ako nagkaila. “Pag-aaral. Gusto ko kasing makatapos.”

“Nag-aaral ka?” ang tanong niya na parang nasorpresa.

“Oo. Nagsisikap para sa kinabukasan.”

“Kaya mo ba ginagawa ito?”

Tumango ako at tuluyan nang nagsiwalat ng tungkol sa aking sarili. “Probinsyano ako. Iginagapang lang ng mga magulang ko ang pag-aaral ko. Mahirap lang kami at kinakapos lagi sa pantustos. Ayoko na silang pahirapan pa kaya naghanap na lang ako ng paraan upang kumita ng ekstra.”

Nakatingin lang siya sa akin na hindi ko alam kung naniniwala sa sinabi ko. Ang istorya kasi ng buhay ko ay walang ipinag-iba sa gasgas nang istorya ng bawat callboy sa Metro Manila. Pero iyon ang totoo.

Muli siyang lumagok ng beer na sinabayan ko.

“Ikaw, may boyfriend ka na?” Ako naman ang nagtanong. Gusto kong ilayo sa akin ang topic bago pa man siya mag-isip ng kung ano.

“Wala na. Naghiwalay na kami noong isang linggo.”

Hindi ako nakakibo sa matapat niyang sagot. Naunawaan ko ang lungkot na kanina ko pa nasilip sa kanyang mga mata.

“Ipinagpalit niya ako,” ang patuloy niya.

“Ha? Kanino?” ang tanong ko.

“Sa isang katulad mo.”

***

Tahimik kami habang paakyat sa kuwarto. Pinagmasdan ko ang repleksiyon namin sa salamin na nakapalibot sa elevator. Lihim akong nangiti. Tingin ko kasi, bagay kami. Hindi halata ang agwat ng edad namin at estado sa buhay. Maaari kaming maging mag-boyfriend. Pero, siyempre, nangangarap lang ako. Ewan ko ba pero mula pa kanina nang una ko siyang makita, kung anu-ano nang isipin ang pumapasok sa utak ko. Na kung malalaman niya, tiyak na pagtatawanan niya lang ako at baka sabihin niya pa: dream on!

Pagkapasok namin sa kuwarto, nauna na siyang maligo. Dinig ko ang lagaslas ng shower sa banyo at nai-imagine ko ang paghulas ng mga bula ng sabon sa kanyang katawan. Bumilis ang tibok ng aking puso dahil sa antisipasyon. Naupo ako sa kama at pinagmasdan ang kabuuan ng maluwag na kuwarto na natatanglawan ng madilaw na ilaw.

Maya-maya pa, bumukas na ang pinto ng banyo. Lumabas siya na tanging white briefs lang ang suot. Napagmasdan ko ang magandang hubog ng kanyang katawan. Obvious na nagdyi-gym siya. Toned ang kanyang chest. Flat ang kanyang tiyan. Firm ang kanyang thighs. Nakadama ako ng stirrings sa aking kaibuturan habang papalapit siya sa aking kinaroroonan.

“Your turn,” ang kanyang sabi na gumising sa aking pagkatigagal.

Kaagad akong tumayo at pumasok sa banyo. Hinubad ko ang aking damit at pinagmasdan sa salamin ang aking kabuuan. Hindi man ako gym-toned, alam kong kaibig-ibig din ang aking katawan na akma lang sa mura kong edad. Payat pero malaman.

Habang nagsasabon, dinama ko kung gaano kakinis ang aking balat. Alagang-alaga ko ito kahit noong bata pa ako. Lalo na ngayon dahil pinagkakakitaan ko na ito. Sinalat ko rin ang matambok kong puwet na minsan na ring may nagpumilit umangkin. Hinimas ko ang aking pagkalalaki na kanina pa nag-uumigting. Higit sa anupamang bahagi ng aking katawan, dito ako pinaka-proud dahil alam kong hindi pangkaraniwan ang sukat nito. Marami-rami na rin ang namangha at nabaliw rito.

Nagmadali ako dahil parang hindi ko na matimpi ang aking pananabik. Gusto ko nang ipadama kay Gilbert ang kakayahan kong magpaligaya. In the same way na gusto ko na rin siyang madama.

Lumabas ako na nakatapi lang ng tuwalya.

Nadatnan ko si Gilbert na nakahiga na sa kama.

Mataman niya akong pinagmasdan. May kislap ng pagnanasa sa kanyang mga mata.

Lumapit ako dahan-dahan. Mapanukso ang bawat hakbang.

At bago pa ako tuluyang makarating sa kanya, nalaglag na sa lapag ang tuwalya.

(Itutuloy)

Part 3

Bedazzled

Akala ko tuluyan na akong magreretiro. At makukuntento na lamang sa pagbabasa ng libro tuwing Sabado. Subalit muli akong nabuhayan ng dugo nang makita ko ito…



Tinimbrehan ko kaagad ang barkada na matagal-tagal ko na ring hindi nakakasama. Excited din sila. At ngayon pa lang, naghahanda na kami sa pagbabalik-eksena.

Omigosh, I have nothing to wear!

Dove

Nagkakilala kami ni Gilbert sa kanto ng Orosa at Nakpil sa Malate. Madaling araw na noon at nakita ko siyang papalabas ng bar. Dumiretso siya sa vendor ng sigarilyo na nakapuwesto malapit sa kinatatayuan ko.

Kahit medyo intimidating siya dahil matangkad, guwapo at mukhang hindi pumapatol sa mga katulad ko, naglakas-loob akong i-approach siya. Nangangamba kasi akong ma-zero nang gabing iyon dahil kapos na ako sa panggastos sa papasok na linggo. Maaaksaya ang Sabado ko (na tanging araw na ginagawa ko iyon) kung hindi ako makakakuha ng booking.

Bumili siya ng sigarilyo at nang mapatingin siya sa akin habang nagsisindi, nginitian ko siya.

“Hi,” ang sabi ko pa.

Akala ko babalewalain niya ako (katulad ng kadalasang ginagawa sa akin ng iba dahil obvious naman kung ano ako), subalit nanatili siyang nakatingin sa akin.

Inalok niya ako ng sigarilyo na kaagad ko namang tinanggap. Nag-offer din siya ng light.

“Thanks,” ang sabi ko, nakangiti pa rin at pilit na pinagagana ang charm ko.

Nanatili siyang nakatayo sa tabi ko, nakamasid sa galaw ng mga tao sa labas ng bar sa tapat. Nakiramdam ako at nag-alinlangan na muli siyang kausapin dahil expressionless ang kanyang mukha at parang hindi interesado.

Akala ko basta na lamang niya akong iiwan subalit hinarap niya ako.

“Ano’ng pangalan mo?” ang tanong niya.

Nag-light up ako. “Mark,” ang kaagad kong sagot. Siyempre, alias ko lang iyon. Anton ang totoong pangalan ko. “Ikaw?”

“Gilbert,” ang kanyang sagot. Humithit siya sa kanyang sigarilyo.

“Mag-isa ka lang?” ang follow-up ko upang huwag maputol ang aming pag-uusap.

“Oo,” ang maiksi niyang sagot.

“Baka gusto mo ng kasama. Pwede ako.” Hindi ko napigil ang kaagad na pagbebenta ng sarili ko. Pakiramdam ko kasi, nauubusan na ako ng oras. And besides, iyon naman talaga ang purpose ko kaya naka-display ako sa Malate.

Hinagod niya ako ng tingin. Hindi ko alam kung bakit parang na-conscious ako.

“Magkano?” ang tanong niya.

It was a relief na hindi ko na kinailangang mag-sales talk pa. Gulat din ako dahil pagbabakasakali lang ang alok ko sa kanya and I was half-expecting na tatanggi siya. Sabi ko nga, hindi siya iyong tipong magbabayad sa sex. Sa itsura niya, maraming magkakaloob niyon nang libre.

Nagpresyo ako.

Pinitik niya ang kanyang sigarilyo. “Ok. Sumama ka sa akin.”

Higit akong nagulat dahil kumagat siya. At hindi tumawad. Feeling ko ang suwerte ko dahil bukod sa hindi na ako nahirapang mangumbinsi, ang guwapo pa ng bumili sa akin. Aaminin ko, attracted ako sa kanya at kahit trabaho lang iyon, nakaramdam ako ng excitement sa napipintong pagse-sex namin.

Nagpauna na si Gilbert sa paglalakad at sumunod ako. Akala ko, sasakay kami ng taksi subalit may kotse pala siya na naka-park sa di-kalayuan. Na-impress ako.

“Ilang taon ka na?” ang tanong niya sa akin nang bumibiyahe na kami.

“Twenty.”

“Masyado ka pang bata.”

Gusto ko rin sanang itanong kung ilang taon na siya subalit naisip ko, kailangan pa ba? Tinantiya ko na lang ang edad niya na sa tingin ko ay nasa bente-otso o bente-nuwebe lang.

“Matagal mo na ba itong ginagawa?” ang muli ay tanong niya.

“Bago pa lang.” At the risk na magmukha akong sinungaling, sinabi ko ang totoo. Hindi naman kasi talaga ako full-time callboy. Ginagawa ko lang iyon kapag may pangangailangan. Although of late, ang dalas kong mangailangan kaya ang dalas ko ring magpa-pick-up.

“Guwapo ka. Siguro maraming nagkakagusto sa'yo,” ang muli ay sabi niya.

“Hindi naman,” ang sagot ko. Ewan ko kung bakit parang na-flatter ako sa sinabi niyang guwapo ako. Ibig bang sabihin, attracted din siya sa akin? Malamang, dahil kung hindi, hindi niya ako kukunin. Pero bakit parang wini-wish ko na may mas malalim pang kahulugan iyon? Na naguguwapuhan siya sa akin hindi bilang isang parausan lamang kundi bilang isang tao na may damdamin at pagkatao.

Hindi na siya muling nagsalita at nagpatuloy na lang sa pagmamaneho. Sumulyap ako sa kanya at sa tama ng headlights ng mga sasakyang kasalubong namin, muli kong napagmasdan ang kanyang mukha. Napaka-prominent ng features niya. Subalit ang higit na tumawag sa akin ng pansin ay ang kanyang mga mata. Hindi dahil napakaganda ng mga iyon kundi dahil may nabanaagan akong lungkot na nagkukubli roon. I wondered kung ano ang sanhi niyon.

Naglayo ako ng tingin at marahang bumuntonghininga. Nalanghap ko ang amoy ng kotse niya. Napakabango at amoy bago. Nalanghap ko rin ang amoy niya. Lalaking-lalaki at hindi man ako maalam sa mga pabango, alam kong mamahalin ang gamit niya.

Kadalasan, sa sasakyan pa lang, hinihipuan na ako ng mga customer ko. Sinusukat na ang pagkalalaki ko. I was secretly hoping na gagawin iyon ni Gilbert sa akin pero nanatili sa manibela ang kanyang mga kamay.

Pinagmasdan ko ang kanyang grip, kung paano bumalot sa manibela ang mahahaba at mapipintog niyang mga daliri. Inimagine ko na sa akin nakabalot iyon at kung ano ang pakiramdam niyon. Nagsimula akong magkaroon ng hard-on.

Muli akong napabuntonghinga.

“Ayos ka lang?” ang tanong niya.

“Yup. Excited lang,” ang pag-amin ko.

Tumingin siya sa akin as I shifted uncomfortably.

At sa unang pagkakataon, nakita ko siyang ngumiti.

(Itutuloy)

Part 2

Pag-uulayaw

“Nakakatawa tayo, ano?”

“Bakit naman?”

“Ang tagal na nating hiwalay pero nagkikita pa rin tayo.”

“Oo nga.”

“At nagse-sex.”

“Bakit nga ba natin ito ginagawa?”

“Siguro dahil nasanay na tayo.”

“Siguro nga.”

“Bakit parang ang hirap mag-let go? Kahit mayroon na tayong iba?”

“Siguro dahil mahal pa rin natin ang isa’t isa.”

“Bakit nga ba tayo naghiwalay?”

“Dahil hindi na tayo magkasundo.”

“Bakit kung kailan hiwalay na tayo saka natin hinahanap-hanap ang isa’t isa.”

“Siguro dahil totoo ‘yung kasabihan na mare-realize mo lang ang kahalagahan ng isang bagay kapag nawala na ito sa’yo.”

“Maaari pa ba tayong magbalikan?”

“Sinubukan na natin minsan pero hindi nag-work-out, di ba?”

“Bakit ganoon? Dalawang beses ka nang napasaakin, pinakawalan pa rin kita.”

“Dahil dalawang beses din akong sumuko. Paulit-ulit na lang kasi ang mga problema natin.”

“Pero heto, magkasama na naman tayo sa isang pribadong lugar. Hindi ba dapat itigil na natin ito?”

“Ikaw, gusto mo na ba?”

“Gustuhin ko man, mahihirapan akong gawin.”

“Bakit?”

“Dahil gumive-up man tayo noon sa relasyon natin, hindi nawala ang love.”

“O lust?”

“Siguro. If that is how you’re going to explain the longing we’ve always felt for each other.”

“Bakit ganoon, when I think of somebody I want to make love with, ikaw ang naiisip ko. When I pleasure myself, ikaw ang ini-imagine ko.”

“Ako rin, iniisip ko ang mga bagay na ginagawa ko sa’yo at ang mga bagay na ginagawa mo sa akin. Parang naririnig ko pa ang mga ungol mo at ang mga ungol ko…”

“Lagi kong pinananabikan ang init na dumadaloy sa katawan ko kapag ako ay nasa kaloob-looban mo.”

“Compatible tayo sa sex. Napapaligaya natin nang husto ang isa’t isa sa kama. But not outside of it.”

“Not because we haven’t tried.”

“But because we’ve tried so hard. Twice.”

“Sabi nga, we can’t have it all. Kaya siguro tayo nagkakasya sa ganito.”

“Ang gulo nating dalawa, ano?”

“Oo nga. Parang ang hirap intindihin kung anong meron tayo.”

“Nakaka-guilty din kung minsan dahil pareho na tayong may ibang karelasyon.”

“Pero ang hirap paglabanan.”

“Sabi nga, masarap ang bawal.”

“Masaya ka ba?”

“Oo naman. Kahit ganitong panakaw lang.”

“Ako rin. Masaya akong nagiging tayo pa rin. Kahit paminsan-minsan lang.”

Burstday

Count your life by smiles, not tears,
Count your age by friends, not years.

"The more you praise and celebrate your life, the more there is in life to celebrate." -- Oprah Winfrey