Saturday, July 31, 2010

Chances

“Hello. Nandito na ako sa Manila.”

Parang lumukso ang puso ni Alvin pagkarinig sa boses ni Vincent. Muntik na niyang mabitiwan ang telepono dahil sa excitement.

“Kailan ka dumating?”

“Kanina lang.”

“Kailangan nating magkita.”

“Pwede ka ba mamaya, paglabas mo sa office?”

“Sige. Mag-dinner tayo. Treat kita.”

“What time? Saan?”

Nagtakda sila ng oras at lugar.

Naibaba niya na ang telepono, hindi pa rin mapawi ang ngiti sa mga labi ni Alvin.

Bagay na hindi nakaligtas sa pansin ng best friend at officemate niyang si Darwin. “Sino 'yung kausap mo?”

“Wala. Just a friend.”

“Must be a very special friend.”

Hindi na siya nakapagkaila. “Si Vincent. Kaklase ko noong college sa probinsiya.”

“Kaklase nga lang ba? Ako, kapag tinatawagan ng mga kaklase ko, hindi ako ganyan kasaya.”

Nagtapat na siya. “Okay, isa nga siyang espesyal na kaibigan.”

“Gaano ka-espesyal?” ang untag ni Darwin.

“We were sort of… best friends. Malapit sa isa’t isa. Magkasama lagi. We were always there for each other.”

“Best friends nga lang ba? O boyfriends?”

“How I wish na naging boyfriend ko siya.”

“Sinasasabi ko na. Now, tell me more about him.”

Isiningit ni Alvin sa gitna ng kanilang pagtatrabaho ang pagkukuwento tungkol kay Vincent.

“After graduation, ang balak talaga namin, sabay kaming pupunta dito sa Maynila para maghanap ng trabaho. Kaso pinigilan siya ng tatay niya dahil walang magma-manage sa farm nila. Recently, umuwi ang kuya niya galing sa Dubai. Ayaw nang bumalik at in-assume ang farm. Kaya nalibre siya at itinuloy niya na ang pagluwas. Nandito na siya ngayon sa Maynila kaya tumawag siya.”

“So, talagang sinundan ka niya.”

“Yeah, kaya masayang-masaya ako.”

“Guwapo ba siya?”

Napangiti si Alvin sabay sa pagniningning ng mga mata. “I have yet to meet someone na hihigit sa kaguwapuhan ni Vincent. Para sa akin, siya ang ultimate.”

“Hmmm… Now, I am very curious to meet him.”

“Ipapakilala ko siya sa’yo.”

“Talaga? Kelan?”

“Ngayon.”

“As in now na?”

“Mamaya magkikita kami for dinner. And you are invited to join us.”

***

Nagkakilala sina Darwin at Alvin nang magkasabay sila sa pag-a-apply sa kumpanyang pinapasukan nila. Kahit laking-Maynila si Darwin at si Alvin naman ay laking-probinsiya, kaagad silang nag-click. Nang pareho silang matanggap at magkasama sa training, higit silang naging close. Naging madali para kay Alvin ang pag-a-adjust at pag-a-adapt sa bago niyang kapaligiran dahil kay Darwin.

Ang premise ng friendship nila ay ang magkatulad na seksuwalidad. Maaga pa lang ay inamin na nila na parehong boys ang preference nila. Kahit pareho silang good-looking, hindi nila type ang isa’t isa kaya nag-progress ang relasyon nila na parang sisters. And maybe because they had each other kung kaya kahit nakikipag-date sila, nananatili pa rin silang single.

Ang friendship naman nina Alvin at Vincent ay nagsimula noong first year college. Nagkatabi sila sa first subject at dahil block sectioning ang freshmen sa eskuwelahan nila, hindi na sila naghiwalay. Nag-shift pa nga si Vincent kaya naging magkapareho ang kurso nila at hanggang fourth year, magkaklase at seatmates sila.

Sa kanilang dalawa, higit na matalino si Alvin at siya ang tumulong kay Vincent sa mga subjects na nahihirapan ito. Kapag may exams, sabay silang nagre-review at pinagtitiyagaan niya talaga ang pagtuturo rito.

Dahil lagi silang magkasama at halos dependent na ito sa kanya, nagsimula siyang makaramdam ng kakaiba. At kahit dumating siya sa puntong nahihirapan na siya sa damdamin niya, pinili niya pa ring ikubli iyon dahil ayaw niyang may mabago sa kanilang pagsasama. Natatakot siya na baka layuan siya ni Alvin kapag nalaman nito ang feelings niya.

Kaya nagkunwari siya at umasa. Na balang araw, magkakaroon din ng katuparan ang pag-ibig niya. Akala niya mangyayari na iyon nang magplano silang sabay na lumuwas ng Maynila. Subalit hindi iyon natuloy.

Kaya ngayon nga na naririto na si Vincent, walang pagsidlan ng galak si Alvin. Sa paglipas ng panahon, patuloy niya itong inibig. At kung mayroon man siyang naging resolve, iyon ay ang magpaka-honest na sa kanyang damdamin dahil wala siyang ibang pinakaaasam kundi ang mahalin din ni Vincent.

***

Akala ni Vincent, siya ang mauuna sa meeting place nila. Subalit pagdating niya, naroroon na si Alvin.

Napangiti siya pagkakita sa kaibigan at kaagad siyang humakbang upang ito ay lapitan.

Oblivious siya sa mga tingin ng paghanga na ipinukol sa kanya ng iba pang mga tao sa restaurant. Sa tangkad niyang 5’10, latino features at matikas na pangangatawan, hindi maaaring hindi mapansin ang stand-out niyang dating.

Ngiting-ngiti si Alvin pagkakita kay Vincent. Kaagad niya itong kinawayan. Muli, naramdaman niya ang lukso ng kanyang puso. Tumayo siya upang ito ay salubungin.

Kung wala lang sila sa public place, yayakapin niya ito dahil sa tuwa at pananabik.

Kaagad niya itong ipinakilala kay Darwin.

Hindi nakapagsalita si Darwin nang makipagkamay siya kay Vincent.

Si Vincent naman ay parang nakalimutang bitiwan ang kamay ni Darwin.

Nagtama ang kanilang mga mata.

Nakamasid lang sa kanila si Alvin.

And for a while, nag-standstill ang paligid.

(Itutuloy)

Part 2

Thursday, July 22, 2010

Two Old Friends 5

Kaagad kong nilapitan ang babae sa counter.

“Miss, nasaan na yung mga bata?” ang tanong ko.

“Yung kasama n’yo po kanina?”

“Oo.”

“Sir, umalis na po. Tinake-out yung food nila.”

“Ha?” Sumidhi ang aking kaba. Napatingin ako kay Ben.

“Saang gawi sila pumunta?” ang tanong ni Ben sa babae.

“Sir, doon po.” Sa direksiyon ng beach ang itinuturo ng babae.

Kaagad kaming lumabas ng D Mall. Puno ng mga tao ang lakaran sa beachfront. Masaya at maingay ang mga bar.

“My God, paano natin sila hahanapin?” Hindi ko maitago ang aking pag-aalala.

Inilabas ni Ben ang phone niya at kaagad na tumawag.

“Sino’ng tinatawagan mo?”

“Si Patrick. May dala siyang phone.”

Saka ko lang naalala na may phone din pala ang mga pamangkin ko. Cheri had her tiny bag with her at natitiyak ko na naroroon ang cellphone niya. Si Jeric, di ako sigurado, pero maaring nasa bulsa lang nito ang phone.

Tinawagan ko si Cheri. Ring lang nang ring. Pagkatapos, si Jeric naman. Cannot be reached.

“I can’t get through,” ang sabi ni Ben. “Busy.”

“Di ko rin makontak ang mga pamangkin ko.” Tumingin ako sa kanya. I knew, worry was written all over my face.

“Relax ka lang. We’ll find them.” Kahit paano, may comfort akong nahanap nang salubungin niya ang aking tingin. And his voice was reassuring.

I tried dialing Cheri’s number again. Ganoon pa rin, ring lang nang ring.

Maya-maya, tumunog ang phone ni Ben. Kaagad niya itong sinagot. I looked at him intently, hoping na ang tawag ay mula kay Patrick.

Una kong nakita ang pagkagulat sa expression ng kanyang mukha. Sumunod ang pagseseryoso na may bahid ng pagkainis.

“Can we discuss this later?” ang sabi niya bago ibinaba ang telepono.

“Ben? Why? Who is it?” ang kaagad kong tanong. Masasal ang kaba sa aking dibdib.

“Alam ko na kung nasaan ang mga bata,” ang sagot niya.

“Is there a problem?”

“No. No. They’re fine. Halika, puntahan natin sila.”

Sumunod ako sa kanya. Kahit gusto ko pa ring magtanong, ipinagpasiya kong manahimik na lang.

Naglakad kami patungo sa Red Coconut.

At doon sa tapat nito, na kung saan pinagkakaguluhan ang sand castles, nakita ko ang aking mga pamangkin at si Patrick. May dala palang digital camera si Patrick at pinipiktyuran ang mga pamangkin ko na hawak-hawak pa ang mga hotdog at ice cream.

Halos patakbo kong nilapitan ang mga bata at pinagyayakap ko sila. Pati si Patrick, nayakap ko. Gusto ko sana silang pagalitan pero nangibabaw sa akin ang tuwa at relief pagkakita sa kanila.

“Bakit kayo umalis sa ice cream parlor?” ang tanong ko na lang.

“Gusto kasi ni Cheri na makita ang sand castles,” ang sagot ni Jeric.

“Bakit di n’yo ako tinext?”

“Di ko po dala ang phone ko, Tito.”

“Tinatawagan kita, Cheri.”

“Di ko po naririnig, Tito.”

“Di ba sabi ko, hintayin n’yo kami?”

“Babalik naman kami doon,” ang sagot ni Cheri. “Kaya lang may tumawag kay Patrick kaya sinamahan muna namin siyang maghintay dito.”

“Sino’ng tumawag?”

“Mommy niya.”

Nag-angat ako ng paningin. At saka ko nakita ang babaing kausap ni Ben. She was tall and slim. Straight ang mahabang buhok. Maputi at makinis. May glow ang mukha kahit walang make-up. Sosyal at suplada ang dating. Naka-floral summer dress.

“Don’t look so surprised,” ang narinig kong sabi ng babae kay Ben. “Sabagay, I came here to surprise you. Pero ako pala ang masosorpresa.”

Tumingin siya sa akin, makahulugan.

“Hi,” ang bati niya sabay abot ng kamay. “Ako si Dianne. Ben’s wife. Ex-wife.”

Medyo alinlangan pa akong nakipagkamay sa kanya. “Aris,” ang pakilala ko rin.

“Nice to meet you, Aris.” Kahit nakangiti, she seemed cold and distant. Kaagad niyang binawi ang kanyang kamay.

Muli siyang bumaling kay Ben. “George and I flew in this afternoon. We took the last flight. It was unplanned. Nandito na rin lang kayo ng anak ko kaya naisip ko, maybe we can have a little get-together. I was not expecting na may kasama ka pala.”

“Magkatrabaho kami noon ni Aris sa airline. Dito na lang kami nagkita,” ang naging tugon ni Ben.

“Oh, it’s alright. But the thing is, mukhang napabayaan mo yata si Patrick. Nang tinawagan ko siya at nalaman kong hindi ka niya kasama, nagulat ako at medyo nag-panic. Kaya kaagad ko siyang pinuntahan. Then I called you.” Pumormal ang mukha ni Dianne. “You know what, I am unhappy – no, I am angered – by this. Alalahanin mo, hiniram mo lang si Patrick sa akin.”

“Hindi ko siya pinabayaan. I was just nearby. Malaki na si Patrick at hindi mo na siya dapat binebeybi.”

“Binebeybi ko siya pero hindi ko pinababayaan.”

“This is supposed to be my time with him, Dianne. Hindi ka dapat nakikialam.”

“But you are spending time with somebody else.”

Hindi nakaligtas sa akin ang pasaring na iyon. Nakadama ako ng tensiyon habang nagtutunggalian sila.

“Oh, well,” ang sabi ni Dianne pagkalipas ng ilan pang palitan nila ni Ben ng salita. “Isasama ko na siya ngayon sa hotel. He will be staying with me and George.”

“No.” Matatag ang tinig ni Ben. “I will not allow you to do that.”

“Bakit hindi natin tanungin si Patrick kung kanino niya gustong sumama?” Nilapitan ni Dianne si Patrick na abalang muli sa pictorial nila ng mga pamangkin ko sa sand castle.

“Patrick, honey,” ang tawag ni Dianne, malumanay ang tinig. “Halika na, sumama ka sa akin sa hotel. Your Tito George is there. You’re staying with us at sa amin ka na sasabay umuwi.”

Tumingin sa kanya si Patrick, may pagtataka sa mukha. “Mom? Pero si Dad ang kasama ko.”

“But your Dad is busy with something else. Napapabayaan ka niya.”

“Of course not, Mom. Hindi niya ako pinababayaan.”

“Pero kung saan saan ka niya iniiwan.”

“Ako ang umiwan sa kanya. Pero babalikan ko siya. Namasyal lang kami sandali.”

“Bago ka pa mawala rito sa Boracay, sumama ka na sa akin.”

“No. I don’t like.”

Nakita kong namula ang mukha ni Dianne na hindi ko matukoy kung dahil sa galit o pagkapahiya.

“C’mon, son. Sumama ka na sa akin,” ang ulit niya.

“Mom, I said I don’t like.” Lumabas ang pagka-stubborn ni Patrick, na hindi ito mapipilit sa ayaw niyang gawin. “I want to stay here with Dad, with Tito Aris and with my friends.”

Nakatingin kami sa mag-ina – si Ben, ako, pati ang mga pamangkin ko – at nakikinig sa usapan nila.

Matalim na ang tingin ni Dianne kay Patrick but he was not budging.

“I am staying here,” ang sabi pa. “I don’t want to be with you and Tito George.”

“Patrick, I’m getting angry na,” ang sabi ni Dianne.

“I don’t care.”

Higit na namula ang mukha ni Dianne. Lihim akong natuwa sa pagmamatigas ni Patrick.

At dahil mukhang wala na siyang magawa, gumive-up si Dianne. “Ok, if that’s what you want. But I’m not through with you yet. Mag-uusap tayo sa bahay pagbalik sa Maynila.”

Tumingin siya sa amin ni Ben at doon ko na-realize na kahit maganda siya, napakamaldita pala ng bukas ng kanyang mukha.

Nilapitan niya si Ben. “You won,” ang sabi, sarcastically. “Pero sa susunod, I will make sure na hindi na uli mangyayari ito. Mahihirapan ka nang hiramin ang anak ko.”

“Anak ko rin siya,” ang sagot ni Ben. “May karapatan ako sa kanya.”

“Tingnan na lang natin,” ang tila may pagbabanta pang sabi ni Dianne bago tuluyang tumalikod at umalis. Mabibilis ang mga hakbang habang nililipad-lipad ng hangin ang buhok at damit.

Nagkatinginan kami ni Ben.

“Now you know kung bakit naging magulo ang marriage namin,” ang sabi ni Ben.

“Yeah,” ang sagot ko. “She’s a bitch.” Hindi ko napigil ang paglabas ng salitang iyon sa aking bibig.

He burst into laughter inspite of the preceding dramatic scene. Natawa na rin ako.

“Hindi ka ba nababahala sa sinabi niya?” ang tanong ko.

“No. Nasanay na ako sa kanya. She’s all bark and no bite.”

Napabuntonghininga ako. “Sana nga hindi magkaroon ng consequence sa inyo ni Patrick ang pangyayaring ito.”

Naputol ang pag-uuusap namin nang bigla kaming hilahin ng mga bata.

“Tito, kayo naman ang magpa-picture,” ang sabi ni Cheri.

“Yeah. You stay behind the castle,” ang sabi naman ni Patrick.

Napasunod na lang kami ni Ben.

Jumoin sa amin ang mga pamangkin ko at nagpakarga pa sa akin ang bunsong si Marc. Kinuhanan kami ni Patrick.

And then, nakiusap siya sa isang babae na kuhanan kami.

We had our picture taken na kumpleto kami.

Nang magsawa, nagyaya ang mga bata na panoorin ang firedancers sa beach. Naglakad kami na mistulang isang pamilya. Two guys with kids. I was wondering, hindi kaya nagtataka ang mga nakakasalubong namin?

The kids enjoyed watching the firedancers. Pati ako namangha sa kanilang galing. Patrick took pictures of them.

Pagkatapos, naglakad-lakad kami sa beach. And the kids started to frolic.

Naupo kami ni Ben sa buhangin at pinanood namin ang mga bata.

It was a full moon and the air was crisp. Music was playing from somewhere.

Maya-maya, nagsasayawan na ang mga bata. Ginagaya ang firedancers.

Naramdaman ko ang muling pag-akbay ni Ben sa akin.

Sumulyap ako sa kanya. Ngumiti siya sa akin. Binalot ako ng warm feeling.

Hindi ko napigilan ang puso ko nang mag-firedance din.



Monday, July 12, 2010

Two Old Friends 4

Nagkita kami ni Ben sa may ferris wheel ng D Mall after dinner.

Kasama ko ang mga bata. Bilang favorite uncle, sa akin nila piniling sumama at hindi sa mga magulang nila na naisipang mag-shopping.

Naka-sando at shorts lang si Ben. Litaw ang matipuno niyang pangangatawan. Gayundin ang balahibuhin at mahahaba niyang binti. Napakaganda ng kanyang mga paa sa suot na Havaianas.

Kasama niya si Patrick na tila mini-version niya.

Kaagad nagbatian ang mga bata. Excited na nagkayayaang mag-ice cream.

Sinamahan namin sila sa Fruits In Ice Cream na katabi ng Smokey’s. Pagkakita sa Smokey's, gusto na rin nilang mag-hotdog.

Kahit kaka-dinner lang, pinagbigyan ko ang mga pamangkin ko. Gayundin si Ben, pinagbigyan niya rin si Patrick.

We ordered for them at pinaupo namin sila sa isang mesa.

“Ikaw, gusto mo rin?” ang tanong sa akin ni Ben.

“No. Thanks,” ang sagot ko.

Habang inihahanda ang order ng mga bata, bumulong sa akin si Ben. “I have an idea…”

“What?” ang tanong ko.

“Habang kumakain ang mga bata, bakit hindi muna tayo mag-beer?”

“Ha? Saan?”

“Doon, o.”

Sinundan ko ang direksiyong itinuturo niya. Naroroon sa di-kalayuan ang isang bar na may mga mesa sa labas.

“Ok lang ba na iwan natin ang mga bata?”

“Tanaw naman natin sila mula roon.”

“Ok, sige.”

Nagpaalam kami sa mga bata. At dahil isini-serve na ang order nila, excited sila na parang wala silang pakialam kung umalis man kami ni Ben.

Binilinan ni Ben si Patrick to look after the younger kids. Binilinan ko rin si Jeric na bantayan ang mga kapatid niya, na hintayin kami at huwag silang aalis.

At nagpunta na kami sa bar.

We stayed outside para makapag-smoke din kami. Umorder siya ng Red Horse para sa aming dalawa.

Habang hinihintay namin ang beer, ewan ko kung bakit pareho lang kaming nakatingin sa isa’t isa. Pangiti-ngiti lang na parang wala kaming maisip sabihin.

Hindi naman ako naaasiwa sa kanya. Masaya pa nga ako na nasa harap ko siya at muli ay naiisa-isa ko ang mga detalye ng kanyang itsura na akala ko ay nakalimutan ko na.

Masaya rin kaya siya na nasa harap niya ako?

Dumating ang order namin.

“Hindi ka pa rin ba nadadala sa epekto nito?” ang pagbibiro ko, trying to break the ice, habang isinasalin ko ang beer sa baso.

Natawa siya. “You still remember?”

“How can I forget? I lost my virginity dahil dito,” ang sagot ko na dinugtungan ko ng maiksing tawa.

“Are you afraid na maulit iyon?”

“No. Dahil tumaas na ang tolerance ko sa beer. Hindi na ako basta-basta nalalasing at nakakalimot.”

“Nakalimot nga tayo noon. But it was memorable…”

Napatingin ako sa kanya na nagtatanong ang aking mga mata. What do you mean memorable?

“Sa maniwala ka man at sa hindi, first time ko rin yun. Sa same sex. Hindi ko alam kung ano ang nagtulak sa akin upang gawin iyon. Maybe it was the look in your eyes… ang kalungkutang nakita ko roon na naghahanap ng karamay. Maybe I just wanted to comfort you and I went along with the flow. Pero wala akong pinagsisisihan sa nangyari. And I am glad it happened with you.”

Napangiti ako sabay lagok ng beer.

Uminom din siya at pagkatapos, nagsindi ng sigarilyo. Nagsindi rin ako.

Sa mga ulap ng usok sa pagitan namin, nagpatuloy ang aming pag-uusap.

“Kumusta ka na?” ang tanong ko.

“I am doing ok. Naghiwalay man kami ng wife ko, I am fine.”

“Is there a new girl in your life now?”

“Wala.”

“Why?” Sa isang katulad niya na ubod ng guwapo at gumagalaw sa glamorosang mundo, parang hindi kapani-paniwala na walang bagong babae sa buhay niya.

“Dahil parang napagod ako sa pakikipag-relasyon. It was not actually smooth-sailing for me and my ex-wife. Ang daming problema. Ang daming drama. Parang na-miss ko ang mag-isa. Yung walang iniintindi. Yung walang nagna-nag sa akin. Sure, nakikipag-date ako, gumigimik, pero iniiwasan ko ang ma-involve. Ayoko na muna ng commitment. For now, only my son matters to me. Siya ang inspirasyon ko sa pagtatrabaho ko. At masaya na ako roon.”

Dama ko sa tinig niya at kita ko sa mukha niya ang conviction sa sinabi niya. I believed him.

Muli kaming lumagok ng beer. Halos sabay.

“Ikaw, kumusta ka naman?” ang tanong niya, pagkaraan.

“Busy sa itinayong negosyo. Ok naman, pagkatapos ng birthing pains, maayos na ang takbo. Wala akong pinagsisisihan sa ginawa kong pagre-resign noon. This is exactly what I wanted to do.”

“Akala ko, nag-resign ka noon dahil sa nangyari sa inyo ni Kyle.”

“Partly, maybe. Pero may iba pa rin naman akong ambisyon sa buhay. May gusto akong gawin at ginawa ko lang iyon.”

“Mabuti na lang hindi mo ginive-up ang pangarap mo katulad ng pag-give-up mo noon kay Kyle.”

“Life has to go on kahit nawala man siya sa buhay ko.”

“Mahirap ba na after a long time, muli kayong nagkita?”

“Anong ibig mong sabihin…?”

“Alam ko na muli kayong nagkita sa reunion last year.”

“Ha?”

“I was there.”

“I didn’t see you.”

“I came in late. Sinadya kong huwag nang lumapit sa iyo nang makita kong nag-uusap kayo ni Kyle. Nakita ko na lasing na lasing siya at inalalayan mo siya palabas. Sinundan ko pa kayo sa labas ng bar at pinanood habang nag-uusap. Nakita ko rin na hinalikan ka niya bago siya tuluyang umalis. I was thinking na may importante kayong napag-usapan at muli kayong nagkaayos.”

“Wala kaming inayos. We just said our final goodbyes.”

“So, wala na kayong talaga?”

“Wala na. It was a decision. Closure na talaga iyon.”

“And you’re ok with it?”

“Yeah. Wala na. Wala na akong panghihinayang o sakit na nararamdaman.” Ngumiti ako, marahil upang patunayan ang sinabi ko.

“Siguro may bago ka na?”

“Wala rin. Katulad mo, I am single and just enjoying. Ayoko rin muna ng commitment. Hindi naman mahirap ang mag-isa, di ba?”

“E paano kung dumating yung time na makaramdam ka na ng lungkot?”

“E di tatawagan kita,” ang diretsahan kong pagbibiro na ewan ko naman kung bakit humirit ako nang ganoon.

Natawa siya. “Sure, why not? Malay mo, malungkot na rin ako.”

“At nabago na ang preference mo,” ang dugtong ko.

“Malay natin. Baka pwede nang maging tayo.”

Natawa na rin ako. “Baka maniwala ako. Huwag mo akong bigyan ng false hope.”

“Hindi natin masabi. Nagbabago ang tao.”

“Hindi ako naniniwala na seryoso ka sa sinasabi mo. You’re just teasing me, Ben.”

Tumawa lang siya.

We finished our beer.

“I think we need to go,” ang sabi ko. “Baka naiinip na ang mga bata.” Tinanaw ko ang ice cream parlor. Mali ang akala namin ni Ben na mula sa bar ay matatanaw namin iyon. Hindi siya ganoon ka-visible mula sa kinaroroonan namin.

Binayaran niya ang beer.

“Aris…”

“Yeah?”

“I think we should exchange numbers now bago pa magkalimutan.”

“Ok.”

Nagpalitan kami ng numero.

“Tawagan mo ako kapag malungkot ka na,” ang sabi niya, nakangiti.

“Loko. Gagawin ko talaga yan,” ang sagot ko sabay tawa.

Tumayo na kami. Nagulat ako nang akbayan niya ako habang kami ay naglalakad. Masarap sa pakiramdam ang kanyang hawak. Parang gumaan ang aking mga hakbang.

Subalit kaagad iyong napalitan ng pangamba.

Inatake ako ng matinding kaba.

Dahil pagdating namin sa ice cream parlor, wala na roon ang mga bata.

(May Karugtong)

Part 5

Friday, July 9, 2010

Bye Bye Bed



The hottest dance club in Manila literally burned last night.

I learned about it from Mugen. Then, the text messages started coming in. Nagulo ang buong barkada. Shocked. Sad. Hindi makapaniwala.

Para sa amin na laging laman ng Bed tuwing Sabado, para na rin kaming nasunugan ng bahay.

I cannot imagine Malate without Bed. Tomorrow, Saturday, paano na kami ng barkada? Saan na kami pupunta? May dahilan pa kaya upang pumunta kami sa Malate?

Nalulungkot ako sa nangyari. Really.

Tuesday, July 6, 2010

Turning Two

Today is my blog’s 2nd birthday.



Happy birthday, blog!

To all my friends and readers, thank you sa patuloy na pagsubaybay. Isipin ko lang na napapasaya ko kayo, nai-inspire na akong magsulat.

Salamat sa mga comments ninyo na nagpapasaya rin sa akin. Excited ako lagi na mabasa ang mga sabi ninyo. Sana dumami pa ang mga comments na matatanggap ko.

At sa mga followers ng blog ko, bawat isa sa inyo ay mahalaga. Kung maaari lang na yakapin ko kayo isa-isa upang pasalamatan din. Sana marami pa ang mag-follow at sana yung mga naka-private, magpalit na ng setting para magkakila-kilala rin tayo.

Sa lumipas na dalawang taon, marami akong pinagdaanan. Nag-seesaw ang aking emosyon, gayundin ang aking mga relasyon. At ang lahat nang ito ay ibinahagi ko sa inyo.

Salamat at nakinig kayo sa mga kuwento ko katulad ng isang tapat na kaibigan na nagpagaan at nagpatatag sa aking kalooban.

Ang pagdiriwang na ito ay para sa ating lahat. Dahil kung wala kayo, wala rin ako at ang blog na ito.

O, sabay-sabay na tayong mag-blow. :)

Sunday, July 4, 2010

Two Old Friends 3

Napakapit ako kay Ben.

Mainit ang aking pakiramdam at maulap ang aking kamalayan na hindi ko matukoy kung dahil sa halik o sa alak.

Nakaupo kami nang magkaharap sa kama habang pinaliliguan ng flashes of light na nagmumula sa TV.

Kinabig niya ako palapit sa kanya at binalot ng kanyang mga bisig. Nagdumiin ang kanyang mga labi na malugod kong tinanggap at tinugunan.

Napayakap na rin ako sa kanya habang nilalasap ang kanyang bibig. Masidhi. At matagal.

Habol ko ang aking hininga nang kami ay magbitiw. Mabilis ang tibok ng aking puso na parang tinatambol ang aking dibdib.

Dahan-dahan niyang hinubad ang aking damit. Nagtanggal din siya ng T-shirt.

Inihiga niya ako sa kama at pumaibabaw siya sa akin. Dama ko ang bigat ng kanyang katawan at ang kakaibang sensasyon sa pagdadaupang ng aming mga kahubdan. Naglakbay ang aking mga palad sa makinis niyang balat. Hinimas ko rin ang matitigas na masel sa kanyang likod.

Napapikit ako nang muli niya akong hagkan.

Bumaba ang kanyang mga labi sa aking leeg. Naramdaman ko ang masarap na kiliting dulot ng kanyang butterfly kisses. Humigpit ang pagkakayakap ko sa kanya at nagsimula akong mabalisa.

Higit na dumuro sa aking katinuan ang pagdako ng kanyang bibig sa aking dibdib. Ang bawat flick, swirl at lick ng kanyang dila ay naghatid ng mga mumunting boltahe ng kuryente na nagpakislot, nagpakiwal at nagpapilipit sa akin sabay sa parang paglutang ko sa hangin.

Hindi ko natagalan ang sweet torture na iyon. Marahan ko siyang itinulak upang pahigain. Ako naman ang pumaibabaw sa kanya.

Pinagmasdan ko siya. Parang isang panaginip ang pagkakahain ng kanyang mala-Adonis na kakisigan. Hindi ko natimpi ang pananabik na siya ay tikman bilang pagtiyak na siya ay totoo at hindi pangitain lamang.

Dumampi ang aking mga labi sa kanyang katawan. Humagod ang aking dila sa bawat definition ng kanyang dibdib, rib cage at abs. Saglit akong humimpil sa kanyang pusod. Sinundot-sundot at pinaikutan ko iyon. Napaigtad siya sabay sa pagpakawala ng impit na ungol.

Bago ako tuluyang dumausdos pababa, tinanggal ko muna ang kanyang shorts at brief. Humalimuyak ang kanyang pagkalalaki na higit na nagparubdob sa aking pagnanasa.

Hindi na ako nag-aksaya pa ng sandali. Kaagad kong sinimsim ang sentro niyang nag-uumigting. Kinubkob ng aking bibig ang cylindrical niyang hugis at hinigop-higop, hinimod-himod ang mga bahaging sensitive.

Napahawak siya nang mahigpit sa akin habang napapaliyad at napapabiling-biling. Halos hindi ako makagalaw sa magkasalikop na pagkakaipit ng kanyang mga binti.

Maya-maya pa, hinila niya ako paakyat at muling hinalikan sa mga labi. Tinunton ng kanyang mga daliri ang arko ng aking spine mula leeg hanggang kuyukot. Dinakot-dakot niya ang aking butt at minasa-masahe. Hinubad niya ang natitira kong saplot.

Pinadapa niya ako at hinalik-halikan, patuloy ang kanyang mga palad sa paghimas sa aking likod. Hanggang sa gumawi siya sa ibabang bahagi ng aking katawan. Naramdaman ko ang kanyang pagsundol.

Napapikit na lamang ako at nagpaubaya sa kanyang maingat na pagtantiya.

May pangamba man, ipinagpasiya kong ipagkaloob nang buo ang aking sarili.

He was gentle and patient until I was ready.

He slid through me like hot knife into butter.

***

Akala ko pagkatapos niyon, may mababago sa pakikitungo ni Ben sa akin. Subalit nanatiling normal ang lahat sa amin. Nagbabatian at nag-uusap kami na parang walang nangyari.

Nanatili kaming magkaibigan at ang naganap ay sikreto na pareho naming iningatan.

Sa huling araw ko pagkatapos mag-resign, parang itinakda na magkalipad kaming dalawa.

Alam niya na last flight ko na iyon at hindi ko matiyak kung lungkot ang nakita ko sa kanyang mga mata habang nagpapaalam ako sa kanya.

Hindi ko inaasahan ang sumunod niyang ginawa.

Niyakap niya ako. Mahigpit.

“Mag-iingat ka,” ang sabi. “Naririto lang ako kung may kailangan ka o kung may problema ka.”

Yumakap din ako sa kanya.

“You promise to call or text me?” ang tanong niya.

“I promise,” ang sagot ko.

Pero iyon na ang naging huling komunikasyon namin sa loob ng mahabang panahon.

At kanina nga, sa hindi inaasahang lugar at pagkakataon, itinadhana na kami ay muling magtagpo.

(May Karugtong)

Part 4