Monday, January 27, 2014

Pakikihati

Siya ay dumating. Parang hindi pa rin ako makapaniwala na siya ay dumating. Titig na titig ako sa kanya. Titig na titig din siya sa akin. Sana’y may mga mata rin akong kagaya ng sa kanya. Hindi na kailangang magsalita. Hindi na kailangang ngumiti. Naroroon na, nakikita ang ibig sabihin, ang nilalaman ng dibdib.

Napagtanto kong masaya siya sa aming pagkikita. Hindi man siya nakangiti na kagaya ko, hindi maikukubli ng kanyang mga mata ang ligayang hindi ko lang nakikita kundi nadarama. Ganoon talaga siya, hindi masalita at hindi palangiti. Subalit nang kami ay magyakap, nakumpirma kong hindi lang siya natutuwa kundi nananabik. Mahigpit ang yakap niya sa akin na parang pagbibigay-laya sa lahat ng pananabik na kanyang tinimpi. Pananabik na sa akin din ay bumalot, hindi ko nga lang lubusang mahugot sa matagal na pagkakasuksok sa aking loob.

Hindi ko nais na masayang ang mga sandali. Hinanap ko ang kanyang mga labi at siya ay hinagkan. Kung paanong hindi makapangyarihan ang aking mga mata, gayundin ang aking mga bisig. Subalit makapangyarihan ang aking bibig. Magagawa nitong magpahayag ng damdamin – hindi sa pamamagitan ng mga salita (parang mga mata lang niya) – kundi sa pamamagitan ng mga halik. Doon ko maaaring lubusin ang pahiwatig kung gaano ko siya ka-miss, kung paanong sa nagdaang panahon ay nabuhay ako sa paghihintay sa kanyang pagbabalik.

Sa paghupa ng init pagkaraan ng mahaba at paulit-ulit na pagniniig, pagkaraang masaid ang lahat ng uhaw, gutom, lungkot, ligaya at hinanakit, siya ay tahimik na bumangon at nagbihis. Pinagmasdan ko ang kanyang kahubdan na unti-unting nabalutan at naglaho sa aking paningin, parang pagkukubli sa mga kasinungalingan at pagkukunwaring masarap sanang lasapin kung hindi lang sa mapait na after-taste.

“Kailangan ko nang umalis.”

“Kailan ka babalik?”

“Hindi ko alam. Nagdududa na siya at naghihigpit.”

“Kung magagawa ko lang na limutin ka at huwag nang umasa pa.”

“Kung magagawa ko lang na iwan siya at maging tayong muli.”

Tumitig siya sa akin. Muli kong nakita sa kanyang mga mata ang emosyong hindi na kailangang gamitan ng mga salita. Kumurap-kurap siya na tila ba’y nais pawiin ng mahahaba niyang pilik ang pamumuo ng luha. Nanuot sa aking puso ang mensaheng higit na makapangyarihan kaysa anumang excuse, kaysa anumang indikasyon ng kanyang kahinaan upang ipaglaban ako at ang aming pag-iibigan.

Hindi ko kayang salubungin ang kanyang mga mata kung kaya ako ay napayuko na lamang, hindi bilang pag-iwas kundi pagsuko at pagtanggap sa kung anumang maaari niyang ibigay na dapat kong pagdamutan.

At siya’y umalis na, taglay ang aking kahibangan sa isang bagay na walang katiyakan.

Mailap ang hiram na mga sandali. Maramot ang nakaw na ligaya. Subalit muli akong maghihintay at aasa. Magtitiis sa hapdi ng pakikihati.

Sunday, January 5, 2014

Harot

Binasà niya ang kanyang mga labi dahil napansin niyang nakatingin sa kanya ang guwapong bagets na kasakay niya sa jeep. Inayos niya rin ang kanyang buhok na nililipad ng hangin at umanggulo siya ng upo upang mapaharap siya rito nang tuwid. Bumuwelo muna siya saglit bago sinalubong ang tingin ng bagets. Sa mga labi nito’y naroroon ang isang ngiti at sa mga mata’y ang interes na hindi maikukubli.

Totoo nga yata ang kasabihang “when it rains, it pours” dahil mula nang pakawalan niya ang sarili at yakapin ang kanyang tunay na pagkatao, naging napakadali na para sa kanya ang kumonek sa mga lalaki -- sa club, sa bar, sa mall at ngayon nga’y pati sa jeep. Mula nang ni-reinvent niya ang sarili na maging mas fashionable, outgoing at adventurous, tila naging magneto na siya sa atensiyon ng mga natitipuhan niya, na para bang biglang nagbukas sa kanya ang mundo. Kung noon ay palaging zero ang lovelife niya, ngayon ay aktibo pati sex life niya. Hindi maaaring lumipas ang isang linggo na walang nangyayari sa kanya. Sabi nga ng mga kaibigan niya, siya na ang “reyna” kapag gumigimik sila. Kapapasok lang nila sa club, may kasayaw na siyang bagong kakilala. At maya-maya pa’y may ka-kissing na. Sa loob ng isang gabi’y nakaka-ilan siya. Madalas nauuwi sa “take home” subalit pagkaraan, konting text text lang tapos wala na. 

Not until dumating si Ryan sa buhay niya -- nakilala niya rin sa club on a Saturday night. Nag-alok ito ng relasyon at tinanggap niya dahil sa unang pagkakataon, nakaramdam siya ng kakaiba. Nakita niya kay Ryan ang mga katangiang hinahanap niya. Sa simula’y okay naman sila, masaya siya. Hanggang ngayon, masaya pa rin naman siya subalit natuklasan niya ang kahinaan niya sa gitna ng pakikipagrelasyon -- hindi niya kayang magpaka-faithful! Sa tagal ng panahon na halos walang pumapansin sa kanya, di niya maiwasang lumandi pa rin sa iba. Katulad ngayon, wala naman siyang balak humarot subalit ang mga mata ng guwapong bagets na kasakay niya sa jeep ay nang-aakit, nang-iimbita. Para siyang insektong nadikit na sa sapot nito at hindi na niya magawa ang kumawala. 

Eksaktong pagtapat ng jeep sa Victory Lodge ay pumara ang bagets, sinenyasan siya nito at tinapik sa tuhod bago umibis. Napasunod na lamang siya nang kusa. Bumaba rin siya at sa tanglaw ng patay-sinding neon sign ng motel, natagpuan niya ang sariling nakatayo sa harap ng bagets na ngiting-ngiti at titig na titig sa kanya. Ang tangkad niya pala at ang ganda ng kanyang mga mata!

“Hi, ako si Joey,” ang pakilala nito sa kanya. Malalim ang boses, lalaking-lalaki.

“Ako si Mark,” ang pakilala niya rin. Alias lang, not his real name.

Inakbayan siya nito at tila nagkakaintindihan na silang sabay na humakbang patungo sa direksiyon ng motel.

Nag-uumapaw siya sa excitement habang abala ang isip sa pagbibigay rason at justification sa kanyang gagawing pagtataksil. Sorry, Ryan. Tao lang. Marupok. Malibog. Mahina sa tukso.

Pagpasok nila sa lobby ng motel, natigilan siya at napahindig. Bigla siyang nanlamig -- binalot ng magkakahalong takot, galit at sakit. A dose of his own bitter pill!

Naroroon si Ryan sa reception, may kasama ring iba at nagche-check-in.