Mang-aagaw

Nag-away kami ni Ace Sabado nang gabi sa Bed.

Ang pinag-awayan namin? Boylet!

Nakakahiya. Ayoko na lang isipin.

Pagkaraan ng outing sa Puerto Galera, iyon ang muling pagkikita-kita namin ng barkada. Kumpleto kami at ang saya-saya. Nag-reminisce kami ng mga funny moments. Walang-wala akong inkling na magkakaroon ng drama in the end.

Pagpasok namin sa Bed, may girl na napaka-chikadora na nakipagkilala sa akin. Tapos ipinakilala niya ako sa mga kasama niyang boylets. Na-take note ko kaagad ang isa sa kanila na nagngangalang Rayver. Since katabi ko si Ace, ipinakilala ko rin siya sa grupo ni girl.

Bigla akong niyaya ni girl na magsayaw. Pinagbigyan ko siya. At nang hanapin ng aking tingin si Rayver (dahil type ko nga siyang karirin), nakita kong nag-uusap na sila ni Ace.

Nang matapos kaming magsayaw ni girl, nagkapalagayan na ng loob sina Ace at Rayver. I even saw them kiss. Nagkibit-balikat na lamang ako at nagpaubaya. Mapagbigay ako sa mga kaibigan. Ok lang, hanap na lang ako ng iba.

Tatlo ang naging replacement ni Rayver, one after the other. Sayaw sayaw. Yakap yakap. Usap usap. Masyado akong na-engross at nag-enjoy na totally nakalimutan ko ang tungkol sa kanya at ang tungkol sa kanila ni Ace.

I was already chilling nang magawi ang mga mata ko sa isang boylet na nakatingin sa akin. Cute. Pamilyar. Nginitian niya ako. Nginitian ko rin. Tapos, lumapit siya sa akin.

Saka ko lang na-realize kung sino siya. Si Rayver!

Kaagad kong hinanap sa kanya si Ace.

Ang sagot niya: “Umalis. Iniwan ako.”

“Babalik ba siya?” ang tanong ko.

“Hindi ko alam.”

Ang kaagad kong naisip, dinump na siya ni Ace. I looked at him. Ang cute niya talaga. Type ko siya. “Oh well,” ang naisip ko. “I would not mind just for tonight kung magiging tagasalo ako ng inayawan ni Ace.”

Rayver moved closer to me. “Wanna dance?”

“Yeah.”

And so, nagsayaw kami. Habang nakatitig sa kanya, naiisip ko si Ace. Ok lang kaya sa kanya na magkasayaw kami ni Rayver?

Maya-maya, yumakap sa akin si Rayver. Gusto ko man ang ginawa niya, nakaramdam pa rin ako ng discomfort kasi nga, a while ago, ka-connect na siya ng kaibigan ko.

Tumalikod ako subalit hindi bumitiw sa akin si Rayver. Humigpit ang yakap niya sa akin from behind. Naramdaman ko ang mga kamay niya na gumapang sa aking dibdib. Ginagap ko iyon habang patuloy kami sa pagsasayaw.

Biglang umapir si Ace. At iyon ang tagpong tumambad sa kanya.

Sa halip na dumiretso siya sa kinaroroonan namin ay lumihis siya at tumuloy sa kinaroroonan ng iba pa naming friends.

Kumalas ako kay Rayver at pinuntahan ko siya.

“I’m sorry,” ang kaagad kong sabi sa kanya. “Akala ko…”

“Ok lang. Hindi ako galit,” ang maagap niyang sagot tapos bigla siyang umalis.

Natagpuan ko ang sarili ko na muli ay nasa tabi ni Rayver.

“Galit ba siya?” ang tanong niya kaagad sa akin.

“Hindi ko alam.”

Hinarap niya ako at hinawakan ang magkabilang pisngi ko. He looked into my eyes. Tapos, hinalikan niya ako.

I was too weak to resist. Napapikit na lamang ako.

“Gusto mo ba ang kaibigan ko?” ang tanong ko sa kanya pagkaraan.

“Yeah,” ang sagot niya.

“Kung ganoon, mali ang ginagawa natin.”

“Pero, gusto rin kita.”

Then he kissed me again. Nawala na ako. Hindi na ako nakapag-isip. Nagpatianod na lamang ako. At nakalimot.

Then, I saw Ace again. Nakatingin sa amin. Hindi totoong hindi siya galit dahil hindi iyon maipagkakaila ng kanyang mga mata.

Hindi ko alam ang aking gagawin.

Then, I saw Arnel trying to appease him. Nilapitan ko sila.

“Friend, I’m sorry. Let me explain…”

Masama ang tingin ni Ace sa akin. I was trying to hug him but he resisted. Tinabig niya ako at itinulak. Tapos, tuluyan na siyang nag-walk out.

Napatda ako sa aking kinatatayuan. Shocked ako. Sa tagal ng aming pagkakaibigan, first time naming nagkaroon ng ganoong eksena ni Ace.

Napatingin ako sa iba pa naming mga kaibigan. Nakatingin sila sa akin. Si Arnel. Si Axel. Si James. Si Basil.

Nahiya ako. Parang gusto kong matunaw. Feeling ko ang sama-sama ko. Isa akong mang-aagaw.

Magwo-walk out na rin sana ako pero nilapitan ako ni Arnel. His words were non-judgmental: “Nangyayari talaga ang ganyan sa magkakaibigan. Pag-usapan n’yo na lang. Mag-sorry ka kung mali ka.”

Lumapit na rin si Axel. At dahil siya ang pinakamapagbiro sa amin, he tried to make light of the situation. “You’ve been a very bad girl. A very very bad bad girl!” ang sabi.

Gusto kong matawa sa kabila ng lousy feeling.

Nasa tabi ko na rin pala si Basil at ang dialogue niya naman ay: “Trust is like a mirror. You can fix it if it’s broken.”

Tuluyan na akong natawa but in my mind, narinig ko ang karugtong na linya: “But you can still see the crack in the motherfucker’s reflection.” Natigilan ako. I really felt bad. Nagsimula akong lukuban ng guilt.

May naramdaman akong dampi ng kamay sa aking likod. Lumingon ako. Nakita ko si Rayver, may ligalig din sa kanyang mukha. Dahan-dahang lumayo ang aking mga friends.

“Nakita ko, nagalit siya sa’yo. I’m so sorry,” ang sabi ni Rayver.

I didn’t know what to say. Niyakap niya ako na parang he was trying to comfort me.

Napayakap na rin ako sa kanya dahil nang mga sandaling iyon, kailangan ko ng makakapitan.

He kissed me again. May pagtutol sa aking kalooban subalit mahina ako.

Finally I was able to muster enough strength and courage. Bumitiw ako sa kanya at kumawala.

“I have to go,” ang sabi ko.

“Magkikita ba tayo uli?”

“I don’t know.”

“Do you want to get my number?”

“No.”

Tapos tuluyan na akong umalis.

Akala ko inabandona na ako ng mga kaibigan ko but they were outside, waiting for me. (Siyempre, wala ang walk-out queen.)

Over breakfast, disturbed ako kahit binibiro nila ako sa nangyari.

Hindi ko gustong magkaganoon kami ni Ace. Ang tagal-tagal na naming magkaibigan. Ang dami na naming pinagsamahang highs and lows sa buhay. Bestfriends pa nga kami.

Hindi ko akalain na ganoon ang kanyang magiging reaksiyon. Seryoso ba talaga siya?

I texted him: “I am really sorry.”

I was not expecting a reply pero sumagot siya: “Friends tayo, right? Konting respeto naman.”

Hindi ko mahanap ang tamang salita upang ipaliwanag ang aking sarili. Hindi na lang ako sumagot dahil baka lumala pa ang away namin.

What happened just reinforced kung anuman ang napagmuni-munian ko sa Galera habang ako ay nakaupo sa beach at nakatanaw sa dagat. May mga tanong ako sa buhay (na may kinalaman sa choices at priorities) na nasagot ng pangyayari.

Umuwi akong malungkot. At nagtatanong: Worth it ba na masira ang friendship namin dahil sa isang katulad ni Rayver? (At saka, haller, may jowa na siya! Ano ba ang punto ng pag-aaway namin?)

Hanggang ngayon, wala kaming komunikasyon ni Ace.

Lost pa rin ako sa nangyari.

Siguro, mananahimik na lang muna ako.