Habang mabagal na nagda-drive at naghahanap ng matutuluyan,
nakita niya ang Roadside Inn Café. Actually nakalagpas na siya nang masulyapan niya
ang salitang “Inn” -- natatakpan kasi ng malalabay na sanga ng akasya ang
signage -- at siya ay nag-backing pa upang ito ay balikan. Pagka-park ay
pinagmasdan niya ang façade ng hotel / restaurant. No, it wasn’t really a
hotel but more of a bed and breakfast place dahil ito ay dalawang palapag
lamang. It looked more like an old spanish house na may homey feel. And it has
a beautiful, well-lighted garden. Maaaliwalas din ang unang palapag na kung
saan naroroon sa isang sulok ang reception desk at ang carinderia-style restaurant
sa malaking bahagi ng floor space. Ang naging impression niya, malinis at
well-maintained ang lugar. Kung kaya nasa bungad pa lang ay nakapagdesisyon na
siya na doon na magpalipas ng gabi.
But first, kailangan niya munang mag-dinner -- mamaya na
siya magtse-check-in -- dahil ramdam na niya ang matinding gutom. Lumapit siya
sa pinaka-counter na kung saan naka-display ang mga pagkain. Nginitian siya at
binati ng “good evening” ng babaeng nakabantay roon. Pagkakita sa mga ulam na
mukhang bagong luto at umuusok-usok pa, agad siyang natakam dahil halos lahat
ng naroroon ay paborito niya.
Umorder siya ng kare-kare at hindi niya rin na-resist ang
tortang talong. Natuwa siya nang may free bulalo soup dahil paborito niya rin
ang bulalo. Nag-two rice na siya dahil feeling niya mabibitin siya sa isa.
Umupo siya sa mesang malapit sa bintana at habang dinadama ang
preskong hangin na nagmumula sa labas, humigop siya ng sabaw. Napa-mmm siya
dahil napakamalasa niyon. Beef na beef at may nag-aagawang flavors ng iba’t
ibang herbs and spices. Nang sumubo siya ng kare-kare, hindi niya naiwasang
mapapikit dahil napakalinamnam niyon. Kailan ba siya huling nakatikim ng ganoon
kasarap na kare-kare? May pamilyar sa lasa niyon na parang ito ay
makailang-ulit niya nang natikman noon. At dahil doon, hindi niya naiwasang
maalala ang isang nakaraan na bahagi ang isang taong napakasarap magluto ng
kare-kare. Mahigit dalawang taon na ang nakalilipas nang sila ay magkahiwalay.
At dahil masakit pa rin sa kanya ang nangyari hanggang sa ngayon, pilit niya
iyong iwinaksi.
***
Pagod man sa pagluluto, fulfilled ang pakiramdam ni Edgar.
Unang-una na, iyon ang kanyang passion -- kaya nga kumuha siya ng culinary arts
-- at sa nagdaang dalawang taon, napatunayan niyang mahusay siya roon. Kilala na
sa Quezon ang kanyang restaurant dahil sa masasarap na putahe. At dahil na rin
sa word-of-mouth, naging paboritong stopover na ito ng mga biyaherong
pa-Maynila o pa-Bikol.
Parang kailan lang nang manahin niya sa kanyang lola ang
bahay-kastila na ito sa tabi ng highway. Noong una, hindi niya alam kung ano
ang gagawin niya rito. Inisip niya pa ngang ipagbili na lamang. Subalit
dumating ang isang pagkakataon na kinailangan niya ng refuge -- mula sa magulong
buhay niya sa Maynila at kabiguan sa pag-ibig -- at dito niya naisipang
tumakbo.
Napakalaki ng bahay at sa kabila ng pagiging dilapidated
nito dahil sa kalumaan, nanirahan siya roon nang mag-isa. Nagkulong, nagmukmok,
nag-wallow sa lungkot hanggang sa siya ay ma-bore at mapagod. Isang araw,
ipinagpasya niyang bumangon. Life has to go on at siya ay nagkaroon ng
introspection -- ano ba ang gusto niyang gawin sa buhay at ano ba ang kanyang
mga options? Iginala niya ang kanyang paningin sa kabuuan ng bahay at sa unang
pagkakataon, nakita niya iyon for what it was -- isang kanlungan na kung saan maaari siyang magsimulang muli. Binuksan niya ang mga bintana at
pinapasok ang hangin, gayundin ang liwanag. Natanaw niya ang overgrown na
hardin sa malawak na bakuran at naisip niya ang mga bagay na maaari niya ritong
gawin. Nagsimula siyang maglinis at habang unti-unting nalalantad ang nakakubling
kariktan ng bahay, unti-unti ring nagkakahubog sa kanyang isip ang isang balak.
Two days later, may mga karpintero nang abala sa
pagre-repair at pagre-restore sa bahay. May hardinero na ring nagtatabas,
naghahawan at nagbubunot ng mga sukal.
May kaibigan siya sa Maynila na tinawagan at pinapunta --
isang interior decorator. Na-excite ito nang malaman ang kanyang balak at
nagsimula silang mag-brainstorm. Hindi naglaon ay underway na ang isang
malawakang renovation.
Inabot din ng mga dalawang buwan bago tuluyang naisaayos ang
lahat. At habang pinagmamasdan ang naging transformation, siya ay napangiti
dahil sa wakas, nagkaroon na rin ng katuparan ang matagal niya nang pangarap --
ang magkaroon ng sariling “resort”. Well, it wasn’t really a “resort” but an “inn”. Pero parang
ganoon na rin iyon dahil mala-resort ang kanyang set-up (wala nga lang pool o
dagat) at pareho lang ang business nature -- ang pag-a-accommodate ng guests at
pag-o-operate ng restaurant. Ah, the restaurant! Iyon ang labis niyang
ikinasisiya dahil hilig niya ang pagluluto at gusto niya iyong gawing
propesyon.
“If you build, they will come,” ang sabi nga sa Field of
Dreams. Naniniwala siya roon at sa kanyang isip, walang dudang mangyayari iyon.
Basta’t paghusayan niya lang at pagpursigihan.
Two years later, his little enterprise called Roadside Inn Café
became successful.
***
Paglabas ni Edgar ng kitchen, muling na-affirm ang kanyang
success dahil sa nakita niyang “pagkakagulo” ng mga
diners sa restaurant. 24 hours silang bukas at habang gumagabi, lalo silang dinadagsa ng mga tao -- locals man o biyahero.
Bago magpahinga, nakagawian na niyang dumadaan muna sa
reception upang i-check ang log-in/log-out ng mga guests at upang i-audit ang
“sales”.
Papalapit sa reception desk, nakita niyang may kausap si
Mercy, ang kanyang receptionist. Nakatalikod sa kanya ang kausap nito -- isang
lalaki -- na mukhang nagtse-check-in. Pinagmasdan niya ang tindig nito --
matangkad, matikas, malapad ang balikat. There was something familiar about his
built at hindi naiwasang sumagi sa kanyang isip ang alaala ng isang tao sa
kanyang nakaraan.
As he stepped closer, na-overhear niya ang sabi nito kay
Mercy: “Napakasarap ng inyong pagkain. My compliments to the chef.”
Unaware ang lalaki sa presence niya. Napangiti si Mercy at
napatingin sa kanya.
“Sir, you’ve just complimented him yourself,” ang sabi ni
Mercy, sabay muwestra. “The chef is standing right behind you.”
Pumihit ang lalaki, paharap sa kanya.
Pareho silang nagulat.
Parehong natulala.
Ilang saglit muna bago nag-sink in ang moment na iyon ng
biglaan at hindi inaasahang pagkikita. At saka nila nagawang magsalita, halos sabay pa.
“Stanley...”
“Edgar…”
Hindi nagbitiw ang kanilang mga mata. Kaagad
silang tinangay ng mabilis na agos ng mga alaala ng nakaraan nila.
“Edgar. It’s you.”
“Yes, Stanley. It’s me.”
Pareho silang hindi makapaniwala.
Part 2