Beaches

Dinala mo ako sa dalampasigan na kung saan pinakalma ng mga alon ang aking kalooban. Hinagkan ng tubig ang ating mga paa at naglakad tayo patungo sa direksyon ng batuhan na naging makasaysayan sa atin noon, dalawang taon na ang nakararaan.

“Sino’ng kasama mo?” ang tanong mo.

“Barkada,” ang sagot ko. “Ikaw?”

“Ako lang mag-isa.”

“Hindi mo siya kasama?”

“Hindi.”

“Kayo pa rin ba?”

“Oo.”

I was hoping otherwise. Masakit malaman na hanggang ngayon matatag pa rin ang inyong relasyon. Who would ever think na mas tatagal pa kayo kaysa sa atin gayong on the rebound ka lang noon?

“Ikaw? Kayo pa rin ba?”

“Hindi na.”

Tumingin ka sa akin pero hindi ka na nagsalita.

Tahimik nating ipinagpatuloy ang paglalakad. Nagpapakiramdaman, nag-iisip. Tila inaapuhap ang susunod na sasabihin. May pag-aalinlangan kung kailangan bang muling balikan ang nakaraan.

Subalit pagsapit natin sa batuhan, hindi iyon naiwasan. Napakapamilyar ng lugar na iyon upang balewalain ang naging kahulugan niyon sa atin.

“Parang kailan lang, dito tayo nagkakilala,” ang iyong sambit habang pinagmamasdan ang kulumpon ng malalaking batong nakausli sa buhangin.

“Two summers ago, to be exact,” ang aking tugon.

Nagkakilala tayo noon sa panahon ng paghahanap. Nang magtagpo tayo sa batuhang iyon, hindi na natin kailangang magsalita. Sapat na ang mga titig upang ipahiwatig ang kagustuhang makipagniig.

One night stand lang iyon dapat. Subalit pagkaraan nating mag-alab, niyaya mo akong uminom. Nag-usap tayo at nagkapalagayang loob. Papasikat na ang araw, hindi pa rin tayo naghihiwalay. Nakaupo tayo sa beach, nag-uusap pa rin. At nang magyakap tayo upang magpaalamanan, alam natin na may magic na naganap. Sa isang hindi inaasahang lugar at pagkakataon, natagpuan natin ang pag-ibig.

***

Dahil hindi ako nakapagbakasyon nitong September, ngayong summer dalawang beses akong magbe-beach.

End of March, naririto ako with friends...

At sa April, dito naman ako magliliwaliw...

Parang hindi na ako makapaghintay. I'm so excited!

Say Hello

We decided to hit Malate once again. Ako, si Axel at si Allen.

Parang nakakapanibago kahit hindi naman kami ganoon katagal umabsent. Sarado na ang O at hindi na ganoon ka-crowded ang Orosa-Nakpil.

Nakakapanibago rin na tatatlo na lang kami ngayon. Nag-drift na kasi ang iba naming kabarkada. Kaming tatlo na lang ang nananatiling solid.

Siyempre sa Silya kami nag-meet. Uminom at nagkuwentuhan. Wala namang masyadong balita dahil we’ve always kept in touch through text.

Medyo malainibay na kami when we headed off to Bed, our old haunt. Mag-a-alas dos na nang madaling araw pero konti pa rin ang tao. At sarado ang second floor. Nevertheless, naroroon pa rin ang magandang crowd – mga bagong mukha na nabibilang sa mas nakababatang henerasyon. Ang tingin ko mas pormal sila ngayon, kung hindi man reserved, compared sa amin noon.

Ang gulat naming tatlo nang makita naming naroroon ang ilan sa mga dati naming kabarkada. ‘Yung mga mas nakababata. At may bago na silang mga friends! We said hello, beso-beso, pero naramdaman ko na wala na ang dati naming closeness. Na nagkaroon na kami ng distansiya. Wala naman kaming pinagkasiraan, basta’t kusa na lang kaming nagkahiwa-hiwalay.

We didn’t hang-out with them. Nagtungo kaming tatlo sa bar at kumuha ng drink. Maya-maya, umakyat kami sa third floor upang manigarilyo. Habang naroroon, hindi ko naiwasang mapa-reminisce sa mga panahong buo pa ang barkada namin. Doon din sa lugar na iyon kami madalas mag-ipon-ipon. Laging ang dami namin noon at ang gulo! Nakaka-miss din pero hindi naman ako nalulungkot. Ganoon talaga, lumilipas ang panahon at ang tao ay nagbabago, nagma-mature. Ang dating nakakatuwa ay maaaring kalabisan na ngayon. Hindi na kami mga bata at ang kilos ay dapat iayon sa edad at sa kung ano ang tama.

But the verve is still there. Naroroon pa rin naman ang beat ng aming mga puso na sumasabay sa beat ng music. Naroroon pa rin naman ang kagustuhan naming sumabay sa galaw ng paligid at mawala. Hindi na nga lang kaakibat niyon ang pagpapaka-wild katulad noon. Para kasing hindi na bagay at nakakahiya na.

Pababa na kami nang siya ay makasalubong namin. A boy from the past. Somebody I dated for a while. Sa Bed din kami noon nagkakilala. Pumupunta pa rin pala siya. Well, he's younger. Our eyes met. I saw the recognition there. Pero hindi niya ako pinansin. Nilampasan niya ako na parang hindi kami magkakilala, na parang wala kaming nakaraan. Wala naman kaming pinagkagalitan. Basta’t nahinto na lang ang aming pagkikita. Nag-drift na lang kami nang walang dahilan. Napakibit-balikat na lamang ako. Ganoon talaga, they come and go. These boys and other people in our lives.

We decided to dance. Nagtungo kami sa dancefloor at nagsayaw kami katulad nang dati, although hindi na ganoon kaharot. Kung noon nagwawala kami, ngayon subdued na ang aming mga galaw. Masaya pa rin naman. Although, parang ibang tao na kami.

Then I saw him. Hindi ko alam kung bakit naagaw niya ang aking pansin gayong hindi na siya bagets na karaniwan kong kinagigiliwan noon. He was more of my age. At kagaya namin, subdued din ang kanyang mga galaw, trying to blend in and not to stick out.

At ang kanyang mga mata ay napansin kong nakadako rin sa akin. Matagal kaming nagtitigan from a distance. Hindi maipagkakaila ang mutual attraction. Subalit wala sa aming gumagalaw upang lumapit, upang mag-first move. The best we were able to manage was a shy smile na pasimple pa at ayaw pa-obvious.

Hindi kami nagbabad nang matagal sa dancefloor. Muli kaming bumalik sa bar at kumuha ng bagong drink. At doon sa sidelines, nag-stay kami habang umiinom. Pinagmamasdan ang nagsisimula nang uminit na action sa dancefloor. May mga nagsiakyat na sa ledge at nakipagsayaw sa mga gogo boys. May mga nagsipagtanggal na ng damit at idinisplay ang kanilang katawan. I saw some of our old friends join in, nakipagsayaw na rin sa mga bagets, tila kinakatas ang huling patak ng kanilang mga kabataan. I just felt na parang hindi ko na iyon kayang gawin, na parang hindi ko na mahanap sa aking sarili ang lakas ng loob na bumida at magpapansin. Kuntento na ako sa pagiging audience.

Sinulyapan ko sina Axel at Allen. Nakangiti sila, may ningning sa mga mata habang nanonood. We may have become older pero gorgeous pa rin ang aking bestest friends! Kung bakit nakatayo lang kami sa tabi at hindi nakikipag-compete sa ledge, kailangan pa ba namin iyong gawin hanggang ngayon upang makahanap ng affirmation?

Lahat naman kami ay may boyfriend na. Opps, maliban nga pala sa akin dahil kaka-break ko lang last week. Ang rason nga pala ng pagpunta namin sa Malate ay upang ako ay aliwin. Pero wala namang problema sa akin. Hindi naman ako depressed. Sina Axel at Allen lang naman ang insistent na ako ay libangin. My relationship may have ended but it did me awesome good. Naiba ang perception ko sa sarili at sa mga bagay-bagay na may kinalaman sa buhay at pag-ibig.

Nag-excuse ako sandali upang mag-restroom. On my way there, nakabangga ko ang isang lalaki. And who would it be but him. Ang lalaking nakaapuhapan ko ng tingin sa dancefloor.

Higit pala siyang guwapo sa malapitan. Matangkad, maputi, makinis.

“Hello,” ang sabi niya sa akin.

Nagkatitigan kami at nagkangitian.

“Hello,” ang sabi ko rin.

Suddenly, I was overwhelmed by an old familiar feeling.

Silip

Tag-init noon, nasa hayskul pa si Abel, nang magkaroon ng construction sa bakanteng lote sa tabi ng bahay nila.

Tuwing umaga, naliligo ang mga karpintero sa tapat mismo ng kanyang silid kung kaya mula sa bintana, nasisilip niya ang mga ito. Pulos naka-brief lang at kapag nagsisipagbihis na, nakikitaan niya ito ng mga puwet.

Doon din nagsisi-ihi ang mga ito kung kaya iba’t ibang uri at hugis din ng mga ari ang madalas niyang makita.

Tuloy, ang mga karpinterong iyon ang naging laman ng kanyang pantasya.

Isang araw, habang muli ay sinisilip niya sa paliligo ang mga ito, nakalimot siyang magkubli nang mabuti at isa sa mga karpintero – iyong pinakabata at pinaka-may itsura – ang biglang napatingala.

Nagtama ang kanilang mga mata. Huli siya!

Kaagad siyang nagtago subalit pagkaraan ng ilang sandali, sumilip siyang muli at nakita niya ang karpinterong nakahuli sa kanya na nagbibihis na, kita ang bilugan at matambok na puwet. Maya-maya, umihi ito, paharap sa kanya na para bang sadyang ipinapakita ang mahaba at mataba nitong ari.

Mula noon kapag naninilip siya, naging panay na ang sulyap nito sa kanyang bintana, alam na naroroon siya. At napansin niya, hindi na ito masyadong nagtatakip, na para bang nanunukso talaga.

Isang umaga,  Linggo noon, muli niyang naulinig ang pagbubuhos ng tubig mula sa kabila. Dahan-dahan siyang sumilip at nakita niya, ang karpinterong nakahuli sa kanya, hubo't hubad at naliligo nang mag-isa.

Sa halip na magkubli ay lantaran siyang dumungaw sa bintana. Nakita siya ng karpintero at ito ay napangiti. Nagsabon ito ng buong katawan habang nanonood siya. Hindi naglaon, hinihimas na nito ang matigas na ari, namumungay ang mga mata at napapakagat-labi. Nag-init si Abel at napahimas na rin sa sarili.

Maya-maya, sumenyas ang karpintero. Tinatawag siya. Pinalalapit.

Hindi na siya nagdalawang-isip. Dali-dali siyang lumabas ng bahay at tumawid sa construction. Wala ang ibang mga trabahador, marahil ay day-off.

Nang sila ay magkaharap, kaagad na kinuha ng karpintero ang kanyang kamay at ipinasalat ang matipuno nitong dibdib, gayundin ang impis nitong tiyan. Hindi nagtagal, ari na nito ang kanyang sinasalat. Halos hindi magtagpo ang kanyang hinlalaki at hinlalato nang balutin niya iyon sa kanyang palad. At nang sinubukan niya iyong tikman, namuwalan siya at naduwal.

Ang karpinterong iyon ang kanyang naging unang karanasan.