Giit

Sa una’y masakit,

Para akong pinupunit

Sa iyong pagpupumilit.

Subalit kinalaunan,

Para na akong nahihibang

Sa iyong pagduruyan.

At ika’y naglabas-masok;

Nag-agaw ang ginhawa’t kirot

Hanggang sa maabot ang rurok.

Niyakap mo ako nang mahigpit;

Pag-ibig ay sinambit-sambit
Sabay sa muling paggiit.

Moving On

Photo credit: Julia Trotti

Stalker na kung stalker pero hindi ko talaga mapigilan na buksan ang iyong Facebook. Gusto ko lang malaman kung kumusta ka na. Kung ano na ang nangyayari sa’yo pagkatapos nating maghiwalay. 

*** 

Nakakatawa, kung magsalita ako para bang kelan lang tayo nagkahiwalay. Pero ang totoo nyan, ang tagal na. Ilang taon na rin ang nakalilipas. Ewan ko naman kung bakit sa lahat ng exes ko, ikaw ang hindi ko malimut-limutan. Kapag napag-uusapan ang mga exes, ikaw kaagad ang naiisip ko na para bang ikaw lang ang naging boyfriend ko. Samantalang marami kayo. Pero sa lahat, ikaw talaga ang nagmarka sa aking puso. Ikaw ang pinaka-memorable na hanggang ngayon kapag naaalala kita, ang mga pinagsamahan at pinagdaanan natin, napapangiti pa rin ako sa kabila ng sakit na idinulot ng paghihiwalay natin. I know, pagagalitan ako ng mga kaibigan ko kapag nalaman nilang obsessed pa rin ako sa’yo (kung obsession nga ang tawag sa ganito) at hindi pa rin talaga ako nakaka-get over (no matter how I pretend). Pati ikaw, alam kong magugulat din kapag nalaman mong ganito pa rin ang saloobin ko. Although noong magkita tayo, pinilit kong itago ang tunay na nararamdaman ko. Nagkunwari akong okay. We hugged, yes, pero kaagad din akong bumitiw at ibinaling ang atensyon sa ka-date ko. Yes, may ka-date ako noon at ikaw, di lang ka-date kundi dyowa mo. Ang sakit nang ipinakilala mo siya sa akin at nakita kong proud na proud ka sa kanya. Hindi mo naman siguro intensyon na saktan o pagselosin ako but then, iyon ang naramdaman ko. Nevertheless, hindi ako nagpahalata o nagpakita ng emosyon. Naging extra-attentive ako sa kasama ko (ako ang may intensyong saktan at pagselosin ka but I doubt it very much kung naging successful ako) na alam kong unfair dahil mabait naman yung tao at parang ginamit ko lang. I should be punished, I know. Siguro, ito na nga ang parusa ko, ang patuloy na magmahal sa’yo at umasa pa rin na ikaw ay magbabalik.

***

Hindi ko rin kasi maiwasang umasa dahil minsan mo na akong binalikan. Gusto mo uling maging tayo kaya lang may catch. May ka-live-in ka na at gusto mo lang akong gawing kerida. Sosyal sana kaya lang nagbago na ako at nag-seryoso na. Tumanggi ako noon dahil ayoko na ng magulo. Pagod na akong makipaglaro. At kung magiging tayo uli, gusto ko iyong totohanan na. Iyon bang pareho na tayong natuto at ang bago nating yugto ay pagtatama na sa mga mali. Pero kung magiging dalawa kami sa puso mo, ayoko, dahil alam kong magiging kumplikado lang ang buhay ko at pati ang buhay mo. Paano naman akong magiging masaya kung walang kapanatagan ang loob at isip ko?

Naaalala ko pa noong nakikipagbalikan ka, Valentine’s day. Itinaon mo pa talaga na hindi ko alam kung iyong sinadya. But then nang inilalatag mo na ang mga kondisyon, nanlumo ako na para bang kahit winner ako dahil binabalikan mo nga, ako pa rin ang talo dahil may kasalo na ako. Buti na lang, nasa wastong pag-iisip ako noon kaya nagawa kong humindi. The mere fact na hindi mo siya kayang i-give up, malinaw na hindi sapat ang sinasabi mong pagmamahal sa akin, na ako’y gagawin mo lamang pampuno sa kanyang mga kakulangan. Unless gusto ko lamang na makiamot at makihati, makuntento sa kung anuman ang maaari mong ibigay. Pero hindi iyon makatarungan at isang malaking kahangalan.

*** 

Okay, one last look sa bago mong profile pic (napakaganda pa rin ng iyong mga mata!) at one last comment sa iyong latest post (“Happy Valentine’s Day!”), hinding-hindi na uli kita bubuksan. Ayoko nang pahirapan ang aking sarili. Ayoko nang mag-hold on sa nakaraan. Move on move on din pag may time.

Finale

Muli akong umakyat sa rooftop upang manigarilyo. This time, mag-isa na lang ako dahil nasa dancefloor ang mga kaibigan ko. Luminga-linga ako pero hindi ko na siya makita. O sadyang iniwasan ko lang na mahagip siya ng aking mga mata.

Muli akong nagtungo sa may barandilya at dumungaw sa ibaba. Malamig ang hangin na bahagyang pumayapa sa damdaming hindi ko maipaliwanag – nasa gitna ako ng kasiyahan subalit may lungkot na namamayani sa aking kalooban.

Magkasalit ang ginawa kong paghithit sa sigarilyo at pagtungga sa beer. Pilit kong kinaklaro ang aking isip dahil apektado pa rin ako ng muli naming pagkikita ni Johann kanina.

Valentines na naman at muli, single ako. I refuse to feel sorry for myself kaya pilit kong binubura iyon sa aking isip. Hopefully next year, things will be different.

I was in deep thought nang mula sa aking likuran ay marinig ko ang kanyang tinig.

“Aris...”

Pumihit ako at naroroon siya, nakatayo, nakatingin sa akin.

“Johann…” ang sambit ko.

Saglit kaming nagkatitigan.

“Kumusta ka na?” ang tanong niya.

“Mabuti,” ang sagot ko. “Ikaw?”

“Mabuti rin.”

Pinagmasdan ko siya. He looked taller dahil pumayat siya. Nagkalaman din ang dibdib niya. Siguro nagdyi-gym na siya. I wondered kung ano na kaya ang pakiramdam sakaling mabibilanggo akong muli sa kanyang mga bisig.

Nakamasid din siya sa akin at naroroon sa kanyang mukha ang tender expression na pamilyar sa akin dahil nakita ko na iyon nang una niya akong sinabihan ng “I love you”. Tila higit na pinatingkad ng ekspresyong iyon ang kanyang kaguwapuhan na naghatid ng magkahalong kirot at pananabik sa akin.

It took me awhile bago ko naisatinig ang tanong na matagal ko ring kinimkim mula nang mawala siya sa akin.

“What happened to us?”

“I… I don’t know…”

“Hindi ko inakala na sa unang pagsubok, bibigay tayo.”

“Naguluhan lang ako.”

“Saan?”

“Sa’yo. Sa akin. Sa biglaang naging relasyon natin.”

“Ano ang naging magulo roon? Dahil nag-away tayo? Parte yun ng pakikipagrelasyon.”

“Nagkaroon ako ng mga tanong... ng confusion. Hanggang hindi ko na alam kung paano i-handle.”

“We could have at least talked about it.”

“I know. But it took me some time bago ko naintindihan. And it was already too late.”

“Naghintay ako. At kahit natanggap ko na, hindi ako nawalan ng pag-asa.”

“As I’ve said, huli na ang lahat.”

“Why, because you realized that you don’t love me anymore?”

“No, because I realized that I was still in love with you but I have already lost you.”

“Iyon ba ang naisip mo?”

“Oo. Kaya tuluyan na akong lumayo at hinanap na lamang kita sa katauhan ng iba.”

“Ano’ng ibig mong sabihin?”

“May bago na akong boyfriend. Parang kagaya mo rin siya kaya hindi naging mahirap sa akin na siya ay mahalin.”

Ang lalaking kayakap niya kanina. Natahimik ako habang dinadama ang masidhing kirot sa aking puso. Sana hindi niya iyon nakita sa aking mga mata.

“Aris, have I really lost you?”

“Johann, it was I who have lost you. But let’s not talk about that anymore dahil sabi mo nga, huli na ang lahat.”

“I’m sorry… for the pain I’ve caused you.”

“I’m sorry, too.”

“I hope we can still be friends.”

“Sure.”

Suddenly, there was nothing more to say.

“I have to go,” ang sabi niya. “Hinihintay na niya ako.”

“Sige.”

Tumalikod na siya subalit muling humarap sa akin.

“Aris…”

“Yes?”

“By the way, happy valentines.”

“Oh yes, happy valentines.”

Iyon ang naging closure namin.

===

Excerpt from Closure posted in 2011.

Market Value

Inisip ko na sa paglipas ng panahon, bumaba na ang aking market value. Kaya nang gabing iyon na napilit ako ng mga kaibigan ko na muli ay tumapak sa Club, wala akong expectations.

But then, I drank too much – way beyond my limit – and before I knew it, lumilipad na ako at tanggal na ang lahat ng inhibitions. 

Connecting was easy kagaya ng dati. Magkasagian lang ng konti, maglalapat na ang mga labi at magkakadukutan na ng mga ari. Marami ang game kaya nakipaglaro ako nang walang pasubali. 

And this guy na sa unang sulyap ay crush ko na agad, hindi ko natanggihan nang magyaya sa restroom. He tasted sweet and when it was my turn, lahat ng naipon kong init at pananabik ay pinakawalan ko sa kanyang bibig.

I was hoping he'd swallow but he didn't. Dumura siya sa sahig at pagkaraang maisara ang zipper ay dali-daling umalis. 

I started feeling sick at ang aking mga nainom – Red Horse, San Mig Light, Tanduay Ice, pati na ang kanyang katas – ay isinuka ko lahat. Ang tamis na iniwan niya sa aking bibig ay napalitan ng pait.

Paglabas ko ng restroom, naglaho na ang aking false confidence. I felt like a mess. 

Dinuro ako ng tingin ng aking mga naka-connect.

Postmodern Jukebox, February 2015