My First Broken Heart

Dose lang ako noon. Trese siya.

Taga-Maynila si Aaron at nagbabakasyon lang sa lugar namin for the summer.

Una ko siyang nakitang nakikipaglaro ng basketball sa mga kababata ko sa plaza. Napako ang tingin ko sa kanya dahil bukod sa guwapo, napakahusay niyang maglaro.

Panay din ang cheer sa kanya ng mga nanonood na dalagita na obvious ang paghanga at pagkakilig sa kanya.

At dahil mga kababata ko ang kalaro niya, nakilala ko siya. At dahil nakatira siya malapit sa amin, naging katropa namin siya.

Naging kalaro namin siya hindi lang sa basketball kundi maging sa patintero, tumbang-preso at taguan.

Naging kasa-kasama rin namin siya sa pagbibisikleta at paliligo sa ilog.

Sa lahat ng mga pagkakataong kalaro at kasama namin siya, lagi na ay may kakaiba akong saya na nadarama. Magiliw ang pakikitungo ko sa kanya dahil gusto kong mapalapit siya sa akin.

Magiliw din ang mga kabarkada naming babae sa kanya. Lalong-lalo na si Virginia na mula nang mahalata ko na panay ang papansin kay Aaron ay lihim ko nang kinainisan.

Hindi lang ang pagkainis kay Virginia ang inilihim ko kundi higit lalo ang espesyal kong pagtingin kay Aaron. Bago sa akin ang damdaming iyon at ayaw kong may makaalam.

Isang gabing maliwanag ang buwan, naglaro kami ng taguan. Magkasama kami ni Aaron na nagtago sa silong ng bahay.

Kahit madilim doon, aninag na aninag ko ang makisig niyang mukha. Amoy na amoy ko rin ang mabangong pawis niya.

Tinitigan ko siya. Ngumiti siya. At sa tulak ng hindi ko mapigilang damdamin, bigla ko siyang hinalikan. Sa pisngi.

Nagulat siya. Tapos natawa.

Inulit ko pa. Hindi na siya tumawa. Pero hindi rin siya umiwas.

Sa sumunod na round ng laro, magkasama uli kaming nagtago. At siya na ang nagkusang halikan ako. Sa lips.

Ako naman ang nagulat. Pero pumikit lang ako at hindi tuminag.

Iyon ang naging simula ng aming pagkakaunawaan. Sikreto namin iyon. Ingat na ingat kaming may makaalam.

Pero minsan, isang gabing muli ay taguan ang nilalaro namin, may nakahalata. Si Virginia.

“Bakit ba lagi kayong magkasama kung magtago?” ang tanong niya sa harap ng mga kalaro namin.

Pareho kaming hindi sumagot ni Aaron.

“Siguro may ginagawa kayo, ano?” ang dugtong pa ni Virginia na may pang-iintriga.

Todo deny kami pareho pero kinabahan ako. Natakot akong mabuking ang sikreto namin.

Siguro ay kinabahan at natakot din si Aaron dahil kinabukasan, nagsimula na siyang umiwas.

Hindi na siya masyadong naglalapit sa akin. Halos hindi na rin niya ako kinakausap. Kinalaunan, hindi na siya sumasali sa mga laro namin.

Nalungkot ako pero nagsawalang-kibo na lamang. Hinayaan ko siyang lumayo.

Isang hapon, ipinagpasya kong mamasyal sa gulod upang maibsan ang lungkot ko. Nami-miss ko si Aaron dahil ilang araw ko na rin siyang hindi nakikita.

Hindi ko inaasahang makikita ko siya roon. Nakaupo sa lilim ng nag-iisang puno. Nakatanaw sa malayo.

Sumikdo ang aking puso. Nagmadali ako upang lapitan siya. Subalit nang malapit na ako, napagtanto ko na hindi pala siya nag-iisa.

May kasama siya. Si Virginia.

Nagkubli ako sa mga halaman. At nagulat ako sa aking nasaksihan.

Hinalikan ni Aaron si Virginia. Sa lips. Matagal. Katulad ng ginagawa niya sa akin sa tuwing kami ay naglalaro ng taguan.

Parang dinurog ang aking puso. Parang hindi ako makahinga.

Nagtatakbo ako palayo. Nadapa ako at nagkasugat-sugat ang tuhod.

Pagdating sa bahay, umiyak ako nang umiyak.

Masakit ang mga sugat ko sa tuhod pero mas masakit ang sugat ko sa puso.

It was my first broken heart.