Nakaw Na Sandali

Binuksan ko ang pinto. Naroroon si Clarence. Nagulat ako pero parang nahulaan ko na kung bakit.

“Hi. Can I come in?” ang tanong niya.

Pinatuloy ko siya.

Humalik siya sa aking pisngi. Naamoy ko ang pabango niya na hindi nawala sa aking alaala.

Pagkaraan ng matagal na pananahimik, muli siyang nagpakita sa akin. Ito na ang ikalawang pagkakataon mula nang maghiwalay kami.

“Kumusta ka na?” ang tanong ko, pilit tinitimpi ang tuwa sa muli naming pagkikita.

“Not so good,” ang sagot niya.

“Let me guess,” ang sabi ko. “May problema na naman kayo ni Julius?”

Tumango siya.

Inaasahan ko na iyon dahil noong unang beses kaming magkita, ganitong-ganito rin. Dinalaw niya ako dahil may problema siya kay Julius, ang boyfriend niya na naging dahilan ng paghihiwalay namin.

“Nag-dinner ka na?” ang tanong ko. Alas nuwebe na nang gabi.

“Yup.”

“Coffee?” ang alok ko.

“Yes, please.”

Hindi ko alam kung bakit sa kabila ng nangyari sa amin, ako pa rin ang lagi niyang takbuhan kapag kailangan niya ng mapaghihingahan ng kanyang dinaramdam. At ako naman, kahit sinaktan niya noon, patuloy ko pa rin siyang tinatanggap at pinakikinggan.

Over coffee and yosi, nagsimula siyang magsiwalat ng mga bumabagabag sa kanya.

“I think he’s seeing somebody else…”

“Uhuh,” ang sagot ko habang nakatingin sa kanya, encouraging him to continue.

“Or he’s into drugs.”

“Why? Bakit mo naisip yan?”

“Alis siya nang alis at lagi siyang walang pera.”

“Tinanong mo na ba siya?”

“Oo.”

“Anong sabi niya.”

“Nagalit siya. Bakit ko raw siya pinakikialaman.”

“Siyempre, boyfriend mo siya.”

“Exactly.”

Nagpatuloy siya sa paglalabas ng mga sama ng loob niya kay Julius. Nakinig na lamang ako dahil hindi rin ako sigurado kung makakatulong ba ang mga komento ko. Siyempre bilang ex niya, biased ako.

Habang nagsasalita, pinagmasdan ko siya. Napansin kong pumayat siya pero bagay sa kanya. Higit na balingkinitan ngayon ang pangangatawan niya. May dark circles siya, pero napakaganda pa rin ng kanyang mga mata.

Ang mga matang iyon ang tunay na asset niya. Ilang beses na ba akong nawala sa mga titig niya in the past. Hanggang ngayon taglay pa rin ng kanyang mga mata ang kapangyarihang gawin akong irrational at makalimot.

Nakita ko sa mga mata niya ang paghihirap ng kanyang kalooban.

Nang magsimula siyang umiyak, niyakap ko siya. Kahit noon, laging malambot ang puso ko para sa kanya.

Yumakap din siya sa akin. Mahigpit. Dama ko ang pamilyar na hubog ng kanyang katawan na hanggang ngayon ay pinananabikan ko pa rin. Hindi ko na napigilan ang bugso ng aking damdamin. Hinanap ko ang kanyang mga labi.

Tumugon din siya na parang uhaw na uhaw sa paglingap. Nilunod ng aming paghahalikan ang kanyang mga pag-iyak at iba pang sasabihin.

Hindi lang ako kundi maging siya ay naging mapusok din. Ang pananabik ko sa kanya ay sinuklian niya ng pananabik din sa akin. Totoong higit na masarap ang bawal dahil nang mga sandaling iyon, naging kakaiba sa aking pakiramdam ang muli naming pagniniig. Higit na naging sensitibo ang aking pandama sa kanyang bawat halik, hawak at haplos. Higit na naging katakam-takam ang bawat bahagi at sulok ng kanyang katawan.

Nakalalango ang mga sandaling iyon. Nakalalasing sa kamalayan. Katulad ng unang pagkakataon na parang hindi ko maipaliwanag ang ligayang tumagos hanggang sa aking kaibuturan. Siguro dahil may pagmamahal pa rin ako kay Clarence at gusto ko ring maghiganti kay Julius. Katulad noong unang beses na nangyari ang ganito, magkahalo ang pag-ibig at poot sa aking dibdib, mga makapangyarihang puwersa na nang kumawala ay naghatid sa akin sa kaluwalhatian at nagbigay ng relief, ng bliss na pumayapa sa aking kalooban.

Magdamag kaming nagtampisaw, nagpatianod at nagpakalunod sa bawal na pagniniig. Magdamag naming kinalinga ang isa’t isa sa pamamagitan ng mga yakap at halik. Paulit-ulit, tila walang pagkasawa.

Humupa ang aming init. Ang ligaya na namayani sa buong magdamag ay napalitan ng lungkot. Ang intimacy ay naging discomfort.

Pinakiramdaman ko si Clarence. Tahimik siya sa kanyang pagkakahiga. Nakayakap sa akin subalit alam kong naglalakbay ang kanyang isip.

Sa pagliliwanag ng kapaligiran ay tila nagsimula ring magliwanag sa amin ang lahat. Sabay sa pagsikat ng araw ay ang pagsikat din ng realidad.

Bumangon si Clarence at nagbihis.

“Salamat,” ang mahina niyang sabi.

“For what?”

“For always being there for me…”

Hindi ako sumagot.

“Kung maaari nga lang kitang mahaling muli. Pero hindi na iyon ganoon kadali…”

Nagpaalam siya sa akin.

Muli kong napagtanto na hindi ko napagtagumpayan ang mga nakaw na sandali.

Umalis si Clarence upang bumalik kay Julius.

Katulad ng dati, ako pa rin ang biktima ng aking pagmamahal at paghihiganti. Ako pa rin ang higit na nasaktan.

“If only...” ang usal ko sa sarili.