Maalinsangan ang gabi at higit na madilim. Kumukulog at kumikidlat dahil sa nagbabadyang ulan. At dahil walang kuryente, hindi ako mapakali. Binuksan ko ang bintana at dumungaw ako sa labas. Doon kita namataan.
Nasa balkonahe ka ng inyong bahay, nakatayo sa bahaging hindi nabububungan. Sa guhit ng matatalim na kidlat, para kang isang aparisyon na ang imahe ay mataman kong sinipat. Payat, matangkad, nasa kasibulan ng kabataan. Marahil disisais ka lang o disisiyete, subalit nais kong ipagpalagay na disiotso ka na dahil matagal na kitang pinagnanasaan. Mula pa nang ikaw ay unang mapagmasdan, mula nang kayo ay lumipat diyan sa bakanteng bahay sa tapat. Ilang ulit ko na bang pinagpantasyahan ang iyong nagkakahubog pa lang na katawan? Hindi ko na mabilang.
Kagaya ko, hindi ka rin mapakali. Tila init na init sa kabila ng hanging nagsisimulang umihip. Hindi ko alam kung ako ay iyo ring namataan. Subalit tumuwid ang iyong tindig, tumikas. At sa isang iglap sabay sa muling pagkislap ng kidlat, tinanggal mo ang iyong damit. At ikaw ay tumitig sa aking direksiyon, tila nanunukso, nang-aakit. Biglang kumulog at ako ay ginulantang hindi lamang ng dagundong kundi ng dagubdob na nagsimulang gumapang mula sa aking talampakan paakyat, pasalikop sa aking kaangkinan. Higit na nag-umigting ang daloy ng maalab na kiliti nang mapagmasdan kitang hinahaplos-haplos ang iyong dibdib at tiyan, na kinalaunan ay nauwi sa pagsapo ng kamay sa harapan. At habang humihimas nang marahan, isang ngiti ang nabanaagan ko sa iyong mga labi sa muling pagguhit ng kidlat.
Nagsimulang bumuhos ang ulan, malalaki ang patak, parang pagsasaboy ng mga maliliit na bato sa bubong na yero. Patuloy ang mga kulog at kidlat habang mabilis na napipigta ang kapaligiran. Subalit nanatili ka sa balkonahe at hinayaang mabasa ang sarili. Mistulang nakatapat ka sa regadera, kumikinang ang kahubdan sa malakas na dilig ng tubig. At sa tanglaw ng muling pagkidlat, nakita kitang sumenyas. Itinapat mo sa iyong bibig ang naka-bumbong na palad, sabay muwestra nang pasalsal.
Kaagad akong napaigkas, napahangos palabas ng bahay. Muli kitang tinanaw upang tiyakin na hindi ako nagkakamali sa iyong mensahe. At nang muli kang sumenyas, nawalan na ako ng agam-agam. Nagmamadali akong bumaba at sumugod sa ulan, lumabas ng gate at tumawid ng kalye. Hindi ko pa man nararating ang inyong gate, naroroon ka na at ako ay maagap nang pinagbubuksan.
***
Nang magkaharap, kaagad tayong nagyakap. Pasunggab na hinanap ng bibig ko ang bibig mo at tayo ay naghalikan. Tinanggal ko ang aking damit at naghubuan tayo ng mga salawal. Inapuhap mo ang aking ari, binumbong sa iyong palad, binate-bate, bago ka lumuhod at ginawa sa akin ang kanina ay isinesenyas mo sa balkonahe.
Naglalawa na ang hardin sa patuloy na buhos ng ulan at naglalawa rin ang iyong bibig na aking pinagtampisawan.
Hindi nagtagal, muli tayong nagyakap. Muli tayong naghalikan at pagkatapos, ako naman ang naging mapangahas. Gumapang ang aking bibig pababa sa iyong leeg, sa iyong dibdib. At doon ako ay nanatili, sa iyong mga utong na dinila-dilaan ko muna bago sinipsip. Hindi naglaon, naglakbay ako pababa sa iyong tiyan, puson, bulbol, singit. Hanggang sa ako naman ang bumumbong sa iyong paghuhumindig. Nilasap ko ang iyong kabasalan nang buong tamis at pananabik. At ikaw ay napakapit, napaliyad, nag-alumpihit.
Patuloy ang ulan sa pagtigmak sa paligid subalit hindi ako tumigil hanggang sa ikaw ay manginig at ang iyong katas ay tumigmak din sa aking bibig.
***
Sabay sa paghupa ng ulan ay ang paghupa rin ng ating init. Tahimik tayong nakahiga sa hardin habang nagsasala ng damdamin, katulad ng pagsasala ng carabao grass sa daloy ng tubig.
Tumagilid tayo, paharap sa isa’t isa. Manaka-naka pa rin ang mga pagkidlat na nagsilbing tanglaw natin. Nagngitian tayo, nag-usap ang mga mata.
“Ano nga pala ang pangalan mo?” Nais kitang higit na makilala at pahabain pa ang mga sandaling iyon na kadaupang kita.
Subalit hindi ka sumagot at sa halip ay naglayo ng tingin.
“Bakit lagi kang mag-isa?” Muli akong nagtanong, kaakibat ang pag-asam ng isang magandang simula at patutunguhan para sa ating dalawa.
Bumaling ka sa akin, tumitig nang tila may pagpapaumanhin.
At saka nagsimulang gumalaw ang iyong mga kamay.
Hindi man ako maalam sa senyas, naintindihan ko ang ibig mong sabihin.
Tuesday, July 31, 2012
Tuesday, July 10, 2012
Tuksuhan 2
Hindi ko inaasahan ang mga pagtatapat niyang iyon. Una, tungkol sa kanya. At pangalawa, tungkol sa akin.
Nauna kaming dumating sa tagpuan at dahil kailangan naming maghintay, nauwi kami sa malalim na pag-uusap.
May inamin siya tungkol sa sinasabi niyang boyfriend na nasa ibang bansa.
“Ang totoo, benefactor ko siya. Matagal na niya akong sinusustentuhan.” Saglit akong natigilan. Kaya pala naka-apartment siya at kahit estudyante, palaging maraming pera.
“Mahal mo ba siya?” ang tanong ko.
“I guess so,” ang sagot niya.
Tumingin siya sa akin. Umiwas ang aking mga mata.
“At ang tungkol sa atin…” ang sabi niya.
Bumalik ang tingin ko sa kanya. “Ano’ng tungkol sa atin?” ang tanong na hindi ko naisatinig subalit sinagot niya.
“Ang panunukso ng barkada… ang pagpa-pares sa ating dalawa. Naaapektuhan na ako, alam mo ba?”
“Naiinis ka na?”
“Hindi. Palagay ko… may nararamdaman na ako para sa’yo.”
Huh? Natahimik ako, pigil ang pagkabigla.
Natahimik din siya subalit kinalauna’y nagpatuloy. “Kaya nga nang malaman kong may boyfriend ka na, nagkunwari lang akong natuwa. Pero ang totoo…nalungkot ako. Nanghinayang.”
Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko.
“Ikaw, inisip mo ba noon na maaaring ma-develop tayo?”
Hindi ako nagkaila. “Oo. In fact, may mga pagkakataong kinilig ako sa love quotes na ipinapadala mo.”
“Totoo ang mga iyon. Iyon talaga ang mga gusto kong sabihin sa’yo.”
“But I guess it’s too late now.”
“Bakit, hindi na ba pwede?”
“Pareho na tayong committed.”
“Wala ka man lang bang nararamdaman sa akin kahit konti?”
Hinagod ko siya ng tingin. Ang cute pa rin niya. Higit siyang nagmukhang bata, siguro dahil sa vulnerability na dulot ng pag-o-open up niya.
“Meron,” ang aking naging tugon. Subalit hindi iyon 100% truthful dahil kung ang kanyang tinutukoy ay romantic love, hindi ko na iyon mahanap sa aking puso. “Nagbago na nga lang dahil hindi na maaari,” ang aking dugtong bilang pagtutuwid sakali mang nakapagbigay ako ng maling impresyon.
“Oo nga,” ang kanyang sang-ayon. “Ako rin naman, hindi na ganoon kadali ang kumalas.” Bumuntonghininga siya. “I guess we should just leave it at that.” Ngumiti siya nang pilit.
“Yeah.” Ngumiti na rin ako. “Anyway, we’re friends. Maaari pa rin naman nating patuloy na pahalagahan ang isa’t isa, di ba?”
“I guess so.”
Muli ko siyang pinagmasdan. Siya naman ang umiwas ng tingin. Nakita ko ang kanyang kahinaan sa likod ng pagpapakatatag. At natiyak ko, wala talaga akong malalim na feelings sa kanya. Kung nagkaroon man, wala iyong kahulugan at tinablan lang ako ng madalas na tuksuhan.
Nauna kaming dumating sa tagpuan at dahil kailangan naming maghintay, nauwi kami sa malalim na pag-uusap.
May inamin siya tungkol sa sinasabi niyang boyfriend na nasa ibang bansa.
“Ang totoo, benefactor ko siya. Matagal na niya akong sinusustentuhan.” Saglit akong natigilan. Kaya pala naka-apartment siya at kahit estudyante, palaging maraming pera.
“Mahal mo ba siya?” ang tanong ko.
“I guess so,” ang sagot niya.
Tumingin siya sa akin. Umiwas ang aking mga mata.
“At ang tungkol sa atin…” ang sabi niya.
Bumalik ang tingin ko sa kanya. “Ano’ng tungkol sa atin?” ang tanong na hindi ko naisatinig subalit sinagot niya.
“Ang panunukso ng barkada… ang pagpa-pares sa ating dalawa. Naaapektuhan na ako, alam mo ba?”
“Naiinis ka na?”
“Hindi. Palagay ko… may nararamdaman na ako para sa’yo.”
Huh? Natahimik ako, pigil ang pagkabigla.
Natahimik din siya subalit kinalauna’y nagpatuloy. “Kaya nga nang malaman kong may boyfriend ka na, nagkunwari lang akong natuwa. Pero ang totoo…nalungkot ako. Nanghinayang.”
Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko.
“Ikaw, inisip mo ba noon na maaaring ma-develop tayo?”
Hindi ako nagkaila. “Oo. In fact, may mga pagkakataong kinilig ako sa love quotes na ipinapadala mo.”
“Totoo ang mga iyon. Iyon talaga ang mga gusto kong sabihin sa’yo.”
“But I guess it’s too late now.”
“Bakit, hindi na ba pwede?”
“Pareho na tayong committed.”
“Wala ka man lang bang nararamdaman sa akin kahit konti?”
Hinagod ko siya ng tingin. Ang cute pa rin niya. Higit siyang nagmukhang bata, siguro dahil sa vulnerability na dulot ng pag-o-open up niya.
“Meron,” ang aking naging tugon. Subalit hindi iyon 100% truthful dahil kung ang kanyang tinutukoy ay romantic love, hindi ko na iyon mahanap sa aking puso. “Nagbago na nga lang dahil hindi na maaari,” ang aking dugtong bilang pagtutuwid sakali mang nakapagbigay ako ng maling impresyon.
“Oo nga,” ang kanyang sang-ayon. “Ako rin naman, hindi na ganoon kadali ang kumalas.” Bumuntonghininga siya. “I guess we should just leave it at that.” Ngumiti siya nang pilit.
“Yeah.” Ngumiti na rin ako. “Anyway, we’re friends. Maaari pa rin naman nating patuloy na pahalagahan ang isa’t isa, di ba?”
“I guess so.”
Muli ko siyang pinagmasdan. Siya naman ang umiwas ng tingin. Nakita ko ang kanyang kahinaan sa likod ng pagpapakatatag. At natiyak ko, wala talaga akong malalim na feelings sa kanya. Kung nagkaroon man, wala iyong kahulugan at tinablan lang ako ng madalas na tuksuhan.
Friday, July 6, 2012
Four
Top 4 random listing muna tayo tungkol sa mga bagay-bagay na may kinalaman sa pagba-blog ko:
BAKIT AKO NAGBA-BLOG
1. May hilig ako sa pagsusulat.
2. Masaya akong nakapagbibigay kasiyahan sa pamamagitan ng mga kuwento ko.
3. Gusto kong binabalikan ang nakaraan sa pamamagitan ng aking mga isinusulat.
4. Dahil sang-ayon ako sa sinabi ni Anais Nin: “We write to taste life twice, in the moment and in retrospect.”
PAANO AKO MAGSULAT
1. Madalas installment, hindi nakukumpleto sa isang upuan lang.
2. Palakad-lakad ako, payosi-yosi, pakape-kape habang nag-iisip.
3. Minsan ayokong mag-computer. Gumagamit ako ng ballpen at pad paper.
4. Madalas nagko-compose muna ako sa aking isip bago ang aktuwal na pagsusulat.
MGA INSPIRASYON KO
1. My favorite authors at ang kanilang mga libro.
2. Mga nami-meet kong tao, of course.
3. Mga naging karanasan ko -- masaya man o malungkot.
4. Mga kaibigan ko at kayo, mga mambabasa ko.
MGA INIIWASAN KONG ISULAT
1. Opinyon tungkol sa pulitika.
2. Opinyon tungkol sa relihiyon.
3. Panlalait, Pamimintas.
4. Pakikialam sa away ng iba.
Unless kathang isip ang isinusulat ko.
MGA NAGPAPASAYA SA AKIN SA BLOGGING
1. Comments. Can I have more of them please? :)
2. Followers. Sana mag-member lahat ng aking mambabasa. Mas marami, mas masaya.
3. New friends.
4. Blogs ng mga kapwa blogger.
BAKIT DAPAT BASAHIN ANG BLOG KO
1. Bawat post ay pinaghihirapan ko. Pinagpupuyatan, pinagbubuhusan ng panahon. Ang pagsusulat ng isang post ay ilang araw at gabi rin inaabot.
2. Dahil ang enjoyment ng babasa ang nasa isip ko kapag nagsusulat ako.
3. Dahil ang blog ko ay pagbabahagi ng sarili, at hindi ko man layunin ang magbigay ng leksiyon, maaaring may matutunan kayo sa mga naging karanasan ko.
4. Dahil libre ito at walang bayad.
MGA NATUTUNAN KO
1. Magsulat muna at kapag tapos na, saka mag-edit. Hindi dapat pinagsasabay ang dalawa dahil makagugulo lang sa daloy ng diwa. Sabi nga ni Ray Bradbury: “Your intuition knows what to write, so get out of the way.”
2. Basta’t magsulat lang ako with sincerity, siguradong may magbabasa at makaka-appreciate sa mga isinusulat ko.
3. Kailangan universal ang tema ng mga isinusulat ko para maka-relate ang readers.
4. Keep it simple. Sabi nga ni Ernest Hemingway: “My aim is to put down on paper what I see and what I feel in the best and simplest way.”
RESOLUTIONS / PLANO
1. Write more. Not just blog entries but a novel maybe.
2. Post often. Mas marami ang magbabasa at magko-comment kapag regular ang aking updates.
3. Maglabas pa ng maraming ebook.
4. Maglabas din ng aktuwal na libro.
Ano ang saysay ng random listing na ito? Wala lang, sharing lang. At bakit apat-apat? Dahil ngayong araw na ito, APAT NA TAON na ang blog ko! Yehey!
Kaya sa inyong lahat, maraming salamat! Atin ang pagdiriwang na ito dahil malaking bahagi kayo ng blog ko. Sana patuloy ko kayong makasama sa susunod pang mga taon at sana hindi kayo magsawa sa pagbabasa ng aking mga akda. :)
BAKIT AKO NAGBA-BLOG
1. May hilig ako sa pagsusulat.
2. Masaya akong nakapagbibigay kasiyahan sa pamamagitan ng mga kuwento ko.
3. Gusto kong binabalikan ang nakaraan sa pamamagitan ng aking mga isinusulat.
4. Dahil sang-ayon ako sa sinabi ni Anais Nin: “We write to taste life twice, in the moment and in retrospect.”
PAANO AKO MAGSULAT
1. Madalas installment, hindi nakukumpleto sa isang upuan lang.
2. Palakad-lakad ako, payosi-yosi, pakape-kape habang nag-iisip.
3. Minsan ayokong mag-computer. Gumagamit ako ng ballpen at pad paper.
4. Madalas nagko-compose muna ako sa aking isip bago ang aktuwal na pagsusulat.
MGA INSPIRASYON KO
1. My favorite authors at ang kanilang mga libro.
2. Mga nami-meet kong tao, of course.
3. Mga naging karanasan ko -- masaya man o malungkot.
4. Mga kaibigan ko at kayo, mga mambabasa ko.
MGA INIIWASAN KONG ISULAT
1. Opinyon tungkol sa pulitika.
2. Opinyon tungkol sa relihiyon.
3. Panlalait, Pamimintas.
4. Pakikialam sa away ng iba.
Unless kathang isip ang isinusulat ko.
MGA NAGPAPASAYA SA AKIN SA BLOGGING
1. Comments. Can I have more of them please? :)
2. Followers. Sana mag-member lahat ng aking mambabasa. Mas marami, mas masaya.
3. New friends.
4. Blogs ng mga kapwa blogger.
BAKIT DAPAT BASAHIN ANG BLOG KO
1. Bawat post ay pinaghihirapan ko. Pinagpupuyatan, pinagbubuhusan ng panahon. Ang pagsusulat ng isang post ay ilang araw at gabi rin inaabot.
2. Dahil ang enjoyment ng babasa ang nasa isip ko kapag nagsusulat ako.
3. Dahil ang blog ko ay pagbabahagi ng sarili, at hindi ko man layunin ang magbigay ng leksiyon, maaaring may matutunan kayo sa mga naging karanasan ko.
4. Dahil libre ito at walang bayad.
MGA NATUTUNAN KO
1. Magsulat muna at kapag tapos na, saka mag-edit. Hindi dapat pinagsasabay ang dalawa dahil makagugulo lang sa daloy ng diwa. Sabi nga ni Ray Bradbury: “Your intuition knows what to write, so get out of the way.”
2. Basta’t magsulat lang ako with sincerity, siguradong may magbabasa at makaka-appreciate sa mga isinusulat ko.
3. Kailangan universal ang tema ng mga isinusulat ko para maka-relate ang readers.
4. Keep it simple. Sabi nga ni Ernest Hemingway: “My aim is to put down on paper what I see and what I feel in the best and simplest way.”
RESOLUTIONS / PLANO
1. Write more. Not just blog entries but a novel maybe.
2. Post often. Mas marami ang magbabasa at magko-comment kapag regular ang aking updates.
3. Maglabas pa ng maraming ebook.
4. Maglabas din ng aktuwal na libro.
Ano ang saysay ng random listing na ito? Wala lang, sharing lang. At bakit apat-apat? Dahil ngayong araw na ito, APAT NA TAON na ang blog ko! Yehey!
Kaya sa inyong lahat, maraming salamat! Atin ang pagdiriwang na ito dahil malaking bahagi kayo ng blog ko. Sana patuloy ko kayong makasama sa susunod pang mga taon at sana hindi kayo magsawa sa pagbabasa ng aking mga akda. :)
Wednesday, July 4, 2012
Uncut
Matumal sa Club. Kaya when somebody grabbed me, hindi na ako nagpaka-choosy. Tall naman siya, maputi, payat. Kaya lang medyo girly. Pero wild siya, di ko alam kung lasing o naka-drugs. Pumatol na ako. Alas-tres na kaya. Kesa naman ma-si Rowena ang aking gabi.
Sa saliw ng isang remix, nagsayaw kami nang magkayakap. Naghalikan. Nagdukutan. Hmm, panalo sa sukat. Kaya tuluyan na akong nag-let go. Subalit higit siyang naging mapangahas. Dinala niya ako sa isang madilim na sulok at doon, inaya niya akong mag-quickie.
Mapangahas din ako subalit ayokong lumihis sa boundaries ng accepted behavior sa Club. Kumalas ako at nagpaalam na magre-restroom. Sumunod siya. At doon, inilantad niya sa akin ang kanyang ari. Malaki nga katulad ng aking nasalat. Naglaro man sa aking isip ang mga dirty possibilities, nanaig pa rin sa akin ang kagustuhang magpakadisente.
At ako ay lumabas, dali-dali siyang iniwan.
I rejoined my friends at nakipagsayaw na lamang sa kanila, resigned na sa anumang karagdagang excitement. Husto na ang isang mabilisang encounter. At least hindi nasayang ang aking gabi.
Subalit bago nagsimulang mag-wind down ang party, namataan ko siya. Nakatayo sa di-kalayuan, nakasandal sa isang poste. There was something about him na di ko na-resist. He was a twink. Tall, slim, olive-skinned. At nang mahagip ng aking mga mata ang pagsulyap-sulyap niya sa akin, dinala ako ng aking mga paa sa kanyang tabi. Tumayo muna ako sandali hanggang sa maramdaman ko ang pagdidikit ng aming mga siko. Tapos, nilingon ko siya. Nagsalubong ang aming mga mata at nagngitian kami.
“Hi,” ang bati ko sa kanya.
“Hi,” ang bati niya rin sa akin.
And then we moved closer. Hanggang hindi na lamang mga siko, kundi braso at kinalauna’y tagiliran at balakang na namin ang magkadikit. Inakbayan ko siya at umakbay din siya sa akin. Bumaba ang aking mga kamay sa kanyang baywang at hinila ko pa siya papalapit. Nagharap kami.
Konting usap muna. The requisite na “Are you alone?” at “Who’s with you?” na kadalasang nauunang itanong kaysa pangalan. At sa pagkakataong iyon, tuluyan na naming nakalimutang magpakilala, marahil dahil nang mga sandaling iyon, nasa isip namin ang higit na mahalaga: sex, getting laid.
Nang magsalita siya, napansin ko, may accent ang English niya at hirap siyang managalog.
“Where you from?” I was prompted to ask.
“I’m from Thailand,” ang kanyang sagot.
Napa-“Oh!” ako. Sa aking isip, mabilis na lumarawan ang mga pinagpapantasyahan ko sa internet. The boys of Door, Hey!, Born, Need+, Step. Para akong biglang sinilaban. OMG, a real Thai boy! And he’s hot! Kaagad na nag-ibayo ang aking hard-on sabay sa paggalaw ng aking mga kamay pahaplos sa kanyang katawan upang i-explore iyon.
“You speak Tagalog?”
“Yeah. My mom’s Filipina. But I was born and raised in Thailand. I live in Bangkok.”
With his accent, it sounded more like bang cock na higit na nagpa-horny sa akin. At dahil masyado na kaming malapit at halos magdikit na ang aming mga mukha, hindi ko na napigilan ang aking sarili. Tumitig muna ako sa maningning niyang mga mata at nang masalamin ko roon ang sariling pagkauhaw at pananabik, I went for his lips na kaagad namang naging accommodating. He felt and tasted like moist fruit, parang liha ng lanzones. Mapintog, malambot at makatas sa aking bibig. I sucked and licked na para bang iyon na ang pinakamatamis. Nagyakap kami.
Sumipsip na rin siya, nakipagsabayan sa galaw at hagod ng aking mga labi at dila. Hanggang sa naging marahas at mariin ang aming paghahalikan at higit na naging mapangahas ang aming mga pag-apuhap. Hindi kasikipan ang kanyang jeans kaya nagawa kong isuot sa likuran ang aking mga kamay. Oh gosh, wala siyang underwear! I cupped his butt. Matatambok iyon, mabibilog. Dinama ng aking palad ang makinis na balat, pinisil-pisil ang mga pisngi at sinalat-salat ang bitak.
Nagawa niya namang buksan ang aking zipper at dukutin ang aking paninigas. Ikinulong niya iyon sa kanyang palad, pinaikutan ng dulo ng daliri ang sweet spot hanggang sa maglaway. At nang madulas na, marahang hinimas nang baba-taas.
At dahil tangay na ng kapusukan, nalimutan ko na ang kanina ay aking paglilinis-linisan, pagpapaka-proper at pagpapaka-moral. Siguro dahil gusto ko siya, hindi katulad noong nauna na parang ako ay napilitan lamang. Gumalaw ang aking kamay pasuksok sa kanyang harapan. Gusto ko ring damhin ang kanyang kahindigan na kanina pa dumudunggol-dunggol sa akin at kanyang ipinag-uundutan.
Subalit maagap niyang ginagap ang aking palad upang hadlangan ang pagdama ko sa kanya nang lubusan.
“Why?” ang aking tanong. Taka, dahil sa gitna ng aming pagliliyab, hindi ko iyon inaasahan. Bakit kailangan niya akong tutulan gayong ang nais kong gawin ay ginagawa niya na sa akin. I just wanna return the favor and enjoy the pleasure of a mutual jack-off.
May tila pagkahiyang bumalatay sa kanyang mukha na higit na dumagdag sa aking pagtataka. Sure ako na hindi naman siya dyutay dahil sa simula pa lang ng kiskisan namin, dama ko na ang kanyang pamumurok. In my mind, I was even estimating it to be at least a seven. Hindi ko nga lang nahagip ang ulo sa aking attempt dahil sure din ako na pababa ang kanyang pagkaka-arrange.
“I’m just so shy,” ang sagot niya na pagkumpira sa nabasa kong ekspresyon sa kanyang mukha.
“Why?” ang ulit ko. By this time, dahan-dahan na naming hinugot ang pagkakadukot namin sa isa’t isa, siya sa aking pundya at ako sa puwet niya. Subalit nanatili pa rin kaming magkadikit at magkakapit. Malapit na malapit pa rin ang aming mga mukha at sa bawat pagsasalita, langhap namin ang aming mga hininga.
Ngumiti siya nang alanganin. “I have to tell you something. I hope you don’t laugh at me.”
Napakunot-noo ako. Lalong nahiwagaan sa kanyang inaarte.
“Go ahead. Tell me.”
Halos pabulong nang siya ay magtapat. “I’m uncut.”
“What?”
“Uncut.”
“As in uncircumcised?”
“Oo. Hindi tuli.”
Natawa ako nang bahagya. I swear hindi dahil sa fact na hindi siya tuli kundi dahil sa pagbigkas niya ng salita. Sa aking narinig, lalo akong nag-init, sumidhi ang aking pagnanasa dahil never pa, as in never in my life, na nagkaroon ako ng karanasan sa isang hindi tuli at iyon ang matagal ko nang pangarap.
“You’re laughing at me,” ang kanyang sabi na tila may pagdaramdam.
“No,” ang maagap kong tugon. “Tuwang-tuwa lang ako sa sinabi mo.”
“Ha? Bakit naman?”
“Dahil never pa akong naka-experience ng uncut. At lalo ako ngayong nae-excite.”
“Ha? Talaga? Akala ko, ayaw ng mga Pinoy sa… supot.”
Natawa akong muli dahil naaliw ako na alam niya ang term. And with his accent, it sounded cute. Supot. Parang ang sarap ulit-ulitin. At sa aking isip, naglaro ang imahe ng kanyang ari.
Para akong sinilihan, hindi na ako mapakali. “Please, let me touch it. I wanna feel it,” I begged. “It’s the one thing I have always wanted.”
Nahalinhan ng excitement ang agam-agam sa kanyang mga mata. Kinuha niya ang aking kamay at siya na mismo ang nagpasok sa kanyang harapan.
Tila nanginginig pa ako nang damhin ko iyon. Oh wow! It was bigger than I thought and it felt so beautiful. Parang ang nipis ng balat. At habang hinihila ko ang lambi, nag-alala akong baka mapunit iyon dahil masikip, halos hindi makadaan sa malaking ulo na ini-imagine kong mamula-mula, mamasa-masa at nangingintab pa. Subalit napagtagumpayan ko ring padungawin iyon at nang lubusan nang ma-expose, maingat kong nilaro-laro sa aking palad na parang kamatis na hinog.
I wanted more of him kaya hindi na ako nagpaligoy-ligoy. “Will you sleep with me? Can I take you home?”
Napangiti muna siya bago sumagot. “Sure. But it’s 5 am. Are you not hungry?”
“Yeah. In fact, I’m sooo hungry. Let’s do breakfast.”
“I want to eat Filipino.”
“I want to eat Thai.”
“It’s hot and spicy. Are you sure?”
Ako naman ang napangiti. “Do you still have to ask?”
Sa saliw ng isang remix, nagsayaw kami nang magkayakap. Naghalikan. Nagdukutan. Hmm, panalo sa sukat. Kaya tuluyan na akong nag-let go. Subalit higit siyang naging mapangahas. Dinala niya ako sa isang madilim na sulok at doon, inaya niya akong mag-quickie.
Mapangahas din ako subalit ayokong lumihis sa boundaries ng accepted behavior sa Club. Kumalas ako at nagpaalam na magre-restroom. Sumunod siya. At doon, inilantad niya sa akin ang kanyang ari. Malaki nga katulad ng aking nasalat. Naglaro man sa aking isip ang mga dirty possibilities, nanaig pa rin sa akin ang kagustuhang magpakadisente.
At ako ay lumabas, dali-dali siyang iniwan.
I rejoined my friends at nakipagsayaw na lamang sa kanila, resigned na sa anumang karagdagang excitement. Husto na ang isang mabilisang encounter. At least hindi nasayang ang aking gabi.
Subalit bago nagsimulang mag-wind down ang party, namataan ko siya. Nakatayo sa di-kalayuan, nakasandal sa isang poste. There was something about him na di ko na-resist. He was a twink. Tall, slim, olive-skinned. At nang mahagip ng aking mga mata ang pagsulyap-sulyap niya sa akin, dinala ako ng aking mga paa sa kanyang tabi. Tumayo muna ako sandali hanggang sa maramdaman ko ang pagdidikit ng aming mga siko. Tapos, nilingon ko siya. Nagsalubong ang aming mga mata at nagngitian kami.
“Hi,” ang bati ko sa kanya.
“Hi,” ang bati niya rin sa akin.
And then we moved closer. Hanggang hindi na lamang mga siko, kundi braso at kinalauna’y tagiliran at balakang na namin ang magkadikit. Inakbayan ko siya at umakbay din siya sa akin. Bumaba ang aking mga kamay sa kanyang baywang at hinila ko pa siya papalapit. Nagharap kami.
Konting usap muna. The requisite na “Are you alone?” at “Who’s with you?” na kadalasang nauunang itanong kaysa pangalan. At sa pagkakataong iyon, tuluyan na naming nakalimutang magpakilala, marahil dahil nang mga sandaling iyon, nasa isip namin ang higit na mahalaga: sex, getting laid.
Nang magsalita siya, napansin ko, may accent ang English niya at hirap siyang managalog.
“Where you from?” I was prompted to ask.
“I’m from Thailand,” ang kanyang sagot.
Napa-“Oh!” ako. Sa aking isip, mabilis na lumarawan ang mga pinagpapantasyahan ko sa internet. The boys of Door, Hey!, Born, Need+, Step. Para akong biglang sinilaban. OMG, a real Thai boy! And he’s hot! Kaagad na nag-ibayo ang aking hard-on sabay sa paggalaw ng aking mga kamay pahaplos sa kanyang katawan upang i-explore iyon.
“You speak Tagalog?”
“Yeah. My mom’s Filipina. But I was born and raised in Thailand. I live in Bangkok.”
With his accent, it sounded more like bang cock na higit na nagpa-horny sa akin. At dahil masyado na kaming malapit at halos magdikit na ang aming mga mukha, hindi ko na napigilan ang aking sarili. Tumitig muna ako sa maningning niyang mga mata at nang masalamin ko roon ang sariling pagkauhaw at pananabik, I went for his lips na kaagad namang naging accommodating. He felt and tasted like moist fruit, parang liha ng lanzones. Mapintog, malambot at makatas sa aking bibig. I sucked and licked na para bang iyon na ang pinakamatamis. Nagyakap kami.
Sumipsip na rin siya, nakipagsabayan sa galaw at hagod ng aking mga labi at dila. Hanggang sa naging marahas at mariin ang aming paghahalikan at higit na naging mapangahas ang aming mga pag-apuhap. Hindi kasikipan ang kanyang jeans kaya nagawa kong isuot sa likuran ang aking mga kamay. Oh gosh, wala siyang underwear! I cupped his butt. Matatambok iyon, mabibilog. Dinama ng aking palad ang makinis na balat, pinisil-pisil ang mga pisngi at sinalat-salat ang bitak.
Nagawa niya namang buksan ang aking zipper at dukutin ang aking paninigas. Ikinulong niya iyon sa kanyang palad, pinaikutan ng dulo ng daliri ang sweet spot hanggang sa maglaway. At nang madulas na, marahang hinimas nang baba-taas.
At dahil tangay na ng kapusukan, nalimutan ko na ang kanina ay aking paglilinis-linisan, pagpapaka-proper at pagpapaka-moral. Siguro dahil gusto ko siya, hindi katulad noong nauna na parang ako ay napilitan lamang. Gumalaw ang aking kamay pasuksok sa kanyang harapan. Gusto ko ring damhin ang kanyang kahindigan na kanina pa dumudunggol-dunggol sa akin at kanyang ipinag-uundutan.
Subalit maagap niyang ginagap ang aking palad upang hadlangan ang pagdama ko sa kanya nang lubusan.
“Why?” ang aking tanong. Taka, dahil sa gitna ng aming pagliliyab, hindi ko iyon inaasahan. Bakit kailangan niya akong tutulan gayong ang nais kong gawin ay ginagawa niya na sa akin. I just wanna return the favor and enjoy the pleasure of a mutual jack-off.
May tila pagkahiyang bumalatay sa kanyang mukha na higit na dumagdag sa aking pagtataka. Sure ako na hindi naman siya dyutay dahil sa simula pa lang ng kiskisan namin, dama ko na ang kanyang pamumurok. In my mind, I was even estimating it to be at least a seven. Hindi ko nga lang nahagip ang ulo sa aking attempt dahil sure din ako na pababa ang kanyang pagkaka-arrange.
“I’m just so shy,” ang sagot niya na pagkumpira sa nabasa kong ekspresyon sa kanyang mukha.
“Why?” ang ulit ko. By this time, dahan-dahan na naming hinugot ang pagkakadukot namin sa isa’t isa, siya sa aking pundya at ako sa puwet niya. Subalit nanatili pa rin kaming magkadikit at magkakapit. Malapit na malapit pa rin ang aming mga mukha at sa bawat pagsasalita, langhap namin ang aming mga hininga.
Ngumiti siya nang alanganin. “I have to tell you something. I hope you don’t laugh at me.”
Napakunot-noo ako. Lalong nahiwagaan sa kanyang inaarte.
“Go ahead. Tell me.”
Halos pabulong nang siya ay magtapat. “I’m uncut.”
“What?”
“Uncut.”
“As in uncircumcised?”
“Oo. Hindi tuli.”
Natawa ako nang bahagya. I swear hindi dahil sa fact na hindi siya tuli kundi dahil sa pagbigkas niya ng salita. Sa aking narinig, lalo akong nag-init, sumidhi ang aking pagnanasa dahil never pa, as in never in my life, na nagkaroon ako ng karanasan sa isang hindi tuli at iyon ang matagal ko nang pangarap.
“You’re laughing at me,” ang kanyang sabi na tila may pagdaramdam.
“No,” ang maagap kong tugon. “Tuwang-tuwa lang ako sa sinabi mo.”
“Ha? Bakit naman?”
“Dahil never pa akong naka-experience ng uncut. At lalo ako ngayong nae-excite.”
“Ha? Talaga? Akala ko, ayaw ng mga Pinoy sa… supot.”
Natawa akong muli dahil naaliw ako na alam niya ang term. And with his accent, it sounded cute. Supot. Parang ang sarap ulit-ulitin. At sa aking isip, naglaro ang imahe ng kanyang ari.
Para akong sinilihan, hindi na ako mapakali. “Please, let me touch it. I wanna feel it,” I begged. “It’s the one thing I have always wanted.”
Nahalinhan ng excitement ang agam-agam sa kanyang mga mata. Kinuha niya ang aking kamay at siya na mismo ang nagpasok sa kanyang harapan.
Tila nanginginig pa ako nang damhin ko iyon. Oh wow! It was bigger than I thought and it felt so beautiful. Parang ang nipis ng balat. At habang hinihila ko ang lambi, nag-alala akong baka mapunit iyon dahil masikip, halos hindi makadaan sa malaking ulo na ini-imagine kong mamula-mula, mamasa-masa at nangingintab pa. Subalit napagtagumpayan ko ring padungawin iyon at nang lubusan nang ma-expose, maingat kong nilaro-laro sa aking palad na parang kamatis na hinog.
I wanted more of him kaya hindi na ako nagpaligoy-ligoy. “Will you sleep with me? Can I take you home?”
Napangiti muna siya bago sumagot. “Sure. But it’s 5 am. Are you not hungry?”
“Yeah. In fact, I’m sooo hungry. Let’s do breakfast.”
“I want to eat Filipino.”
“I want to eat Thai.”
“It’s hot and spicy. Are you sure?”
Ako naman ang napangiti. “Do you still have to ask?”
Monday, July 2, 2012
White Diary
Bago mag-Sabado, ini-imagine ko na: darating ako kasama siya. Maglalakad kami sa kahabaan ng Nakpil papunta sa Silya na nakaakbay siya sa akin at nakakapit ako sa kanya. Parang sina Demi Moore at Ashton Kutcher lang na naglalakad sa red carpet. Obviously so in love, parehong glowing at hindi halata ang age difference.
But he said “No, I can’t go with you. Sa ordinaryong Sabado nga, uncomfortable na ako. Sa White Party pa kaya na sobrang dami ng tao.” Isa ito sa mga issues na hindi pa rin namin nare-resolve hanggang ngayon.
Pero pinayagan niya ako. And so I went kahit medyo may disappointment.
Dumating akong mag-isa (glowing pa rin, I suppose) sa oras na usapan namin ng barkada. Pero nang makita ko sila, gusto ko silang sabunutan isa-isa. Dahil naka-T-shirt lang sila - yellow, pink, blue, gray, black. Ako lang ang naka-white at long-sleeves pa! Whatever happened sa usapan namin na magpuputi kami lahat? Though appropriately dressed, I felt overdressed at ako ay naasiwa.
Hindi naman iyon nagtagal dahil nang nagsimula na kaming uminom, nakalimutan ko na. Sa pamamagitan ng mga kuwentuhan at biruan namin, nagsimula kong ma-feel ang gabi. Pinanood namin ang mga nagsisidating at in-appreciate ang mga may dating. May lumapit sa aming promo boy na nagbebenta ng aliw, este, condom at dahil ang kapal ng kanyang dibdib, ang liit ng kanyang baywang at ang tambok ng kanyang puwet, napabili tuloy kami kahit di kailangan.
Napansin ko lang, konti ang naka-white. Mas marami pa ang naka-black. Siguro dahil kanina pa nagbabadya ang ulan. Nevertheless, nakisama naman ang weather at naging mapresko pa nga ang hangin sa labas.
But inside Bed, it was hot! Jampacked ang club sa kabila ng jacked-up entrance. Pumasok kami bandang 1:30. Buti na lang nakapagpa-stamp na kami earlier dahil ang pila, susme, napakahaba.
Nang nasa loob na kami, i felt the usual high. Drink and dance pa rin, nag-ledge pa nga kami. But after a while, I just felt strange na parang sa gitna ng kasiyahan, bigla akong nalungkot. Na parang may mali, may kulang, at ako ay nagkukunwari lamang.
Naisip ko, siguro lasing na ako kaya ganoon. Ipinagpasya kong umakyat muna sa rooftop upang magpahangin at magpa-sober.
Subalit doon, habang mag-isa akong naninigarilyo at pinagmamasdan ang crowd, nag-ibayo ang aking lungkot na nauwi sa pagmumuni-muni. Hindi ko iyon mapigilan kaya ako ay nagpatianod na lamang. At na-realize ko na kaya gayon ang aking nararamdaman dahil nagbago na ako, dahil hindi na iyon ang aking gusto, dahil may mga bagay na mas mahalaga na ngayon sa buhay ko. Na ang kaligayahan ko ay hindi na naidudulot ng mga panandaliang pakikipagharutan at walang katuturang pakikipag-ulayaw. Dahil ang gusto ko ngayon ay ang mga bagay na mayroon nang kahulugan, mas matatag at magtatagal. Dahil pagod na rin ako sa dati kong buhay na walang pakundangan, na sa kabila ng kaliwa't kanang pakikipaglandian, umuuwi akong naghahanap pa rin, may kakulangan pa rin na hindi mapunuan sa pagkatao at pakiramdam.
Wow, ang heavy! Nag-mature na rin ako, sa wakas?
Muli kong pinagmasdan ang mga taong nakapaligid sa akin. All fresh and young and eager. Ito na ang bagong henerasyon ng Malate-goers. So what am I still doing here? Earlier I was wondering, asan na kaya ang mga naging kaibigan ko noon? Bakit hindi ko na sila nakikita? Bakit nandito pa rin ako samantalang sila, hindi na nagpupunta? Okay, I still have my present barkada, but they are all younger than I am and lately, parang hindi na ako masyadong maka-relate sa enthusiasm at excitement nila.
Panahon pa ng NYC, Bath, Red Banana at Biology nang magsimula akong pumunta sa Malate. I just feel so ancient na kapag binabanggit ko ang mga ito sa mga nakakasalamuha ko ngayon, halos di na nila maalala or worse, totally wala silang idea. So magkukuwento ako at sila ay makikinig, parang si Lola Basyang lang sa kanyang mga apo. At sila ay mamamangha sa mga kagila-gilalas na pakikipagsapalaran ko at magtataka dahil punumpuno ng mahika ang panahon namin noon. Noong panahon namin, mas masaya ang Malate, mas matao, mas maingay, mas wild. Opps, there goes. Kapag nagsimula ka na raw magsalita ng “Noong panahon namin...”, isa lang ang ibig sabihin niyon: matanda ka na.
Well, the mere fact na parang menopausal ang mood ko ngayon, sige na, matanda na kung matanda. And so? Ang mahalaga, may nagmamahal sa akin ngayon.
Yeah, that’s right. May nagmamahal sa akin at hindi ko dapat kalimutan iyon.
Masuwerte ako na naririyan siya at patuloy na umuunawa sa akin. Na sa kabila ng mga kabaliwan ko, naniniwala pa rin siyang karapat-dapat akong maging kabahagi sa isang magandang future.
So, ano ang ginagawa ko rito? Bakit imbes na kasama ko siya, nakabilad ako ngayon sa tukso?
Na-guilty ako. Subalit dahil sa pagkatanto, gumaan din ang pakiramdam ko.
Bumaba ako at saglit na nag-stay para walang masabi ang mga kaibigan ko. Maya-maya, habang sumasabog ang confetti at sumasayaw sila sa "Call Me Maybe", nagpaalam ako at iniwan ang dancefloor.
Pagod na pagod na ako.
I just wanna be home.
I just wanna be with him.
But he said “No, I can’t go with you. Sa ordinaryong Sabado nga, uncomfortable na ako. Sa White Party pa kaya na sobrang dami ng tao.” Isa ito sa mga issues na hindi pa rin namin nare-resolve hanggang ngayon.
Pero pinayagan niya ako. And so I went kahit medyo may disappointment.
Dumating akong mag-isa (glowing pa rin, I suppose) sa oras na usapan namin ng barkada. Pero nang makita ko sila, gusto ko silang sabunutan isa-isa. Dahil naka-T-shirt lang sila - yellow, pink, blue, gray, black. Ako lang ang naka-white at long-sleeves pa! Whatever happened sa usapan namin na magpuputi kami lahat? Though appropriately dressed, I felt overdressed at ako ay naasiwa.
Hindi naman iyon nagtagal dahil nang nagsimula na kaming uminom, nakalimutan ko na. Sa pamamagitan ng mga kuwentuhan at biruan namin, nagsimula kong ma-feel ang gabi. Pinanood namin ang mga nagsisidating at in-appreciate ang mga may dating. May lumapit sa aming promo boy na nagbebenta ng aliw, este, condom at dahil ang kapal ng kanyang dibdib, ang liit ng kanyang baywang at ang tambok ng kanyang puwet, napabili tuloy kami kahit di kailangan.
Napansin ko lang, konti ang naka-white. Mas marami pa ang naka-black. Siguro dahil kanina pa nagbabadya ang ulan. Nevertheless, nakisama naman ang weather at naging mapresko pa nga ang hangin sa labas.
But inside Bed, it was hot! Jampacked ang club sa kabila ng jacked-up entrance. Pumasok kami bandang 1:30. Buti na lang nakapagpa-stamp na kami earlier dahil ang pila, susme, napakahaba.
Nang nasa loob na kami, i felt the usual high. Drink and dance pa rin, nag-ledge pa nga kami. But after a while, I just felt strange na parang sa gitna ng kasiyahan, bigla akong nalungkot. Na parang may mali, may kulang, at ako ay nagkukunwari lamang.
Naisip ko, siguro lasing na ako kaya ganoon. Ipinagpasya kong umakyat muna sa rooftop upang magpahangin at magpa-sober.
Subalit doon, habang mag-isa akong naninigarilyo at pinagmamasdan ang crowd, nag-ibayo ang aking lungkot na nauwi sa pagmumuni-muni. Hindi ko iyon mapigilan kaya ako ay nagpatianod na lamang. At na-realize ko na kaya gayon ang aking nararamdaman dahil nagbago na ako, dahil hindi na iyon ang aking gusto, dahil may mga bagay na mas mahalaga na ngayon sa buhay ko. Na ang kaligayahan ko ay hindi na naidudulot ng mga panandaliang pakikipagharutan at walang katuturang pakikipag-ulayaw. Dahil ang gusto ko ngayon ay ang mga bagay na mayroon nang kahulugan, mas matatag at magtatagal. Dahil pagod na rin ako sa dati kong buhay na walang pakundangan, na sa kabila ng kaliwa't kanang pakikipaglandian, umuuwi akong naghahanap pa rin, may kakulangan pa rin na hindi mapunuan sa pagkatao at pakiramdam.
Wow, ang heavy! Nag-mature na rin ako, sa wakas?
Muli kong pinagmasdan ang mga taong nakapaligid sa akin. All fresh and young and eager. Ito na ang bagong henerasyon ng Malate-goers. So what am I still doing here? Earlier I was wondering, asan na kaya ang mga naging kaibigan ko noon? Bakit hindi ko na sila nakikita? Bakit nandito pa rin ako samantalang sila, hindi na nagpupunta? Okay, I still have my present barkada, but they are all younger than I am and lately, parang hindi na ako masyadong maka-relate sa enthusiasm at excitement nila.
Panahon pa ng NYC, Bath, Red Banana at Biology nang magsimula akong pumunta sa Malate. I just feel so ancient na kapag binabanggit ko ang mga ito sa mga nakakasalamuha ko ngayon, halos di na nila maalala or worse, totally wala silang idea. So magkukuwento ako at sila ay makikinig, parang si Lola Basyang lang sa kanyang mga apo. At sila ay mamamangha sa mga kagila-gilalas na pakikipagsapalaran ko at magtataka dahil punumpuno ng mahika ang panahon namin noon. Noong panahon namin, mas masaya ang Malate, mas matao, mas maingay, mas wild. Opps, there goes. Kapag nagsimula ka na raw magsalita ng “Noong panahon namin...”, isa lang ang ibig sabihin niyon: matanda ka na.
Well, the mere fact na parang menopausal ang mood ko ngayon, sige na, matanda na kung matanda. And so? Ang mahalaga, may nagmamahal sa akin ngayon.
Yeah, that’s right. May nagmamahal sa akin at hindi ko dapat kalimutan iyon.
Masuwerte ako na naririyan siya at patuloy na umuunawa sa akin. Na sa kabila ng mga kabaliwan ko, naniniwala pa rin siyang karapat-dapat akong maging kabahagi sa isang magandang future.
So, ano ang ginagawa ko rito? Bakit imbes na kasama ko siya, nakabilad ako ngayon sa tukso?
Na-guilty ako. Subalit dahil sa pagkatanto, gumaan din ang pakiramdam ko.
Bumaba ako at saglit na nag-stay para walang masabi ang mga kaibigan ko. Maya-maya, habang sumasabog ang confetti at sumasayaw sila sa "Call Me Maybe", nagpaalam ako at iniwan ang dancefloor.
Pagod na pagod na ako.
I just wanna be home.
I just wanna be with him.
Subscribe to:
Posts (Atom)