Crush

Muli ay pinagmamasdan kita sa iyong pagkakaupo. Nangingitim ka yata. Siguro’y dahil sa ROTC. Maritime student ka at alam ko, nagbibilad kayo sa araw tuwing Linggo. Kung dati-rati’y naka-civilian ka na kapag magsisimba, ngayo’y naka-uniporme ka pa – fatigue at combat boots. Siguro’y late na kayong dinismiss at nawalan ka na ng time magpalit. Wala naman akong military fetish pero dahil sa suot mo, higit kang naging kaakit-akit.

Tuwing Linggo, excited akong magsimba dahil alam kong makikita kita. Pareho kasi tayong regular sa ganitong oras ng misa. Nakasanayan na nating pumuwesto sa magkabilang hilera ng pews parallel sa isa’t isa. There was a time na nagkatabi tayo – may nakaupo na kasi sa pinupuwestuhan mo – at nang mag-“Ama Namin” na, muntik na tayong maghawak-kamay, nagkahiyaan nga lang. Subalit nang mag-“Peace be with you” na, I looked straight into your eyes at nginitian mo ako. Doon nagsimulang tumindi ang crush ko sa’yo.

Subalit hindi na iyon naulit – ang magkatabi tayo. Kaya nakuntento na lamang ako sa pagsulyap-sulyap sa’yo diyan sa kabila. At ngayon nga’y hindi ko maiwasang muling isa-isahin ang attributes mo – malapad na balikat, matipunong mga braso, bilugang mga hita, matambok na puwet na ewan ko naman kung bakit tila naging exaggerated sa uniporme mo. I sought your face (umitim ka nga pero bagay sa’yo), ang mga mata mong expressive at ang mga labi mong seductive. I traced the edges of your mouth as they curved into a smile. At saka ko lang na-realize na nakatingin ka rin sa akin! Kaagad akong nagbaba ng paningin but my heart was a-fluttering!

Habang nagmimisa, I could not help but wonder: aware ka kaya sa aking damdamin? Alam mo kaya na crush kita? At kung sakali man, mayroon kaya akong pag-asa?

Pinagdaop ko ang aking mga palad at nagdasal ako nang taimtim.