He Smells Like Mango

He smells like mango

The sweet scent of ripe mango

I try not to inhale him

Lest I’ll forget and lose myself

In his innocence.

But I can’t help but wonder:

Do his lips taste just as sweet?

Does his body feel just as firm?

He’s only eighteen

And though he’s ripe for the picking

To touch and taste him

Is forbidden.

***

Simbango siya ng mangga

Matamis na bango ng hinog na mangga

Iniiwasan kong malanghap siya

Dahil ayokong makalimot at mawala

Sa kawalang-malay niya.

Subalit hindi ko maiwasang mag-isip:

Ang mga labi niya kaya’y gano’n din katamis?

Ang kalamnan niya kaya’y gano’n din kasiksik?

Disiotso lang siya

At kahit hinog na upang pitasin

Ang hipuin siya’t lasapin

Ay mahigpit na ipinagkakait.

Beach Party

Hindi ko inaasahan, Sabado ng gabi sa beach party sa isla, muling magkukrus ang ating landas.

Malakas ang tugtog subalit nangibabaw ang iyong tinig nang tawagin mo ang aking pangalan. At nang ika’y masilayan, tinambol ang aking dibdib at dinagundong sabay sa beat ng music.

Tila nag-slowmo ang paligid at sa iyong paglapit, kaagad kitang niyakap.

Yumakap ka rin sa akin at nadama ko ang iyong init. Hindi ko napigil ang maging expressive.

 

“I missed you. I missed you so much,” ang sabi ko.

“I missed you, too,” ang sagot mo.

Humigpit ang aking yakap at ninais kitang hagkan.

Subalit ako ay natigilan nang mapansin ko ang lalaking nakatayo sa iyong tabi, may hawak na dalawang bote ng Red Horse at sa mga mata’y hindi maitatanggi ang selos.

Bumitiw ako at agad siyang umakbay sa’yo, possessively.

   

Nginitian mo siya at kinuha ang iniaabot na beer. Pinagkilala mo kami.

“Aris, this is Rex, my boyfriend. Rex, this is Aris, my ex.”

Nagkamay kami, awkwardly.

Nagpalit ang tugtog at ang galaw ng mga tao ay naging mas maharot.

Nagpaalam ako at nagtungo sa dancefloor.

Nagsayaw na lamang ako upang makalimot.

Hey, Beach!

Maaga pa at hindi pa masyadong mainit ang araw. Malamig ang hihip ng hangin at banayad ang mga alon sa dalampasigan. Iginala niya ang paningin upang muli ay pagmasdan ang kariktan ng paligid. Huminga siya nang malalim. Gumaan ang kanyang pakiramdam at nalimot niya ang lahat. Tila nabura ang lahat ng kanyang mga pag-aalala at agam-agam sa buhay.

Nagsimula siyang maglakad-lakad sa dalampasigan at nang marating niya ang dulo ng cove, inakyat niya at tinawid ang batuhan. Sa kabila niyon ay tumambad sa kanya ang mas mahabang stretch ng beach. At doon sa una-unahan na medyo malayo-layo rin ay natanaw niya ang sinasabing Long Beach na kung saan naroroon ang mga turista. Naisip niya, maaari niya palang marating iyon basta’t tuntunin niya lang ang dalampasigan. Naisip niya rin ang kasiyahan doon ng mga bakasyunista, lalo na sa gabi na kung saan buhay na buhay ang mga bars at magdamagan ang party. At higit sa lahat, naisip niya si Dave. Kumusta na kaya si Dave? Nag-e-enjoy ba ito sa bakasyon? May nakilala na kaya itong bagong kaibigan? Hindi niya alam kung bakit parang bigla niyang na-miss si Dave.

Sinubukan niya sanang bagtasin ang dalampasigan upang marating ang Long Beach – baka by chance ay magkita sila roon ni Dave – subalit habang nagtatagal ay nararamdaman niya ang papatinding sikat ng araw. At dahil wala naman talaga iyon sa kanyang balak, ipinagpasya niya na lamang ang bumalik. Muli niyang tinawid ang batuhan at nang marating ang cove, naupo siya sa lilim ng isang mayabong na puno ng Talisay.

Binuklat niya ang librong dala, doon sa pahina na kung saan nakaipit ang bookmark niya. Pagkakita sa bookmark ay muli na naman niyang naalala si Gerard dahil si Gerard din ang may bigay niyon sa kanya. May dedication pa sa likod. “To my one and only. Happy reading!” My one and only. Hmp! Nalungkot siya sa muling pagkaalala kay Gerard at sa nangyari sa kanila. Isinaisantabi niya iyon sa kanyang isip. Sinimulan niya ang magbasa. 

Bago niya namalayan ay mataas na ang araw. Sa tantiya niya ay pasado alas-dose na. Subalit hindi siya nakakaramdam ng gutom. Sa halip ay inaantok siya. Isinara niya ang libro at siya ay pumikit. Naidlip siya at nang magising ay mga bandang alas-dos o alas-tres na. Nag-swimming muna siya at nang magsawa ay saka niya ipinagpasyang umuwi na.

Tahimik ang bahay. Ibig sabihin, hindi pa umuuwi si Dolores. Nag-shower siya at nagbihis. Nasa kusina siya at naghahanda nang makakain nang may marinig siyang mga katok sa pinto. Inisip niya kaagad na si Dolores iyon kaya dali-dali siyang nagtungo sa pinto. Binuksan niya iyon at siya ay nagulat. Dahil naroroon sa kanyang harapan, nakatayo ang isang lalaking kaagad na nagpabilis sa tibok ng kanyang puso.

Si Lucas.

*** 

Nagdadapithapon na. At ang araw na papalubog sa dagat ay kaygandang pagmasdan.  Kahit paano’y kinalmante niyon ang kanyang kalooban. Naglakad siya hanggang sa dulo ng cove, doon sa batuhan. Tinawid niya iyon at nang siya ay makalipat, muli niyang nasilayan sa kabila ang mahabang stretch ng puting dalampasigan at doon sa malayo ay kanyang natanaw ang Long Beach na nagsisimula nang magkabuhay. Maningning na ang mga ilaw na tila pagkakakulumpon ng mga alitaptap.

Binaybay niya ang tabing-dagat, buo ang desisyong tunguhin iyon. Wala rin naman siyang ibang mapupuntahan. Hahanapin niya si Dave. Higit kailanman, ngayon niya kailangan ang kaibigan. Sayang nga lamang at hindi niya nadampot ang kanyang cellphone, hindi niya tuloy ito matawagan. Bahala na. Mag-iikot siya. Maglilibot. Kesehodang isa-isahin niya ang mga bar at restaurant doon, makita niya lang ito.

Mahaba-haba rin ang kanyang nilakad bago niya narating ang Long Beach. At habang papalapit, hindi niya napigilang mamangha sa kung gaano kasigla ang bahaging iyon ng beach. Napaka-festive ng atmosphere. May musika na sa mga bar – chill-out, reggae, trance. Ang mga restaurants naman ay nagse-set-up na ng mga mesang may candlelight sa dalampasigan. Naglipana ang mga turista at bakasyunistang naka-beachwear, mamula-mula ang mga balat, na namamasyal, nagsa-shopping sa mga souvenir shops o naghahanda na upang mag-dinner.

Natagpuan ni Adrian ang sariling nakahalo na sa crowd. At pansumandali siyang nalibang sa pagmamasid-masid. What a contrast sa cove ni Dolores na tahimik at deserted. Dito ay napakasaya, parang walang problema. Malaya ang mga taong mag-PDA – lalaki at babae, babae at babae, lalaki at lalaki. Isang pareha ng lalaking parehong matipuno ang sinundan niya ng tingin dahil ito ay magka-holding hands.

Habang naglalakad-lakad, umaasa siyang makakasalubong niya si Dave by chance. Naniniwala siya – nararamdaman niya – na ito ay kanya ring matatagpuan.

-- Excerpts from “San Marino Summer”. To read more, click here.

Burning Flame

Tandang-tanda niya pa ang mga sandaling iyon ng pakikipaghiwalay sa kanya ni Renan. Kabilugan ng buwan, nasa veranda sila ng isang restaurant sa Tagaytay. Tanaw na tanaw niya ang lawa at bulkan ng Taal. Tinutugtog pa noon ng piyanista ang theme song nila. Napakasaya niya – soaring ang pakiramdam – dahil si Renan ang nagplano ng dinner date nilang iyon na inakala niyang early celebration ng nalalapit nilang anibersaryo. Hindi niya mapigil ang sariling pagmasdan si Renan at lihim na ipagpasalamat na after five years, sa kabila ng mga hindi pagkakaunawaan at friction, naroroon pa rin sila, nagsasalo sa isang romantic dinner, making things work out  at nagpapatuloy sa kanilang relasyon.

And then the bombshell came. Gusto na nitong makipaghiwalay sa kanya.

Gulat siya. Hindi niya iyon inaasahan. Akala niya, ang purpose ng dinner date na iyon ay upang ayusin at plantsahin ang relasyon nila na nitong huli’y naging magulo at masalimuot nga.

Pinigil niya ang anumang reaksiyon. Unti-unti  niyang naramdaman ang sakit subalit hindi siya nagpahalata. Nagpakahinahon siya at nagpaka-proper. Tinanggap niya iyon nang walang drama. Tinapos niya ang pagkain at umorder pa siya ng dessert na parang ang pakikipaghiwalay sa kanya ni Renan ay no big deal.

It was a relief for Renan na ang inaasahan ay gagawa siya ng eksena. But no, sorry to disappoint him. Mas pinili niyang hindi magpakita ng anumang emosyon, magpaka-disente. Ni hindi siya nagtanong kung bakit. Ni hindi niya inalam kung may third party. Although, may ideya na siya dahil matagal na siyang may naririnig. Tinimpi niya ang sakit na bago natapos ang gabing iyon ay naramdaman niya ang conversion sa galit.

***

Nang mag-isa na lamang, saka siya umiyak. Nag-self-pity dahil kung kelan nagkaedad na siya at may mga insecurities na sa kanyang sarili, saka siya iniwan ni Renan. Pagkatapos ng lahat, para siyang basura na itinapon na lamang. Pagkatapos niya itong bihisan, papag-aralin, bigyan ng numero sa lipunan.

Twenty years ang agwat ng kanilang edad at ngayong naipagkaloob na niya ang mga pangangailangan nito at natupad na ang mga pangarap, ang inaasahan niya sana’y patuloy siya nitong mamahalin at paninindigan. Hindi dahil sa naghihintay siya ng kapalit sa kanyang mga nagawa kundi dahil naniwala siya sa mga pangako nitong no matter what, tumanda man siya at ma-obvious ang kanilang age gap,  patuloy pa rin siya nitong iibigin at hinding-hindi iiwan.

But reality bites. Nasa prime ng kanyang gulang si Renan samantalang siya ay nasa katanghalian na. Kahit anong paganda at maintenance ang gawin niya, hindi pa rin mapasusubalian ang bakas ng mga taon at hila ng gravity. Pinagsa-sag siya, tinutuyot ang balat, pinaninipis ang buhok. Maghahanap at maghahanap si Renan ng mas maganda, mas bata, mas sariwa.

Ilang linggo rin siyang nagmukmok. Hanggang isang araw, ipinagpasya niya ang bumangon. Dinampot niya ang nagkapira-pirasong sarili at pinilit buuin muli. Pinilit niya ring tanggapin ang nangyari at nagsimulang mag-move on. Nagpa-make over siya, nagpa-surgery, nagpa-lipo. Hanggang sa kahit paano ay manumbalik ang dating tiwala sa sarili.

Subalit ang lahat ng iyon ay tila nawalan ng saysay nang isang gabi, habang naglalakad sa park, sino ang makakasalubong niya kundi si Renan. Napaka-guwapo, napakakisig at mukhang napakasaya habang naglalakad nang may ka-holding hands.

At siya ay natigagal. Dahil ang kasama ni Renan ay higit pang matanda sa kanya!

***

“Hi,” ang bati sa kanya ni Renan, nakangiti. Napaka-casual na para bang wala silang nakaraan.

Pinilit niya pa rin ang magpakatatag, muli man niyang naramdaman ang matinding sakit sa kanyang kalooban.

Nang ipinakilala siya ni Renan sa kasama, malugod ang kanyang naging pagbati. Nakipagkamay pa siya at nakipagpalitan ng pleasantries.

Poised siya nang magpaalam at maglakad palayo, walang bakas ng anumang pagkatigatig ang mga hakbang gayong nang mga sandaling iyon ay tila sasambulat ang kanyang dibdib habang pinipigil ang pag-iyak. Klaro na ang lahat: hindi siya hiniwalayan ni Renan dahil naghahanap ito nang mas bata at sariwa kundi dahil ayaw na talaga nito sa kanya. Na nasa kanya ang diperensya, siguro’y dahil sa ugali niya, na masyado na itong nasakal dahil sa insecurities niya.

Muli siyang na-depress. Naisipan niya ang magpakamatay subalit nanaig ang kanyang pride – hindi niya lulubos-lubusin ang pagiging talunan. Na dapat sa ganitong kuwento ng buhay, magwagi ang api-apihan. Parang teleserye o pelikula na dapat sa katapusan, nasa bida pa rin ang huling halakhak.

Tinawagan niya si Renan. 

“Hi, Renan. It’s me. Gusto ko sana kayong imbitahin for dinner. Yes, kayong dalawa, dito sa bahay. Walang okasyon. Gusto ko lang na maging magkaibigan pa rin tayo. At siya rin, gusto ko siyang higit na makilala at maging kaibigan din. Yes, I'm cooking. Your favorites, of course. Bukas, around seven. You're coming? Good. See you then. Bye.”

***

GROCERY LIST

Brown Rice
Prime Ribs
Worcestershire Sauce
Garlic
Salt
Black Pepper
Sesame Seeds
Lemon
Mushrooms
Potatoes
Carrots
Baby Corn
Olive Oil
Red Wine
Rat Poison