Bestman 2

“No,” ang sagot ko.

Gumuhit sa kanyang mukha ang disappointment.

“Gusto mo pa bang maging madrama ang kasal mo?” ang dugtong ko pa.

Hindi siya sumagot.

Hinawakan ko ang kamay niya. “Huwag na nating ilagay ang ating mga sarili sa isang mahirap na sitwasyon.”

“Mahirap ba yon?” ang kanyang tugon.

“Oo. Para sa akin. At sa’yo rin. Dahil kakailanganin pa nating magkunwari.”

“Ang gusto ko lang naman sana, maging bahagi ka ng kasal ko dahil importante ka pa rin sa akin.”

Touched ako pero naging firm ako. “Huwag na. Hindi na kailangan. Alam ko na ‘yon.”

“Hindi na ba ako importante sa’yo?” ang tanong niya na tila may pagdaramdam.

Tumitig ako sa kanyang mga mata. “Napaka-importante. Kaya nga ayoko nang makagulo pa. Iintindihin mo pa ako at iisipin ang sasabihin ng ibang tao. Hindi mo na kailangang ma-stress sa kasal mo dahil sa akin.”

Sinalubong niya ang aking tingin subalit tahimik siya.

“Sana maintindihan mo ako. Marami naman diyan na pwedeng maging bestman sa kasal mo. Huwag na ako.”

Inilayo niya ang kamay niya sa pagkakahawak ko. Dama ko pa rin ang kanyang pagtatampo.

“Ako na ang bahala sa invitations. Regalo ko na sa inyo,” ang sabi ko, trying to appease him. “At least, makakabawas na ‘yon sa mga aalalahanin n’yo.”

“Huwag na.”

“Leo, please. Hayaan mo na kahit paano, makatulong man lang ako.”

Hindi na siya kumibo.

“I-email mo sa akin ang mga detalye at ang entourage. Ako na ang magpapagawa.”

***

Akala ko, magiging ganoon lang kasimple at kadali ang pagreregalo ko ng invitations sa kanila.

Pero hindi pala, dahil sa kagustuhan ng bride na maging hands-on din sa pagpapagawa.

Natagpuan ko ang sarili ko isang hapon na nasa isang invitation store sa SM North at hinihintay sila.

Nang makita ko silang paparating, may tumahip pa rin sa dibdib ko kahit inihanda ko na ang sarili ko sa pagtatagpong iyon. I tried my best to meet them with a smile.

“Romina, si Aris. Aris, si Romina,” ang pagpapakilala ni Leo sa aming dalawa.

“Hi,” ang sabi ko. Nginitian ako ni Romina pero hindi siya nagsalita.

Ewan ko, pero suplada ang impression ko sa kanya. At hindi siya masyadong maganda. O bitter lang ako.

I still tried my best to be nice. “O, pili ka na ng design,” ang sabi ko. “Dala n’yo na ba ang details at entourage list?”

Tumango lang si Romina.

We started checking out the invitations na naka-display sa store.

“Ano ba ang motif ninyo?” ang tanong ko.

“Purple,” si Leo ang sumagot habang namimili.

Namimili rin si Romina.

“Ito, gusto ko ito,” ang sabi ni Leo sabay kuha sa isang sample.

“That’s nice,” ang sang-ayon ko.

Sabay kaming tumingin kay Romina for approval.

Tiningnan ni Romina ang sample.

“Ayoko niyan. Hindi maganda,” ang sabi.

Muling naghanap si Leo ng iba. “Ito kaya?”

I liked his second option. “Maganda yan,” ang sabi ko.

“No. Masyadong simple,” ang kontra ni Romina.

Palihim akong sumulyap kay Leo. See, mas compatible tayo. Pareho ang taste natin. Sana tayo na lang ang magpapakasal.

Hindi na kumibo si Leo. Pinabayaan niya na lang na pumili si Romina.

At nang may mapili ito, nag-agree na lang siya. Yuck! Ang pangit. Ang jologs ng design.

Nang mapag-usapan ang ink color, pareho kami ni Leo na black ang gusto para elegante. Ang gusto ni Romina, purple. Pumayag na lang si Leo at hindi na ako kumibo.

Pagkatapos ng mahaba-haba ring sandali ng pakikipag-usap sa sales staff ng store, na-finalize din ang invitation. Napagkasunduan ang petsa kung kailan nila kukuhanin.

I paid for it kasi nga gift ko sa kanila. Para akong nakahinga nang maluwag dahil tapos na ang obligasyon ko, nagawa ko na ang gusto kong gawin para kay Leo.

Nakahanda na akong magpaalam para umuwi pero nagyaya si Leo na magmeryenda muna. At hindi ako nakatanggi.

Sa Tokyo Tokyo kami nagpunta. Parehong Tempura ang choice namin ni Leo samantalang si Romina ay Beef Misono.

“Salamat sa regalo,” ang sabi ni Romina habang kumakain kami. At least, nagpasalamat.

“Sure. ‘Yan lang ang magagawa ko para makatulong sa preparasyon. Biglaan naman kasi ang kasal ninyo at ang lapit na ng date,” ang sabi ko.

“Pressured na nga kami. Buti na lang mabilis ang printing ng invites. May two weeks pa kami para mamigay,” ang sagot ni Leo.

“Ang dami pa rin naming aasikasuhin. Ang hirap din pala kahit maliit lang at simple ang kasal.” Si Romina uli.

“But it will be all worth it,” ang tanging nasabi ko na lang. Ewan ko, pero kahit ganitong nag-uusap kami ni Romina na nice kami sa isa’t isa, deep inside parang nega ang feeling ko sa kanya. Parang ayoko siya para kay Leo. Pero mayroon pa ba akong magagawa? At saka ano naman ang karapatan kong manghimasok sa pag-aasawa ni Leo.

Looking at him, nakikita ko naman kung gaano siya ka-sincere kay Romina. Asikasong-asikaso niya ito. At mukhang masaya naman siya. Masakit man sa akin, aaminin ko na nakikita ko sa kanyang mga mata na mahal niya ito.

Sandaling nagpaalam si Leo upang mag-restroom.

Naiwan kami ni Romina. Parang biglang nagkaroon ng lambong sa pagitan namin. Naging tense ang air at obvious na hindi kami at ease sa isa’t isa.

“Tinanggihan mo raw na maging bestman ni Leo,” ang sabi niya sa akin.

“Oo,” ang sagot ko.

“Bakit?”

Naghagilap ako ng idadahilan. “Marami naman siyang kaibigan. Bakit ako pa?”

“Pero, ikaw ang pinaka-close niya, di ba?”

“Isa lang ako sa mga ka-close niya.”

“Pero kakaiba ang closeness ninyo.”

“Ha?” May discomfort akong naramdaman sa tinutumbok ng aming usapan. “Anong kakaiba sa closeness namin?”

Hindi siya tumugon. Sa halip ay tumingin sa akin nang makahulugan.

Sinalubong ko ang kanyang mga mata. Ayokong magpa-intimidate sa kanya.

“Sabi niya, ikaw ang bestfriend niya.”

“Yeah… Ganoon nga,” ang pagsang-ayon ko.

“Pero alam ko na higit pa roon ang naging relasyon ninyo.”

“Ha?”

“Alam ko na naging mag-boyfriend kayo!”

Hindi ako nakasagot. Nayanig ako sa aking narinig.

“Madalas ka niyang mabanggit sa akin kaya alam ko kung ano ka sa buhay niya. Woman intuition, Aris. Alam ko ang pagkatao niya at alam kong pumapatol siya. Pero mahal ko siya kaya nakahanda akong tanggapin kung ano siya.”

Saglit siyang uminom ng Red Ice Tea. Nakatingin lang ako sa kanya na parang naumid.

“Sabagay, ano pa nga ba ang dapat kong ipangamba. Ikakasal na kami. May pakiusap lang ako sa’yo. Sana pagkatapos nito, layuan mo na siya. Huwag mo na sana kaming guluhin.”

Sinikap kong magpakahinahon nang ako ay magsalita.

“Alam mo, Romina, mali ang iniisip mo tungkol sa akin. Aaminin ko sa’yo na may feelings pa ako kay Leo pero hindi ako desperado. Hindi mo na kailangang sabihin sa akin yan dahil alam ko kung saan ako dapat lumugar.”

Bago pa muling nakapagsalita si Romina at mauwi sa tarayan ang aming usapan, dumating na si Leo.

“Mukhang pinag-uusapan n’yo ako ah,” ang pabirong sabi.

“Hindi naman,” ang sagot ni Romina, nakangiti. “We’re just trying to be friends.”

I forced a smile for Leo’s sake.

Bitch.

***

Ayoko na sanang dumalo sa kasal, pero nagbago ang pasiya ko. Nanaig ang kagustuhan kong makita si Leo sa huling sandali.

Pagdating sa simbahan, parang naasiwa ako. Wala akong kakilala at feeling ko, pinagtitinginan ako. Parang gusto ko nang umalis subalit naisip ko, naroroon na rin lang ako, might as well, pangatawanan ko na.

Naka-posisyon na si Leo sa may altar kaya hindi ko na siya nagawang lapitan. Nakihalo ako sa mga bisitang naghihintay sa pagsisimula ng seremonyas.

Pinagmasdan ko siya. Bagay pala sa kanya ang naka-barong. Higit siyang gumuwapo. My bad boy Leo. Sumagi sa aking isipan ang mga panahong akin siya at kami pa. Binalot ako ng matinding pangungulila.

Maya-maya, tumugtog na ang martsa. At nagsimulang maglakad si Romina sa aisle. In fairness, napakaganda niya sa kanyang trahe de boda.

Habang papalapit siya kay Leo, parang dinudurog ang aking puso.

Parang isang panaginip ang lahat. Parang surreal na naroroon ako at pinapanood ang pakikipag-isang-dibdib sa iba ng lalaking mahal ko. I felt weak and helpless. I felt so sad.

Sinikap kong magpakatatag. Pinilit kong tiisin ang kirot sa aking dibdib. Subalit nang nasa bahaging magpapalitan na sila ng vows, hindi ko na nakayanan.

Lumabas ako ng simbahan, nagmamadali ang aking mga hakbang.

At habang papalayo, dumaloy ang mga luhang tinimpi ko.

High School Scandal 4

Marangya ang gayak ng social hall na pagdarausan ng prom. Napapalamutian ang paligid ng makukulay na lobo at makikislap na mga banderitas. May disco ball sa itaas ng dancefloor. May nagsasalimbayan ding laser lights.

May arko sa entrance na naaadornohan ng mga rosas at natatanglawan ng firefly lights. Ang lakaran papasok ay nalalatagan ng pulang carpet.

Bandang alas-siyete nang gabi, nagsimula nang magdatingan ang mga seniors. Magarbo ang mga 80’s inspired na damit. Made up ang mga girls at groomed ang mga boys.

Unti-unting napuno ang venue. Masaya ang lahat habang sa background ay tumutugtog ang mga 80’s hits.

Dumating sina Brad at Archie. Natigilan ang lahat at nagbulungan. Nagtaasan ang kilay ng mga teachers.

Kasunod nila sina Jason at Stephanie. Marami ang nasorpresa na sila ang magkapareha. Gayunpaman, they were a lovely pair. At bagay sila.

Dumating si Leslie. And guess who ang kanyang ka-date? Si Toby. Nagulat ang lahat at hindi makapaniwala. A little blackmail made it possible.

Umalingawngaw ang tinig ng deejay. “Ladies and gentlemen, welcome to the Hillcrest High Seniors Prom!”

Nagpalakpakan ang lahat at nagsigawan.

“It’s time to hit the dancefloor and groove!”

Pumailanlang ang “Into the Groove” at nagsihugos ang karamihan upang sumayaw.

Kabilang sina Jason at Stephanie. Gayundin sina Brad at Archie. Halos magkalapit lang ang puwesto nila at hindi maiwasang magkatinginan sina Stephanie at Brad. May ibig sabihin ang kanilang mga mata, may emosyong hindi maikubli.

Magkakasunod na pinatugtog ang iba pang 80’s dance hits. Uminit ang sayawan.

Maya-maya, tumigil ang musika at dumilim ang mga ilaw. Inanunsyo ng deejay ang special number ng dance group nina Leslie at Jason.

Nagsitabi ang mga nasa dance floor.

Nag-play ang “Maniac” at dahan-dahang nagliwanag. Pumagitna ang mga dancers at gumalaw sabay sa beat.

Nag-cheer ang lahat.

Naka-mask ang mga dancers. Nagulat si Toby pagkakita sa mask. It was exactly the same mask na suot ng lalaki sa shower room.

Napatitig siya kay Leslie. Nakadama siya ng galit. In his mind, walang duda na si Leslie ang umatake sa kanya. Binuo niya sa isip ang isang maitim na balak.

Kay Jason naman nakatitig si Archie. May kakaibang pang-akit ang mga galaw ni Jason. Hindi niya maiwasang humanga sa husay nitong sumayaw.

Sa pagkakalingat ni Archie ay hindi niya namalayan ang pag-alis ni Brad sa kanyang tabi. Nilapitan nito si Stephanie.

Hindi alam ni Stephanie kung ano ang kanyang magiging reaksiyon sa paglapit ni Brad.

Nagtama ang kanilang mga mata. Nasa mga titig nila ang mga bagay na hindi nila masabi… ang pag-unawa at pagpapatawad… ang pagmamahal at pangungulila...

Malakas ang naging palakpakan nang matapos ang dance number.

Muling nagdilim ang ilaw. At nang sumindi, tumugtog ang “Careless Whisper”.

Inabot ni Brad ang kamay ni Stephanie. Nagpaubaya si Stephanie na dalhin siya ni Brad sa dancefloor.

At sila ay nagsayaw.

Nakatingin lang sa kanila si Archie, may kirot sa puso.

Kaagad namang hinila ni Toby si Leslie palabas ng social hall.

“Saan tayo pupunta?”

“Sa labas, may sorpresa ako sa’yo.”

Dinala ni Toby si Leslie sa isang madilim na lugar sa loob ng campus, malayo sa pinagdarausan ng prom.

“Ano’ng gagawin natin dito?”

Sa halip na sumagot ay bigla siyang itinulak ni Toby. Muntik na siyang matumba.

Nakita niya ang galit sa mukha ni Toby.

Kinabahan si Leslie. “Toby, bakit?”

Hinablot ni Toby ang kanyang damit na kaagad napunit.

“Putang ina, Toby…”

Isang sampal ang dumapo sa kanyang mukha.

“Putang ina mo! Matitikman mo ngayon ang galit ko.” Nasindak si Leslie sa tinig ni Toby.

Mahigpit na hinawakan ni Toby ang kanyang mga braso. Nagpumiglas si Leslie.

“Bitiwan mo ako!”

Sinikmuraan siya ni Toby. Namilipit siya sa sakit at nalugmok.

Pilit siyang pinadapa ni Toby sa lupa. Nanlaban siya subalit muli siya nitong sinuntok. Nanghina siya.

Hinila ni Toby ang kanyang natitirang damit at kinubabawan siya nito. Mabigat ang katawan ni Toby at lalo siyang hindi nakagalaw.

Naramdaman ni Leslie ang nagngangalit na bahagi ng katawan ni Toby na pilit nitong iginigiit sa kanyang likuran.

“Huwag, Toby! Huwag!” ang samo niya.

Marahas at mariin ang naging pag-ulos ni Toby upang siya ay lupigin.

Pinunit ng malakas na sigaw ang dilim ng gabi.

Makaraang mairaos ang kanyang paghihiganti, dahan-dahang tumayo si Toby. May satisfaction siyang naramdaman, hindi niya alam kung dahil sa tagumpay o dahil sa luwalhating naranasan. Inayos niya ang sarili at umalis.

Naiwan si Leslie na nakahandusay at humihikbi, pilit na tinatakpan ng gula-gulanit na damit ang hubad na katawan.

Samantala, sa social hall ay nasa mikropono na ang principal, hawak ang isang sobre na naglalaman ng pinaka-importanteng anunsiyo ng gabi.

“Our Prom King and Queen are…”

Tumahimik ang lahat, puno ng antisipasyon.

Hindi makapaniwala sina Brad at Stephanie nang tawagin ang kanilang pangalan.

Nagpalakpakan ang lahat. Nagkakaisa sila na walang ibang karapat-dapat sa parangal na iyon kundi sina Brad at Stephanie. Dedma na sa iskandalong nangyari.

Magkahawak-kamay na umakyat sa stage sina Brad at Stephanie at sila ay kinoronahan. Pagkatapos ay pumagitna sila sa dancefloor para sa kanilang traditional dance.

Pinanood sila ni Archie. Kahit may masakit sa kanyang kalooban, masaya siya para kay Brad. Nakahanda siyang magparaya para sa ikaliligaya nito.

Tumalikod siya upang umalis. Subalit may pumigil sa kanya.

“Saan ka pupunta?”

Hinarap niya ang nagsalita.

Si Jason. Na bagamat may dinaramdam din kay Stephanie ay nakangiti sa kanya.

“Halika, magsayaw tayo,” ang yaya nito.

Napangiti si Archie.

Tinungo nila ang dancefloor na kung saan nagsasayaw sina Brad at Stephanie.

Nagsayaw sila na hindi alintana ang mga taong nakapaligid sa kanila.

Nagtama ang kanilang mga mata. Nag-usap. Ang lungkot ay napalitan ng kakaibang kislap.

Sa hindi inaasahang pagkakataon, nangibabaw ang tunay na damdaming matagal nang nakatago sa dibdib nila. Sa loob ng maraming taon mula pagkabata, ngayon lang nila napagtanto na mahal nila ang isa’t isa.

Nagyakap sila. Mahigpit.

At nagtagpo ang kanilang mga labi.

Last Dance

Si Steven.

Kasama siya ni Ace nang dumating.

“Akala ko, hindi ka nagma-Malate,” ang sabi ko.

“First time,” ang sagot niya, nakangiti. “Kumusta ka na?”

“Mabuti.”

Ipinakilala siya ni Ace sa grupo namin.

He was as endearing as I remembered him. Magaan ang dating at malakas ang self-confidence.

Warm ang reception sa kanya ng mga friends.

At kaagad siyang nag-blend.

***

Una ko siyang nakita sa mga litrato ng office outing nina Ace. Naka-sleeveless at shorts. Maganda ang katawan at legs.

“Cute. Sino ito?” ang tanong ko kay Ace.

“Si Steven.”

“At sino naman itong kaakbay niya palagi?”

“Si Andy. Ang kanyang love interest.”

“Mag-jowa sila?”

“Hindi.”

“Pero mukha silang mag-jowa sa picture.”

“Hindi puwede. May jowa na si Andy.”

“Ay, ganon? Puwes, ipakilala mo siya sa akin. Wala akong jowa.” It was a joke.

Na sineryoso ni Ace. Dahil isang hapon na nagkita kami sa mall, dumating siya na kasama si Steven at ipinakilala sa akin.

Mas guwapo siya sa personal. Napaka-friendly at napaka-sunny ng personality. Kausap siya nang kausap sa akin na parang matagal na kaming magkakilala.

Starry-eyed ako sa kanya. It was impossible not to like him. And I was conceited enough to think na gusto niya rin ako.

Hindi siya nawala sa aking isip pagkatapos ng pagkikilalang iyon.

Kaya pagkaraan ng ilang araw, I decided to pursue. I invited him to dinner.

But he turned me down.

Hindi ko inaasahan iyon. It was a blow to my self-esteem. Nagkaroon ako ng duda sa sarili. Pangit ba ako? Masama ba ang ugali ko? Bakit ayaw niya sa akin?

Nalaman ko kay Ace ang dahilan kaya tinanggihan ako ni Steven. Mahal niya si Andy. Matagal na. Si Andy na nakikihati lang siya dahil may jowa na.

“Bakit ganoon?” ang tanong ko.

“Ganoon talaga. Mahal niya eh.”

“Mahal ba siya ni Andy?”

“Konti. Pero willing siyang magtiis. Willing siyang maging martir. Willing siyang maging kabit.”

***

At pagkaraan ng maiksing panahon, pagkatapos kong mabura sa damdamin ang kirot ng rejection at mai-restore ang pride sa sarili, muli kaming nagtagpo. Ace could have at least warned me para napaghandaan ko.

“Biglaan eh. At saka surprise na rin.”

“Kumusta na sila ni Andy?”

“Wala na. Bumitiw din siya. Kaya nga siya sumama dito sa Malate para pakawalan na ang kanyang sarili.”

And let go of himself he did.

Pagpasok namin sa Bed, kaagad siyang humiwalay sa amin. Ang lakas ng loob niya for a first timer.

“And I was even prepared to lead him by the hand,” ang sabi ni Ace.

“And I was thinking about pursuing him again,” ang sabi ko.

“Bakit nga hindi?”

“Baka ma-reject na naman ako.”

“Bakit hindi mo siya isayaw?”

“E paano nga? Lumipad na siya.”

“Tara, hanapin natin.”

Nag-join muna kami kina Arnel, James, Lance at Axel sa usual spot namin. Sayaw-sayaw kami. Pero abala ang aking mga mata sa paghahanap kay Steven.

Hindi ako kundi si Ace ang nakakita sa kanya. Nasa ledge, may kasayaw na.

“Dinaig tayo,” ang sabi ni Ace habang pinagmamasdan namin siya.

Sa saliw ng “I Know You Want Me”, maharot at malandi ang mga galaw nila ng kanyang kapareha.

Nagulat kami ni Ace nang pareho silang magtanggal ng T-shirt. In fairness, parehong maganda ang katawan nila. Maya-maya, nagyakap sila at naghalikan.

Napanganga na lang kami ni Ace at hindi nakapagsalita.

Nakadama ako ng frustration. Na sinundan ng resignation. Tumalikod ako at lumayo.

Tapos, bigla siyang nawala. Nag-text siya kay Ace. Nagyaya raw lumabas ang partner niya.

Hindi na nagtanong si Ace kung saan sila pupunta.

***

Nag-aalmusal na kami ng barkada sa Silya nang muli namin siyang makita.

He joined us. Umupo siya sa tabi ni Arnel.

“Saan ka galing?” ang tanong sa kanya ni Ace.

“Sa Adriatico. Nag-breakfast kami.”

“Nasaan na ang kasama mo?”

“Umuwi na.”

At nakipagkuwentuhan na siya sa amin. Nakipagbiruan at nakipagtawanan. Napaka-effortless talaga ng charm niya dahil kuhang-kuha niya ang loob ng barkada.

Narinig ko pang sabi ni Lance sa kanya: “Join ka uli sa amin sa susunod na gimik.”

Patapos na kaming mag-almusal nang may mapansin ako sa kanila ni Arnel. Masyado silang magkadikit. At parang may ibig sabihin ang kanilang body language.

Tumingin ako kay Ace. Nag-usap ang aming mga mata sabay sulyap sa dalawa. Napansin niya rin pala.

Nang pauwi na kami, magkaakbay na naglakad sina Steven at Arnel. Nagbubulungan sila. At hindi maipagkakaila ang namamagitang sweetness.

Nasa likod nila kami ni Ace at patuloy na nagmamasid. Alam ko na pareho kami ng naiisip.

Nang sapitin namin ang Taft, nagpaalamanan na kami dahil iba-iba na ang direksyon namin.

Nakumpirma ang hinala namin ni Ace nang magpaalam sa kanya si Steven.

“Hindi na ako sasabay sa’yo.”

“Huh?”

“Sasama ako kay Arnel.”

“Saan kayo pupunta?”

“Sa condo niya.”

Mulagat kami ni Ace na napatingin sa kanya. Pagkatapos ay kay Arnel.

Ngumiti lang si Arnel. Naintindihan na namin ang ibig niyang sabihin.

Dedma lang kunwari sina James, Lance at Axel pero bakas sa mga mukha nila ang pagkagulat din sa narinig.

Maya-maya, pumara na ng taxi si Arnel at sumakay na sila ni Steven.

Naiwan kami na nagtitinginan at hindi alam kung ano ang sasabihin.

Alam kaya ni Steven na may jowa na si Arnel?

High School Scandal 3

Nagkamalay si Toby na hubo’t hubad sa lapag. Bukod sa sakit ng ulo, may naramdaman siyang kakatwang sensasyon sa pagitan ng kanyang mga hita.

Dahan-dahan siyang tumayo at muling tumapat sa shower upang pawiin ang pagkahilo at panghihina.

Habang dinadaluyan ng tubig ang buong katawan, inalala niya ang mga huling sandali bago siya nawalan ng malay.

Natutop niya ang kanyang ulo. Nakadama siya ng magkahalong galit at helplessness nang maalala ang nangyari.

Kaagad siyang nagbihis. May usapan sila ni Stephanie na magkikita pagkatapos ng game.

Lumabas siya ng shower room. Nagdadapithapon na. Pinuntahan niya ang tagpuan nila ni Stephanie subalit wala na ito roon. Wala na rin gaanong tao sa campus.

Napansin niya na maliwanag ang auditorium. May ingay din na nagmumula roon.

Tinungo niya ang auditorium. Sumilip siya at nakita niya na nagpapraktis ng sayaw ang grupo ni Leslie. Dalawang araw bago ang prom kaya puspusan ang pag-eensayo ng grupo para sa number nila.

Hindi sana tutuloy si Toby subalit namataan niya sa loob si Stephanie. Nagtaka siya dahil hindi gawain ni Stephanie ang makihalubilo sa hindi nito kagrupo. Kaagad niya itong nilapitan.

Habang papalapit si Toby sa kinaroroonan ni Stephanie, natanaw siya mula sa stage nina Leslie at Jason. Napahinto sa pagsasayaw ang dalawa. Halos pigil ang hiningang inabangan ang susunod na magaganap.

Pagkakita kay Toby, galit ang kaagad na naramdaman ni Stephanie. Bigla siyang tumayo at walang sabi-sabing sinampal si Toby.

Nagulat si Toby.

“Steph, why?”

“Stay away from me!”

“Hey, what’s wrong?”

“Stop the game, Toby. Alam ko na ang totoo!”

Kinabahan si Toby.

“Alam ko na na ikaw ang may pakana sa iskandalong nangyari kay Brad.”

Siya namang lapit nina Leslie at Jason na bumaba mula sa stage.

Ang hindi alam ni Toby, pagkagaling nina Leslie at Jason sa shower room, nakita nila si Stephanie. Upang ituwid ang lahat, minabuti ni Leslie na ipagtapat kay Stephanie ang totoong nangyari, kung bakit nagkaroon sila ng mga litrato ni Brad. Na-shock si Stephanie at napaiyak. Upang payapain, inimbita siya ni Jason na sumama na lang muna sa kanila sa auditorium upang manood ng praktis at nangakong ihahatid siya nito.

“Kailangang malaman ni Stephanie ang kalokohan mo,” ang sabi ni Leslie kay Toby.

“Huwag kang makilalam dito!” ang bulyaw ni Toby kay Leslie.

“At bakit hindi? Damay ako sa ginawa mo!” ang sagot ni Leslie.

Dahil nasukol, si Leslie ang napagbuntunan ni Toby. Inundayan niya ito ng suntok na kaagad namang sinalag ni Jason.

Umigkas ang isa pang kamao ni Toby. Na hindi nagawang iwasan ni Jason. Tumama ito sa kanyang mukha. Nawalan siya ng panimbang at nabuwal.

Mabilis na naglapitan ang iba pang mga dancers at pumorma upang makipagbugbugan kay Toby.

Mabilis namang umawat si Stephanie.

Tinulungan ni Leslie na tumayo si Jason.

“Umalis ka na. Ayaw na kitang makitang muli!” ang poot na taboy ni Stephanie kay Toby.

“Steph, let me explain…”

“Wala ka nang dapat pang i-explain. Sinira mo na si Brad. Pati ang relasyon namin. Nandamay ka pa ng ibang tao. Napakasama mo.”

Si Leslie ang binalingan ni Toby. “Ikaw ang may kasalanan kung bakit nasira ang plano ko. Humanda ka sa akin.”

Sa halip na matakot ay napangiti si Leslie at buong tapang niyang nilapitan si Toby.

“Ikaw pa ang may ganang magbanta. Alam mo, Toby, tumahimik ka na lang kung ayaw mong gumulo pa lalo ang buhay mo.”

“Anong pinagsasasabi mong bakla ka?”

“Hayaan mo munang i-escort kita palabas ng auditorium na ito because as you can see, unwanted ang presence mo rito.”

“You don’t tell me what to do.”

“I don’t think so. Not unless gusto mong marinig nila ang sasabihin ko sa’yo.”

Natigilan si Toby.

Umangkla sa braso niya si Leslie at giniyahan siya palabas ng auditorium.

Sa may pinto, huminto sila at sandaling nag-usap.

Nakatingin sa kanila sina Stephanie at Jason, gayundin ang mga dancers.

Maya-maya, nakita nilang nagmamadaling lumabas si Toby, walang lingon-likod.

Si Leslie naman ay may triumphant smile na naglakad pabalik sa kinaroroonan nila.

“Dancers, places!” ang utos nang makalapit.

Tumalima ang mga dancers.

May pagtataka at pagtatanong sa mukha nina Stephanie at Jason.

Nginitian lang ni Leslie si Stephanie. “Wala ka nang dapat ipag-alala. Hindi ka na niya guguluhin.”

At hinila na niya si Jason upang jumoin sa mga dancers.

“Anong sinabi mo kay Toby at napahinuhod mo siya nang ganoon?” ang tanong ni Jason habang paakyat sila ng stage.

“Isang salita lang.”

“Ano yun?”

“Video.”

Napangiti si Jason. Nakadama siya ng tagumpay sa kabila ng pananakit at pamamaga ng kanyang mukha.

Sa pagpapatuloy ng kanilang praktis, naging masaya at masigla siya dahil naroroon at nanonood ang kanyang inspirasyon. Si Stephanie.

“Ang galing mong sumayaw,” ang sabi sa kanya ni Stephanie nang pauwi na sila. Ihahatid niya ito katulad ng naipangako niya.

Masayang-masaya si Jason. Hindi dahil sa sinabi ni Stephanie kundi dahil magkasama sila at nag-uusap.

“Salamat,” ang naisagot niya na tila nahihiya pa sa papuri.

“Sino ang ka-date mo sa prom?” ang tanong ni Stephanie.

“Wala nga eh.”

“Pareho pala tayo.”

Napatingin siya kay Stephanie. May lungkot sa mga mata nito.

“Akala ko, kayo pa rin ni Brad ang magka-date…”

“Break na kami ni Brad. Si Toby sana. But after learning the truth, mas gugustuhin ko pang hindi pumunta kesa makasama siya.”

“Hindi maaring hindi ka pumunta.”

“At bakit naman?”

“Dahil ikaw ang pinakamaganda... Ikaw lang ang karapat-dapat na maging prom queen.”

Nagkibit-balikat lang si Stephanie na tila pambabalewala sa sinabi ni Jason.

Katahamikan.

“Steph,” ang sabi ni Jason pagkaraan, tila nag-ipon muna ng sapat na lakas ng loob. “Maaari bang ako na lang ang maging ka-date mo sa prom?”

Tumingin sa kanya si Stephanie.

May kaba sa dibdib si Jason habang naghihintay ng tugon.

Ngumiti si Stephanie. May ningning sa mga mata na tumango.

“Is that a yes?” ang excited na tanong ni Jason.

“Yes.”

Halos mapatalon sa tuwa si Jason.

Nag-uumapaw siya sa galak hanggang sa pagkikita nila ni Archie kinabukasan. Masayang-masaya rin si Archie. Halos sabay pa sila sa pagsisiwalat ng magandang balita tungkol sa prom date nila. Halos hindi sila makapaniwala na nagkatotoo ang pinapangarap nila.

Nang sumapit ang araw ng prom, tumawid si Jason sa bahay nina Archie. At katulad ng isang mabuting kaibigan, tinulungan niya itong magbihis at mag-ayos. Dahil maalam sa fashion at styling, minake-over niya si Archie ayon sa 80’s theme ng okasyon.

At nang matapos, halos hindi makilala ni Archie ang sarili sa salamin.

Mangha rin si Jason. Noon niya lang na-realize na napakaguwapo pala ni Archie.

Hindi niya naiwasang mapatitig dito nang buong paghanga.

(May Karugtong)

Part 4

Flight

I flew to the province for the holidays.

Sa waiting area ng airport, nakita ko na siya. Mag-isa, nagbabasa, nagsusulat sa isang leatherbound notebook.

Cute siya kaya panay ang sulyap ko sa kanya. Sa tantiya ko, nasa mid-twenties siya. Simple lang ang ayos niya. Moreno at malakas ang dating kahit walang effort na pumorma.

Nang mag-announce ng boarding, sabay kaming tumayo. Oh, same flight. Iisang probinsya ang destinasyon namin.

Medyo nahuli ako sa pila sa pagsakay at laking gulat ko nang sapitin ko ang 1C na seat assignment ko. Siya ang nakita kong nakaupo sa 1D. Magkatabi kami ng upuan ni cutie!

I caught his eye for a moment. Tipid ko siyang nginitian. Nagbaba naman siya ng tingin.

Naupo ako at nag-seatbelt. Napansin ko na may difficulty siya sa pagkakabit ng seatbelt. Instinctively, kaagad ko siyang tinulungan na parang normal lang. Hindi naman siya nagulat. Nagpaubaya lang. Hindi sinasadyang nag-brush ang kamay ko sa hita niya. Pagtingin ko sa kanya, nakatingin din siya sa akin. Nasilayan ko ang mapuputi niyang ngipin nang ako ay kanyang ngitian.

Nang nagsimulang mag-taxi sa runway ang eroplano, naramdaman ko ang pagdidikit ng aming mga braso na parehong nakapatong sa armrest sa pagitan namin. At nang mag-take-off, naramdaman ko ang bahagyang pagdiin ng braso niya sa braso ko. Nang airbourne na, halos sabay pa kaming sumulyap nang panakaw sa isa’t isa.

Ipinikit ko ang aking mga mata. Nagkunwari akong matutulog. Dama ko pa rin ang pagkakadikit ng mga braso namin.

Maya-maya, naramdaman ko na dumikit ang left leg niya sa right leg ko. Hindi ako tuminag. Hanggang tuluyan nang naka-rest ang binti niya sa akin at dama ko na ang bigat nito.

Dumilat ako at sumulyap sa kanya. Nakita kong nakapikit din siya. Napagmasdan ko ang malalago niyang pilikmata. Gayundin ang maganda niyang mukha. Moreno siya pero napakapino ng kutis niya. Napakatatag ng jawbone niya. Lalaking-lalaki ang hugis ng kanyang mukha. His lips are full. At kahit may stubbles siya, mukha pa rin siyang malinis.

Nagulat ako nang bigla siyang dumilat. Nagtama ang aming mga mata at sabay din kaming umiwas. Tumingin siya sa labas ng bintana at ako naman ay sa ibaba. Nasulyapan ko ang legs niya na namumurok sa pantalong maong na suot niya.

Muli siyang pumikit kaya pumikit din ako. Kahit gusto kong matulog, gising ang aking diwa. Distracted ako ng presence niya sa tabi ko.

Naramdaman ko ang unti-unti niyang paghilig sa akin. Hindi ako dumilat at sa halip ay patuloy ko siyang pinakiramdaman. Nadama ko ang siko niya sa aking tagiliran. Gayundin ang balikat niya sa balikat ko. Naramdaman ko ang mainit niyang hininga. Naglaro sa aking imahinasyon ang mukha niya na napakalapit sa mukha ko.

Hindi ko napigilan ang dumilat at hindi nga ako nagkamali. Halos isang dangkal lang ang layo niya sa akin habang nakapikit at wari ay natutulog.

Muli kong in-appreciate ang kanyang mukha na tila higit na gumuwapo sa kanyang pagkakapikit. Sa kabila ng strong features, maamo at mabait ang bukas nito.

Ang paghangang naramdaman ko nang una ko siyang makita ay higit na nadagdagan.

Parang hindi ako makapaniwala na katabi ko siya at nakahilig sa akin. Hindi ko lang nadarama ang kanyang balikat, braso at binti kundi nalalanghap ko pa siya. Napakabango niya. Napaka-masculine ng amoy niya.

He stirred kaya muli akong pumikit. May naramdaman akong pressure galing sa binti niya. Nag-respond ako sa pamamagitan ng pagdiin din ng binti ko sa binti niya. Sabay sa tension, nilukuban ako ng warm feeling dahil sa connection namin.

Kahit nakapikit, naramdaman ko ang paghagod ng kanyang tingin sa akin. Nakakapaso kaya nagmulat ako. Muling nagtama ang aming mga mata. At sa pagkakataong iyon, pareho kaming hindi na umiwas. Nag-usap ang aming mga titig. Higit na nagdumiin ang mga magkakadikit na bahagi ng katawan namin.

Ewan ko kung bakit may pag-aalinlangan ako sa kabila ng kanyang open invitation. Ewan ko kung bakit hindi ko nagawang ngumiti at siya ay kausapin. Nanatili lamang akong nakatingin sa kanya habang siya ay nakatingin din sa akin.

Maya-maya, bumitiw ang kanyang mga mata. He flipped over his leatherbound notebook na hawak-hawak niya. Una kong nakita sa cover nito ang company logo at ang company name. Tapos, ang pangalan sa ibaba. Mendoza, Karlo. Hinimas-himas ng kamay niya ang kinaroroonan ng pangalan na parang doon niya dinadala ang atensyon ko. Nagpapakilala ba siya? I searched my mind about the company name. Sa pagkakaalam ko, iyon ay isang ship crewing company. Seaman ba siya? Higit na sumidhi ang interes ko sa kanya.

Nagpatuloy ang aming pakiramdaman habang lumilipad. It would have been easier to just say “hi” and talk to him pero parang higit na exciting ang quiet flirting na nagaganap sa amin. Bukod doon, may mga pag-aalala rin ako na baka mali ang basa ko sa actions niya. Na dahil iisang probinsya lang ang patutunguhan namin, baka hindi tama na landiin ko siya. So close to home.

Sa kabila ng pagiging maiksi ng flight na iyon, I took my time. Nagdadalawang-isip kasi ako at nag-aalinlanlangan. Nag-iingat din.

Wala akong nagawang definite move hanggang sa mag-landing ang eroplano. Sa kabila ng atraksiyon ko sa kanya, I decided to just leave it at that. Hindi ko alam kung bakit mas pinili ko na lang ang manahimik. Hindi ko alam kung bakit parang wala akong lakas ng loob upang siya ay i-approach.

Tumayo ako at kinuha ang aking handcarry mula sa overhead bin. Sa rear door ng eroplano ang deplaning. We would be the last to disembark dahil nasa 1st row kami. Nasa likod ko siya at habang hinihintay ko ang paggalaw ng pila sa aisle palabas ng eroplano, naramdaman ko ang pagdikit niya sa akin.

He was pressing his body against mine. I could feel his chest on my back and his crotch on my butt. Muli, may bumalot na warm feeling sa akin dahil sa pagkakadikit ng aming katawan.

Nag-lean ako sa kanya. Nadama ko ang matigas at matatag niyang katawan na tila dumaop sa aking kabuuan.

Nagulat ako nang maramdaman ko ang dampi ng kanyang mga labi sa aking batok. Ginapangan ako ng kiliti. Nanghina ang aking mga tuhod. Kinabahan ako.

Lilingunin ko sana siya subalit mabilis nang gumalaw ang pila. At dahil nabigla ako sa kanyang ginawa, mabilis ding humakbang ang aking mga paa. Hindi ko alam kung dahil gusto kong umiwas o dahil sa ako ay nataranta.

Namalayan ko na lamang ang aking sarili na naglalakad na sa tarmac patungo sa airport building. Nasa likod ko siya at hindi ko pa rin magawa na siya ay lingunin.

Inapuhap ko siya ng tingin nang nasa loob na kami ng arrival area. Nakita ko siyang nagtungo sa baggage claim. At dahil wala akong checked-in luggage, tuluy-tuloy na ako sa passenger exit. Bago tuluyang lumabas, muli ko siyang sinulyapan. Nakita ko na nakatingin siya sa akin.

Saglit akong naghintay sa aking sundo na kaagad ding dumating. Pagkasakay na pagkasakay ko sa kotse ay siya namang labas niya sa arrival gate hila-hila ang isang de-gulong na maleta.

Nagkatinginan kaming muli habang umuusad ang aking sinasakyan. Nag-usap ang aming mga mata. At sabay kaming napangiti.

Siya ang nasa isip ko habang bumibiyahe patungo sa city. Nanghihinayang ako sa pagkakataong pinalampas ko. Nagsisisi ako kung bakit pinairal ko ang aking pagiging torpe. Napabuntonghininga na lamang ako upang pawiin ang pagkainis sa sarili.

***

Nakipagkita ako sa aking straight high school friends nang gabing iyon for a reunion sa isang open-space gimikan na mala-Harbor Square ang ambience. Nakipag-inuman ako sa kanila. Nakipagkuwentuhan. I was one of the boys while joking and laughing with them. I was already on my fourth bottle nang ako ay matigilan. Napatitig ako sa isang lalaki na nakatayo sa di-kalayuan. He was a vision in white. He looked so handsome sa porma niyang pang-gimik. Higit na tumingkad ang moreno niyang kulay sa tama ng liwanag.

It was him.

I felt my heart skip a beat. Hindi ako makapaniwala na naroroon siya, only a few feet away from me.

Tumayo ako na puno ng tuwa, excitement at pananabik. Dedma na sa nagtataka at nagtatanong na tingin ng mga high school friends.

Humakbang ako patungo sa kinaroroonan niya na parang may pakpak ang aking mga paa.

Nakita niya ako at natigilan siya habang papalapit ako.

Nagtama ang aming mga mata. Tila tumigil ang galaw at ingay sa paligid.

Ngumiti ako. Ngumiti rin siya.

“Hi. Remember me?” ang bati ko sa kanya.