Bestman 2

“No,” ang sagot ko.

Gumuhit sa kanyang mukha ang disappointment.

“Gusto mo pa bang maging madrama ang kasal mo?” ang dugtong ko pa.

Hindi siya sumagot.

Hinawakan ko ang kamay niya. “Huwag na nating ilagay ang ating mga sarili sa isang mahirap na sitwasyon.”

“Mahirap ba yon?” ang kanyang tugon.

“Oo. Para sa akin. At sa’yo rin. Dahil kakailanganin pa nating magkunwari.”

“Ang gusto ko lang naman sana, maging bahagi ka ng kasal ko dahil importante ka pa rin sa akin.”

Touched ako pero naging firm ako. “Huwag na. Hindi na kailangan. Alam ko na ‘yon.”

“Hindi na ba ako importante sa’yo?” ang tanong niya na tila may pagdaramdam.

Tumitig ako sa kanyang mga mata. “Napaka-importante. Kaya nga ayoko nang makagulo pa. Iintindihin mo pa ako at iisipin ang sasabihin ng ibang tao. Hindi mo na kailangang ma-stress sa kasal mo dahil sa akin.”

Sinalubong niya ang aking tingin subalit tahimik siya.

“Sana maintindihan mo ako. Marami naman diyan na pwedeng maging bestman sa kasal mo. Huwag na ako.”

Inilayo niya ang kamay niya sa pagkakahawak ko. Dama ko pa rin ang kanyang pagtatampo.

“Ako na ang bahala sa invitations. Regalo ko na sa inyo,” ang sabi ko, trying to appease him. “At least, makakabawas na ‘yon sa mga aalalahanin n’yo.”

“Huwag na.”

“Leo, please. Hayaan mo na kahit paano, makatulong man lang ako.”

Hindi na siya kumibo.

“I-email mo sa akin ang mga detalye at ang entourage. Ako na ang magpapagawa.”

***

Akala ko, magiging ganoon lang kasimple at kadali ang pagreregalo ko ng invitations sa kanila.

Pero hindi pala, dahil sa kagustuhan ng bride na maging hands-on din sa pagpapagawa.

Natagpuan ko ang sarili ko isang hapon na nasa isang invitation store sa SM North at hinihintay sila.

Nang makita ko silang paparating, may tumahip pa rin sa dibdib ko kahit inihanda ko na ang sarili ko sa pagtatagpong iyon. I tried my best to meet them with a smile.

“Romina, si Aris. Aris, si Romina,” ang pagpapakilala ni Leo sa aming dalawa.

“Hi,” ang sabi ko. Nginitian ako ni Romina pero hindi siya nagsalita.

Ewan ko, pero suplada ang impression ko sa kanya. At hindi siya masyadong maganda. O bitter lang ako.

I still tried my best to be nice. “O, pili ka na ng design,” ang sabi ko. “Dala n’yo na ba ang details at entourage list?”

Tumango lang si Romina.

We started checking out the invitations na naka-display sa store.

“Ano ba ang motif ninyo?” ang tanong ko.

“Purple,” si Leo ang sumagot habang namimili.

Namimili rin si Romina.

“Ito, gusto ko ito,” ang sabi ni Leo sabay kuha sa isang sample.

“That’s nice,” ang sang-ayon ko.

Sabay kaming tumingin kay Romina for approval.

Tiningnan ni Romina ang sample.

“Ayoko niyan. Hindi maganda,” ang sabi.

Muling naghanap si Leo ng iba. “Ito kaya?”

I liked his second option. “Maganda yan,” ang sabi ko.

“No. Masyadong simple,” ang kontra ni Romina.

Palihim akong sumulyap kay Leo. See, mas compatible tayo. Pareho ang taste natin. Sana tayo na lang ang magpapakasal.

Hindi na kumibo si Leo. Pinabayaan niya na lang na pumili si Romina.

At nang may mapili ito, nag-agree na lang siya. Yuck! Ang pangit. Ang jologs ng design.

Nang mapag-usapan ang ink color, pareho kami ni Leo na black ang gusto para elegante. Ang gusto ni Romina, purple. Pumayag na lang si Leo at hindi na ako kumibo.

Pagkatapos ng mahaba-haba ring sandali ng pakikipag-usap sa sales staff ng store, na-finalize din ang invitation. Napagkasunduan ang petsa kung kailan nila kukuhanin.

I paid for it kasi nga gift ko sa kanila. Para akong nakahinga nang maluwag dahil tapos na ang obligasyon ko, nagawa ko na ang gusto kong gawin para kay Leo.

Nakahanda na akong magpaalam para umuwi pero nagyaya si Leo na magmeryenda muna. At hindi ako nakatanggi.

Sa Tokyo Tokyo kami nagpunta. Parehong Tempura ang choice namin ni Leo samantalang si Romina ay Beef Misono.

“Salamat sa regalo,” ang sabi ni Romina habang kumakain kami. At least, nagpasalamat.

“Sure. ‘Yan lang ang magagawa ko para makatulong sa preparasyon. Biglaan naman kasi ang kasal ninyo at ang lapit na ng date,” ang sabi ko.

“Pressured na nga kami. Buti na lang mabilis ang printing ng invites. May two weeks pa kami para mamigay,” ang sagot ni Leo.

“Ang dami pa rin naming aasikasuhin. Ang hirap din pala kahit maliit lang at simple ang kasal.” Si Romina uli.

“But it will be all worth it,” ang tanging nasabi ko na lang. Ewan ko, pero kahit ganitong nag-uusap kami ni Romina na nice kami sa isa’t isa, deep inside parang nega ang feeling ko sa kanya. Parang ayoko siya para kay Leo. Pero mayroon pa ba akong magagawa? At saka ano naman ang karapatan kong manghimasok sa pag-aasawa ni Leo.

Looking at him, nakikita ko naman kung gaano siya ka-sincere kay Romina. Asikasong-asikaso niya ito. At mukhang masaya naman siya. Masakit man sa akin, aaminin ko na nakikita ko sa kanyang mga mata na mahal niya ito.

Sandaling nagpaalam si Leo upang mag-restroom.

Naiwan kami ni Romina. Parang biglang nagkaroon ng lambong sa pagitan namin. Naging tense ang air at obvious na hindi kami at ease sa isa’t isa.

“Tinanggihan mo raw na maging bestman ni Leo,” ang sabi niya sa akin.

“Oo,” ang sagot ko.

“Bakit?”

Naghagilap ako ng idadahilan. “Marami naman siyang kaibigan. Bakit ako pa?”

“Pero, ikaw ang pinaka-close niya, di ba?”

“Isa lang ako sa mga ka-close niya.”

“Pero kakaiba ang closeness ninyo.”

“Ha?” May discomfort akong naramdaman sa tinutumbok ng aming usapan. “Anong kakaiba sa closeness namin?”

Hindi siya tumugon. Sa halip ay tumingin sa akin nang makahulugan.

Sinalubong ko ang kanyang mga mata. Ayokong magpa-intimidate sa kanya.

“Sabi niya, ikaw ang bestfriend niya.”

“Yeah… Ganoon nga,” ang pagsang-ayon ko.

“Pero alam ko na higit pa roon ang naging relasyon ninyo.”

“Ha?”

“Alam ko na naging mag-boyfriend kayo!”

Hindi ako nakasagot. Nayanig ako sa aking narinig.

“Madalas ka niyang mabanggit sa akin kaya alam ko kung ano ka sa buhay niya. Woman intuition, Aris. Alam ko ang pagkatao niya at alam kong pumapatol siya. Pero mahal ko siya kaya nakahanda akong tanggapin kung ano siya.”

Saglit siyang uminom ng Red Ice Tea. Nakatingin lang ako sa kanya na parang naumid.

“Sabagay, ano pa nga ba ang dapat kong ipangamba. Ikakasal na kami. May pakiusap lang ako sa’yo. Sana pagkatapos nito, layuan mo na siya. Huwag mo na sana kaming guluhin.”

Sinikap kong magpakahinahon nang ako ay magsalita.

“Alam mo, Romina, mali ang iniisip mo tungkol sa akin. Aaminin ko sa’yo na may feelings pa ako kay Leo pero hindi ako desperado. Hindi mo na kailangang sabihin sa akin yan dahil alam ko kung saan ako dapat lumugar.”

Bago pa muling nakapagsalita si Romina at mauwi sa tarayan ang aming usapan, dumating na si Leo.

“Mukhang pinag-uusapan n’yo ako ah,” ang pabirong sabi.

“Hindi naman,” ang sagot ni Romina, nakangiti. “We’re just trying to be friends.”

I forced a smile for Leo’s sake.

Bitch.

***

Ayoko na sanang dumalo sa kasal, pero nagbago ang pasiya ko. Nanaig ang kagustuhan kong makita si Leo sa huling sandali.

Pagdating sa simbahan, parang naasiwa ako. Wala akong kakilala at feeling ko, pinagtitinginan ako. Parang gusto ko nang umalis subalit naisip ko, naroroon na rin lang ako, might as well, pangatawanan ko na.

Naka-posisyon na si Leo sa may altar kaya hindi ko na siya nagawang lapitan. Nakihalo ako sa mga bisitang naghihintay sa pagsisimula ng seremonyas.

Pinagmasdan ko siya. Bagay pala sa kanya ang naka-barong. Higit siyang gumuwapo. My bad boy Leo. Sumagi sa aking isipan ang mga panahong akin siya at kami pa. Binalot ako ng matinding pangungulila.

Maya-maya, tumugtog na ang martsa. At nagsimulang maglakad si Romina sa aisle. In fairness, napakaganda niya sa kanyang trahe de boda.

Habang papalapit siya kay Leo, parang dinudurog ang aking puso.

Parang isang panaginip ang lahat. Parang surreal na naroroon ako at pinapanood ang pakikipag-isang-dibdib sa iba ng lalaking mahal ko. I felt weak and helpless. I felt so sad.

Sinikap kong magpakatatag. Pinilit kong tiisin ang kirot sa aking dibdib. Subalit nang nasa bahaging magpapalitan na sila ng vows, hindi ko na nakayanan.

Lumabas ako ng simbahan, nagmamadali ang aking mga hakbang.

At habang papalayo, dumaloy ang mga luhang tinimpi ko.