Dove 12

“Thank you for calling CT Bank. This is Anton. How may I help you?”

Parang hindi pa rin ako makapaniwala kapag binibigkas ko ang mga salitang iyon. Gayundin kapag pinagmamasdan ko ang aking sarili at ang bago kong kapaligiran. Maayos. Malinis. Disente. Malayong-malayo sa kung ano ako at kung nasaan ako four months ago.

Four months. Maiksing panahon pero mahabang biyahe para maitawid ko ang aking sarili sa desperasyon. At hindi iyon naging madali dahil sa hopelessness at broken heart.

Pero nagawa ko. Sa tulong nina Richard at Dan. Lalong-lalo na ni Dan na hinayaan muna akong mag-wallow sa lungkot bago hinimok na bigyan ng bagong direksiyon ang aking buhay. Ang sabi nga, when you are down, there’s no other way to go but up. Kaya nang masaid at masagad ako, I just decided to pick myself up and do a turn-around.

Una kong ginawa, nag-quit muna ako sa pag-aaral. Mas makabubuting wala akong extra baggage. Trabaho. Iyon ang kailangan ko upang makapagsimulang muli. Trabahong ang pupuhunanin ko ay kakayahan, hindi katawan.

Ideya ni Richard ang call center. College level naman daw ako at mahilig mag-english. At dahil pareho silang naniniwala ni Dan na kaya ko, iyon ang pinagpursigihan ko.

Nag-apply ako at natanggap. Sumailalim ako sa training at napagtagumpayan kong i-overcome ang self-doubts. Nagkaroon ako ng bagong pag-asa at tiwala sa sarili. Natuwa ako na malaki ang suweldo. Makakapamuhay ako nang maayos. Makakapag-ipon. Maa-afford ko pa rin ang single room sa boarding house. In time, muli kong maipagpapatuloy ang aking pag-aaral.

Nagmistulang isang pangit na panaginip na lamang ang aking nakaraan na gusto kong kalimutan. Subalit hindi ang mga alaala ni Gilbert. Masakit man ang aming kinahinatnan, gusto ko pa ring manatili iyon sa aking puso upang bigyang-saysay ang pagharap ko sa bagong kabanata ng aking buhay. Patuloy ko pa rin siyang iniibig at hindi ako nawawalan ng pag-asa na balang araw, muli siyang magbabalik. Ipinangako ko sa aking sarili ang maghintay. No matter how long it takes.

Nang araw na iyon, walang-wala sa aking hinuha na doon na pala magtatapos ang aking paghihintay.

“I would just like to clarify a few things regarding my account,” ang sabi ng nasa kabilang linya.

“Yes, sir. Can I have your name please?”

“Gilbert. Gilbert Garcia.”

Parang biglang huminto ang aking puso. Para akong nabingi at napipi. Parang nag-shut-off ang lahat sa paligid ko.

“Hello? Are you still there?”

Ang tinig na iyon. Hindi ako maaring magkamali.

After four months… ang pinakaasam kong pagkakataon…

“Gilbert…” ang nagawa kong sabihin pagkaraan ng ilang segundo. “Ako ito… si Anton.”

***

Isang pagtitiyap ng tadhana. A one in a million chance. Okay, exaggeration. Pero parang ganoon na rin ang kahulugan niyon sa akin dahil sa dinami-dami ng agents na nasa floor nang mga sandaling iyon, sa akin pumasok ang kanyang call. Isang mapagpalang kamay ang tiyak na nag-guide ng pangyayaring iyon.

“Ako si Anton,” ang ulit ko. “Si Mark.”

Hindi man siya tumugon, naulinigan ko ang pigil na singhap ng pagkagulat at rekognisyon.

“Dito na ako nagtatrabaho,” ang patuloy ko, kesehodang naka-record ang conversation namin. “Hindi nasayang ang mga ginawa mo para sa akin noon. Kahit nawala ka, naituwid ko pa rin ang buhay ko. Ginawa ko ito hindi lamang para sa sarili ko kundi para sa’yo.”

Tahimik siya.

“Gilbert, I need to see you. Kailangan nating mag-usap.”

I was half-expecting na ibababa niya ang telepono subalit nanatiling nakabukas ang linya. Nakikinig lang siya sa akin, dinig ko ang kanyang paghinga.

“Kailangan kong magpaliwanag sa’yo at humingi ng tawad.”

Tahimik pa rin siya.

“Gilbert, please…” ang samo ko. “Galit ka pa ba sa akin?”

Walang tugon maliban sa isang buntonghininga.

Nawawalan na ako ng pag-asa at parang gusto ko nang gumive-up at maiyak nang siya ay magsalita.

“Hanggang anong oras ang shift mo?”

***

Sa liwanag ng sumisikat na araw habang ako ay nasa isang sulok ng coffee shop, nakita ko siyang paparating. Pinagmasdan ko ang kanyang kabuuan habang papalapit sa akin. Mas matindi ang pananabik na aking nadama kaysa tuwa. Pinigil ko ang aking sarili upang siya ay salubungin at yakapin. Nanatili akong nakaupo, nakatingin lang sa kanya. Hindi ko alam kung nakangiti ako pero ang tiyak ko, mangha ako. Noon ko lang lubusang napagtanto kung gaano siya kakisig, higit sa imahe na nanatili sa aking isip.

Naupo siya sa harapan ko. Sinubukan kong salubungin ang kanyang mga mata subalit labis na makapangyarihan ang kanyang titig. Para akong whipped cream na nagsimulang matunaw sa iniinom kong frappe. Nagbaba ako ng paningin.

“Kumusta ka na?” ang narinig kong sabi niya.

Nag-angat ako ng mukha at nakita kong nakangiti siya.

Ngumiti rin ako sabay sa pagbalong ng luha sa aking mga mata. Nag-uumapaw ang emosyon sa aking dibdib na hindi ko mapigil.

“Bakit ka umiiyak?” ang kanyang tanong.

“Hindi ko alam. Masyado lang siguro akong overwhelmed,” ang aking sagot.

Pinahid niya ang luhang dumaloy sa aking pisngi.

“Huwag ka nang umiyak,” ang sabi niya.

Napasigok ako dahil sa pagpipigil. Nakakahiya subalit nagsisikip talaga ang aking dibdib.

“Gilbert, I’m sorry,” ang sabi ko pagkaraan ng ilang sandali matapos kong i-compose ang aking sarili.

Nakatingin lang siya sa akin.

“Pinagsisisihan ko ang aking ginawa dahil alam kong nasaktan kita. I just didn’t want to burden you with…”

Dinala niya sa aking mga labi ang kanyang daliri.

“Ssshh. Hindi mo na kailangang magpaliwanag. Sinabi na sa akin ni Dan ang lahat. Naiintindihan ko na.”

Muling namasa sa luha ang aking mga mata.

“Hindi mo kailangang humingi ng tawad sa akin. Napatunayan mo na kung ano ang iyong hangarin.”

“Gilbert…”

Hinawakan niya ang aking kamay. Nadama ko ang init ng kanyang palad na kaagad dumaloy sa aking braso at tumuloy sa aking puso.

“Ako ang patawarin mo dahil hinusgahan kita,” ang sabi niya. “Bigyan mo ako ng isa pang pagkakataon dahil hindi ko kayang mawala ka sa akin.”

***

Pagkaraan ng mahabang panahon, muli akong tumapak sa Malate. Habang naglalakad sa kahabaan ng Nakpil, nanumbalik ang mga alaala ng aking nakaraan. Subalit wala akong pait na naramdaman o pagwawaksi man, dahil bahagi lahat iyon ng pagkatao ko ngayon.

Halos walang ipinagbago ang lugar. Masaya pa rin, sa kabila ng pagkukubli sa mga drama at personal na pakikihamok sa buhay ng bawat taong naroroon.

Nakapuwesto pa rin sa kanto ng Orosa ang suki kong vendor. Bumili ako ng isang stick ng Winston Lights at nakisindi. Nanigarilyo ako at muling pinagmasdan ang aking kapaligiran.

Patuloy ang hugos ng mga tao sa bar sa tapat. Sabay sa beat ng music ay ang mga tawanan at pingkian ng mga baso at bote ng alak. It was all too familiar. Katulad na katulad noong una kong makita si Gilbert.

“Excuse me, pwede ka ba?” Isang tinig mula sa aking likuran.

Pumihit ako at hinarap ang nagmamay-ari niyon.

“Sorry, hindi na ako nagpapa-booking,” ang sagot ko.

“Bakit? Ang guwapo mo pa naman.”

“Booked na kasi ako for life.”

“Kanino? Ang swerte naman niya.”

“Sa iyo.”

Ngumiti ako at yumakap sa kanya. Niyakap niya rin ako. Si Gilbert.

Hinawakan niya ang aking kamay. At naglakad kami patungo sa direksiyon ng Bed.

Mahaba ang pila pero sa VIP entrance kami tumuloy. Kaka-resurrect lang ng Bed pagkaraang masunog. Higit na maaliwas at maluwag sa loob.

Nagulat ako at natuwa nang makita ko sina Richard at Dan. Niyakap nila ako nang mahigpit.

Naroroon din sina Justin at Brandon na malugod din akong binati.

Dinala ako ni Gilbert sa dancefloor. He held me close, like he was afraid to lose me in the crowd.

“I love you,” ang bulong niya sa akin.

Sa tanglaw ng aandap-andap na ilaw, hinanap niya ang aking mga labi.

At pagkatapos, kami ay nagsayaw.