Plantation Resort 4

Balisa siya nang gabing iyon. Sa kanyang pagkakahiga, hawak-hawak niya ang brief na bigay ni Miguelito.

Inilapit niya iyon sa kanyang mukha. Inamoy-amoy at hinalik-halikan. Idinampi sa kanyang pisngi… sa kanyang leeg… sa kanyang dibdib.

Dinig niya ang mabilis na pintig ng kanyang puso habang ginagawa iyon.

Maya-maya, hinubo niya ang kanyang shorts sa ilalim ng kumot at isinuot ang brief. May kakaibang sensasyong hatid ang paglapat niyon sa kanyang balat. May kiliting dumaloy mula sa kanyang singit patungo sa kanyang kaselanan at hindi niya napigil ang maghumindig. Umalsa ang brief at nahigit ang tela, dama niya ang masarap nitong pagsikip.

Hinimas-himas niya ang sarili at nagsimula siyang iduyan ng luwalhati. Ipinagpatuloy niya iyon hanggang sa siya ay makatulog.

Kinabukasan, maaga siyang ginising ni Aling Rosa upang isama pagpasok sa malaking bahay. Bumangon siyang pupungas-pungas. At sa kanyang pagtayo, hindi nalingid sa ina ang suot niya.

“Ano ‘yan?” ang tanong, kunot-noong nakatingin.

“Brief po,” ang sagot niya, pagkaraang matukoy ang tinitingnan nito.

“Saan galing ‘yan?”

“Bigay po ni Miguelito.”

“Bakit ka binigyan?”

“Nay, binata na raw po ako. Dapat sa akin, nagbi-brief na.”

“Sana hindi mo tinanggap. Nakakahiya.”

“Mapilit po, e.”

“Siya, sige, magbihis ka na at nagmamadali tayo.” Umakmang lalabas na ng silid ang ina.

“Nay,” ang pigil niya. “Kelan po ba kayo pupunta sa bayan?”

“Bakit?”

“Ibili n’yo naman ako ng maraming ganito.”

“Hay, naku. Hindi ka pa nga tuli, eh.” At tumalikod na ang kanyang ina na parang pagbalewala sa hiling niya.

Napakamot na lamang siya ng ulo at naghanda na sa pag-alis.

Habang naglalakad sila ng kanyang ina papunta sa malaking bahay, nalaman niya ang aktibidad ng mga bisita nang araw na iyon.

“Magpi-picnic sila at masu-swimming sa ilog,” ang sabi ni Aling Rosa. “Kaya kailangan nating magmadali para hindi ako magahol sa paghahanda ng mga pagkain nila. At ikaw, sasama ka sa kanila. Kailangan nila ng tagabuhat. May sasama ring mga katulong para mag-asikaso sa kanila.”

“Mabuti na lang, palagi akong nagdadala ng ekstrang damit.”

“Bakit, maliligo ka rin ba?”

“Baka makisali rin po ako kina Miguelito.”

“Basta, tingnan-tingnan mo sila. Mahirap nang may madisgrasya sa mga bata.”

“Opo.”

Pagsapit sa malaking bahay, kaagad na naging abala sa pagluluto ang kanyang ina. Una, ng almusal at pangalawa, ng tanghaliang dadalhin sa ilog. Tumulong din siya.

Excited ang mga bisita, higit lalo ang mga bata. Kaya pagkatapos mag-agahan, kaagad nang gumayak ang mga ito upang lumarga. Mauuna na ang mga ito at isusunod na lamang ang mga pagkain.

Akala ni Alberto, sa maghahatid siya ng pagkain sasabay. Subalit pinasama na siya sa mga bisita. Kailangan daw kasi ng mauutus-utusan at – hindi nagkamali ang kanyang ina – ng titingin-tingin sa mga bata.

Lulan ng dalawang sasakyan, binagtas nila ang malubak na daan patungo sa ilog. Nadaanan nila ang kalamansian at manggahan. Namangha ang mga bata sa mga puno na hitik sa bunga.

“Sa susunod, mamitas naman tayo ng mangga,” ang bulalas ni Sofia.

“Magpakuha na lang tayo. Masyadong matataas ang mga puno,” ang sagot ni Isabel.

Ilang sandali pa, kumanan na ang sasakyang nauuna sa kanila na kinalululanan ng mga matatanda. Dahan-dahan itong nagmaniobra upang pumarada na sinundan naman ng driver nila.

At nang ganap nang makahinto ang sasakyan, nagsibaba na sila at saka lang nila nasilayang mabuti ang ilog na ikinukubli ng mga puno at halaman.

Sa ilog na iyon dumadaloy ang ikinabubuhay ng plantasyon. Nagmumula ang agos nito sa isang talon na nasa gilid ng bundok. At dahil tumatalaytay sa buong lupain, ito ang nagbibigay ng irigasyon sa mga taniman. Malinis at malinaw ang tubig na sagana sa mga isda, talangka at hipon. Bukod sa mga halaman, napaliligiran din ito ng malalaking bato na sinasabing nanggaling sa pagsabog ng bundok na dati ay isang aktibong bulkan.

Tuwang-tuwang nagtatakbo ang mga bata patungo sa pampang, hindi alintana ang admonisyon nina Doña Anastasia, Rosario at Constancia. Naiwan siyang bitbit ang mga gamit. Kaagad din naman siyang tinulungan sa pagbubuhat ng dalawang driver.

Inilagak nila ang mga gamit sa lilim ng isang malaking puno. Inayos nila ang folding table at mga upuan. Pagkatapos naglatag din sila ng banig sa damuhan. Kaagad na naupo ang mga babae at nagsimulang maghuntahan. Ang mga bata naman, nagsipagbihis na ng panligo. Naka-bathing suit sina Isabel at Sofia, samantalang sina Miguelito at Leandro ay naka-trunks naman.

Hindi niya naiwasang pagmasdan ang hubad na mga katawan nina Miguelito at Leandro. May depinisyon na ang mga ito. Nagtataka siya kung bakit tila mura pa ang kanyang katawan hambing sa mga ito. Higit lalo kay Leandro na pang-binata na ang hubog. Sabagay, kinse anyos na ito at binata nang maituturing.

Pero si Miguelito, kaedad niya. Bakit nagsisimula na ring humugis ang mga masel nito? Bakit tila napag-iwanan ang pag-usbong niya? Para tuloy ayaw niya nang maghubad.

“Alberto, halika nang maligo,” ang yaya sa kanya ni Miguelito. Nakalusong na ito sa tubig kasama si Leandro.

“Sige, mamaya na,” ang kanyang tugon. “Susunod ako.”

“Ang sarap ng tubig!” ang sabi pa ni Miguelito sabay lublob ng buong katawan. Gayundin ang ginawa ni Leandro. At maya-maya pa, naghaharutan na sila at nagkakarera sa paglangoy. Malalakas ang mga tawa.

“Huwag kayong gumawi sa malalim,” ang narinig niyang bilin ni Doña Anastasia na sandaling tumigil sa pakikipagkuwentuhan sa kapatid at amiga.

“Alberto,” ang tawag sa kanya ni Isabel. “Dali!”

May tinitingnan ito at si Sofia sa mababaw na bahagi ng ilog.

Lumapit siya rito. At nakita niya ang pinagkakatuwaan ng dalawa.

“Ang daming maliliit na isda. Dali, Alberto, ipanghuli mo kami.”

“Mahirap hulihin ‘yan, masyadong mabibilis,” ang sabi niya. “At saka wala tayong paglalagyan.”

“Ganoon ba?”

Hinabol-habol na lang ng dalawang batang babae ang mga isda. Hanggang sa mauwi iyon sa sabuyan ng tubig. Maya-maya, nabasa na rin siya dahil pati siya ay sinasabuyan na.

Nagtanggal siya ng pang-itaas.

“Ay, ang payat mo,” ang puna ni Sofia.

Bigla siyang nahiya kaya napahalukipkip siya na para bang magagawa niyong itago ang kanyang katawan. Muli niyang naisip na sana katulad iyon ng mga katawan nina Miguelito at Leandro.

Naglunoy na lamang siya sa tubig at lumangoy-langoy. Hindi lumalayo ang tingin sa mga bata. Inari niyang responsibilidad na bantayan ang mga ito.

Nakita niyang umahon sa kabilang pampang sina Miguelito at Leandro.

“Saan kayo pupunta?” ang sigaw-tanong niya.

“Maglalakad-lakad lang,” ang sagot ni Leandro, pasigaw rin.

Tinanaw niya ang mga ito hanggang sa makalayo. Gusto niya mang sumunod, hindi niya maiwan sina Isabel at Sofia. Higit nitong kailangan ang pagbabantay niya.

Dumating na ang kanilang pagkain at oras na ng panananghali, hindi pa rin bumabalik sina Miguelito at Leandro.

Nag-aalala na sina Doña Anastasia at Rosario.

Nagprisinta siyang hanapin ang mga ito.

Nilangoy niya patawid ang kabilang pampang. At pag-ahon niya, kaagad niyang sinundan ang landas na nakita niyang binagtas nina Miguelito at Leandro.

Malayo-layo na ang kanyang nalalakad subalit wala pa rin siyang makitang bakas. Inisip niya na baka naligaw ang mga ito.

Sumuot siya sa halamanan. Sinuyod niya rin ang batuhan.

Nagsisimula na siyang kabahan nang may marinig siyang kaluskos at anas.

Dahan-dahan siyang sumilip sa likod ng malaking bato. Naroroon sina Miguelito at Leandro.

Napamulagat siya sa ginagawa ng mga ito.

(Itutuloy)

Part 5