Plantation Resort 6

Nagkaroon ng sagot ang tanong niya pagkalipas ng tatlong araw. Naglalanggas siya ng kanyang sugat nang kumahol ang aso nilang si Bantay.

“Tao po. Tao po,” ang narinig niyang tawag.

Itinigil niya ang ginagawa. Nagtapi siya ng tuwalya at dumungaw sa bintana.

Hindi niya inaasahan ang kanyang nabungaran. Sa kabila ng pagkagulat, may nadama siyang tuwa pagkakita sa bisitang nakatayo sa kanilang bakuran.

Si Miguelito. Kasama ang isang katulong sa malaking bahay.

Kaagad itong napangiti pagkakita sa kanya. Nataranta siya dahil sa kanyang ayos. Hindi niya alam ang gagawin, kung paano ito patutuluyin at haharapin gayong nais niya sanang itago ang kanyang kalagayan.

Dali-dali siyang nagsuot ng salawal at napangiwi nang aksidenteng masagi ang kanyang ari. Ingat na ingat siyang naglakad palabas ng bahay.

Hinagod siya ng tingin ni Miguelito habang papalapit siya rito, may ngiti pa rin sa mga labi. Hindi niya alam kung natutuwa ito o natatawa sa kanya.

“Halika, tuloy ka,” ang kanyang sabi.

Tumuloy si Miguelito. Nagpaiwan sa bakuran ang kasama.

Pagkapasok sa loob ay naupo ito sa bangko, nakatingin pa rin sa kanya.

“Nagpatuli ka raw?” ang tanong.

Nakadama ng tila pagkapahiya si Alberto. “Sino’ng maysabi?”

“Ang Nanay mo.”

Sa loob-loob niya, naku, ang Nanay talaga, napaka-tsismosa.

“Dalawang araw na kasi kitang hindi nakikita,” ang sabi pa ni Miguelito. “Kaya kanina, itinanong kita sa Nanay mo. Yung nga ang sabi niya. Naisipan kong bisitahin ka kaya nagpasama ako sa katulong. Kumusta ka na?”

“Heto, nagpapagaling.”

“Akala ko, nagtampo ka na dahil sa mga panunukso sa’yo ni Leandro.”

“Hindi. Wala ‘yun.”

“Akala ko rin, umiiwas ka dahil sa nakita mong ginagawa namin sa tabing ilog.”

“Hindi. Karaniwan na ‘yun.”

“Bakit? Ginagawa mo rin ba ‘yun?”

Natigilan siya sa tanong na iyon. Hindi makasagot.

“Ngayong tuli ka na, may mararamdaman kang kakaiba,” ang patuloy ni Miguelito. “Maaaring hindi pa ngayon dahil may sugat ka pa. Pero paggaling mo, makikita mo.”

“Ano’ng ibig mong sabihin?” ang tanong niya.

“Magiging mas sensitibo ‘yang ari mo. Huwag lang masagi, titigasan ka na.”

Hindi siya sumagot dahil ngayon pa lang, kahit masakit pa ito, parang ang bilis nitong makiliti.

“At saka, makikita mo, mabilis kang tatangkad at magkakalaman ang katawan mo.”

“Ganyan ba ang naging epekto sa’yo nang magpatuli ka?”

“Oo. Parang naging mabilis ang pagbibinata ko.”

“Saan ka ba nagpatuli?”

“Sa doktor. Sa Maynila.”

“Masakit ba?”

“Hindi. Kasi may anaesthesia.”

“Ako, naluha ako sa sobrang sakit. Pero hindi ako umiyak.”

“Bakit ba kasi bigla mong naisipang magpatuli?”

“Gusto ko na rin kasing magbinata. At saka nainggit ako sa inyo ni Leandro nang makita kong tuli na kayo. At saka gusto kong lumaki na rin ang katawan ko.”

Napangiti si Miguelito. “Sa palagay ko hindi ka na tutuksuhin ngayon ni Leandro dahil sa naging tapang mo sa pagpapatuli. Hindi niya kaya ‘yung ginawa mo. Sa doktor din kasi siya nagpatuli.”

Nagbiro si Alberto. “Baka siya ngayon ang tawagin kong bakla.”

Tumingin sa kanya si Miguelito, seryoso. “Bakit, sa tingin mo ba, bakla si Leandro?”

Hindi siya kaagad nakasagot. “Ewan ko. Bakit mo naitanong ‘yan?”

“Hindi ko rin alam. Para kasing ang dami-dami niya sa aking itinuturo. At parang lagi siyang nakatingin sa ari ko. At sa tabing-ilog, hinawakan niya ako.”

“Matagal mo na ba siyang kaibigan?”

“Oo. Pero ngayon ko lang siya kinakitaan ng ganyan.”

“Baka naman likas lang talaga siyang pilyo.”

Nagkibit-balikat na lamang si Miguelito. Maya-maya ay tumayo na ito. “Sige, aalis na ako. Binisita lang kita para tingnan kung ayos ka. Kelan ka uli pupunta sa malaking bahay?”

“Hindi ko pa alam. Pagkalipas siguro ng dalawang linggo. Kapag magaling na ako.”

“Ang tagal pa nun.”

“Oo nga eh.”

“Huwag kang mag-alala, bibisitahin na lang uli kita.”

Natuwa siya sa kanyang narinig. “Sige. Kelan?”

“Bukas. Ngayong alam ko na itong sa inyo, kahit anong oras pwede kitang puntahan. Hindi ko na kailangang magpasama.”

Napangiti na lamang siya at hindi na sumagot pa.

Malayo na si Miguelito, tinatanaw niya pa rin ito. Umalis lang siya sa tabing-bintana nang mawala na ito sa paningin niya.

At nang ipinagpatuloy niya ang paglalanggas ng kanyang sugat, hirap na hirap siya dahil hindi niya mapigil ang kanyang paninigas.

Kinabukasan, maaga pa lang ay hindi na siya mapakali sa inaasahang muling pagdating ni Miguelito. Iniisip niya na ang mga bagay na maaari nilang gawin. Kahit iika-ika pa, maaari niya naman itong dalhin sa likod-bahay nila upang ipakita ang mga alaga nilang hayop. O kaya ay lakarin nila ang konting distansya patungo sa may sapa upang mamingwit ng isda. Maaari siyang magluto ng tanghalian at yayain itong doon na kumain.

Excited siyang naghintay. Subalit humapon na, ni anino ni Miguelito ay hindi nagpakita. Hanggang sa gumabi na. Nalungkot siya subalit hindi nawalan ng pag-asa. Inisip niya na baka bukas na lamang ito pupunta. At alam niya, muli siyang maghihintay.

Matamlay ang kanyang ina nang dumating mula sa malaking bahay. Kaagad itong naupo na parang pagod na pagod.

Kahit may pag-aalala, minabuti niyang hayaan na muna itong makapagpahinga. Naghain siya ng hapunan sa mesa.

“Kain na po tayo, Nay,” ang kanyang yaya.

Umiling ang kanyang ina. “Maya-maya na, hintayin na natin ang Tatay mo.”

Nilapitan niya ang kanyang ina. Nakasandal ito sa dingding at nakapikit.

“May dinaramdam po ba kayo, Nay?”

Dumilat ang kanyang ina at tumingin sa kanya. Nakita niya ang pagkabagabag nito sa mga mata. Muli itong umiling. “Wala. Wala. May kaguluhan lang na nangyari sa malaking bahay kanina.”

“Ho?” ang parang nagulat niyang sabi. “Bakit, Nay, ano’ng nangyari?”

Bumuntonghininga muna si Aling Rosa. Subalit bago pa nito nagawang sumagot, narinig na nila ang pagtawag ni Mang Berting mula sa bakuran.

“Alberto, tulungan mo nga ako rito sa mga dala ko.”

Mabilis na lumabas ng bahay si Alberto at sinalubong ang ama. May dala itong mga bayong ng gulay at prutas. Kaagad niya itong kinuha at ipinasok sa kusina.

Sa hapag dumiretso si Mang Berting. Tumayo naman si Aling Rosa at dumulog na rin. Gayundin ang ginawa ni Alberto.

Nagsimula silang kumain. At sa kanilang paghaharap-harap, hindi napigilan ni Alberto na ipagpatuloy ang pag-uusisa sa ina.

“Nay, ‘yung sinasabi n’yong nangyari sa malaking bahay…”

“Bakit, ano’ng nangyari?” ang tanong ni Mang Berting, magkahalo ang kuryusidad at pagtataka sa mukha.

“Nagkagulo kanina sa malaking bahay,” ang sagot ni Aling Rosa. “Isinugod sa ospital sa bayan ang isa sa mga bata.”

Parang tinambol ang dibdib ni Alberto sa narinig. Si Miguelito ang kaagad niyang naisip.

Sunud-sunod ang kanyang naging pagtatanong. “Sinong bata, Nay? Ano’ng nangyari? Bakit isinugod sa ospital? Nay, sagutin n’yo ako, sinong bata?”

Para siyang hindi makahinga sa labis na kaba at pangamba.

(Itutuloy)

Part 7