Plantation Resort 5

Nakasandal sina Miguelito at Leandro sa malaking bato, nakapikit ang mga mata at nakaawang ang mga labi habang nilalaro ang mga sarili.

Urong-sulong ang mga kamay, lulubog-lilitaw ang sakal-sakal na mga ari.

At sa bawat pagsungaw ng mga iyon, napagtanto niyang wala na itong mga lambi.

Hindi niya napigilang panoorin ang dalawa. At sa kabila ng pag-iwas na makagambala, naramdaman ng mga ito na naroroon siya at halos sabay na napadilat.

Pagkakita sa kanya, huminto si Leandro na parang walang anuman at ni hindi nagtakip ng sarili. Samantalang si Miguelito ay nataranta sa pagkukubli, hiyang-hiya sa pagkakahuli.

“Ano’ng ginagawa n’yo?” ang tanong ni Alberto, hindi pa rin naiibsan ang pagkagulat.

“Tinuturuan ko si Miguelito na magpaligaya ng sarili,” ang sagot ni Leandro na nakabuyangyang pa rin. Hindi niya naiwasang sulyapan ang sukat nitong hindi pangkaraniwan.

“Halika, sumali ka sa amin,” ang yaya pa.

“Ayoko,” ang kaagad niyang sagot sabay tingin kay Miguelito na hindi tumitinag sa pagkakatayo.

“Ayaw mo e tigas na tigas ka,” ang sabi ni Leandro.

Napatingin siya sa ibabang bahagi ng kanyang katawan. At saka lang niya namalayan na nakaalsa ang shorts niya, may nakatirik sa loob.

Nilapitan siya ni Leandro at walang sabi-sabing hinubuan siya. Dahil de-garter lang ang shorts niya, walang kahirap-hirap na nailabas nito ang ari niya.

Sa kabila ng pagkabigla, nagawa niya pa ring ihambing iyon sa ari ni Leandro. Hindi siya magpapatalo sa laki nito.

“Malaki ka nga pero supot ka pa,” ang puna ni Leandro. “At saka bakit tigas na tigas ka?”

Hindi niya alam ang isasagot.

“Nalibugan ka ba sa amin?” ang sabi pa. “Siguro bakla ka.”

Kakatwa para sa kanya ang mga sinasabing iyon ni Leandro. Gayundin ang nararamdaman niya at ang hindi mapigil na reaksyon ng katawan niya.

“Bakla. Bakla,” ang panunukso nito sa kanya.

Dali-dali niyang isinuot ang shorts niya. “Hindi ako bakla,” ang sagot niya. Muli, napasulyap siya kay Miguelito na tila nagpapasaklolo.

“Bakla. Bakla,” ang patuloy ni Leandro.

“Leandro,” ang saway ni Miguelito. “Huwag mo siyang tuksuhin.”

“Bakit hindi? E panay ang tingin niya sa ari ko.”

“Hindi. Hindi,” ang tanggi ni Alberto.

“Baka tinitingnan niya lang ang pagkakaiba. Tuli ka na kasi at siya, hindi pa,” ang pagtatanggol sa kanya ni Miguelito.

“E bakit tigas na tigas siya?”

“E ikaw rin naman, tigas na tigas,” ang rason ni Miguelito. “Ibig bang sabihin, bakla ka rin?”

Natigilan si Leandro. Itinago ang ari sa shorts at hindi na nagsalita pa.

Sinamantala ni Alberto ang pagkakataon upang ilihis ang usapan. “Kanina pa kayo hinahanap nina Doña Anastasia. Kakain na.” Tumalikod na siya at nagpatiunang lumakad.

Naramdaman niya ang pagsunod ng dalawa pero hindi na siya lumingon pa. Lipos pa rin siya ng pagkabagabag dahil sa kanyang nakita at sa naging panunukso ni Leandro sa kanya. Ayaw niyang ipahalata na apektado siya.

Nang malapit na sila sa bahaging kinaroroonan ng kanilang mga kasama, kaagad na tumalon sa ilog si Alberto at mabilis na lumangoy patawid. Masarap sa pakiramdam ang malamig na tubig na tila umapula sa kanyang pag-iinit.

Naging tahimik na siya sa kabuuan ng picnic. Pasulyap-sulyap sa kanya si Miguelito na parang may gustong sabihin subalit hindi niya ito pansin.

Buong maghapon siyang naging abala sa pag-iisip at pagsasala ng kanyang damdamin.

Nang gabing iyon, hinintay niya ang pagdating ng kanyang ama galing sa bukid.

“Tay,” ang sabi niya pagkaraang magmano. “Gusto ko na pong magpatuli.”

Tiningnan lang siya ni Mang Berting pero hindi sinagot. Tuluy-tuloy itong naupo sa hapag at kumain.

Nang nakahiga na siya, nakaramdam siya ng pagkabalisa. Sa kanyang pagkakapikit, muling lumarawan sa kanyang isip ang eksena sa batuhan. Sina Miguelito at Leandro… pinaliligaya ang mga sarili. Ang ari ni Miguelito… ang ari ni Leandro… naglalabas-masok sa pagkakabalot ng mga palad. Ang kakaibang anyo ng mga ito… ang hugis… ang sukat. Ang init na hatid niyon sa kanyang pakiramdam... ang kanyang paninigas.

Inapuhap niya ang sarili sa ilalim ng kumot. Atubili pa siya noong una na gayahin ang ginagawa nina Miguelito at Leandro. Subalit pagkaraan ng ilang taas-baba, idinuyan na siya ng kakaibang sarap. May gumapang na kiliti mula sa kanyang mga singit… patungo sa kanyang mga hita… sa kanyang mga binti… umabot at nanatili sa kanyang mga talampakan. Hanggang sa siya ay para nang maiihi at hindi niya iyon napigilan.

Ang brief na bigay ni Miguelito ang kanyang ipinamunas.

Kinabukasan, katulad ng dati, maaga siyang ginising. Subalit hindi ng kanyang ina kundi ng kanyang ama.

“Magbihis ka na,” ang sabi. “Aalis tayo.”

Naalimpungatan man, kaagad siyang sumunod.

At nang nasa labas na sila ng bahay, saka siya nagtanong.

“Tay, saan po tayo pupunta?”

Mabibilis ang mga hakbang ni Mang Berting, humahabol siya sa likuran nito. Sa silangan, nagsisimula nang pumutok ang araw.

“Hindi ba gusto mo nang magpatuli?” ang sagot ng ama.

Nabigla siya. “Ngayon na, Tay?” ang kanyang tanong habang patuloy sa paglalakad.

“Magtutuli ngayon sa tabing-ilog si Ingkong Jose. Doon tayo pupunta.”

Hindi na siya umimik. Pilit na lamang pinaglabanan ang pamumuo ng takot at kaba.

Malayo-layo rin ang kanilang nilakad bago nila sinapit ang tabing ilog na kung saan magaganap ang tulian. Maliwanag na ang sikat ng araw at habang paparating sila, nakita niyang nagkakatipon-tipon na ang mga batang lalaki kasama ang kanilang mga ama.

Sa lilim ng isang mayabong na puno, naroroon si Ingkong Jose at bigla siyang nanlamig nang makita niya itong naghahasa ng machete.

Maya-maya pa, pinapila na ang mga bata. Nakita niya na ilan sa mga makakasabay niya ay mga kaeskuwela niya. Pinanguya sila ng dahon ng bayabas habang naghihintay. Malamig ang simoy ng hangin subalit siya ay nagpapawis.

Matatapang ang mga batang nauna sa kanya. Wala ni isa mang umiyak. Iniwasan niyang manood upang huwag nang madagdagan ang kanyang takot.

At nang pagkakataon niya na, naging masasal ang kaba sa dibdib niya. Hinubo niya ang kanyang salawal at umupo siya nang paharap kay Ingkong Jose. Napapikit na lamang siya at nagpaubaya.

Hinawakan ni Ingkong Jose ang ari niya, hinila ang lambi at ipinatong sa sangkalang kahoy. Naramdaman niya ang pagpupuwesto ng matalim na machete.

Sabay sa malakas na pukpok, sumirit ang matinding kirot sa kanyang katawan. Pinigil niya ang mapasigaw.

“Luwa. Luwa,” ang utos ni Ingkong Jose pagkaraan.

Dumilat siya at iniluwa ang nginuyang dahon ng bayabas sa palad ng matanda. Kaagad iyong ibinudbod sa kanyang duguang ari. Maluha-luha siya habang nakatingin.

Sinulyapan niya ang kanyang ama at nakita niya itong nakangiti na para bang may pagmamalaki sa pinagdaanan niya.

At pagkatapos niyon, pinatalon na siya sa ilog.

Mahapdi man ang kanyang sugat, nakaramdaman siya ng pananagumpay dahil nalagpasan niya na ang ritwal ng pagiging isang binata.

Subalit sa kanyang isip, tila umaalingawngaw pa rin ang tukso ni Leandro.

Bakla. Bakla.

At hindi niya alam kung bakit sa kabila ng tiniis niyang sakit upang mapasinungalingan iyon, nababagabag pa rin siya at naguguluhan.

Umuwi siyang iika-ika. Hindi niya na dinatnan si Aling Rosa sa kubo nila.

Nahiga na lamang siya at pilit binalewala ang kirot na nadarama.

At saka niya naisip na parang hindi tama ang naging panahon ng kanyang pagpapatuli.

Kung kailan naririto si Miguelito na kaytagal niyang hinintay ang pagbabalik.

Dalawang linggo rin siyang magpapagaling. At mawawala.

Mami-miss niya si Miguelito.

Mami-miss din kaya siya nito?

(Itutuloy)

Part 6