Tuksuhan

Tinutukso kami ng barkada. Ako at si Dek. Mina-match nila kami nang pilit. Lagi na lang at napapag-isip na ako kung nagbibiro nga lang ba sila o seryoso na.

Nagsimula ang lahat nang magpunta kami sa Galera last year. Ka-merge ng barkada namin ang barkada nina Dek. At dahil may bagong company, getting-to-know-you siyempre. Inuman kami sa room at kinalaunan, may Q and A portion na para sa higit na pagpapakilala sa aming mga sarili.

Isa sa mga naging tanong na kailangang sagutin ng lahat ay: “Sino ang crush mo sa kabilang grupo?”

Wala, ang unang naisip ko. Kaya lang naisip ko rin na ayokong maging corny. So, inisip ko na lang kung sino ‘yung pinakamabait sa akin, ‘yung pinakamagaan ang loob ko. Naaalala ko noong nasa port kami, kausap nang kausap sa akin si Dek. Feeling close. Na para bang matagal na kaming friends. At dahil ako ang unang sasagot, hindi na ako nag-dalawang isip, basta sinabi ko na lang, si Dek.

Hindi ko inaasahan ang pag-ulan ng mga kantiyaw na para bang napakalaking pag-amin ang aking ginawa. Namula si Dek. At namula na rin ako dahil parang bigla akong napahiya sa naging reaksiyon ng grupo. Sinubukan kong mag-explain na ang pakahulugan ko sa “crush” ay kung sino yung pinaka-gusto ko ang ugali. Pero wala nang nakinig.

Tapos, tinanong nila si Dek kung crush din daw ako. Ewan ko kung ayaw niya lang akong mapahiya o gusto niya lang i-humor pa ang grupo, sumagot siya ng “oo”. Ayun, nagsigawan na ang lahat na may palakpakan pa.

Pero ang totoo, may boyfriend na si Dek. Nasa ibang bansa. At ako naman, wala talaga. As in, wala akong feelings kay Dek. Di ko talaga siya “crush” sa totoong kahulugan ng salita. Kaya lang wala na kaming magawa maliban sa sumakay na lang para sa ikasasaya ng barkada.

Mabuti na lang after that, wala namang nabago sa pakikitungo sa akin ni Dek. In fact parang naging close pa kami. Actually, naging close ‘yung dalawang grupo namin at naging permanente na ang merging. Sa ngayon, isang barkadahan na kami na regular na nagkikita-kita at lumalabas.

At sa bawat paglabas-labas namin, hindi maaaring hindi kami makantiyawan. Para sa kanila, kami na ni Dek ang magka-loveteam at patuloy ang kanilang matchmaking.

There was a time na lasing na ang lahat, at ayun, kami na naman ni Dek ang napagkatuwaan. May nag-dare sa amin na mag-kiss. Na sinegundahan ng iba pa. At dahil lasing na nga, wala kaming naging hesitation ni Dek and we just went for it. Mga ilang segundo ring naglapat ang aming mga labi amid the cheers of our friends.

Nang kami ay magbitiw, nag-linger ang feel ng lips niya sa lips ko. Iwinaksi ko ang kakaibang pakiramdam higit lalo nang kami ay magkatitigan. Awkwardly, nagkangitian na lang kami.

After that, balik sa normal. Text-text na uli na parang walang nangyari. May mga pagkakataong nagte-text siya sa akin ng love quotes sa kalagitnaan ng gabi but I refuse na bigyan iyon ng kahulugan na lagpas sa boundaries ng friendship.

Siguro dahil minsan na rin naming napag-usapan ni Dek ang tungkol sa kanila ng kanyang boyfriend. Kung gaano niya ito kamahal at kung ano ang kanilang mga plano sa hinaharap. At sa pagkakataong iyon, wala akong nakitang puwang sa anumang pakikipagmabutihan niya sa iba (not necessarily sa akin) dahil LDR man, matatag ang kanilang relasyon at faithful siya.

At saka, hindi ko talaga siya crush. Nababaitan lang ako sa kanya kaya may soft spot siya sa akin. Swear!

Gayunpaman, nagpatuloy kami sa pagsakay sa mga biro ng barkada. Although deep inside, mayroon na akong demarcation line na nagtatakda kung hanggang saan lang ang dapat kong maramdaman.

Two Saturdays ago, biglang nagkayayaan ang grupo na mag-Malate. Unfortunately, kakapa-doktor ko lang at under medication ako. So hindi ako puwede.

“Bakit, anong nangyari?” ang text niya sa kin.

“May mga rashes ako sa mukha. Allergies,” ang sagot ko.

“Ok ka lang?”

“Yeah. May iniinom na akong gamot. I’ll be fine.”

Patlang.

Maya-maya, nagtext uli siya.

“Magpagaling ka para hindi ako mag-worry.”

Really, now!

Hinayaan ko ang aking sarili na bahagyang tawirin ang bakod ng aking emosyon. Hinayaan kong kiligin ako nang kaunti.

“Thanks.” May smiley sa reply ko.

Masarap pa rin sa feeling iyong may nag-aalala sa’yo… may nagpapahayag ng care.

Kahit alam mong nagtutuksuhan lang kayo.