Sansaglit

Nitong Sabado, para maiba naman, napagkasunduan namin ng barkada na magkita-kita sa MOA for dinner and coffee.

Dumating ako sa takdang oras. At dahil nasa gym pa ang best friend ko at ang iba nama’y paparating pa lang, naisipan ko munang mag-National.

May dalawang libro akong gustong bilhin. “Unang Ulan Sa Mayo” ni Ellen Sicat at “Norwegian Wood” ni Haruki Murakami.

Inuna kong hanapin si Murakami. Subalit nang matagpuan ko ang shelf na kinalalagyan ng kanyang mga libro, naroroon, may nakaharang na isang lalaki. Nakasubsob siya sa “The Elephant Vanishes” at natatakpan ng kanyang bulto ang iba pang mga libro. Engrossed na engrossed siya sa pagbabasa at totally unaware na may tao sa likod niya.

At dahil hindi siya tumitinag, ipinagpasya ko munang umalis at hanapin si Sicat. Sa Filipiniana Section, para kang naghahanap ng karayom sa bunton ng dayami. Halo-halo ang fiction at non-fiction, hindi pa naka-alphabetize. Nawalan ako ng gana at kaagad na gumive-up.

Muli kong binalikan ang shelf ni Murakami. Subalit naroroon pa rin ang lalaki, patuloy sa pagbabasa ng “The Elephant Vanishes” at mukhang nakakarami na ng pages. Hindi na ako nakatiis. Nag-hover ako upang ipadama ang presence ko at i-send ang message na: “Excuse me, titingin din ako.”

Na kaagad niya namang nakuha kaya nag-move siya. Nakita ko ang “Norwegian Wood” at dumampot ako ng kopya. At dahil tangan ko na ang libro, nakalimot na ako habang binubuklat ito.

“Are you also into classics?”

Nag-angat ako ng paningin.

Ang lalaki. Nakatingin, nakangiti sa akin.

Saglit akong napatanga dahil ngayong nakaharap na siya, napakaguwapo niya pala! Maputi, makinis, napakaganda ng mga mata.

“Yeah,” ang nagawa kong isagot, sabay ngiti upang mapagtakpan ang pagkataranta. “But I’m more into contemporary classics,” ang dugtong ko pa.

“Me, too.” Nakangiti pa rin siya. Ang puti ng kanyang mga ngipin. Ang pula ng kanyang mga labi.

“So, you like Murakami?” Ako naman ang nagtanong.

“A lot.”

Nagtama ang aming mga mata at higit kaming napangiti.

And then we started talking about Garcia Marquez, Allende, Zafon.

“Ang sarap nilang basahin sa Spanish,” ang sabi niya.

“Marunong kang mag-Spanish?” ang tanong ko.

“Un poco. Ikaw?”

“Nakakaintindi ng konti.”

Nagpatuloy kami sa pag-uusap tungkol sa mga libro at napag-alaman namin na magkakapareho ang aming hilig. Dahil doon, parang nagkaroon kami ng instant connection.

At habang nag-uusap kami, hindi naglalayo ang aming mga mata. Tila mayroon ding sariling conversation ang aming mga titig.

Hanggang sa ang pag-uusap namin ay naging personal.

Una siyang nagtanong ng mga bagay tungkol sa akin. Saan ka nagtatrabaho? Saan ka nakatira? Are you still single? Et cetera.

Habang sinasagot ko ang mga iyon, mataman siyang nakikinig. Dama ko ang interes niya.

Nagtanong din ako at habang sumasagot siya, hindi ako makapag-concentrate dahil distracted ako ng tila nangungusap niyang mga mata.

Kinalaunan, halos hindi na ako nakikinig sa sinasabi niya dahil dazed na ako sa kanya. Nakatingin ako, nakangiti pero abala ang aking isip sa kung ano ang mabuting gawin upang higit kaming magkakilala at magkalapit.

Yayain ko kaya siyang mag-coffee? Pero teka, paano na ang dinner ko with my friends?

Isama ko kaya siya sa dinner? Naku, magugulat sila. At ano ang aking sasabihin? Paano ko siya ipakikilala?

Nasa kalagitnaan siya ng pagsasalita at ako ng pag-iisip nang may biglang sumulpot sa likuran niya.

Girl.

Na hindi niya namalayan at hindi niya rin naramdaman nang kalabitin siya.

I had to call his attention. Itinuro ko ang girl sa kanya.

At saka niya lang ito napansin.

Kaagad siyang nginitian ni girl. At sa ngiting iyon, nabasa ko kaagad kung ano si girl sa kanya. At sa ngiti niya, kung mag-ano sila.

Pero kanina lang, hindi ba’t parang may nais siyang ipahiwatig? Masyado ba akong naging assuming?

Kaagad din siyang nagbaling ng tingin sa akin. Sinalubong ko ang kanyang mga mata nang may pagtatanong at pagkalito.

Saglit niya akong tinitigan na para bang may ibig siyang ipaunawa sa akin.

Ang awkward lang na nakamasid sa amin si girl.

Minabuti kong unahan na siya sa pagkalas sa sitwasyon.

“I have to go,” ang pamamaalam ko. “It was nice talking to you.” Tumalikod na ako at humakbang palayo. Parang ang bigat ng mga paa ko, pati na ng dibdib ko.

Ni hindi ko man lang nalaman ang pangalan niya.

Bumalik ako sa Filipiniana at parang milagro na kaagad kong nakita ang “Unang Ulan Sa Mayo”. Kinuha ko iyon at isinama sa “Norwegian Wood” na hawak hawak ko pa rin pala.

Naglakad ako patungo sa counter upang magbayad subalit bago ko iyon marating, pumihit ako at muling bumalik sa shelf ni Murakami.

Wala na siya roon.

Dinampot ko ang “The Elephant Vanishes”. The same copy na hinawakan niya at binasa.

Ipinagpasya kong bilhin na rin iyon upang magsilbing alaala ng sansaglit naming kabanata.