Balagoong | Bagoong

It happens to singles like us.

On a Sunday, matatagpuan mo ang iyong sarili na mag-isang nagsisimba. Patingin-tingin sa mga magpapamilya, magbabarkada, magsyota at maiinggit, maiisip mo na buti pa sila, may mga kasama. Subalit mapapatingin ka rin sa mga kagaya mo, mapapakibit-balikat at sasabihin sa sarili, hindi ka nag-iisa.

Maya-maya’y matutuon ang atensiyon mo sa isang namumukod-tangi. At ikaw ay magtataka, bakit mag-isa siya? Sa isang kagaya niya na guwapo, matangkad, matikas, hindi ba’t dapat lang na may kasama siya? Wala ba siyang syota?

At ang presence niya ay babagabag sa’yo. Pasulyap-sulyap ka sa kanya, distracted sa misa. Mawi-wish mo na sana, kayo na lang ang magkasama. Siguro ay higit na magiging exciting ang iyong pagsisimba. Less lonely. Mas masaya.

Bago matapos ang misa, magkakaroon ng anunsiyo na ang lahat ng mga tatay at lolo ay inaanyayahang  pumunta sa harapan. Babasbasan sila ng pari. Father’s Day pala. At ikaw ay mananatili sa pagkakaupo habang ang karamihan sa mga kalalakihan ay magsisimulang lumapit sa altar.

Magugulat ka at matitigilan. Dahil ang lalaking namumukod-tangi at kanina mo pa sinusulyap-sulyapan ay kabilang sa mga lalaking magsisitayo. At ikaw ay muling magtataka, nasaan ang anak niya? Ang kanyang asawa? At higit sa lahat, ikaw ay magtatanong, straight ba talaga siya o kagaya mo ring naiiba?

Lalabas ka ng simbahan na malungkot, bigo dahil sa natuklasang tatay na pala ang crush mo. Next Sunday, mag-isa ka uling magsisimba at makikita mo siya subalit hindi mo na iilusyonin pa na maaari kayong mag-connect.

Forever ka na nga yatang balagoong sa pag-ibig.

***

Napagpasyahan kong mamasyal sa mall pagkatapos magsimba at doon na rin mag-lunch. Walking distance lang iyon mula sa simbahan. At dahil mag-isa, pinili kong kumain na lang sa foodcourt. At least matao roon, hindi ako magmumukhang tanga.

Lumapit ako sa isang food stall. Wow, kare-kare. My favorite. Kaagad akong umorder. May extra rice pa. Nagbabayad ako sa cashier nang makita ko siya. The guy from church. Tumitingin din siya ng pagkain. And guess what, kare-kare rin ang kanyang inorder. 

Dala-dala ang tray ng pagkain, iniwan ko na ang food stall at si Mr. Bukod-Tangi. Naghanap na ako ng mauupuan. Dahil Linggo (at nagkataong Father’s Day), ang daming tao. Buti na lang nakahanap pa ako ng bakante. Pagkaupo ay agad ko siyang inapuhap ng tingin. Kababayad niya lang at ngayo’y naglalakad na patungo sa dining area, palinga-linga at naghahanap ng mapupuwestuhan.

I held my breath dahil papalapit siya sa aking kinaroroonan. At dahil punung-puno nga ang foodcourt, nakita niya na ang tanging bakante ay ang upuan sa aking harapan. Huminto siya, tumingin sa akin at ngumiti.

“May I?” ang muwestra niya sa upuan.

Nag-unahan ang tibok ng aking puso. Napatitig ako sa kanya. Higit pala siyang guwapo sa malapitan. May biloy pa sa pisngi.

“Sure. Sure.” Nagawa ko pa ring magsalita sa kabila ng tila pagkatulala.

Naupo siya. “Uy, pareho tayo ng ulam,” ang sabi niya.

Ngumiti ako. “Paborito mo rin?”

“Oo.” At saka siya may naalala. “Naku, nakalimutan kong humingi ng bagoong.”

“Eto, o,” ang alok ko sa bagoong ko. “Ang dami nito.”

Akala ko ay tatanggi siya at tatayo subalit ngumiti lang siya. “Sige, pa-share na lang.”

Pilit kong ikinubli ang tuwa/taranta/kaba sa pamamagitan ng biglaang pagsubo. At dahil biglaan din ang aking paglunok, muntik na akong ma-choke sa isang pirasong tuwalya.

Kumuha siya ng bagoong at inihalo sa kare-kare niya. “Hindi kasi talaga masarap ang kare-kare kung walang bagoong,” ang sabi niya.

“Tama ka,” ang sagot ko. “Mahilig ka rin ba sa ibang pagkain na may bagoong?”

“Yeah. Paborito ko rin ang binagoongan. At saka bagoong rice. Ikaw?”

“Oo naman. Kahit nga bagoong lang, pwede ko nang ipang-ulam.”

“Masarap ‘yun. Lalo na kung may kamatis at sibuyas.”

Sabay kaming napangiti. And I started to relax.

Nagpakilala kami sa isa’t isa at nagpatuloy ang aming pag-uusap habang kumakain.

“Nakita kita sa simbahan kanina,” ang sabi ko.

“Ikaw rin, nakita ko,” ang sagot niya.

“Mag-isa ka lang ba kung magsimba?”

“Oo. Nasa province ang family ko. Mag-isa lang ako rito sa Manila.”

“Happy Father’s Day nga pala. Nakita kitang nagpa-bless kanina...”

“Thanks. But I’m not married...”

Napatingin ako sa kanya, nagtatanong.

“Single.” Sinalubong niya ang aking mga mata. “And available.” Nanuot ang kanyang mga titig.

Napasubo ako ng bagoong.

At pagkatapos, napangiti ako na para bang napakatamis niyon.