Flirting

Sino ang gagawa ng artwork?

Ako na, sir.

Wala ba si Mark?

Sir, hindi pumasok.

Ah okay. Sige, pagandahin mo na lang ha?

Sure, sir. Kasing guwapo mo, I promise.

Huh?

Smile. Smile.

Will the layout be ready in an hour? Minamadali kasi ako ng kliyente.

Sure, sir. Magpapalabas kaagad ako ng digital proof.

Okay. Magco-coffee muna ako sandali. Can I get you anything?

No, sir. Thanks.

I'll be back in an hour. 

Okay. Oh, by the way, sir…

Yes?

What's your preference? Top or bottom?

Huh?

I mean for the positioning of the color bar... for the layout.

Makahulugang tinginan.

Top.

Perfect, sir.

Smile. Smile.

Fallin’ (Throwback)

Asan ka?

Silya. Breakfast kami. Ikaw?

Chelu. Puntahan kita.

Akala ko, matatapos ang gabi (umaga na pala kasi alas-singko na) na hindi nagpaparamdam si Gian. I had a feeling na nasa Malate rin siya at hindi nga ako nagkamali.

Dumating siya. Ipinakilala ko siya sa mga kaibigan ko. It turned out na magkakilala na pala sila ni Basil kasi classmates sila sa college. Small world.

Tumabi siya sa akin at hinawakan ang aking kamay. Katulad ng dati niyang ginagawa, hinalikan niya ito. Tapos bumulong siya sa akin: “I missed you.”

Smile lang ako, pa-demure.

Dedma kunwari ang mga kasama ko na sina Basil at Axel pero alam ko, nakikiramdam sila.

Inakbayan ako ni Gian tapos kiniss ako sa lips.

“Lasang… corned beef,” ang sabi niya pagkaraan.

Na-conscious ako. “As you can see, I am having corned beef for breakfast. Turn off ba?”

“No,” ang kaagad niyang sabi. Tapos kiniss niya akong muli as if to reassure me. “Ok lang, kahit ano pa ang lasa ng bibig mo.”

“Mag-breakfast ka na nga,” ang sabi ko. “Ano ba gusto mo?”

“Ayoko mag-breakfast. Gusto lang kitang makita.”

Hindi na nakatiis si Basil. “Ang sweet naman. Kayo na ba?” ang tanong niya, directed sa aming dalawa.

Nakangiting tumingin sa akin si Gian na parang ako ang pinasasagot niya.

Tumingin din ako sa kanya pero hindi nagsalita. Di ko kasi alam. Wala naman kaming pormal na pinag-uusapan.

“Tayo na ba?” Ako ang tinanong niya.

“Ewan ko sa’yo,” ang sagot ko.

“Oo lang o hindi,” ang singit ni Axel.

“Hindi,” ang sagot ni Gian.

“Ay, bakit?” ang react ni Basil.

“Hindi niya pa ako sinasagot,” ang sabi niya.

“Hindi ka naman nanliligaw ah,” ang sabi ko.

“Sabi mo, ayaw mo.”

“Sabi mo, di ka ready kasi kaka-break mo lang.”

“Ang gulo n’yo ha!” ang sabi ni Axel.

“Pag-usapan n’yo nga yan,” ang sabi naman ni Basil.

Hinug ako ni Gian. “MU lang kami.”

“Oo nga,” ang sang-ayon ko.

“Libre siyang gawin ang gusto niya. Walang expectations o pagbabawal sa akin. Ganito na lang muna until pareho na kaming ready,” ang sabi pa ni Gian.

I just smiled. Then he kissed me again.

Quiet na lang sina Basil at Axel habang naglalambingan kami. I was enjoying it actually kahit ako mismo, parang hindi ko maintindihan ang set-up namin.

***

Nitong nakaraang Sabado, lumabas ako with my friends. We finalized our Galera plans tapos diretso gimik. (I invited Gian na sumama sa Galera pero may work daw siya.) I did not text him na lalabas ako. Actually, I was waiting for him to text me na lalabas siya.

Sa gitna ng kasiyahan namin, I was constantly checking my phone, half-expecting na magte-text siya o tatawag. Pero wala.

Hanggang breakfast, inaasahan ko pa rin na magpapakita siya. Pero wala talaga.

Medyo disappointed ako. Aaminin ko na may mga nakilala ako nang gabing iyon, pero siya ang nasa isip ko. Miss ko siya habang nagsasayaw ako. Miss ko ang mga paglalambing niya. Miss ko ang kiss niya.

Naisip ko tuloy, baka ayaw niya na. Baka nagsawa na. Baka may nakilala siya sa Chelu. Baka nang mga sandaling iyon na hinahanap-hanap ko siya, sumama na pala sa iba.

Pero wala naman kaming relasyon. Sabi niya nga, libre ako at libre siya. Kaya dapat walang expectations.

Pilit ko siyang iwinaksi sa aking isip.

Umuwi ako na parang may mabigat sa aking dibdib.

***

Ngayong umaga, nag-text siya.

Lumabas ka ba nung Sabado? Hinihintay ko ang text mo kasi kung yayayain mo ako, sasama sana ako. But I guess, may iba kang plano.

Nag-reply ako. 

Yup. Akala ko nga magkikita tayo. Pero hindi ka rin nag-text. Wala akong ibang plano, ayoko lang magmukhang makulit sa’yo.

Miss na miss kita.

I miss you too.

Palagay ko, ready na ako.

Saan?

To fall in love again.

Hindi ako sumagot.

Palagay ko, mahal na kita.

Lalo akong hindi nakasagot.

Sana mahal mo na rin ako.

 

===

Originally posted in 2010. 

Paninindahan

Nang hapong iyon, naisipan kong manindahan sa kanto. Chippy at Coke lang sana ang bibilhin ko kaya lang nakita ko ang kariton ng mga pica-pica – squid balls, kikiam, french fries, cheese sticks – na nakahimpil sa tabi ng sari-sari store at pinagkakaguluhan ng mga bagets. Natakam ako at nagbago ang plano kaya nakigulo na rin ako.

Umorder ako ng french fries at squid balls. At habang naghihintay na maluto iyon, naagaw ang pansin ko ng isang binatang paparating. Pamilyar na siya sa akin dahil minsan ko na siyang na-take note nang makita kong dumaraan sa tapat ng bahay namin. Na-take note dahil may itsura siya – pilyong guwapo na bagama’t may pagka-tambay ang dating ay makinis at maayos manamit. Ang ganda rin ng kanyang buhok – mahaba na wavy na glossy – na kapag naglalakad siya ay nagba-bounce sa hangin. Actually, sa buhok niya ako unang na-attract at higit na naakit nang makita kong, aba, may ka-match palang magandang mukha ang magandang buhok na iyon! At maganda rin ang kanyang tindig – lalaking-lalaki – na nang makita ko siya sa unang pagkakataon ay hindi ko naiwasang mapa-hmmm…

Ang tagal ko siyang hindi nakita na nagdaraan sa tapat ng bahay namin.  Kaya nang makalapit na siya, hindi ko naiwasang hagurin siya ng tingin. Mas guwapo pala siya sa malapitan. Mas maganda ang skin – walang pores – at matipuno, malaman ang mga braso’t dibdib. Mukha siyang bagong shower dahil mamasa-masa pa ang buhok na nang umihip ang hangin ay humalimuyak ang mabango niyang shampoo – Vaseline? – at sabong Irish Spring. So very fresh na kaysarap langhapin! At dahil doon, nakadama ako ng pagkaantig. Tinapunan niya ako ng sulyap at ako’y na-conscious subalit hindi ako naglayo ng tingin. At nang magtama ang aming mga mata’y tumango siya na parang pagbati at pag-acknowledge na ako’y kakilala niya. At siya’y ngumiti. Nginitian ko rin siya – kahit hindi talaga kami magkakilala – dahil hindi naman yata proper kung dededmahin ko siya.

“Kumusta?” ang sabi pa.

Aba, chumichika. “Mabuti,” ang sagot ko. “Ikaw?”

“Ok lang.” Muli siyang ngumiti.

Naramdaman ko na parang hindi ako makahinga dahil sa biglaang pagbilis ng aking heartbeat. Buti na lang at sumingit sa eksena si Kuya na nagtitinda ng pica-pica.

“Ano sa’yo, Darwin?” ang sabi.

Darwin! Iyon ang name niya. At close sila ni Kuya dahil pagkatapos niyang umorder – kikiam at cheese sticks – ay nag-chikahan na sila. Nakatayo lang ako sa tabi at pasimpleng nakinig.

“Ang tagal mong nawala ah.” Si Kuya.

“Nagbakasyon lang.” Siya.

“Saan?”

“Sa probinsya.”

“Buti nakapagpaalam ka sa trabaho.”

Uy, hindi naman pala tambay. May trabaho naman pala.

“Kaya ako nakapagbakasyon, na-raid kami.”

Ano daw? Na-raid? Bakit? Kahit sa palagay ko’y luto na ang squid balls ko, tumahimik lang ako dahil sa curiosity.

“E di hindi ka muna ngayon nagsasayaw?” Si Kuya uli na nakalimutan na ang niluluto dahil sa pakikipagkuwentuhan.

“Hindi muna. Pero magbubukas daw uli ang bar.”

“E di habang naghihintay ka, wala munang kita?”

“Pa-booking-booking muna.”

Sumulyap siya sa akin at saka ngumiti. Nahuli ko sa kanyang mga mata ang obvious na pahiwatig.

Nagbaba ako ng tingin – at napapitlag. Nasusunog na sa kawali ang squid balls ko!

“Kuya, ang niluluto mo!” ang bulalas ko.

Nataranta si Kuya sa paghahango. Pagkaabot sa akin ng sunog na squid balls, hindi na ako nag-abalang maglagay pa ng sauce. Nagbayad ako at kaagad na umalis. Hindi pa ako masyadong nakakalayo nang marinig ko ang kanyang tinig.

“Sandali.”

Napahinto ako at napalingon.

Nasa likuran ko lang siya at iniaabot sa akin ang french fries na nakalimutan kong damputin – siguro’y ipinahabol sa kanya ni Kuya.

“Salamat,” ang sabi ko sabay kuha sa french fries. Hindi naiwasang magdikit ang mga kamay namin at ako'y dinaluyan ng kilig.

“Ako nga pala si Darwin. Diyan ka nakatira sa malaking bahay, di ba? Diyan ako sa yellow house. Magkapitbahay lang tayo. Imbitahin mo naman ako minsan sa inyo. Mag-inuman tayo."

Saglit akong natigilan bago nakasagot. “Um... sure.”

“Ano nga pala’ng pangalan mo?”

“Angelo.” 

Nag-hold sandali ang mga mata namin at siya’y ngumiti. Pagkatamis-tamis na parang nangse-seduce.

Hindi ko iyon ma-contain at bago pa ako mawala sa sarili, dali-dali na akong nagpaalam at tumalikod.

Nang nasa tapat na ako ng gate namin, hindi ko napigilang siya ay lingunin. Nakabalik na siya sa kariton ni Kuya, nakatalikod sa akin. Na-take note ko ang makipot niyang baywang at matambok na puwet.

Raid… bar… sayaw… booking... 

Lihim akong napangiti. Sa aking imahinasyon ay muling pumasada ang kanyang kaakit-akit na itsura at naisip ko ang mga possibilities.

My life is boring. Maybe I should start living dangerously.

Asahi

A Guest Post

By JAY CALICDAN

Mag-isa lang ako nang umagang iyon. Nakatayo sa lilim ng isang malaking puno, naghihintay ng masasakyan papuntang eskuwelahan. Karamihan sa mga estudyante sa aming lugar, doon naghihintay ng masasakyan. Naiinip na ako sa kahihintay, nag-aalala rin na baka mahuli ako sa klase at hindi na naman papasukin ng guwardya sa gate. Kinukunsidera ko na ang maglakad na lamang. Tutal hindi naman ganoon kalayo ang eskuwelahan. Pero mapapagod ako kung maglalakad ako dahil sa mga librong bitbit ko.

Halos maglalabing-limang minuto na akong naghihintay. Lahat ng jeep na dumaan ay puno na ng mga pasahero at kahit gustuhin ko mang sumabit sa likuran, wala na talagang lugar. Lahat ng sasakyan ay siksikan, mistulang mga lata ng sardinas. Nagsimula na akong mawalan ng pag-asang makasakay pa at makarating sa eskuwelahan sa tamang oras.

Sa kalagitnaan ng aking paghihintay, may dumating – estudyante rin, kasinggulang ko – at sumandal sa puno na kung saan nakasilong ako. Ilang hakbang lang ang pagitan namin. Naghihintay rin siya ng masasakyan, alam ko. Tahimik lang siya sa pagkakasandal sa puno, nakatingin sa kawalan at tila may malalim na iniisip. Hindi ko naiwasang mag-wonder: May problema kaya siya?

Inisip ko na magtanong ng oras sa kanya kahit hindi kailangan. Para kasing bigla akong naging interesado sa kanya. Walang ibang tao sa lilim ng puno kundi kami lang dalawa. Pakiramdam ko, para kaming  nasa isang isla na kung saan kami lang ang magkasama.

Pasulyap-sulyap ako sa kanya, pasimple lang. Ang bilis ng tibok ng puso ko. Dala marahil ng paghanga at pagkaakit sa kanya. Na-take note ko ang inosente niyang mukha kahit hindi ko masyadong makita ang kabuuan niyon dahil bahagya siyang nakayuko. Maya-maya’y lumayo siya sa pagkakasandal sa puno... at biglang tumingin sa akin. Kaagad akong umiwas at ibinaling sa ibang direksiyon ang paningin. Kinabahan ako kasi nahuli niya akong nakatingin sa kanya. Sa mga oras na iyon, hindi ko alam kung ano ang aking gagawin.

After a while, tiningnan ko siyang muli. Seryoso ang mukha niyang nakatingin pa rin sa akin. At sa hindi ko malamang dahilan, ako ay kanyang nginitian. Subalit kaagad ding umiwas. Nanatili akong nakatingin sa kanya at ang tibok ng aking puso ay higit pang bumilis. Hindi ko iyon maipaliwanag. Basta’t ang naramdaman ko, ang gaan-gaan ng loob ko sa kanya.

Sinipat ko ang kanyang itsura. Misteryoso ang dating niya. Napag-ukulan ko ng masusing pansin ang magaganda niyang mata, matangos na ilong, makinis na pisngi at... ang mapupula niyang labi na tila hindi pa nahahagkan. Pinaglabanan ko ang urge na siya ay lapitan at dampian ng halik sa mga labi. Naramdaman ko ang panginginig ng aking mga tuhod at tila pagkakaroon ng sariling isip ng aking mga paang kusang humakbang papalapit sa kanya. Sinubukan kong pigilan ang aking sarili subalit hindi ko iyon nagawa. At sa pagtatama ng aming mga mata, kinabahan ako at nataranta. Nabitiwan ko ang dala-dala kong mga libro na naglaglagan sa paanan niya.

Wala akong intensyong magpapansin sa kanya subalit bigla siyang yumuko at tinulungan niya akong damputin ang mga libro ko. Wala akong masabi nang kami’y muling nagkatitigan. Hindi sinasadyang nahawakan ko ang kanyang kamay habang iniaabot niya sa akin ang mga libro. Ang lamig ng kamay niya subalit ang lambot. Napakakinis ng balat na halos ayaw kong bitiwan. Inisip ko na sana tumigil ang mundo nang mga sandaling iyon upang siya’y makapiling kahit saglit lang. Higit na sumasal ang tibok ng aking dibdib. At sa mga sandaling iyon, isa lang ang nasa aking isip... ayaw ko na siyang pakawalan... At nais ko na siya’y maging akin.

Hinagod ko siya ng tingin – dahan-dahan – mula paa hanggang ulo. Napadako ang mga mata ko sa kanyang braso at napapitlag ako nang makita ko ang oras sa kanyang relos. Mahuhuli na ako sa klase! Bigla kong binitiwan ang kamay niya at saka ako nagmamadaling naglakad patungo sa direksyon ng eskwelahan. Saglit akong huminto at siya ay nilingon. Nakita ko siyang nakatanaw sa aking paglayo.

Napangiti na lamang ako.

***

Wala akong ibang inisip kundi siya. Sa buong maghapon na nasa klase ako, siya ang laman ng aking isip. Hindi ko malimutan ang kanyang itsura na tila nakalarawan sa hinagap ko. Pisikal na nasa eskuwelahan ako pero wala roon ang utak ko. Hindi ko maintindihan ang sarili ko, kung bakit ganoon na lamang ang kanyang naging epekto.

Sa buong maghapon, parang wala ako sa sarili. Naroong mabangga ko ang kasalubong sa corridor, mapasok sa maling classroom, mapatunganga sa jeep nang pauwi na at lumampas sa aking destinasyon. Feeling ko tuloy, pinagtitinginan ako ng mga tao. Ang hirap pala nang ganito – ang hindi inaasahan na bigla kang magkakagusto at mahuhulog ang loob sa isang taong ni hindi mo kilala.

Hindi ako makakain ng hapunan dahil sa kanya. Hindi rin ako makagawa ng assignment. Gulong-gulo ako at hindi mapakali, lalo na nang nakahiga na ako. Pabiling-biling ako, paikot-ikot sa kama dahil hindi ako makatulog. Patuloy sa paggana ang aking isip na walang ibang laman kundi siya.

Curious ako sa kanya. Gusto ko siyang higit na makilala. Ano kaya ang ginagawa niya ngayon? May iniisip din kaya siya? Sino kaya? Ako ba? Hindi rin kaya siya mapakali at makatulog? At oo nga pala, ano ang pangalan niya? Ilang taon na kaya siya? Naranasan na kaya niyang magmahal? At… naranasan niya na rin kaya ang mahalikan? Sa mga oras na iyon dahil sa damdaming hindi ko maipaliwanag, nalaman ko at naunawaan ang tunay na kahulugan ng love at first sight.

Dinama ko ang malakas na tibok ng aking puso. Bakit ganito, hindi ko makontrol? Hindi lang puso kundi pati isip ko. Ganito ba talaga kapag nagmamahal? Tumitibok rin kaya ang kanyang puso na kagaya ng nararamdaman ko? Bakit ganito, ang dami kong tanong?

Sa pagkakahimlay ko sa malambot na unan, inisip ko na nakahiga ako sa ulap. Higit siguro iyong masarap sa pakiramdam kung magkatabi kami at magkayakap. Madaling araw na, gising pa ako at siya'y iniisip. Tulog na kaya siya? Nananaginip kaya? Ako kaya ang nasa panaginip niya? Sana makatulog na rin ako nang mapanaginipan ko rin siya. Sana, doon kami magkita. Inabot ko ang aking hotdog pillow at niyakap iyon nang pagkahigpit-higpit. Inisip ko na kayakap ko siya at kasama sa mga sandaling iyon na malamig ang gabi at ako’y balisa.

***

Masaya ako nang umagang iyon. Nakasakay kaagad ako ng jeep papuntang eskuwelahan. Salamat sa Diyos, hindi ako mahuhuli sa pagpasok. Pero kanina habang nasa may puno ako at naghihintay, naalala ko siya at nakadama ako ng lungkot. Ilang araw ko na siyang hindi nakikita. Kumusta na kaya siya? Naaalala niya rin kaya ako at naiisip? Sana, muli kaming magkita. Miss ko na siya at gustong makita. Gusto ko na ring magpakilala sa kanya.

Nasa likuran ako ng jeep na kung saan dinarama ko ang hihip ng hangin. Kayganda ng umagang iyon. Kayningning ng araw. Kayganda ng mga tanawing nadaraanan namin. Habang bumibiyahe, pasalit-salit siya sa aking isip.

Tumigil ang jeep. May bumabang estudyante. Gumawi ang tingin ko sa waiting shed na malapit sa tinigilan namin. At ako’y binalot ng excitement nang siya ay mamataan ko, nakatayo sa may gilid ng daan at nakatingin sa akin! Biglang-bigla, nag-umapaw sa galak ang aking dibdib.

Nginitian ko siya nang walang pagdadalawang-isip. At nagulat ako nang ngumiti rin siya. Para akong idinuyan sa kabila ng masasal na kaba sa aking dibdib at tila biglaang panlalamig. Hinding-hindi ko iyon malilimutan: ang pagkakataong muli ko siyang nasilayan, nakangiti sa akin nang pagkatamis-tamis.

Umandar ang jeep na sinasakyan ko at siya’y unti-unting nawala sa aking paningin. Binalot ako ng lungkot, nawalan ng sigla ang kanina’y kaygandang paligid. Dahil sa hindi inaasahang pagkikita namin, muling nagulo ang aking isip. Nawalan ako ng konsentrasyon at lumagpas sa takdang babaan ko. Ang bigat ng pakiramdam ko habang naglalakad patungo sa eskwelahan namin. Pagdating sa gate, ayaw akong papasukin ng guard dahil late na raw ako. Ang sama-sama ng loob ko. Ang lungkot-lungkot ko. Nagsimula akong umiyak…

Poof! Bigla akong nagising.

Panaginip lang pala ang lahat.  

Bumangon ako na may magkahalong saya at pagkadismaya sa dibdib. Masaya dahil napanaginipan ko siya at dismayado dahil hindi naman pala iyon totoo.

Ako kaya, napanaginipan din niya? Sana... 

***

Makulimlim ang umaga. Maulap ang kalangitan na pinagkukublihan ng araw, maramot sa liwanag. Tila nagbabadya ang ulan. Pero wala akong pakialam kung umulan man. May dala kasi akong payong -- kulay blue -- na nasa loob ng aking bag. Blue ang paborito kong kulay. Kagaya ng suot kong damit.

I was hoping na makakapasok ako ngayon nang maaga sa eskuwelahan. Maaga kasi akong umalis ng bahay. Tumingin ako sa relos ko. Alas-sais pa lang. Marami nang dumaraang  jeep kaya lang, ewan ko naman kung bakit katulad ng dati, lahat ay puno at walang bakante. Okay lang, maaga pa naman.

Umihip ang malamig na hangin na nanggagaling sa silangan. At hindi ko mawari kung bakit tila dala niyon ang mga alaala ng una naming pagkikita. Muli ko siyang naisip. Muli kong na-imagine ang kanyang mga mata, kung paano iyon makatingin. Umusal ako ng dasal na sana, muli ko siyang makita nang umagang iyon.

Six-thirty na at wala pa rin akong masakyan. Naiinip na ako sa paghihintay hindi lang sa jeep kundi sa kanyang  ipinapanalanging pagdating. Siguro, hindi ko naman siya talaga dapat asahang darating. Malamang  nakasakay na siya kanina pa at nasa eskuwelahan na. At naghihintay lang ako sa wala. Napabuntonghininga ako nang malalim. Tanggap ko na.

Tinanaw ko ang pakurbang daan sa di-kalayuan na kung saan nanggagaling ang mga sasakyan. Bago pa makarating ang mga ito sa akin, puno na dahil sa dami ng nag-aabang. Dahil sa pangambang ma-late na naman,  ako ay nagpasyang maglakad na lamang.  Nagsisimula na akong humakbang nang ako ay matigilan. Out of nowhere, bigla siyang nag-materialize. Siya na palaging laman ng aking isip. Siya na kanina ko pa wini-wish na dumating at makitang muli. Naglalakad siya patungo sa aking kinaroroonan, doon sa may lilim ng malaking puno na kung saan una ko siyang nasilayan.

Habang siya’y papalapit, halos hindi ako sa kanya makatingin. Gayunpama’y naging aware ako sa taglay niyang mga katangian na unang kita ko pa lang sa kanya’y naka-attract na sa akin -- magagandang mata, matangos na ilong, makinis na pisngi at mapupulang labi na muli’y pinag-isipan ko kung nahagkan na ba o hindi. Walang pagbabago sa kanya – kaakit-akit pa rin siya. At dahil doon, higit na nag-umigting ang nararamdaman ko para sa kanya. Iniibig ko siya nang hindi niya alam.  Pinapangarap kong ibigin niya rin ako subalit may mga pangamba at insecurities ako. Paano kung hindi niya ako magustuhan dahil sa itsura ko… sa kilos ko… sa katayuan sa buhay? Natatakot akong magtapat sa kanya ng aking nararamdaman dahil baka ako’y biguin niya lamang.

Masaya na sana ang araw ko dahil nakita ko siya subalit biglang bumuhos ang malakas na ulan. Dali-dali kong inilabas ang aking payong at binuksan iyon. Napatingin ako sa kanya. Wala siyang dalang anumang panangga maliban sa bag na kaagad niyang  ipinandong sa ulo niya. Hindi ko alam kung anong nangyari, basta’t natagpuan ko na lamang ang aking sarili at siya na magkasukob sa aking payong.

Nagkatinginan kami at nagkangitian. “Salamat,” ang sabi niya. Doon ko na-realize na ako pala ang gumawa ng move, na ako ang lumapit sa kanya at siya’y isinukob. Hindi ko maiwasang lihim na batiin ang sarili ko dahil doon.

Hinagod ko ng tingin ang kanyang kabuuan – dahan-dahan. Pagdako ng mga mata ko sa kanyang braso, nakita ko ang kanyang relos. Alas-siyete na subalit hindi ko siya maaaring iwan. Mababasa siya sa ulan!

Kapwa kami nagulantang nang mula sa kung saan, isang motorsiklo ang mabilis na dumaan. Splash! Bigla kaming nasabuyan ng nasagasaang tubig na naipon sa daan. Wala akong nagawa kundi ang mapapikit na lamang. Pagmulat ko’y nakita ko siyang nakayakap sa akin (hindi ko naramdaman dahil sa pagkagulat sa saboy ng tubig), putikan ang katawan dahil sa naging instinct na pagprotekta sa akin!

Nakayakap siya sa akin habang nakayuko at nakapikit. Dama ko ang pagkakadikit ng mga katawan namin at ang tila pagtigil ng daigdig. Hindi kami tumitinag na para bang wala sa amin ang gustong bumitiw.  

Dahan-dahan siyang nagmulat ng mga mata at tumitig sa akin. Sinalubong ko ang kanyang tingin at sa aming mga labi’y sabay na namutawi ang mga ngiti. Niyakap ko rin siya, mahigpit. Nabitawan ko ang payong at ang aking mga libro subalit hindi ko iyon pansin. Humigpit din ang kanyang pagkakayakap sa akin at noon ko na-realize na mutual ang nararamdaman namin.

Hawak-kamay kaming naglakad sa ulan. Hindi alintana kahit kami’y parehong basang-basa na. Maya-maya pa’y tumigil ang ulan at sa mga ulap ay unti-unting sumilip ang araw. Nagliwanag ang paligid at tila nagningning. Hindi pa rin kami nagbibitiw at nang muli ay magtama ang aming paningin, hindi man kami magsalita, naunawaan na namin ang mga mensaheng sa isa’t isa’y nais naming iparating.

=== 

Be my guest. Ang blog na ito ay bukas sa mga manunulat na nais magbahagi ng kanilang kuwento. Ang kuwento ay kailangang naaayon sa tema ng blog na ito. Ipadala ang inyong akda sa: akosiarisblog@yahoo.com.  

De-Susi

Nakatingin lang ako sa kanya nang sabihin niyang nakikipaghiwalay na siya. Walang emosyon sa aking mukha. Walang lungkot o pagkabigla. Nagsimula siyang magpaliwanag kung bakit subalit wala akong naririnig. Tumitig ako sa kanyang mga mata, sinalubong ako ng kanyang tingin at ang lamig na naroroo’y unti-unting sumigid sa akin.

***

I started losing myself when I found him. Nagkakilala kami sa aiport na kung saan ground steward ako. Papunta siya noon sa Singapore on business at in-assist ko dahil nagkaproblema sa booking. Sa kanyang pagbabalik, inimbita niya akong mag-dinner.

He was ten years older, rich, successful and well-connected. Dahil sa kanya, napuntahan ko ang mga lugar na naririnig o nababasa ko lamang – bars, clubs, restaurants. Isinama niya ako sa mga sosyalan. Ipinakilala sa kanyang mga kaibigan. Nakapagsuot ng magagara at mamahaling damit. Naranasan ko ang lifestyle na noong nasa probinsya ako’y pinangarap ko lamang. 

Inalok niya ako ng live-in. Hindi ako nagdalawang-isip.

Pinag-resign niya ako sa trabaho. Huwag daw akong mag-alala, siya ang bahala sa akin.

Naging sunud-sunuran ako sa lahat ng kanyang gusto.

***

As his kept boy, I kept house for him. Inasikaso ko siya – ipinagluto, ipinaglaba. Naging mapagpaubaya ako sa kama. Ano man ang aking magagawa, ginawa ko upang ma-please siya. Inalagaan niya naman ako katulad ng kanyang pangako. Naging sagana ako sa mga materyal na bagay at sa atensyon na itinuring kong pagmamahal.

Subalit nang maglaon, nagkaroon ng mga pagbabago sa takbo ng aming relasyon. For one, naging irregular na ang oras ng kanyang pag-uwi. Lagi na lamang akong naghihintay sa gabi. Naging honest naman siya sa pagsasabing lumalabas daw kasi siya with his friends. Mula raw kasi nang maging kami, na-neglect na niya ang mga ito at kailangan niyang bumawi.

Naisip ko, okay lang siguro kung lumabas-labas din ako. One afternoon, namasyal ako sa Greenbelt. May nakilala ako sa bookstore – a nice guy na mahilig din sa libro. Ang nasimulan naming conversation tungkol kay Murakami ay ipinagpatuloy namin sa isang coffee shop. Nalibang kami at nakalimot. Inabot kami ng gabi.

Pag-uwi ko, sampal ang sumalubong sa akin.

May nakakita sa amin sa coffee shop – isa sa mga kaibigan niya – at itinawag sa kanya.

Galit na galit siya. Malandi raw ako.

From then on, nagmistula na akong bilanggo sa kanyang condo.

*** 

Ano ba ang tawag sa extreme sadness? Iyong naiiyak ka kahit na ang pinapanood mo ay “The Ryzza Mae Show”.

***  

Isang laruang de-susi ang pasalubong niya sa akin nang bumiyahe siya sa Japan. Marahil ay nadampot niya iyon sa isang souvenir shop sa airport. Medyo walang katuturan but still, I kept it in my drawer. Well, it was also a sharpener. Siguro iyon ang dahilan kung bakit iyon ang ipinasalubong niya sa akin. Mula kasi nang magkulong na lang ako sa bahay, I took up sketching.

Hindi ko na kinailangang maghintay sa kanyang pag-uwi dahil madalas hindi na siya umuuwi. Halos hindi na rin kami nag-uusap.

Ginugol ko na lamang ang aking mga araw at gabi sa pag-i-sketch. At pagtatasa ng mga napudpod na lapis.

***

“So when are you leaving?” ang panunuot sa aking kamalayan ng kanyang tinig. 

“Today,” ang nagawa kong isagot. 

“Hindi kita minamadali,” ang kanyang sabi. “Take a few days to pack your things and find an apartment.”

“No. I’m leaving today. Pag-uwi mo mamaya, wala na ako.”

Saglit niya akong hinagod ng tingin bago tumayo.

“I’m sorry,” ang kanyang bulong.

I watched him leave at pagkasarang-pagkasara ng pinto, muli, naramdaman ko ang paninigid ng lamig.

***

“The Ryzza Mae Show” was on at kagaya ng dati, naiiyak ako.

Hawak-hawak ko ang laruang de-susi na naging karamay ko sa lahat ng malulungkot na sandali.

Sinusian ko iyon at pinatakbo. Naging sunud-sunuran ang laruan sa direksyong gusto ko.

Dinampot ko ang laruan at nagtungo ako sa veranda ng condo. Mula sa pasamano, dumungaw ako at tinanaw ang bangketa 18 floors below.

Mula sa veranda, pumailanlang sa hangin ang laruang de-susi. Pagbagsak sa semento, nawasak ito at nagkapira-piraso.

Wind-up, November 2014

At The Black Party

Sa muling pagtatagpo

Nanariwa ang samyo

Ng mga bulaklak;

Muling tumirik ang mga kandila,

Nagningas at lumuha

Sa muling paghimlay

Sa puntod ng mga alaalang

Minsan pa’y binalikan

At dinama.