De-Susi

Nakatingin lang ako sa kanya nang sabihin niyang nakikipaghiwalay na siya. Walang emosyon sa aking mukha. Walang lungkot o pagkabigla. Nagsimula siyang magpaliwanag kung bakit subalit wala akong naririnig. Tumitig ako sa kanyang mga mata, sinalubong ako ng kanyang tingin at ang lamig na naroroo’y unti-unting sumigid sa akin.

***

I started losing myself when I found him. Nagkakilala kami sa aiport na kung saan ground steward ako. Papunta siya noon sa Singapore on business at in-assist ko dahil nagkaproblema sa booking. Sa kanyang pagbabalik, inimbita niya akong mag-dinner.

He was ten years older, rich, successful and well-connected. Dahil sa kanya, napuntahan ko ang mga lugar na naririnig o nababasa ko lamang – bars, clubs, restaurants. Isinama niya ako sa mga sosyalan. Ipinakilala sa kanyang mga kaibigan. Nakapagsuot ng magagara at mamahaling damit. Naranasan ko ang lifestyle na noong nasa probinsya ako’y pinangarap ko lamang. 

Inalok niya ako ng live-in. Hindi ako nagdalawang-isip.

Pinag-resign niya ako sa trabaho. Huwag daw akong mag-alala, siya ang bahala sa akin.

Naging sunud-sunuran ako sa lahat ng kanyang gusto.

***

As his kept boy, I kept house for him. Inasikaso ko siya – ipinagluto, ipinaglaba. Naging mapagpaubaya ako sa kama. Ano man ang aking magagawa, ginawa ko upang ma-please siya. Inalagaan niya naman ako katulad ng kanyang pangako. Naging sagana ako sa mga materyal na bagay at sa atensyon na itinuring kong pagmamahal.

Subalit nang maglaon, nagkaroon ng mga pagbabago sa takbo ng aming relasyon. For one, naging irregular na ang oras ng kanyang pag-uwi. Lagi na lamang akong naghihintay sa gabi. Naging honest naman siya sa pagsasabing lumalabas daw kasi siya with his friends. Mula raw kasi nang maging kami, na-neglect na niya ang mga ito at kailangan niyang bumawi.

Naisip ko, okay lang siguro kung lumabas-labas din ako. One afternoon, namasyal ako sa Greenbelt. May nakilala ako sa bookstore – a nice guy na mahilig din sa libro. Ang nasimulan naming conversation tungkol kay Murakami ay ipinagpatuloy namin sa isang coffee shop. Nalibang kami at nakalimot. Inabot kami ng gabi.

Pag-uwi ko, sampal ang sumalubong sa akin.

May nakakita sa amin sa coffee shop – isa sa mga kaibigan niya – at itinawag sa kanya.

Galit na galit siya. Malandi raw ako.

From then on, nagmistula na akong bilanggo sa kanyang condo.

*** 

Ano ba ang tawag sa extreme sadness? Iyong naiiyak ka kahit na ang pinapanood mo ay “The Ryzza Mae Show”.

***  

Isang laruang de-susi ang pasalubong niya sa akin nang bumiyahe siya sa Japan. Marahil ay nadampot niya iyon sa isang souvenir shop sa airport. Medyo walang katuturan but still, I kept it in my drawer. Well, it was also a sharpener. Siguro iyon ang dahilan kung bakit iyon ang ipinasalubong niya sa akin. Mula kasi nang magkulong na lang ako sa bahay, I took up sketching.

Hindi ko na kinailangang maghintay sa kanyang pag-uwi dahil madalas hindi na siya umuuwi. Halos hindi na rin kami nag-uusap.

Ginugol ko na lamang ang aking mga araw at gabi sa pag-i-sketch. At pagtatasa ng mga napudpod na lapis.

***

“So when are you leaving?” ang panunuot sa aking kamalayan ng kanyang tinig. 

“Today,” ang nagawa kong isagot. 

“Hindi kita minamadali,” ang kanyang sabi. “Take a few days to pack your things and find an apartment.”

“No. I’m leaving today. Pag-uwi mo mamaya, wala na ako.”

Saglit niya akong hinagod ng tingin bago tumayo.

“I’m sorry,” ang kanyang bulong.

I watched him leave at pagkasarang-pagkasara ng pinto, muli, naramdaman ko ang paninigid ng lamig.

***

“The Ryzza Mae Show” was on at kagaya ng dati, naiiyak ako.

Hawak-hawak ko ang laruang de-susi na naging karamay ko sa lahat ng malulungkot na sandali.

Sinusian ko iyon at pinatakbo. Naging sunud-sunuran ang laruan sa direksyong gusto ko.

Dinampot ko ang laruan at nagtungo ako sa veranda ng condo. Mula sa pasamano, dumungaw ako at tinanaw ang bangketa 18 floors below.

Mula sa veranda, pumailanlang sa hangin ang laruang de-susi. Pagbagsak sa semento, nawasak ito at nagkapira-piraso.

Wind-up, November 2014