Inilagay ko ang hinimay na isda at ang mga sahog sa blender. Ang ingay na likha ng blender ay nagsilbing excuse upang hindi ko muna sagutin ang tanong ni C.
“Kung susubukan nating muli, magiging successful na kaya ang relationship natin?” ang ulit niya nang tumahimik ang blender.
“Dalawang beses na nating sinubukan…” ang tanging naisagot ko habang inililipat ang mixture sa bowl.
“Hindi na ba pwede sa ikatlong pagkakataon?”
“You are in a relationship, C. May boyfriend ka,” ang sabi ko.
Hindi siya sumagot.
Sinimulan kong hulmahin ang fish cake.
As if on cue, “Be My Number 2” played from his CD.
Won’t you be my number two
Me and number one are through
There won’t be too much to do
Just smile when I feel blue.
Makahulugan ang tingin niya sa akin.
Napagtanto ko na relevant ang kanta sa pag-uusap namin.
“Hiwalay na ba kayo ng boyfriend mo?” ang tanong ko.
“Hindi.”
“I cannot be number two,” ang sabi ko.
“Number one ka pa rin sa puso ko,” ang sagot niya.
“Mahal mo ba siya?”
“Oo.”
“Siya ang dapat maging number one sa puso mo. At hindi ka rin dapat magkaroon ng number two.”
“Pero mas mahal kita kaysa sa kanya.”
“Hindi mo siya dapat saktan kung mahal mo siya. At sa tanong mo kung this time, magiging successful na tayo… ang sagot ay lalong hindi.”
“Akala ko ba… mahal mo pa rin ako?”
“Huwag mong gawing kumplikado ang buhay mo.”
“I just want to make it up to you.”
“Lalo mo lang akong sasaktan.”
“Mamahalin kita at hindi sasaktan.”
“Masasaktan siya kung mamahalin mo ako.”
“Hindi siya masasaktan dahil mamahalin ko rin siya.”
“Ayokong makihati sa kanya.”
“Buo pa rin ang pagmamahal ko sa’yo.”
“Bawas na dahil mahal mo rin siya.”
“Maaari akong magmahal nang sabay.”
“Hindi ka maaaring magmahal nang pantay.”
Tumayo ako at hinagilap ko ang kinudkod na niyog. Nagpiga ako ng gata na parang nagpipiga ng konting pagpapahalaga para sa aking sarili.
Pagkatapos kong maitabi ang kakang gata, piniga kong muli ang niyog sa ikalawang pagkakataon. Hindi na puro ang nakatas kong gata. Parang pagmamahal na inaalok sa akin ni C, malabnaw na.
Sinala ko ang gata na parang nagsasala ng mali at tama sa aking kalooban.
Ibinuhos ko ang gata sa mga rolyo ng pechay sa kaldero. Binudburan ko ng sili at isinalang sa mahinang apoy. Hinintay kong kumulo bago ko inilagay ang kakang gata. Kung wala ang kakang gata, hindi magiging malinamnam.
Parang pag-ibig. Kung wala ang katapatan, hindi magiging ganap ang kaligayahan.
Pinatay ko ang apoy bago makulta ang niluluto ko.
Iyon na ang hangganan.
Wednesday, February 25, 2009
Thursday, February 19, 2009
Hanggang Sa Muli
Nagsimula akong maghanda sa pagluluto na puno ng antisipasyon sa kanyang pagdating.
“Darating ako nang maaga. Tutulungan kita,” ang pangako niya. At kahit ayokong umasa, naroroon ang pananabik na muli siyang makita at makasama.
Naalala ko noong una kaming magluto. Gusto niyang ipatikim sa akin ang specialty niya. Beef Caldereta. Tinulungan ko siya sa paghahanda pero siya ang nagtimpla. Nag-uumapaw ang pagmamahal namin noon sa isa’t isa. Pagmamahal na naisahog namin sa pagluluto kaya naging napakasarap ng kalderetang iyon. Malinamnam ang sarsa at tamang-tama sa anghang. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin malimot-limutan ang lasa.
Napapitlag ako nang tumunog ang doorbell.
Tumayo ako at humakbang patungo sa pinto. Dama ko ang magkahalong kaba at pananabik.
Pinihit ko ang seradura. At pagbukas ng pinto, tumambad siya sa akin.
Si C.
He still has that fresh, innocent face with big, bright eyes and that boyish smile.
“Hi,” ang bati niya.
“Hi,” ang bati ko rin. Hindi maikakaila ng ngiti ko ang labis na kasiyahan sa muli naming pagkikita.
Napansin ko ang bitbit niyang paperbag na kaagad niyang iniabot sa akin. “For you,” ang sabi.
“Thank you. Come in.”
Pagkalapat ng pinto, kaagad niya akong niyakap. Mahigpit.
Yumakap din ako sa kanya. Napapikit ako sa pamilyar na pandama ng kanyang katawan.
Parang saglit na tumigil ang mundo habang magkayakap kami.
Para akong nakalimot hanggang sa magbitiw kami.
“Open it,” ang sabi niya na ang tinutukoy ay ang bigay niya sa akin.
Binuksan ko ang paperbag. Laman nito ang isang CD at isang Teddy Bear.
“Happy Valentine,” ang bati niya sa akin, nakangiti. “Songs I burned for you. And a boyfriend for Pumpkin.”
Napangiti ako. Si Pumpkin ay ang Teddy Bear na regalo niya sa akin noon.
“Do you still have him?” ang tanong niya.
“Oo naman. Nasa Cabinet.” Hindi ko na dinugtungan na niyayakap ko pa rin si Pumpkin kapag nalulungkot ako.
“So, what do we call his boyfriend?” ang tanong niya.
“I don’t know…”
“Let’s call him... Munchkin. You like it?”
“Yeah…sure.”
Habang nag-uusap kami, at the back of my mind andun yung: “Uy, parang kami pa rin. Parang hindi kami nagkahiwalay. Parang hindi kami nagkasakitan in the past.”
Nagtungo kami sa kusina.
“So, what are we cooking?” ang tanong niya.
“Thai,” ang sagot ko.
“Hmm… yummy.”
I was preparing fish cakes, stuffed pechay, garlic prawns in hot sauce, tofu soup and bagoong rice with green mango strips.
“Ang dami naman yata ng lulutuin mo,” ang sabi niya pagkakita sa mga ingredients na nasa mesa.
“Andiyan ka naman eh,” ang sabi ko, nakangiti.
“So, how can I help?” ang tanong niya.
“Bago ka tumulong, magpalit ka muna,” ang sabi ko. “Pasok ka sa kuwarto ko. Find something comfortable. Bahala ka na.”
“Ok,” ang sagot niya at pumasok na siya sa kuwarto ko. Ilang sandali pa lumabas siya na suot ang T-shirt at shorts ko. I have always liked the way he looked in house clothes.
Naalala ko yung mga time na nasa bahay lang kaming dalawa. Ganitong-ganito ang itsura niya habang nagre-relax kami o nagliligpit siya ng kuwarto at nag-aayos ng mga damit sa cabinet. Noong mga panahon na iyon, laging malinis at maayos ang kuwarto ko. I brushed aside the memory of our happy times together.
“I’m ready…” ang sabi niya.
I showed him how to roll the filling – a mixture of ground pork, smoked fish, garlic and onions – in pechay leaves. These rolls are to be arranged in a pot and boiled in coconut milk with chili.
Noong una, medyo hirap siya dahil bumubuka ang dahon ng pechay pero kinalaunan nakuha niya rin ang trick na parang nagbabalot lang ng lumpia.
Ako naman, sinimulan ko nang timplahin ang hinimay na isda sa herbs at spices.
“Wait,” ang sabi niya. Sandali siyang tumigil sa kanyang ginagawa na parang may naalala. “I think we should have some music.”
“Good idea,” ang sabi ko.
“Let's listen to the songs I burned for you.”
Isinalang ko ang CD niya sa player. Nagsimulang tumugtog ang "Maybe This Time".
“Love songs?” I was expecting to hear dance music. He never was this senti noong kami pa. Wala rin akong maalalang pagkakataon noon na nakinig kaming dalawa sa love songs. I even had the impression noon na nakokornihan siya sa ganitong mga kanta.
“Para maiba naman,” ang sagot niya.
Pilit kong iwinawaksi ang pagbibigay kahulugan sa mga lyrics ng kantang pinapakinig niya sa akin.
I looked at him. Nakatingin din siya sa akin with his big, bright eyes. Mga matang napaka-expressive na capable maglarawan ng emosyon at magpahayag ng damdamin. Sapat na ang mga titig niya upang ako ay manghina at mabalisa.
Nagbaba ako ng paningin. Nagkunwari akong busy sa aking ginagawa.
Kahit hindi ko nakikita, nararamdaman kong patingin-tingin siya sa akin.
Matagal kaming walang imikan habang gumagawa.
Natapos ang kanta. Kasunod na tumugtog ang “If Ever You're In My Arms Again” na, pakiramdam ko, higit na makahulugan kaysa sa nauna.
Hindi ko naiwasang mapatingin uli sa kanya.
At nagsalita na siya.
“Marami akong gustong sabihin sa’yo but I can’t seem to find the right words.”
Nanatili akong nakatingin sa kanya. His eyes were piercing. Nararamdaman ko ang pagtagos hanggang sa aking puso.
“Mahal pa rin kita. Lagi kitang naaalala at naiisip," ang sabi niya. "Hindi na siguro kita magagawang burahin sa isip at puso ko kahit kailan. Sayang, binalewala ko ang mga pagkakataon noon to make our relationship work. Gusto kong mag-sorry sa mga pagkakamali ko… for not valuing you enough… for hurting you twice over...”
“Huwag kang mag-sorry,” ang sagot ko. “May mga pagkakamali rin ako. Hindi ako naging understanding at forgiving.”
“Pasaway kasi ako noon. Impulsive. Reckless.”
“Naiintindihan ko na ngayon.”
“Pasensya ka na, naging mahina ako. Nagpadala ako sa impluwensiya ng mga kaibigan ko at sa tukso.”
"Bata ka pa kasi noon."
"Gusto kong bumawi ngayon."
Katahimikan.
"Do you think we can still make things work if we give it another try?" ang tanong niya pagkaraan.
Nangapa ako ng isasagot.
“Darating ako nang maaga. Tutulungan kita,” ang pangako niya. At kahit ayokong umasa, naroroon ang pananabik na muli siyang makita at makasama.
Naalala ko noong una kaming magluto. Gusto niyang ipatikim sa akin ang specialty niya. Beef Caldereta. Tinulungan ko siya sa paghahanda pero siya ang nagtimpla. Nag-uumapaw ang pagmamahal namin noon sa isa’t isa. Pagmamahal na naisahog namin sa pagluluto kaya naging napakasarap ng kalderetang iyon. Malinamnam ang sarsa at tamang-tama sa anghang. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin malimot-limutan ang lasa.
Napapitlag ako nang tumunog ang doorbell.
Tumayo ako at humakbang patungo sa pinto. Dama ko ang magkahalong kaba at pananabik.
Pinihit ko ang seradura. At pagbukas ng pinto, tumambad siya sa akin.
Si C.
He still has that fresh, innocent face with big, bright eyes and that boyish smile.
“Hi,” ang bati niya.
“Hi,” ang bati ko rin. Hindi maikakaila ng ngiti ko ang labis na kasiyahan sa muli naming pagkikita.
Napansin ko ang bitbit niyang paperbag na kaagad niyang iniabot sa akin. “For you,” ang sabi.
“Thank you. Come in.”
Pagkalapat ng pinto, kaagad niya akong niyakap. Mahigpit.
Yumakap din ako sa kanya. Napapikit ako sa pamilyar na pandama ng kanyang katawan.
Parang saglit na tumigil ang mundo habang magkayakap kami.
Para akong nakalimot hanggang sa magbitiw kami.
“Open it,” ang sabi niya na ang tinutukoy ay ang bigay niya sa akin.
Binuksan ko ang paperbag. Laman nito ang isang CD at isang Teddy Bear.
“Happy Valentine,” ang bati niya sa akin, nakangiti. “Songs I burned for you. And a boyfriend for Pumpkin.”
Napangiti ako. Si Pumpkin ay ang Teddy Bear na regalo niya sa akin noon.
“Do you still have him?” ang tanong niya.
“Oo naman. Nasa Cabinet.” Hindi ko na dinugtungan na niyayakap ko pa rin si Pumpkin kapag nalulungkot ako.
“So, what do we call his boyfriend?” ang tanong niya.
“I don’t know…”
“Let’s call him... Munchkin. You like it?”
“Yeah…sure.”
Habang nag-uusap kami, at the back of my mind andun yung: “Uy, parang kami pa rin. Parang hindi kami nagkahiwalay. Parang hindi kami nagkasakitan in the past.”
Nagtungo kami sa kusina.
“So, what are we cooking?” ang tanong niya.
“Thai,” ang sagot ko.
“Hmm… yummy.”
I was preparing fish cakes, stuffed pechay, garlic prawns in hot sauce, tofu soup and bagoong rice with green mango strips.
“Ang dami naman yata ng lulutuin mo,” ang sabi niya pagkakita sa mga ingredients na nasa mesa.
“Andiyan ka naman eh,” ang sabi ko, nakangiti.
“So, how can I help?” ang tanong niya.
“Bago ka tumulong, magpalit ka muna,” ang sabi ko. “Pasok ka sa kuwarto ko. Find something comfortable. Bahala ka na.”
“Ok,” ang sagot niya at pumasok na siya sa kuwarto ko. Ilang sandali pa lumabas siya na suot ang T-shirt at shorts ko. I have always liked the way he looked in house clothes.
Naalala ko yung mga time na nasa bahay lang kaming dalawa. Ganitong-ganito ang itsura niya habang nagre-relax kami o nagliligpit siya ng kuwarto at nag-aayos ng mga damit sa cabinet. Noong mga panahon na iyon, laging malinis at maayos ang kuwarto ko. I brushed aside the memory of our happy times together.
“I’m ready…” ang sabi niya.
I showed him how to roll the filling – a mixture of ground pork, smoked fish, garlic and onions – in pechay leaves. These rolls are to be arranged in a pot and boiled in coconut milk with chili.
Noong una, medyo hirap siya dahil bumubuka ang dahon ng pechay pero kinalaunan nakuha niya rin ang trick na parang nagbabalot lang ng lumpia.
Ako naman, sinimulan ko nang timplahin ang hinimay na isda sa herbs at spices.
“Wait,” ang sabi niya. Sandali siyang tumigil sa kanyang ginagawa na parang may naalala. “I think we should have some music.”
“Good idea,” ang sabi ko.
“Let's listen to the songs I burned for you.”
Isinalang ko ang CD niya sa player. Nagsimulang tumugtog ang "Maybe This Time".
“Love songs?” I was expecting to hear dance music. He never was this senti noong kami pa. Wala rin akong maalalang pagkakataon noon na nakinig kaming dalawa sa love songs. I even had the impression noon na nakokornihan siya sa ganitong mga kanta.
“Para maiba naman,” ang sagot niya.
Pilit kong iwinawaksi ang pagbibigay kahulugan sa mga lyrics ng kantang pinapakinig niya sa akin.
I looked at him. Nakatingin din siya sa akin with his big, bright eyes. Mga matang napaka-expressive na capable maglarawan ng emosyon at magpahayag ng damdamin. Sapat na ang mga titig niya upang ako ay manghina at mabalisa.
Nagbaba ako ng paningin. Nagkunwari akong busy sa aking ginagawa.
Kahit hindi ko nakikita, nararamdaman kong patingin-tingin siya sa akin.
Matagal kaming walang imikan habang gumagawa.
Natapos ang kanta. Kasunod na tumugtog ang “If Ever You're In My Arms Again” na, pakiramdam ko, higit na makahulugan kaysa sa nauna.
Hindi ko naiwasang mapatingin uli sa kanya.
At nagsalita na siya.
“Marami akong gustong sabihin sa’yo but I can’t seem to find the right words.”
Nanatili akong nakatingin sa kanya. His eyes were piercing. Nararamdaman ko ang pagtagos hanggang sa aking puso.
“Mahal pa rin kita. Lagi kitang naaalala at naiisip," ang sabi niya. "Hindi na siguro kita magagawang burahin sa isip at puso ko kahit kailan. Sayang, binalewala ko ang mga pagkakataon noon to make our relationship work. Gusto kong mag-sorry sa mga pagkakamali ko… for not valuing you enough… for hurting you twice over...”
“Huwag kang mag-sorry,” ang sagot ko. “May mga pagkakamali rin ako. Hindi ako naging understanding at forgiving.”
“Pasaway kasi ako noon. Impulsive. Reckless.”
“Naiintindihan ko na ngayon.”
“Pasensya ka na, naging mahina ako. Nagpadala ako sa impluwensiya ng mga kaibigan ko at sa tukso.”
"Bata ka pa kasi noon."
"Gusto kong bumawi ngayon."
Katahimikan.
"Do you think we can still make things work if we give it another try?" ang tanong niya pagkaraan.
Nangapa ako ng isasagot.
Wednesday, February 11, 2009
Tagged
My dear friend Pao tagged me. Dalawang araw din akong naglista.
25 RANDOM THINGS ABOUT ME
1. Mas gusto ko ang pusa kesa aso. Pero wala akong alagang pusa. Meron akong anim na aso.
2. I collect movies. Kapag may favorite movie ako, I keep more than one copy.
3. My favorite breakfast: tuyo, sinangag at scrambled eggs. Mga paborito kong ulam: salmon head or belly na sinigang sa miso, laing, nilagang baka, dinuguan, kare-kare, itlog na maalat with kamatis, okoy. Iniiwasan kong kumain ng chicken kasi may allergy ako. Mga paborito kong meryenda: pizza, quarter pounder, shawarma, Hero jumbo sausages (may kiosks sila sa mall). Mga paborito kong junk food: potato chips, Classic chicharon (nabibili sa snack exchange ng SM), peanuts. Mga paborito kong beverages: Coke Light or Pepsi Max, Mountain Dew, and lately Fab or Fit N Right. Beer: Strong Ice or Red Horse.
4. Mahilig akong magluto. May collection ako ng recipe books at spices. Nasubukan ko nang maghanda ng mga pagkaing Thai, Malay, Korean, Chinese, Mediterranean at siyempre, Pinoy. Mahilig din akong mag-imbento ng mga dishes. Pangarap ko someday na magkaroon ng isang maliit pero bonggang restaurant sa isang resort by the beach.
5. Dahil sa hilig kong magluto, favorite ko ang mga movies na ito: “Like Water for Chocolate”, “Eat Drink Man Woman”, “Kailangan Kita”.
6. Paborito kong sawsawan ang patis. There was a time na nag-collect ako ng patis. Iba’t ibang klase at tatak ng patis. Patis Malabon, patis Pangasinan, Thai patis, patis Batangas, patis labo. Kulang na lang Patis Tesoro.
7. Napag-tripan ko rin noon ang bumili ng iba’t ibang klase ng longganisa. Vigan, Lucban, Cebu, Hamonado, Rekado, Native. Hindi pa ako nakuntento, gumawa ako ng sarili kong skinless longganisa. Pulos longganisa ang laman ng ref. Halos mapurga kami sa bahay sa kauulam ng longganisa.
8. Hilig ko rin ang gardening pero dahil sa sobrang busy, hanggang pagdidilig na lang ang nagagawa ko ngayon. Hindi na ako nakakapagtanim.
9. Kapag nasa mall, nagbababad ako sa video stores, bookstores at clothes stores. May tendency akong bumili ng masisikip na damit to motivate myself na magpapayat para masuot ko ang mga ito. Ayan tuloy, maraming damit sa cabinet ko na hindi ko pa nasusuot hanggang ngayon.
10. I smoke. Winston Lights. Ilang ulit na akong sumubok na huminto pero bumibigay ako after a while. I learned to smoke para mapalapit noon sa crush ko.
11. I hardly exercise. Diet ang ginagawa ko kapag gusto kong pumayat. Effective na pampapayat sa akin ang pagbabawas ng rice, pagkain lang ng gulay at isda at pag-inom ng maraming tubig. Nagte-take din ako ng C-Lium fiber.
12. Tatlong klaseng lotion ang gamit ko (papalit-palit naman, hindi sabay-sabay): Firming, Aloe Vera/Cucumber (refreshing!) and Cocoa Butter (I just love the smell!). Ay, five pala, kung isasali ang Slimming at Whitening hehe! (Pero hininto ko na ang paggamit sa mga ito kasi mukhang hindi naman effective.)
13. Tatlong sabon lang ang safe kong gamitin: Dove unscented, Ivory, Tender Care. All the rest, may allergic reaction ako. Nung sinubukan ko ang Olay Body, nangati at namantal ako.
14. Beauty essentials: apricot scrub, eye cream, lip balm, moisturizer. Concealer na rin hehe! Hindi rin ako mabubuhay kung walang dental floss at mouthwash.
15. Hate ko ang butiki. Pinaka-nakapandidiring bagay sa akin: ipot ng butiki. Minsan on a trip to Negros, we visited an old house in Silay. Ayokong tumuloy, andaming ipot ng butiki. Diring-diri ako.
16. My dream destination: Santorini, Greece. I started dreaming about visiting this place after watching “Summer Lovers”.
17. Libro na laging nasa bedside table ko: “The Law of Success” by Napoleon Hill.
18. I always pray the rosary before I go to sleep. I also never miss Sunday mass. Palasimba ako kahit ordinaryong araw (kung may time at hindi masyadong busy), kaya sabi nga ng bestfriend ko, para raw akong matandang dalaga.
19. Gusto kong tumira sa Boracay.
20. Multuhin ako. Ilang beses na akong nakakita ng multo pero hindi ako matatakutin. Sa office nga, ilang beses nang may sumusutsot sa akin sa gabi habang mag-isa akong nag-o-overtime pero dedma lang. Mapagod siya sa kasusutsot, di ko siya papansinin.
21. Moreno ako. Dati, gustung-gusto kong pumuti. Pero ngayon, gusto ko na ang kulay ko.
22. Favorite colors ko (sa ngayon) ang brown at green (olive, lime).
23. Noong bata pa ako, ang gusto kong kumot kapag natutulog ako ay kulambo! Gustong-gusto ko ang pakiramdam ng kulambo sa talampakan ko. Akala ko, ako lang ang ganito but I read somewhere na pareho pala kami ni Gladys Reyes. May baon pa nga siyang kulambo kapag may magdamagang shooting. Ngayon di na ako nagkukumot ng kulambo pero nakamedyas ako kapag natutulog.
24. Malabo ang mata ko. Hirap akong mag-text kapag wala akong salamin.
25. I can sing better than I can dance but I love to dance, anyway.
I am tagging Chuck Suarez, Jinjiruks, Joaqui_Miguel, Looking for the Source, Luis Batchoy, Mksurf8, Mugen, Yj. Love you, guys! :)
25 RANDOM THINGS ABOUT ME
1. Mas gusto ko ang pusa kesa aso. Pero wala akong alagang pusa. Meron akong anim na aso.
2. I collect movies. Kapag may favorite movie ako, I keep more than one copy.
3. My favorite breakfast: tuyo, sinangag at scrambled eggs. Mga paborito kong ulam: salmon head or belly na sinigang sa miso, laing, nilagang baka, dinuguan, kare-kare, itlog na maalat with kamatis, okoy. Iniiwasan kong kumain ng chicken kasi may allergy ako. Mga paborito kong meryenda: pizza, quarter pounder, shawarma, Hero jumbo sausages (may kiosks sila sa mall). Mga paborito kong junk food: potato chips, Classic chicharon (nabibili sa snack exchange ng SM), peanuts. Mga paborito kong beverages: Coke Light or Pepsi Max, Mountain Dew, and lately Fab or Fit N Right. Beer: Strong Ice or Red Horse.
4. Mahilig akong magluto. May collection ako ng recipe books at spices. Nasubukan ko nang maghanda ng mga pagkaing Thai, Malay, Korean, Chinese, Mediterranean at siyempre, Pinoy. Mahilig din akong mag-imbento ng mga dishes. Pangarap ko someday na magkaroon ng isang maliit pero bonggang restaurant sa isang resort by the beach.
5. Dahil sa hilig kong magluto, favorite ko ang mga movies na ito: “Like Water for Chocolate”, “Eat Drink Man Woman”, “Kailangan Kita”.
6. Paborito kong sawsawan ang patis. There was a time na nag-collect ako ng patis. Iba’t ibang klase at tatak ng patis. Patis Malabon, patis Pangasinan, Thai patis, patis Batangas, patis labo. Kulang na lang Patis Tesoro.
7. Napag-tripan ko rin noon ang bumili ng iba’t ibang klase ng longganisa. Vigan, Lucban, Cebu, Hamonado, Rekado, Native. Hindi pa ako nakuntento, gumawa ako ng sarili kong skinless longganisa. Pulos longganisa ang laman ng ref. Halos mapurga kami sa bahay sa kauulam ng longganisa.
8. Hilig ko rin ang gardening pero dahil sa sobrang busy, hanggang pagdidilig na lang ang nagagawa ko ngayon. Hindi na ako nakakapagtanim.
9. Kapag nasa mall, nagbababad ako sa video stores, bookstores at clothes stores. May tendency akong bumili ng masisikip na damit to motivate myself na magpapayat para masuot ko ang mga ito. Ayan tuloy, maraming damit sa cabinet ko na hindi ko pa nasusuot hanggang ngayon.
10. I smoke. Winston Lights. Ilang ulit na akong sumubok na huminto pero bumibigay ako after a while. I learned to smoke para mapalapit noon sa crush ko.
11. I hardly exercise. Diet ang ginagawa ko kapag gusto kong pumayat. Effective na pampapayat sa akin ang pagbabawas ng rice, pagkain lang ng gulay at isda at pag-inom ng maraming tubig. Nagte-take din ako ng C-Lium fiber.
12. Tatlong klaseng lotion ang gamit ko (papalit-palit naman, hindi sabay-sabay): Firming, Aloe Vera/Cucumber (refreshing!) and Cocoa Butter (I just love the smell!). Ay, five pala, kung isasali ang Slimming at Whitening hehe! (Pero hininto ko na ang paggamit sa mga ito kasi mukhang hindi naman effective.)
13. Tatlong sabon lang ang safe kong gamitin: Dove unscented, Ivory, Tender Care. All the rest, may allergic reaction ako. Nung sinubukan ko ang Olay Body, nangati at namantal ako.
14. Beauty essentials: apricot scrub, eye cream, lip balm, moisturizer. Concealer na rin hehe! Hindi rin ako mabubuhay kung walang dental floss at mouthwash.
15. Hate ko ang butiki. Pinaka-nakapandidiring bagay sa akin: ipot ng butiki. Minsan on a trip to Negros, we visited an old house in Silay. Ayokong tumuloy, andaming ipot ng butiki. Diring-diri ako.
16. My dream destination: Santorini, Greece. I started dreaming about visiting this place after watching “Summer Lovers”.
17. Libro na laging nasa bedside table ko: “The Law of Success” by Napoleon Hill.
18. I always pray the rosary before I go to sleep. I also never miss Sunday mass. Palasimba ako kahit ordinaryong araw (kung may time at hindi masyadong busy), kaya sabi nga ng bestfriend ko, para raw akong matandang dalaga.
19. Gusto kong tumira sa Boracay.
20. Multuhin ako. Ilang beses na akong nakakita ng multo pero hindi ako matatakutin. Sa office nga, ilang beses nang may sumusutsot sa akin sa gabi habang mag-isa akong nag-o-overtime pero dedma lang. Mapagod siya sa kasusutsot, di ko siya papansinin.
21. Moreno ako. Dati, gustung-gusto kong pumuti. Pero ngayon, gusto ko na ang kulay ko.
22. Favorite colors ko (sa ngayon) ang brown at green (olive, lime).
23. Noong bata pa ako, ang gusto kong kumot kapag natutulog ako ay kulambo! Gustong-gusto ko ang pakiramdam ng kulambo sa talampakan ko. Akala ko, ako lang ang ganito but I read somewhere na pareho pala kami ni Gladys Reyes. May baon pa nga siyang kulambo kapag may magdamagang shooting. Ngayon di na ako nagkukumot ng kulambo pero nakamedyas ako kapag natutulog.
24. Malabo ang mata ko. Hirap akong mag-text kapag wala akong salamin.
25. I can sing better than I can dance but I love to dance, anyway.
I am tagging Chuck Suarez, Jinjiruks, Joaqui_Miguel, Looking for the Source, Luis Batchoy, Mksurf8, Mugen, Yj. Love you, guys! :)
Monday, February 9, 2009
Hanggang Saan
“Mag-dinner tayo sa Valentine.”
Hindi ako makasagot sa text ni C.
Ginawan ko na kasi ng paraan ang Valentine’s Day. Nakapag-imbita na ako ng ilang single friends sa bahay for dinner. Magluluto ako.
“Sorry, I can’t…” Medyo natagalan akong mag-reply.
“May date ka na?” ang tanong niya.
“Wala.”
“Then why?”
“May dinner ako sa bahay with friends,” ang sagot ko.
“I see.”
Alam niya na mahilig akong magluto. Noong kami pa, every Thursday (rest day niya sa work), ipinaghahanda ko ng hapunan sa bahay ang mga friends ko. Tinutulungan niya akong magluto. Isa iyon sa masasayang bonding moments namin ni C.
Kumportable siya sa mga kaibigan ko and they liked him. Kaya nung naghiwalay kami, nalungkot din sila. At nahinto ang weekly dinner namin. Para akong nawalan ng inspirasyon sa pagluluto.
“Why don’t you come over and join us?” ang biglaang imbita ko.
“Gusto ko sana tayong dalawa lang. Para romantic.”
Na-take note ko ang word na “romantic”. Bakit kailangang maging romantic ang aming pagkikita? Gusto ko ang romantic date – in fact, wini-wish ko ito – pero parang make-believe lang ang mangyayari sa amin kasi nga may boyfriend siya.
“Bakit naman?”
“Valentine, di ba?”
Gusto kong sabihin, bakit hindi kayo ng boyfriend mo ang mag-date sa Valentine? Puntahan mo siya sa Cebu o kaya puntahan ka niya sa Manila. Isang oras lang naman by plane. Yun ang romantic.
“Matutuwa sina GN kung pupunta ka. Matagal ka na nilang kinukumusta,” ang paglalayo ko sa tinutumbok ng aming text-conversation.
“Sinu-sino ang pupunta?”
“Yung dating Thursday group, remember?”
“Yeah. Kaka-miss din yun.”
Uy, nostalgia! Siguro naisip niya rin yung magkatulong kaming nagluluto… yung masayang conversation habang kumakain. Siguro naaalala niya rin yung movietime namin after dinner na kung saan we would all be watching my DVD pick for the week habang nakasandal siya sa akin at yakap-yakap ko siya. (Favorite niya pa rin kaya ang “Bishonen”?)
“Nami-miss ko na ang magluto,” ang text ko.
“Nami-miss ko na ang luto mo,” ang text niya.
“Really?”
“Pero mas miss ko ang chef.”
Napangiti ako pero may pumipigil sa akin na paniwalaan siya nang buong-buo.
“So are you coming?” ang tanong ko.
It took a while bago siya sumagot. Medyo na-suspense ako.
“Yup. I will be there,” ang tugon niya.
“Great.”
“Darating ako nang maaga. Tutulungan kitang magluto.”
“You don’t have to.”
“I want to.”
“Just like old times?”
“Just like old times.”
I wondered, hanggang saan hahantong ang muli naming pagkikitang ito?
My heart, be still…
Hindi ako makasagot sa text ni C.
Ginawan ko na kasi ng paraan ang Valentine’s Day. Nakapag-imbita na ako ng ilang single friends sa bahay for dinner. Magluluto ako.
“Sorry, I can’t…” Medyo natagalan akong mag-reply.
“May date ka na?” ang tanong niya.
“Wala.”
“Then why?”
“May dinner ako sa bahay with friends,” ang sagot ko.
“I see.”
Alam niya na mahilig akong magluto. Noong kami pa, every Thursday (rest day niya sa work), ipinaghahanda ko ng hapunan sa bahay ang mga friends ko. Tinutulungan niya akong magluto. Isa iyon sa masasayang bonding moments namin ni C.
Kumportable siya sa mga kaibigan ko and they liked him. Kaya nung naghiwalay kami, nalungkot din sila. At nahinto ang weekly dinner namin. Para akong nawalan ng inspirasyon sa pagluluto.
“Why don’t you come over and join us?” ang biglaang imbita ko.
“Gusto ko sana tayong dalawa lang. Para romantic.”
Na-take note ko ang word na “romantic”. Bakit kailangang maging romantic ang aming pagkikita? Gusto ko ang romantic date – in fact, wini-wish ko ito – pero parang make-believe lang ang mangyayari sa amin kasi nga may boyfriend siya.
“Bakit naman?”
“Valentine, di ba?”
Gusto kong sabihin, bakit hindi kayo ng boyfriend mo ang mag-date sa Valentine? Puntahan mo siya sa Cebu o kaya puntahan ka niya sa Manila. Isang oras lang naman by plane. Yun ang romantic.
“Matutuwa sina GN kung pupunta ka. Matagal ka na nilang kinukumusta,” ang paglalayo ko sa tinutumbok ng aming text-conversation.
“Sinu-sino ang pupunta?”
“Yung dating Thursday group, remember?”
“Yeah. Kaka-miss din yun.”
Uy, nostalgia! Siguro naisip niya rin yung magkatulong kaming nagluluto… yung masayang conversation habang kumakain. Siguro naaalala niya rin yung movietime namin after dinner na kung saan we would all be watching my DVD pick for the week habang nakasandal siya sa akin at yakap-yakap ko siya. (Favorite niya pa rin kaya ang “Bishonen”?)
“Nami-miss ko na ang magluto,” ang text ko.
“Nami-miss ko na ang luto mo,” ang text niya.
“Really?”
“Pero mas miss ko ang chef.”
Napangiti ako pero may pumipigil sa akin na paniwalaan siya nang buong-buo.
“So are you coming?” ang tanong ko.
It took a while bago siya sumagot. Medyo na-suspense ako.
“Yup. I will be there,” ang tugon niya.
“Great.”
“Darating ako nang maaga. Tutulungan kitang magluto.”
“You don’t have to.”
“I want to.”
“Just like old times?”
“Just like old times.”
I wondered, hanggang saan hahantong ang muli naming pagkikitang ito?
My heart, be still…
Sunday, February 8, 2009
Hanggang Ngayon
Out of the blue pagkaraan ng mahabang pananahimik, nag-text sa akin si C.
“Hey, Aris, kumusta?”
Natigilan ako. Napag-isip ako sa kahulugan ng simpleng pangungumustang iyon.
Ex ko si C. At aaminin ko, may pagtatangi pa rin ako sa kanya hanggang ngayon.
Nang huling mangumusta ng ganito si C, isang taon na ang nakakaraan, we ended up seeing each other again and sleeping together. After a week, iniwan niya ang boyfriend niya at nakipagbalikan sa akin. Ang sabi niya, mahal niya pa rin ako.
I was happy to have him back. We were together for a few months. Pero nagkahiwalay uli kami dahil sa mga dating problema na naging problema rin namin noong una.
“Mabuti. Ikaw?”
Mula nang magkahiwalay kami sa ikalawang pagkakataon, ngayon lang uli siya nagparamdam. Ang huli kong balita sa kanya, may bago na uli siyang boyfriend.
“Ok lang.”
May problema na naman ba siya sa bago niyang boyfriend kaya heto siya ngayon at nagko-communicate sa akin? Gusto na naman ba niya akong balikan?
“I miss you,” ang dugtong niya.
Sa mga panahong ito na masyado akong vulnerable, magkahalong tuwa at pangamba ang aking nadama. Masaya ako na naalala niya ako in the same way na nangamba ako na muli na namang masaktan.
“Pwede ba tayong magkita?” ang text niya uli.
Para akong kinabahan. Ganitong-ganito ang nangyari noon bago kami nagkabalikan. Mauulit ba muli sa ikatlong pagkakataon ang aming nakaraan?
Si C lang ang tanging nakabalikan ko sa mga naging boyfriend ko. Sa kanya lang talaga ako nagbigay ng second chance sa relasyon. Mahal ko kasi talaga siya. Siya kasi ang sumagip sa akin noong mga panahong nalulunod ako sa lungkot. Siya ang muling nagbigay kulay sa aking mundo noong nagdidilim ito. Siya ang nagbigay dahilan sa akin upang muling ngumiti at maging masaya. Not to mention na compatible kami sa lahat ng bagay, higit lalo sa sex.
Kahit nagkahiwalay kami, hindi na muling nawala ang mga positibong bagay na natutunan ko sa kanya. Naging madali sa akin na tanggapin siyang muli because I have always loved him. I have always longed for him. Getting back together was like coming home.
At ngayon, heto na naman kami at parang nauulit ang mga pangyayari.
“Sure.” Hindi ko nagawang tumanggi.
“I miss you. I really want to see you.”
“I miss you too.” Hindi ko nagawang pigilin ang tunay na saloobin ko.
“Do you still love me?” I was taken aback by his question.
Muli, nanaig ang pagiging honest ko sa aking damdamin. “I have never stopped loving you.”
“Hanggang ngayon?”
“Hanggang ngayon.”
“I am happy to hear that. Ikaw din, mahal pa rin kita hanggang ngayon.”
Natahimik ako. Ano ito? Saan ito patungo? Patuloy ang magkakahalong emosyon sa dibdib ko.
“Kumusta kayo ng boyfriend mo?” ang tanong ko.
“Ok lang.”
Ang inaasahan kong sagot: “Wala na kami.” What’s the point of this conversation kung sila pa rin. Pinaglalaruan niya ba ako?
“I see,” ang sagot ko.
“Naka-destino siya sa Cebu. Mahirap ang long-distance relationship.”
Hindi ako sumagot. Nag-iisip ako.
“Ikaw, kumusta kayo ng boyfriend mo?” ang balik-tanong niya.
“Wala akong boyfriend,” ang reply ko.
“Good.”
Good? Hello. Ang lungkot-lungot ko nga dahil hirap na hirap akong magka-boyfriend tapos sasabihin niya, good?
“Pwede ba tayong magkita?” ang ulit niya.
“Saan? Kelan?” ang tanong ko.
Ang inaasahan kong sagot: “Starbucks. Later.” Pero nagulat ako sa reply niya.
“Mag-dinner tayo sa Valentine.”
“Hey, Aris, kumusta?”
Natigilan ako. Napag-isip ako sa kahulugan ng simpleng pangungumustang iyon.
Ex ko si C. At aaminin ko, may pagtatangi pa rin ako sa kanya hanggang ngayon.
Nang huling mangumusta ng ganito si C, isang taon na ang nakakaraan, we ended up seeing each other again and sleeping together. After a week, iniwan niya ang boyfriend niya at nakipagbalikan sa akin. Ang sabi niya, mahal niya pa rin ako.
I was happy to have him back. We were together for a few months. Pero nagkahiwalay uli kami dahil sa mga dating problema na naging problema rin namin noong una.
“Mabuti. Ikaw?”
Mula nang magkahiwalay kami sa ikalawang pagkakataon, ngayon lang uli siya nagparamdam. Ang huli kong balita sa kanya, may bago na uli siyang boyfriend.
“Ok lang.”
May problema na naman ba siya sa bago niyang boyfriend kaya heto siya ngayon at nagko-communicate sa akin? Gusto na naman ba niya akong balikan?
“I miss you,” ang dugtong niya.
Sa mga panahong ito na masyado akong vulnerable, magkahalong tuwa at pangamba ang aking nadama. Masaya ako na naalala niya ako in the same way na nangamba ako na muli na namang masaktan.
“Pwede ba tayong magkita?” ang text niya uli.
Para akong kinabahan. Ganitong-ganito ang nangyari noon bago kami nagkabalikan. Mauulit ba muli sa ikatlong pagkakataon ang aming nakaraan?
Si C lang ang tanging nakabalikan ko sa mga naging boyfriend ko. Sa kanya lang talaga ako nagbigay ng second chance sa relasyon. Mahal ko kasi talaga siya. Siya kasi ang sumagip sa akin noong mga panahong nalulunod ako sa lungkot. Siya ang muling nagbigay kulay sa aking mundo noong nagdidilim ito. Siya ang nagbigay dahilan sa akin upang muling ngumiti at maging masaya. Not to mention na compatible kami sa lahat ng bagay, higit lalo sa sex.
Kahit nagkahiwalay kami, hindi na muling nawala ang mga positibong bagay na natutunan ko sa kanya. Naging madali sa akin na tanggapin siyang muli because I have always loved him. I have always longed for him. Getting back together was like coming home.
At ngayon, heto na naman kami at parang nauulit ang mga pangyayari.
“Sure.” Hindi ko nagawang tumanggi.
“I miss you. I really want to see you.”
“I miss you too.” Hindi ko nagawang pigilin ang tunay na saloobin ko.
“Do you still love me?” I was taken aback by his question.
Muli, nanaig ang pagiging honest ko sa aking damdamin. “I have never stopped loving you.”
“Hanggang ngayon?”
“Hanggang ngayon.”
“I am happy to hear that. Ikaw din, mahal pa rin kita hanggang ngayon.”
Natahimik ako. Ano ito? Saan ito patungo? Patuloy ang magkakahalong emosyon sa dibdib ko.
“Kumusta kayo ng boyfriend mo?” ang tanong ko.
“Ok lang.”
Ang inaasahan kong sagot: “Wala na kami.” What’s the point of this conversation kung sila pa rin. Pinaglalaruan niya ba ako?
“I see,” ang sagot ko.
“Naka-destino siya sa Cebu. Mahirap ang long-distance relationship.”
Hindi ako sumagot. Nag-iisip ako.
“Ikaw, kumusta kayo ng boyfriend mo?” ang balik-tanong niya.
“Wala akong boyfriend,” ang reply ko.
“Good.”
Good? Hello. Ang lungkot-lungot ko nga dahil hirap na hirap akong magka-boyfriend tapos sasabihin niya, good?
“Pwede ba tayong magkita?” ang ulit niya.
“Saan? Kelan?” ang tanong ko.
Ang inaasahan kong sagot: “Starbucks. Later.” Pero nagulat ako sa reply niya.
“Mag-dinner tayo sa Valentine.”
Monday, February 2, 2009
Fine
No, hindi dumating si James noong Sabado.
Tinitext siya ni A. Hindi sumasagot.
Ang excitement at anticipation ko, nauwi sa matinding disappointment. Gustong-gusto ko pa naman siyang makita.
Pinangarap ko siya buong linggo. Pero wala talaga, kahit paramdam.
Bagong gupit pa naman ako. (Yes, Pao, ginaya kita at sinunod ko ang beauty tip mo!) Sabi ng bestfriend ko, ang ganda ko raw (pagbigyan n'yo na ako please!) pero dahil wala si James, ang pangit ng pakiramdam ko.
Napagbalingan ko ang Strong Ice. At ako ay nagkunwari sa harap ng aking mga kaibigan. Nagkunwari akong masaya. Itinago ko ang aking pagkabigo.
Nalasing ako pero nasa katinuan pa rin naman. Kaya pagpasok sa Bed, aware pa rin ako sa aking kapaligiran.
Nalasing din si H. Naghubad at nakipag-sexy dance sa akin. Walang malisya, katuwaan lang. Pilit niyang tinatanggal ang aking damit pero nag-resist ako. Mataba kasi ako ngayon. (Kelan ba ako huling naghubad sa Bed? Matagal na. Isang gabi iyon na pulos nakahubad ang nagsasayaw sa ledge. Bawal ang naka-damit. Pag-akyat ko, hinubaran nila ako.)
Speaking of ledge-dancing, umakyat kami ni H sa square table na patungan ng drinks. Doon kami nagsayaw. May friend siya (na noon ko lang nakilala) na nag-join sa amin. Nagkaroon ng malisya ang sexy dance namin ng friend niya. Ang holding hands ay nauwi sa paggapang ng mga kamay sa kung saan-saan. I had to detach.
I joined my other friends. At dahil panay din ang inom nila, medyo naging rowdy kami. Naka-imbento kami ng game. Mahirap i-explain, pero may accidental kissing and crotch grabbing. Nakakapikon pero nakakatuwa, parang laro ng mga salbaheng bata.
Nagkabanggaan kami ng isang tao na kinabaliwan ko dati. Mr. Right pa nga ang codename ko sa kanya noon. Nagkatinginan kami pero hindi nagbatian. Hindi ko alam kung nagkahiyaan lang kami kasi wala naman talaga kaming pinag-awayan. Very attractive pa rin siya. Pero si Mr. Wrong na siya para sa akin ngayon. (Oh well, that’s another story!)
Nagkita rin nga pala kami ni McVie. I hugged him kasi antagal ko na siyang hindi nakikita. I asked him kung sino ang kasama niya. Ang sagot niya: si Lord! (Friend, nakakaloka ka!)
Later on, three of my friends got connected. Magkakabarkada ang naka-connect nila. Ibinuyo sa akin ang isa pang kabarkada. Para nga naman mas masaya, di ba? (Ok, jumoin ako pero, for the record, hindi ako nakipaghalikan.)
Pakiramdam ko nagpapatianod lang ako nang gabing iyon. Pinipilit kong maging masaya at magmukhang masaya. In denial ako sa lungkot habang sinasabayan ko ang “Just Fine”.
I skipped breakfast. Maaga akong umuwi.
Nakapag-desisyon na ako.
Magpapahinga muna ako sa party scene.
Nakakapagod na kasi. Hindi lang physically. Kundi emotionally.
Nakakasawa na rin. Parang pare-pareho na lang ang nangyayari.
Masaya pa rin naman kaya lang parang nawala na ang dating excitement.
Aayusin ko muna ang sarili ko. Gusto kong maging worthy sa mamahalin ko at magmamahal din sa akin.
Tinitext siya ni A. Hindi sumasagot.
Ang excitement at anticipation ko, nauwi sa matinding disappointment. Gustong-gusto ko pa naman siyang makita.
Pinangarap ko siya buong linggo. Pero wala talaga, kahit paramdam.
Bagong gupit pa naman ako. (Yes, Pao, ginaya kita at sinunod ko ang beauty tip mo!) Sabi ng bestfriend ko, ang ganda ko raw (pagbigyan n'yo na ako please!) pero dahil wala si James, ang pangit ng pakiramdam ko.
Napagbalingan ko ang Strong Ice. At ako ay nagkunwari sa harap ng aking mga kaibigan. Nagkunwari akong masaya. Itinago ko ang aking pagkabigo.
Nalasing ako pero nasa katinuan pa rin naman. Kaya pagpasok sa Bed, aware pa rin ako sa aking kapaligiran.
Nalasing din si H. Naghubad at nakipag-sexy dance sa akin. Walang malisya, katuwaan lang. Pilit niyang tinatanggal ang aking damit pero nag-resist ako. Mataba kasi ako ngayon. (Kelan ba ako huling naghubad sa Bed? Matagal na. Isang gabi iyon na pulos nakahubad ang nagsasayaw sa ledge. Bawal ang naka-damit. Pag-akyat ko, hinubaran nila ako.)
Speaking of ledge-dancing, umakyat kami ni H sa square table na patungan ng drinks. Doon kami nagsayaw. May friend siya (na noon ko lang nakilala) na nag-join sa amin. Nagkaroon ng malisya ang sexy dance namin ng friend niya. Ang holding hands ay nauwi sa paggapang ng mga kamay sa kung saan-saan. I had to detach.
I joined my other friends. At dahil panay din ang inom nila, medyo naging rowdy kami. Naka-imbento kami ng game. Mahirap i-explain, pero may accidental kissing and crotch grabbing. Nakakapikon pero nakakatuwa, parang laro ng mga salbaheng bata.
Nagkabanggaan kami ng isang tao na kinabaliwan ko dati. Mr. Right pa nga ang codename ko sa kanya noon. Nagkatinginan kami pero hindi nagbatian. Hindi ko alam kung nagkahiyaan lang kami kasi wala naman talaga kaming pinag-awayan. Very attractive pa rin siya. Pero si Mr. Wrong na siya para sa akin ngayon. (Oh well, that’s another story!)
Nagkita rin nga pala kami ni McVie. I hugged him kasi antagal ko na siyang hindi nakikita. I asked him kung sino ang kasama niya. Ang sagot niya: si Lord! (Friend, nakakaloka ka!)
Later on, three of my friends got connected. Magkakabarkada ang naka-connect nila. Ibinuyo sa akin ang isa pang kabarkada. Para nga naman mas masaya, di ba? (Ok, jumoin ako pero, for the record, hindi ako nakipaghalikan.)
Pakiramdam ko nagpapatianod lang ako nang gabing iyon. Pinipilit kong maging masaya at magmukhang masaya. In denial ako sa lungkot habang sinasabayan ko ang “Just Fine”.
I skipped breakfast. Maaga akong umuwi.
Nakapag-desisyon na ako.
Magpapahinga muna ako sa party scene.
Nakakapagod na kasi. Hindi lang physically. Kundi emotionally.
Nakakasawa na rin. Parang pare-pareho na lang ang nangyayari.
Masaya pa rin naman kaya lang parang nawala na ang dating excitement.
Aayusin ko muna ang sarili ko. Gusto kong maging worthy sa mamahalin ko at magmamahal din sa akin.
Subscribe to:
Posts (Atom)