Hanggang Ngayon

Out of the blue pagkaraan ng mahabang pananahimik, nag-text sa akin si C.

“Hey, Aris, kumusta?”

Natigilan ako. Napag-isip ako sa kahulugan ng simpleng pangungumustang iyon.

Ex ko si C. At aaminin ko, may pagtatangi pa rin ako sa kanya hanggang ngayon.

Nang huling mangumusta ng ganito si C, isang taon na ang nakakaraan, we ended up seeing each other again and sleeping together. After a week, iniwan niya ang boyfriend niya at nakipagbalikan sa akin. Ang sabi niya, mahal niya pa rin ako.

I was happy to have him back. We were together for a few months. Pero nagkahiwalay uli kami dahil sa mga dating problema na naging problema rin namin noong una.

“Mabuti. Ikaw?”

Mula nang magkahiwalay kami sa ikalawang pagkakataon, ngayon lang uli siya nagparamdam. Ang huli kong balita sa kanya, may bago na uli siyang boyfriend.

“Ok lang.”

May problema na naman ba siya sa bago niyang boyfriend kaya heto siya ngayon at nagko-communicate sa akin? Gusto na naman ba niya akong balikan?

“I miss you,” ang dugtong niya.

Sa mga panahong ito na masyado akong vulnerable, magkahalong tuwa at pangamba ang aking nadama. Masaya ako na naalala niya ako in the same way na nangamba ako na muli na namang masaktan.

“Pwede ba tayong magkita?” ang text niya uli.

Para akong kinabahan. Ganitong-ganito ang nangyari noon bago kami nagkabalikan. Mauulit ba muli sa ikatlong pagkakataon ang aming nakaraan?

Si C lang ang tanging nakabalikan ko sa mga naging boyfriend ko. Sa kanya lang talaga ako nagbigay ng second chance sa relasyon. Mahal ko kasi talaga siya. Siya kasi ang sumagip sa akin noong mga panahong nalulunod ako sa lungkot. Siya ang muling nagbigay kulay sa aking mundo noong nagdidilim ito. Siya ang nagbigay dahilan sa akin upang muling ngumiti at maging masaya. Not to mention na compatible kami sa lahat ng bagay, higit lalo sa sex.

Kahit nagkahiwalay kami, hindi na muling nawala ang mga positibong bagay na natutunan ko sa kanya. Naging madali sa akin na tanggapin siyang muli because I have always loved him. I have always longed for him. Getting back together was like coming home.

At ngayon, heto na naman kami at parang nauulit ang mga pangyayari.

“Sure.” Hindi ko nagawang tumanggi.

“I miss you. I really want to see you.”

“I miss you too.” Hindi ko nagawang pigilin ang tunay na saloobin ko.

“Do you still love me?” I was taken aback by his question.

Muli, nanaig ang pagiging honest ko sa aking damdamin. “I have never stopped loving you.”

“Hanggang ngayon?”

“Hanggang ngayon.”

“I am happy to hear that. Ikaw din, mahal pa rin kita hanggang ngayon.”

Natahimik ako. Ano ito? Saan ito patungo? Patuloy ang magkakahalong emosyon sa dibdib ko.

“Kumusta kayo ng boyfriend mo?” ang tanong ko.

“Ok lang.”

Ang inaasahan kong sagot: “Wala na kami.” What’s the point of this conversation kung sila pa rin. Pinaglalaruan niya ba ako?

“I see,” ang sagot ko.

“Naka-destino siya sa Cebu. Mahirap ang long-distance relationship.”

Hindi ako sumagot. Nag-iisip ako.

“Ikaw, kumusta kayo ng boyfriend mo?” ang balik-tanong niya.

“Wala akong boyfriend,” ang reply ko.

“Good.”

Good? Hello. Ang lungkot-lungot ko nga dahil hirap na hirap akong magka-boyfriend tapos sasabihin niya, good?

“Pwede ba tayong magkita?” ang ulit niya.

“Saan? Kelan?” ang tanong ko.

Ang inaasahan kong sagot: “Starbucks. Later.” Pero nagulat ako sa reply niya.

“Mag-dinner tayo sa Valentine.”