Ulam

Bagong salta lang ako noon sa Maynila. Bagong lipat din lang sa lugar na iyon. Malapit iyon sa pinagtatrabahuhan ko kaya doon ako nangupahan ng isang maliit na apartment.

Sa kanto ng kalyeng tinitirahan ko, may isang karinderya. Dumadaan ako roon pag-uwi ko para bumili ng hapunan ko.

Noong unang punta ko sa karinderyang iyon, napansin ko na kaagad siya.

Isa siya sa mga nagbabantay at nagtitinda. Maputi. Matangkad. At guwapo.

Hindi siya boy sa karinderyang iyon. Anak siya ng may-ari.

Siyempre sa kanya ako umorder. Hindi ako makapag-decide kung menudo o mechado.

“Sa palagay mo, alin ang mas masarap sa dalawa?” ang tanong ko na may konting pagpapa-cute.

“Parehong masarap ‘yan,” ang sagot niya na parang dismissive. Aba, suplado.

Kaldereta na lang tuloy ang inorder ko. At napansin ko na habang nagtatakal siya, wala siyang kangiti-ngiti.

Humirit pa ako: “Dagdagan mo naman.”

Hindi siya sumagot. Suplado nga.

Pagdating sa bahay, napansin ko, ang konti ng ulam ko.

***

Dahil convenient para sa akin, doon pa rin ako bumili ng ulam nang sumunod na araw.

Pero wala na ang pagpapa-cute at hirit ko. Basta itinuro ko na lang ang ulam ko at hindi na ako nagsalita. Although, hindi ko pa rin naiwasang tumingin sa kanya. Ang guwapo niya kasi talaga. Hindi siya nababagay magtinda sa karinderya.

Tumingin din siya sa akin pero kaagad ding bumawi. Suplado talaga.

Muli, napansin ko, ang konti ng bigay niyang ulam.

***

On the third day, ganoon uli. Point sa ulam. Walang salita. Ibinalot niya at iniabot sa akin.

Buo ang perang ibinayad ko kaya nagsukli siya.

Nang iniabot niya sa akin ang sukli ko, nag-brush ang mga daliri niya sa palad ko. Sabay kaming nagkatinginan and for a while, we held our glances. Doon ko higit na napansin kung gaano kaganda ang kanyang mga mata.

Ewan ko naman at biglang naglaglagan ang mga barya mula sa kamay ko. Yumuko ako upang damputin ang mga ito. Yumuko rin siya at tinulungan akong pulutin ang mga barya. Muli, nagkatinginan kami. At tila may nabanaagan akong ngiti sa kanyang mukha, sa kanyang mga mata kung hindi man sa kanyang mga labi.

***

Sa ikaapat na araw, nanibago ako dahil pagpasok ko sa karinderya, sinalubong ako ng maaliwalas niyang mukha.

Napangiti tuloy ako pagkakita sa kanya. Nagulat ako nang ngumiti rin siya. Aba, nagbago yata ang ihip ng hangin.

Point ako sa ulam na gusto ko. Nagtakal siya at nagbalot.

Nakangiti siya nang ibigay sa akin ito.

Hindi ko napigilan ang sarili ko. “Mas ayos kapag nakangiti ka.”

“Ha?” ang sagot niya.

“Gumuguwapo ka lalo,” ang dugtong ko habang inaabot ang bayad ko.

Kitang-kita ko na namula ang mga pisngi niya.

***

I was anticipating na magsusuplado uli siya dahil pinag-blush ko siya sa sinabi ko noong nakaraang araw. Pero nagkamali ako dahil nakangiti siya pagdating ko.

“Hi,” ang bati ko.

“Anong ulam mo ngayon?” ang tanong niya. Aba, chumichika.

Since nagsalita na siya, na-encourage akong kausapin siya. “Anong masarap sa palagay mo?”

“Eto, pochero. Bagong luto.”

“Mukha ngang masarap. Ikaw ba nagluto niyan?”

“Hindi. Nanay ko.”

“Sige, bigyan mo ako niyan.”

Paalis na ako nang magsalita uli siya. “Ano nga pala ang pangalan mo?”

“Ha?” Unexpected iyon.

“Ako si Jepoy,” ang pakilala niya.

“Ako si Aris,” ang sagot ko sabay ngiti nang pagkatamis-tamis.

Pagdating ko sa bahay, napansin ko, madami ang pocherong bigay niya sa akin.

***

On the sixth day, Mahaba-haba na ang conversation namin habang bumibili ako.

“Diyan ka ba sa yellow apartment nakatira?” ang tanong niya.

“Oo, kalilipat ko lang,” ang sagot ko.

“Mag-isa ka lang?”

“Oo. Taga-probinsiya kasi ako.”

“Saan ang probinsiya mo?”

Sinabi ko.

“Uy, tagaroon din ang Nanay ko.”

“Nakapunta ka na ba roon?”

“Minsan lang, noong bata pa ako.”

Hindi ko na maalala kung ano pa ang mga napag-usapan namin basta nagtapos iyon sa ganito:

“Akala ko, suplado ka. Mabait ka pala,” ang sabi ko.

“Mahiyain lang ako. At medyo naaalangan sa’yo,” ang sagot niya.

“Bakit naman?”

“Maporma ka kasi kapag nakapang-opisina ka.”

Natawa ako. “Maporma ka rin naman ah, kahit hindi nakapang-opisina.”

Madami uli ang ulam ko nang gabing iyon.

***

Linggo, wala akong pasok. Lumabas ako ng bahay para pumunta sa supermarket.

Pagdaan ko sa basketball court, nakita ko si Jepoy. Naglalaro. Akala ko hindi ko siya makikita nang araw na iyon kasi wala akong balak na dumaan sa karinderya nila.

Nakita niya rin ako. Kumaway siya. Huminto ako. Lumapit siya.

Naka-sando siya at ang lapad ng balikat niya. Ang laki rin ng braso niya. Naka-shorts siya at ang haba ng legs niya. Pawisan siya pero parang ang bango niya.

“Saan ang punta?” ang tanong niya.

“Mamamalengke. Magluluto ako ngayon.”

“Buti naman. Sarado kami kapag Linggo eh.” Nakangiti siya.

Nag-apuhap ako ng isasagot pero parang wala akong masabi. Ngumiti na lang ako.

“Sige. Ingat,” ang sabi niya bago muling bumalik sa paglalaro.

Napabuntonghininga ako habang pinagmamasdan siya. Outside of the carinderia in his basketball attire, mukha siyang anak-mayaman. Ang kinis niya at namumukod-tangi siya sa mga kalaro niya.

Nang gabing iyon, hindi siya mawaglit sa isip ko. Kahit pumikit ako, nakikita ko ang larawan ng kanyang guwapong mukha, nakangiti sa akin.

***

Monday. Nag-overtime ako. Medyo ginabi ako at hindi pa kumakain kaya pagkagaling sa opisina, dumaan ako sa karinderya.

Gutom ako pero parang mas sabik ako na makita si Jepoy.

Nakangiti siya nang datnan ko. Pakiramdam ko, masaya rin siyang makita ako.

“Akala ko, hindi ka na bibili,” ang sabi. “Ginabi ka yata…”

“Nag-OT kasi ako.” Nakatingin ako sa kanya. Parang nawala ang pagod ko nang masilayan ko ang kakisigan niya.

“Wala nang masyadong ulam…” ang sabi niya.

“Bigyan mo na lang ako ng kahit na ano. At saka rice.”

“Naubusan ka na rin ng rice. Pero may nakasalang na.”

“Naku, paano akong kakain niyan… ”

“Huwag kang mag-alala. Iniin-in na lang.”

Inabot niya sa akin ang ulam na binalot niya. Naramdaman ko ang bahagyang pagdaop ng kamay niya sa kamay ko.

“Ako na ang bahala sa rice mo,” ang sabi. “Dadalhin ko na lang sa bahay mo.”

“Ha?” Napatingin ako sa kanya.

May pilyong ngiti sa kanyang mga labi. May sinasabi ang kanyang mga mata.

“Seryoso ka?” ang tanong ko.

“Oo. Alam ko naman kung saan ka nakatira.”

“Ikaw ang bahala. Nasa third door ako.”

Naramdaman ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko.

***

Napapitlag ako nang marinig ko ang kanyang mga katok.

Binuksan ko ang pinto.

Naroroon siya, nakatayo sa harap ko.

Parang hindi ako makapagsalita. Mesmerized ako sa presence niya.

Inabot niya sa akin ang supot ng kanin pero sa halip na kunin iyon, hinawakan ko ang kamay niya at hinila ko siya sa loob.

Isinara ko ang pinto.

Nagtama ang aming mga mata. Nangusap ang aming mga titig.

Nagyakap kami nang buong pananabik. Nagtagpo ang aming mga labi at kami ay nagsalo sa isang masidhing halik.

“Bilisan natin,” ang bulong niya sa akin.

Tinanggal ko ang kanyang T-Shirt. Nasilayan ko ang kanyang hubad na katawan. Walang kasimputi at kasingkinis.

Idinampi ko ang aking mga labi sa kanyang matipunong dibdib. Dinama ko ang kanyang impis na tiyan at matambok na puwet.

Ibinaba niya ang kanyang shorts at inihain niya sa akin ang kanyang sarili.

Napakasarap ng ulam ko nang gabing iyon. At napaka-hefty ng serving.

Sana pala, umorder ako ng extra rice.