Indie

Kagabi, may natuklasan ako.

Nagsalang ako ng bagong DVD. It was a local indie na napanood ko na sa sine. Wala lang, gusto ko lang ulitin.

Pumuwesto ako with a big bag of potato chips and pressed play.

Nagsimula akong manood.

Five minutes into the movie, I pressed stop. Then rewind. Then play. Inulit ko pa. The reason? One of the actors looked very familiar. At gusto kong makasiguro na siya nga iyon.

Siya nga. A hundred percent sure.

Siya nga ang bagong boyfriend ng ex ko!

Kaya pala nung ipinakilala siya sa akin, sabi ko, pamilyar siya… parang nakita ko na. (Kasi nga, napanood ko na sa sinehan yung movie niya.) It was never mentioned when he was introduced to me na isa siyang indie actor.

Ipinagpatuloy ko ang panonood. Tutok na tutok ako sa kanyang mga eksena. May nudity… at M2M sex pa!

Nung ipinakilala siya sa akin, wala naman akong naramdamang inferiority. Pero habang pinapanood ko siya, unti-unting naapektuhan ang self-esteem ko… unti-unting nabawasan ang self-confidence ko. Artista siya. At ako’y isang ordinaryong tao lamang. Ano naman ang laban ko sa kanya sa mata ng ex ko?

Ito pa namang ex ko na ito, gusto ko pa rin hanggang ngayon. Friends pa rin kami at regular na nagte-text at nag-uusap sa phone. Oo, aaminin ko na, iniilusyon ko na isang araw, magkakabalikan pa rin kami. Na kahit may ipinalit na siya sa akin (si indie actor nga), umaasa pa rin ako na mamahalin niya akong muli.

Noong kami pa, “The Power Of Love” ang kanta ko sa kanya pero hindi umubra ang powers ko kasi nag-break nga kami. Napaka-petty ng dahilan na hanggang ngayon hindi ko exactly matukoy kung ano. Basta naghiwalay kami. Sobrang hurt ako noon. Na-depress ako sa sama ng loob. Sabi ko noon, ayaw ko na siyang makitang muli. Kakalimutan ko na siya.

But time heals all wounds, sabi nga. Pagkalipas ng ilang buwan, nagkita uli kami. Isang kaibigan ko ang nagbukas ng pagkakataon…

Okay na ako noon. Wala na akong nararamdamang pain o bitterness sa kanya. Happy na uli ako sa buhay ko at may bago na akong boyfriend. I was participating in this exhibit/fair sa Megatrade and my friends (including my new boyfriend) came in full force to support me. Itong malandi kong kaibigan, kinating i-text ang ex ko at inimbita. Nagkataong nasa Slimmer’s siya and it was very convenient for him kasi aakyat lang siya. Nang sinabi sa akin ng friend ko na darating ang ex ko, sabi ko, ok lang, I am over him, anyway. Or so I thought…

Nagulat ako pagdating niya. Bumilis ang tibok ng aking puso. Oh my gosh, ang gwapo-gwapo niya at ang ganda-ganda na ng katawan niya! Pero hindi ako nagpahalata. (Alalahanin, nasa tabi ang boyfriend!)

Pinagkilala ko ang past at present. Nagkamay sila. Smile ang mga friends.

Umikot kami sa fair. Maya-maya, nagpaalam ang boyfriend ko. Kailangan niya munang umalis for an appointment. Nangako siyang babalik pero hindi na niya nagawa.

We went to Starbucks, kami ng mga friends ko, kasama si ex. Magkaharap kami ni ex sa mesa pero parang nagkaka-ilangan kaming dalawa. Patingin-tingin kami sa isa’t isa, pangiti-ngiti. Tinanong ko siya kung kumusta ang lovelife. Sagot niya, wala, zero. Buti pa raw ako may boyfriend na.

Gumabi na at oras na para umuwi. Hindi siya nag-offer ng ride pauwi pero, in fairness, nung nasa taxi na ako, nag-text siya sa akin: Ingat ka.

At doon nagsimula ang pagiging “close” namin uli. Parang naging friends kami uli. Text-text kami lagi. Usap sa phone sa gabi. Pero never naming pinag-usapan ang tungkol sa nakaraan namin.

We started confiding in each other. Share siya ng mga problema niya… hingi ng advise. Ako, ganoon din sa kanya.

Nalaman niya when I was dumped by my boyfriend. He tried his best to console me but there was nothing to console. Honestly, hindi ako masyadong na-hurt nang mag-break kami ng boyfriend ko.

Ako ang unang nakaalam nang magkakilala sila at magkaligawan ni indie actor. Everytime na may date sila at naghihintay siya sa meeting place, text-text siya sa akin.

Alam ko ang progress hanggang sa maging sila na nga.

At ipinakilala niya nga sa akin. Ang impression ko: gwapo at mabait naman. Hindi mayabang.

Pagkatapos niyon, medyo dumalang na ang communication namin. Siguro dahil honeymoon stage nila at happy siya. Okay lang, happy na rin ako para sa kanya.

But after a while, nagsimula uli siyang mag-communicate sa akin. Nagkaka-problema sila. Nag-aaway. Ako naman, panay ang advice. I was trying my best to play the part of his bestfriend.

Pero nang lumaon, may nararamdaman na akong kakaiba. Parang may bumabalik na familiar feeling sa akin sa tuwing mag-uusap kami. Kapag naglalabas siya ng sama ng loob tungkol sa boyfriend niya, parang gusto ko siyang yakapin. Sa tuwing magsasabi siya sa kin ng mga problema nila, parang naririnig ko muli ang theme song ko sa kanya.

I realized mahal ko pa rin siya. And I want to win him back! But how?

Ayoko namang manira ng relasyon. Hindi ako mang-aagaw. Siguro maghihintay na lang ako na mangyari iyon nang kusa.

Pero ayoko namang magmukmok sa isang sulok. Ayoko namang magmukhang kawawa habang umaasa sa kanyang pagbabalik (kung babalik man siya). Kaya date-date pa rin ako. Labas-labas. Malate. Bed.

I was doing fine. Yun nga lang, parang hindi ko matagpuan ang hinahanap ko. Pero maayos naman ang confidence ko sa sarili.

Not until matuklasan ko nga sa panonood ng DVD na matindi pala ang karibal ko. Indie actor!

Gwapo… maganda ang katawan… makinis… bata…

Feeling ko, hindi basta-basta magagawa ni ex na iwanan ang kanyang boyfriend. Malaki ang kanyang panghihinayangan!

Itinabi ko ang potato chips. Nagtungo ako sa kusina at nagtimpla ng Brazilian coffee. Habang lumalaklak, ipinangako ko sa sarili na magdyi-gym na ako.

Bumalik ako sa silid at humarap sa salamin. Pinagmasdan ko ang aking kabuuan at sinipat na mabuti ang bawat flaw at imperfection sa aking katawan.

Muli akong napasulyap sa TV at naroroon, nasa screen na naman ang kanyang mukha na parang nangungutya sa akin. Dali-dali kong pinindot ang power off sa remote.

Dinampot ko ang bote ng Olay at nagsimula akong magpahid upang burahin ang aking insecurities.