Plantation Resort 14

Hubo’t hubad.

Magkasiping.

Magkayakap.

Nagulantang sina Miguelito at Alberto at kaagad na napabalikwas.

“Mga punyeta! Mga mahahalay! Mga walanghiya!”

Sinugod sila ni Doña Anastasia at pinaghahampas.

Napatakbo sa itaas sina Don Miguel at Mang Berting. Kasunod sina Aling Rosa at Isabel. Pati na si Temyong at ang iba pang mga katulong.

At sa isang iglap, naharap sina Miguelito at Alberto sa isang malaking kahihiyan sabay sa pagkabunyag ng kanilang lihim.

Hinablot ni Don Miguel si Alberto at malakas na sinampal. “Hijo de puta!”

Tumilapon si Alberto at napahandusay.

Nang akmang tatadyakan siya ng Don, napasigaw si Miguelito. “Papa! Huwag!”

Maagap din ang naging pagpigil ni Isabel. “Tama na! Maawa kayo sa kanya.”

“Sinverguenza!” ang sigaw sa kanya ni Don Miguel. “Idinamay mo pa ang anak ko sa kabaklaan mo!”

Napatiim-bagang si Mang Berting at napaiyak si Aling Rosa.

“Lumayas ka!” ang dugtong ni Don Miguel. “Huwag na huwag ka nang magpapakita rito sa hacienda!”

“Don Miguel, huwag po,” ang samo ni Aling Rosa.

“Gusto mo bang pati kayo ni Berting ay palayasin ko?” ang baling sa kanya ng Don.

Napahagulgol si Aling Rosa. Si Mang Berting naman ay hindi kumibo.

Tumayo si Alberto. Bahagya nang nakapagdamit nang takbuhin ang pinto.

“Alberto!” ang narinig niyang sigaw ni Miguelito subalit hindi na siya lumingon.

Tuluy-tuloy siya sa hagdan. At habang bumababa, nakatunghay sa kanya ang mga tagapaglingkod. Nakabadha sa mga mukha ang pag-aalimura.

Tinakbo niya ang landas patungo sa kanilang kubo. Nakayapak siya at bitak-bitak ang tuyong lupa. Masakit iyon sa paa subalit hindi niya alintana. Higit na masakit ang sugat sa damdamin niya.

Pagdating sa kubo, wala nang panahong mag-isip o maghinagpis. Kaagad siyang naghagilap ng bag at nagsilid ng ilang pirasong damit. Binasag niya ang kanyang alkansya at ibinalot ang perang inipon mula pagkabata. At pagkatapos, nagbihis siya, nagsapatos at nagmamadaling lumabas, bitbit ang bag. Hindi na siya dapat maabutan pa ng kanyang ina o ng kanyang ama dahil wala siyang mukhang maihaharap sa kanila.

Paglabas niya ng bakuran, nagulat siya dahil naroroon si Temyong.

“Saan ka pupunta?” ang tanong sa kanya.

“Hindi ko alam. Bahala na,” ang kanyang sagot.

“Magpapakalayo ka ba?”

“Kailangan. Isang malaking kahihiyan ang aking nagawa.”

“Ano ang iyong dapat ikahiya? Nagpakatotoo ka lang. Binigyang-laya mo lang kung ano ka.”

Napatingin siya kay Temyong. Hindi niya inaasahan ang pakikisimpatiya nito sa kanya.

“Naiintindihan kita,” ang dugtong pa. “At saka matagal ko nang alam.”

“Ang alin?”

“Ang tungkol sa inyo ni Señorito Miguelito.”

Nanatili syang nakatingin kay Temyong, nasa mga mata ang pagtatanong.

“Nasaksihan ko ang mga naganap sa inyo. Sa ilog… sa kamalig. Kaya hindi na lingid sa akin ang inyong relasyon.”

Ayaw niya nang mapag-usapan iyon. “Temyong, Kailangan ko nang umalis.”

“Sandali…”

Napatigil siya sa kanyang paghakbang.

May inabot sa kanya si Temyong na nakabilot sa panyo.

“Ano ito?” ang tanong niya.

“Konting naipon ko,” ang sagot. “Kunin mo na. Makakatulong ‘yan sa’yo kahit paano.”

Nabagbag siya sa kabaitan ni Temyong subalit pinigil niya ang maging emosyonal.

“Salamat,” ang muli ay nasambit niya. “Sige, paalam na.”

“May dapat ka pang malaman…”

Muli, napigilan ang kanyang paghakbang.

“Pagkaalis mo sa malaking bahay, nagbitiw ng pasya si Don Miguel.”

“Anong pasya?”

“Kailangang mapagtakpan ang tunay na pagkatao ni Miguelito. Kailangang mapigilan ang pagkalat ng usap-usapan. Kailangang maibangon ang pangalang Montemayor mula sa kahihiyan.”

Napakunot-noo siya.

“Si Miguelito at si Isabel…”

“Ano ang tungkol sa kanila?”

“Ipakakasal sila ni Don Miguel.”

***

Habang binabagtas ni Alberto ang daan palabas sa highway, nagsimula niyang mapagtanto ang bigat ng mga pangyayari.

Pinaghiwalay na sila ni Miguelito nang tuluyan. At siya ay itinakwil.

Nagsimula siyang umiyak hindi lamang dahil sa lungkot kundi dahil sa pagkabigo.

Pagsapit sa highway, matagal siyang tumayo sa tabing-daan. Said na ang luha at gulo ang isip, hindi alam kung saan pupunta.

Maya-maya, isang karag-karag na bus ang pumara.

Cubao, ang sabi sa signboard.

May pag-aatubili man, siya ay lakas-loob na sumampa.

(Itutuloy)

Part 15