Forever Blue

“I am leaving you,” ang sabi ni Yel.

Kahit alam kong mangyayari iyon, nabigla pa rin ako. Hindi ako nakapagsalita.

“Panahon na upang itigil natin ito... upang isaayos ang ating mga buhay.”

Ang daling sabihin dahil may sarili siyang buhay. Ako wala dahil siya ang buhay ko.

“Malapit nang manganak ang asawa ko. At hindi na tamang ipagpatuloy pa natin ang relasyong ito.”

Oo, kabit ako. At pareho kaming lalaki.

“Magpapaka-straight na ako dahil ayokong ikahiya ako ng anak ko.”

Nagsimula akong umiyak.

“I am sorry, mahal kita pero may hangganan ang lahat. Goodbye, Blu.”

Napahagulgol na lamang ako at napayupyop sa aking mga palad.

Bago ko namalayan, nakaalis na siya upang tuluyang maglaho sa aking buhay.

***

Ang saya ko nang makita ko sa delivery receipt ang pangalan niya. Blu.

Ang tagal niya ring hindi tumawag. Akala ko, nagsawa na siya sa pizza namin.

Tandang-tanda ko pa noong una akong nag-deliver sa kanya.

Pagbukas ng pinto, natulala ako. Ang guwapo ng kaharap ko.

Ilang segundo muna bago ako nakapagsalita. “Pizza delivery for Blu.”

Ngumiti siya. “Ako si Blu.”

At mula noon, inulit-ulit ko nang bigkasin ang pangalan niya.

Naging suki namin siya. At naging suki rin siya sa isip at puso ko. Looking forward ako lagi sa pag-o-order niya dahil gusto ko siyang makita.

Yun nga lang, sa naging dalas ng pagpunta-punta ko sa kanya, nalaman ko na may karelasyon na siya. Ilang ulit ko ring nadatnan ang lalaki sa bahay niya.

Subalit hindi iyon naging dahilan upang mawala ang pagtatangi ko sa kanya. Hindi baleng may mahal na siyang iba. Ang mahalaga, mahal ko siya. Kahit sikreto lang.

At ngayon nga, pagkalipas ng ilang araw na na-miss ko ang tawag niya, isinakay ko sa motorsiklo ang pepperoni-mushroom niya.

***

Dalawang taon din halos ang itinagal ng relasyon namin ni Yel at ngayon, sa isang iglap, wala na.

Nang pumayag akong maging kabit niya, well-aware naman ako na in the end, ako ang talo. Pero sumige pa rin ako. Iyon kasi ang mga panahong naghahanap ako at siya ang natagpuan ko. Hindi ko rin inasahang mahuhulog ako sa kanya nang ganito.

Mahal na mahal ko siya at sa kanya na uminog ang mundo ko. Kahit na may kahati, naging maligaya rin naman ako. At ngayong wala na siya, natatakot akong mag-isa at malungkot. Hindi ko kaya.

Wala na ring saysay ang buhay ko.

Kaya mula sa medicine cabinet, inilabas ko ang mga tabletang tatapos sa paghihirap ko.

***

Excited ako habang tumatakbo ang motorsiklo ko. Muli, makikita ko na naman ang mahal ko.

Kung hindi man makukumpleto ng pagmamahal niya ang buhay ko, sapat na sa akin iyong makumpleto niya ang araw ko.

Muli, bumalik sa aking alaala ang mga pangyayaring hindi ko malilimutan.

Noong nadatnan ko siyang nakatuwalya lamang. Napakakinis niya at kaakit-akit. Kung hindi lang ako nagpigil, nayakap ko siya at nahagkan.

Noong nadatnan ko siyang malungkot. Iyon ang kauna-unahang pagkakataon na nagkaroon kami ng conversation.

“Ok ka lang, sir?” Hindi ko napigilang magtanong.

“Yeah,” ang kanyang sagot. “May konting problema lang.”

“Baka makatulong ako.”

Tiningnan niya ako at hindi ko inaasahang mag-o-open up siya. “Buntis na kasi ang misis ng boyfriend ko… at nasasaktan ako.”

Hindi ako nakasagot. Naawa ako sa kanya.

“Pasensya na,” ang kanyang sabi. “Wala kasi akong mapagsabihan.”

“Ok lang. Kung kailangan mo ng kausap, naririto lang ako.”

Pilit siyang ngumiti. “Salamat.”

At sa pagparada ng motorsiklo ko sa tapat ng bahay niya, inasam ko na makausap siyang muli. Magkaroon ng pagkakataon na mas makilala siya at maipakilala ko rin ang aking sarili.

Kumatok ako. Matagal. Subalit walang nagbukas. Pinihit ko ang seradura at hindi iyon naka-lock. Itinulak ko ang pinto sabay tawag. “Tao po. Pizza delivery.”

Walang sagot.

Pumasok ako habang patuloy sa pagtawag. “Tao po. Sir Blu?”

At sa nakaawang na pinto ng kanyang kuwarto, nasilip ko siyang nakahandusay sa lapag.

***

Hindi na ako nagbilang. Basta ibinuhos ko ang mga tableta sa palad ko at nilunok lahat.

Nagsisimula nang maging maulap ang kamalayan ko at nanghihina na ako nang marinig ko ang tunog ng motorsiklo. Sumunod ang mga katok. At ang pagtawag.

“Tao po. Pizza delivery.”

Shet. Nakalimutan ko. Umorder nga pala ako ng pizza.

Subalit bago ko pa nagawang sumagot, tuluyan na akong tinakasan ng ulirat.

***

“Blu!!!” Napasigaw ako pagkakita sa kanya at napatakbo.

Niyugyog ko siya subalit hindi siya tuminag.

Nakita ko sa sahig ang bote ng gamot at ilang tabletang nakakalat. Nahindik ako.

Kaagad ko siyang binuhat palabas ng kuwarto.

“Diyos ko! Diyos ko!” ang paulit-ulit kong sambit. Umiiyak na ako.

Hindi ko na maalala kung paano ko siya nadala sa ospital.

***

Dahan-dahan akong nagmulat. Putimputi ang kapaligiran. Nasa langit na ba ako? Pero nagpakamatay ako. Dapat nasa impyerno ako.

Iginala ko ang aking mga mata. Nasa ospital ako.

“Blu?”

Bumaling ako sa pinanggalingan ng tinig.

Si pizza delivery boy.

Kaagad niyang ginagap ang kamay ko. “Salamat sa Diyos, nagkamalay ka na.”

Napansin kong mugto ang mga mata niya.

“Umiyak ka ba?” ang tanong ko.

Tumango siya.

“Bakit?”

“Dahil sa pag-aalala. Akala ko, mamamatay ka na.”

“Bakit ka naman nag-alala?”

“Dahil…” Pause.

“Dahil ano?”

“Dahil mahal kita.”

Nagulat ako sa kanyang sagot.

“Mahal kita,” ang ulit niya. “Matagal na.”

Napatitig ako sa kanya at hindi nakapagsalita.

Pinagmasdan ko siya. At saka lang ako naging aware na sa kabila ng pagiging disheveled niya, may itsura pala siya. Kaytagal niya nang nagde-deliver sa akin ng pizza, ngayon ko lang napansin.

“Bakit ka nagtangkang magpakamatay?” ang tanong niya.

“Dahil iniwan ako ng boyfriend ko,” ang sagot ko. “Hindi ko kaya ang mag-isa. Natakot akong malungkot. I don’t wanna be forever blue.”

“You won’t be dahil naririto ako, nagmamahal sa’yo. Aalagaan kita. Hinding-hindi iiwan.” Humigpit ang hawak niya sa kamay ko.

Nagtama ang aming mga mata at nag-usap. Hindi na kinailangan ang mga salita upang kami ay magkaintindihan.

“I’ve never asked,” ang sabi ko pagkaraan. “Ano nga pala ang name mo?”

“Redentor,” ang sagot niya. “Just call me Red for short.”

Panandalian

“Tayo na ba?”

Tumingin siya sa akin. “Kailangan mo pa bang itanong?”

Hindi ako nakasagot. Sinalubong ko ang kanyang mga mata.

“Ano pa ba ang ibig sabihin ng ginagawa natin?” ang sabi niya. We have been seeing each other for a month now after meeting in a club.

“I just want to know,” ang sabi ko. May nararamdaman na kasi ako. At kung wala rin lang kaming patutunguhan, balak ko nang tumigil bago pa maging mahirap.

“Akala ko, nagkakaintindihan na tayo. Na tayo na. Matagal na.”

Lumukso ang aking puso. “Akala ko kasi, nagde-date lang tayo.”

“Pero nagse-sex na tayo, di ba?”

“Maaari rin naman kasing nagse-sex tayo pero walang ibig sabihin.”

“Sa akin hindi. Dahil hindi ako makikipag-sex kung walang feelings.”

Napangiti na lamang ako.

Ngumiti rin siya at inakbayan ako. “Basta tandaan mo, mula ngayon, may boyfriend ka na. Kaya huwag ka nang makikipagkita sa iba.”

“Oo naman,” ang sagot ko. I couldn’t be happier.

***

Bliss. For the next two weeks.

Mula nang magkalinawan sa status namin, higit siyang naging maalaga. At mapagmahal.

Panay ang text niya. Updated ako kung nasaan siya, kung ano ang ginagawa niya. Panay din ang paalala niya na kumain ako sa oras, huwag masyadong magpapagod, etc. Naging expressive din siya – I love you, iniisip kita, I miss you.

Naging mas madalas din ang aming pagkikita. At sa bawat pagkakataon ay lagi kaming puno ng saya. Laging memorable ang aming bawat pagsasama.

Ipinakilala ko siya sa mga friends ko at nag-click siya sa mga ito.

Wala na akong mahihiling pa. It seemed na natagpuan ko sa kanya ang perfect boyfriend na matagal ko nang hinahanap.

Isang araw, may nabanggit siyang problema tungkol sa kanyang tinutuluyan. Nangungupahan lang kasi siya at nitong mga huling araw, may friction daw sila ng kanyang roommate. Hindi sila nag-uusap at nagpapansinan.

“Bakit,” ang tanong ko. “Ano’ng pinagmulan?”

He shrugged. “Wala. Nagkakainisan lang.”

Lumala iyon nang lumala. Hanggang sa nakita kong apektado na siya.

“Bad trip talaga dito sa bahay,” ang text niya sa akin isang hapong kauuwi niya lang.

“Bakit?”

“Pagdating ko, nakahiwalay ang mga gamit ko.”

“Bakit ginawa ‘yan ng roommate mo?”

“Hindi ko alam. Siguro, pinapalayas niya na ako.”

“Bakit hindi kayo mag-usap?”

“Sinubukan kong kausapin, hindi ako pinansin. Lalabas muna ako. Nag-iinit ang ulo ko.”

“Saan ka pupunta?”

“Kahit saan.”

Nag-worry ako. “Gusto mo magkita tayo?”

“Huwag na. I’ll be fine. Uuwi din ako maya-maya. Kapag nakaalis na siya.”

The next day, may bagong issue na naman sila.

“Dapat yata, lumipat ka na lang ng tirahan,” ang sabi ko. “Hindi healthy na lagi kang naiinis pag-uwi mo.”

“Oo nga.”

“Gusto mo, tulungan kitang maghanap ng malilipatan?”

“Sige. Kapag hindi ko na talaga matiis, sasabihan kita.”

Subalit hindi na iyon nangyari. Dahil nang sumunod kaming magkita, ang sabi niya, nagkaayos na sila ng roommate niya.

“Nag-usap na kami at na-solve na ang problema.”

“Ano ba kasi ang naging problema ninyo?” ang tanong ko.

“Huwag na nating pag-usapan,” ang sagot niya. “Hindi na iyon mahalaga.”

***

The following week, may napansin ako. Nabawasan ang mga text niya sa akin.

Inisip ko na lang, baka busy. Ang mahalaga, nagte-text pa rin siya.

Kaya lang nakakapanibago. Dahil kung dati-rati, umaga pa lang, ang dami niya nang text sa akin, ngayon, hapon na ako nakakatanggap ng text mula sa kanya. At sa mga pagkakataong nag-“I miss you” ako, hindi ako nakatanggap ng sagot na “I miss you too”.

Nagkaroon ako ng pagtataka pero pilit ko pa ring binalewala iyon at hindi binigyan ng kahulugan.

Pagsapit ng Sabado na araw ng aming pagkikita, kumpiyansa akong nag-text sa kanya: “What time will I see you later?”

Patlang.

Nag-resend ako.

Saka lang siya sumagot. “I am sorry, hindi muna tayo pwedeng magkita ngayon.”

“Ha? Bakit?”

“Uuwi kasi ako ng Laguna.”

“Biglaan?”

“Oo.”

Gusto kong itanong kung bakit hindi niya iyon binanggit sa akin earlier pero ipinagpasya kong manahimik. Isang maiksing “ok” na lamang ang aking naging tugon.

Pero napag-isip ako. Una, dumalang ang text niya. Pagkatapos, hindi kami pwedeng magkita ngayon.

Hindi ko napigilan, tinext ko uli siya. “May problema ba?”

“Wala,” ang sagot niya.

Hindi ako nakuntento. Nag-follow up ako. “May nabago na ba?”

“Saan?”

“Sa ating dalawa.”

Hindi siya nag-reply.

***

Sa kabila ng mga pagtatanong at pagdududa, ipinagpasya kong manahimik at huwag nang mangulit. Hihintayin ko na lamang ang tamang pagkakataon upang kami ay makapag-usap at saka ako hihingi ng paliwanag.

Subalit hindi ko na kinailangang maghintay nang matagal. Dahil nang gabi ring iyon, may natanggap akong sagot. Hindi nanggaling sa kanya, kundi sa isang kaibigan.

“Break na ba kayo ng jowa mo?” ang text ng friend ko.

“Hindi,” ang sagot ko.

“Bakit ganoon?”

“Anong bakit ganoon?”

“Nandito kasi kami ngayon ng jowa ko sa Greenbelt.”

“O ngayon?”

“Nakita ko ang jowa mo. May kasamang iba. Sweet sila.”

Parang bigla akong nag-shut down.

Hindi muna tayo pwedeng magkita ngayon. Uuwi kasi ako ng Laguna.

Matagal bago ako naka-recover. At ang sakit-sakit ng aking dibdib.

***

Monday, hinintay ko ang text niya subalit wala akong natanggap kahit isa.

Tuesday… Wednesday… wala pa rin. Sabi nga, may ibig sabihin ang silence. At hindi pa ba malinaw ang ibig niyang sabihin? Pinairal ko ang pride ko kaya hindi ko rin siya tinext.

By Thursday, tanggap ko na. Wala na kami. Hindi pa ba obvious?

Masakit. Pero ayaw kong maghabol at magmukhang kawawa. So be it, kung hanggang dito na lang kami. Titiisin ko na lang at pipilitin kong mag-move on.

Kaya nang sumapit ang Sabado, hindi ako nagdalawang-isip sa imbitasyon ng mga kaibigan ko. Sumama ako sa gimik. Kailangan kong malibang at makalimot.

Subalit naganap ang hindi inaasahan. Sa club na kung saan kami nagkakilala, muling nagkrus ang aming mga landas.

Nang magkatinginan kami, akala ko, iiwas siya. Pero nilapitan niya ako.

Alam ko, puno ng hinanakit ang mga mata ko habang nakaharap sa kanya.

Nang hawakan niya ako sa braso, nanghina ako. At nang akayin niya ako palabas, parang gustong bumigay ng mga tuhod ko.

***

“Wala na ba tayo?” ang tanong ko. Nangangalahati na ang bote ng iniinom naming beer.

“I am sorry,” ang sagot niya.

“Sagutin mo ako nang diretso.”

“Hayaan mo muna akong magpaliwanag.”

Ayoko na sana ng paligoy-ligoy, pero dahil gusto kong malaman ang totoo, binigyan ko siya ng pagkakataon.

“Alam mo naman na nang magkakilala tayo, kaka-break ko lang, di ba? Sinabi ko ‘yun sa’yo.”

Tumango ako.

“Nang magkakilala tayo, naging masaya ako. Nahulog ang loob ko sa’yo. Kaya nga nang tinanong mo ako kung tayo na, sabi ko, oo.”

Nakikinig lang ako.

“Sorry, nagkamali ako.”

“Nagkamali?” Hindi ko napigilan ang mag-react.

Bumuntonghininga muna siya bago sumagot. “Akala ko, nakahanda na akong mag-move on. Pero mahal ko pa pala ang ex ko.”

Tumimo iyon sa aking puso. “At ako, hindi mo ako mahal?”

“Minahal kita.” Past tense. Na-take note ko iyon.

“Ok, so wala na tayo?” Nagpakatatag ako.

“Nagkabalikan na kami.”

Higit na naging masidhi ang kirot sa aking puso. Parang gusto kong maiyak pero pinigil ko.

“May dapat kang malaman.”

“Ano ‘yun?”

“Ang ex ko at ang roommate ko ay iisa.”

Stunned ako.

“Matagal na kaming live-in. Ang hirap nang mag-break kami. Tinangka kong umalis sa bahay pero pinigilan niya ako. Hindi ko inakala na sa aming pag-uusap, magkakabalikan kami. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa’yo kaya nanahimik muna ako.”

Nagsisikip man ang dibdib, nagpakahinahon ako. Hindi ko hinayaang kumawala ang emosyon ko. Ayokong makita niya akong distraught.

Muli naming ipinagpatuloy ang pag-inom. At nang maubos ang beer, muli siyang nagsalita.

“Halika, ihahatid na kita sa loob.”

“Huwag na. Mauna ka na.”

“Uuwi na ako. Sandali lang ang paalam ko sa kanya.”

“Sige. Iwan mo na muna ako rito.”

Akmang hahalik siya sa akin subalit pinigilan ko siya.

“Don’t make it harder for me,” ang sabi ko.

Mataman niya akong tinitigan. Tumayo siya at tumalikod.

Nagsindi ako ng sigarilyo.

Hindi ko alam kung dahil sa usok, pero nanlalabo ang mga mata ko habang pinagmamasdan ko ang kanyang paglayo.

Forbidden

Pagpasok ko sa restroom ng mall, nakita ko siya sa harap ng salamin.

Nagkatinginan kami. Nginitian niya ako. Hindi ako sigurado kung ngumiti rin ako.

Nagmamadali akong dumiretso sa urinal.

Sumunod siya sa akin at tinabihan ako.

Inilabas niya ang isang bagay at sadyang ipinakita sa akin. Hindi ko naiwasang tumingin.

Katulad pa rin iyon ng aking naaalala. Extraordinary. Beautiful. Disturbing.

Tumingin ako sa kanyang mukha. Nakangiti siya sa akin. Nang-aakit ang mga mata.

“Kumusta ka na?” ang sabi.

Hindi iyon ang una naming engkuwentro.

***

Sa restroom ding iyon kami unang nagkita.

Nagkatabi kami at nagkatitigan. Nagpakitaan. At dahil walang tao, nagawa naming maghawakan.

Pagkatapos, nagsabihan kami ng pangalan.

Niyaya niya ako sa foodcourt at inilibre ng Master Siomai.

Napagmasdan ko siya habang kumakain.

Hindi siya drop-dead gorgeous pero ang lakas ng kanyang sex appeal. Matangkad, moreno at mukhang mabango. Sa kabila ng kapilyuhan sa kanyang mga mata, may innocence akong nakita sa kanyang mukha. Nagtanong ako kung ilang taon na siya.

“Eighteen,” ang sagot niya.

I believed him.

Nang maubos namin ang binili niya, ako naman ang naglibre ng Scoop-A-Cake.

Nakatingin ako sa kanya habang dinidilaan niya ang ice cream. Hindi ko naiwasang panoorin ang bawat hagod ng kanyang pink na dila.

“Saan ka nakatira?” ang tanong ko.

“Malapit lang dito. Walking distance. Gusto mo bang sumama?”

May pitlag ng excitement akong naramdaman.

“Mag-isa lang ako sa bahay. Mamaya pang alas-diyes ang uwi ng parents ko. Puwede nating gawin ang kahit na ano.” Naging suggestive ang kanyang pagdila sa ice cream habang nakatingin sa akin.

Nabalisa ako. Ang pitlag ng excitement ay naging masidhing pananabik.

Wala sa loob na nginabngab ko ang aking ice cream.

Nakita at nahawakan ko na kanina ang appetizer, makakatanggi pa ba ako sa main course?

Panahon ng taglibog kaya hindi na ako nagdalawang-isip.

***

Nagmamadali kaming naghubad.

Sabik na sabik kaming nagyakap at naghalikan. Napakasarap ng kanyang bibig. Manamis-namis, parang ice cream.

Pinahiga ko siya at sinimulan kong tuklasin ang kanyang katawan. Dahan-dahan, unti-unti ko siyang nilasap.

Napasinghap siya. Napaliyad.

Mabilis siyang nakarating sa sukdulan.

Subalit hindi niya ako pinabayaan. Nilaro niya ako hanggang sa ako ay makarating din.

Sandali kaming nagpahinga at pagkatapos, muli kaming nagsimula.

Nakahihibang ang ligaya nang sabay naming maabot ang kaganapan. Nakakapit kami nang mahigpit sa isa't isa habang kumakawala ang luwalhati.

***

“Mabuti,” ang sagot ko habang nakatingin sa kanyang mapang-akit na mga mata.

Mala-anghel ang kanyang itsura habang nakatayo sa altar.

“Halika, sumama ka sa akin,” ang yaya niya.

Nakaputi siya at may krusipiho sa dibdib. Magkadaop ang mga palad.

Muli kong sinulyapan ang kanyang paghuhumindig.

Nagkatitigan kami sa komunyon. Nilukuban ako ng guilt.

“Mag-isa lang ako sa bahay,” ang sabi niya. “Pwede nating gawin lahat.”

Paulit-ulit kong dinasal ang Act of Contrition.

“Sure,” ang sagot ko. Tag-libog muli at ako ay marupok.

Nakangiti siya habang itinataas ang kanyang zipper. Bumukol sa pantalon ang kanyang di-pangkaraniwang sukat.

Inakbayan niya ako palabas ng restroom.

“Ayoko na sana dahil taga-simbahan ka,” ang sabi ko.

“Hindi ako pari,” ang sagot niya. “Sakristan ako.”

Plantation Resort 12

Lunes nang umaga, nagulat si Alberto nang madatnan niya si Temyong sa malaking bahay.

“Anong ginagawa mo rito?” ang kanyang tanong.

“Ipinatawag ako ni Don Miguel,” ang sagot.

“Bakit?”

“Ako na kasi ang pinag-aasikaso sa hardin.”

“Bakit, nasaan si Mang Arturo?” ang tanong niya na ang tinutukoy ay ang hardinerong pumalit noong mawala si Delfin.

“May sakit. Matanda na rin kasi at ang sabi ay pinagretiro na raw.”

“Ganoon ba? E di magkakasama na tayo dito sa malaking bahay,” ang kanyang sabi. Sumasama-sama at tumutulong-tulong pa rin kasi siya sa ina.

“Oo nga. Pero di ba sa darating na tag-ulan ay magtatrabaho ka na sa pataniman?”

“Oo nga pala.” Bigla niyang naalala at nalungkot siya. “Hanggang ngayong bakasyon na lang pala ako rito.”

“Bakit hindi ka na lang dumito?”

“Yun ang gusto ng itay, ang sa kanya naman ako tumulong. Sasanayin niya raw kasi ako sa pamamahala. Iyon din daw kasi ang utos sa kanya ni Don Miguel.”

“Sabagay, nakatapos ka ng hayskul at matalino pa. Wala na ngang iba pang maaaring pumalit sa iyong ama bilang katiwala.”

Nagkibit-balikat na lamang si Alberto. “Kailan ka magsisimula sa paghahardinero?”

“Bukas na bukas din.”

“Pauwi ka na?”

“Oo. Ikaw, saan ang iyong punta?”

“Sa bayabasan. Nagpapasama si Miguelito.”

“Gusto mo, samahan ko na kayo. Ako na ang aakyat sa puno.”

“Naku, huwag na. Maaabala ka pa. Kami na lang. Kayang-kaya ko rin namang umakyat.”

Si Temyong naman ang nagkibit-balikat. “Sige, tutuloy na ako. Magkita na lang uli tayo bukas.”

“Sige. Ingat, ‘insan.” At tumuloy na siya sa loob. Doon ay dinatnan niyang naghihintay na sa kanya si Miguelito. Subalit naroroon din si Don Miguel, nakaupo sa salas.

“Magandang umaga po, Don Miguel,” ang kaagad niyang bati na may bahagya pang pagyukod.

“Saan ang punta n’yo?” ang tanong ng Don.

“Sa bayabasan po,” ang kanyang sagot.

“Bakit hindi mo dalhin si Miguelito sa pataniman ng mais at tubo upang makita niya kung gaano kalawak ang mga lupaing balang araw ay mapapasakanya.”

“Opo. Sige po, dadalhin ko siya roon.”

“At ikaw naman, Alberto. Pag-aralan mo na sa iyong ama kung paano pamahalaan ang pataniman dahil kapag nag-retiro siya, ikaw ang gusto kong pumalit sa kanya. Darating ang panahon na kayo ni Miguelito ang magiging magkatuwang sa pagpapatakbo ng plantasyon.”

“Opo.” Napakasarap pakinggan niyon at pangarapin. Lihim siyang nangiti sa pangakong iyon ng hinaharap.

Tumayo na si Miguelito. “Aalis na kami, Papa.”

“Sige. Mag-iingat kayo.”

Naglalakad na sila patungo sa bayabasan, nangingiti pa rin si Alberto. Naglalaro kasi sa kanyang isipan ang sinabi ni Don Miguel – na darating ang araw, si Miguelito na ang magiging panginoon ng plantasyon at siya naman ang katiwala. Ano na kaya ang itsura nila noon? At sila pa rin kaya? Magagawa pa rin kaya nila ang mga ginagawa nila ngayon?

“Bakit?” napansin siya ni Miguelito.

Higit na lumuwag ang kanyang ngiti subalit umiling siya. “Wala.”

“Bakit nga,” ang ulit ni Miguelito na ayaw maniwala sa sagot niya.

“Wala nga.”

Bigla siya nitong kiniliti. Napapitlag siya, sabay tawa.

“Sabihin mo na kasi kung ano ang iyong iniisip.”

Tumingin siya rito, nakangiti pa rin. “Yung sinabi ng Papa mo. Na balang araw, tayong dalawa ang magpapatakbo sa plantasyon – ikaw ang boss, ako ang assistant. Natutuwa lang akong isipin na mangyayari ‘yun.”

Napangiti na rin si Miguelito. “Oo nga. Pero matagal pa iyon. Kailangan ko munang magtapos at ikaw ay magsanay.”

“Tayo pa rin kaya nun?” ang tanong niya.

“Siyempre naman. Pero secret pa rin. Walang dapat makaalam.” At pagkatapos ay inakbayan siya nito.

Hindi na nagsalita si Alberto at sinarili na lamang ang sayang nararamdaman.

Patuloy sila sa paglalakad patungo sa bayabasan. Kapansin-pansin na higit na naging malago ang kakahuyan na kanilang dinaraanan. Sa paglipas ng panahon, yumabong nang yumabong ang mga puno at higit itong nagbigay-lilim. Tila higit ding dumami ang mga ibong nagkakanlong sa mga sanga nito.

At hindi maiiwasan na bago nila sapitin ang patutunguhan ay madaraanan muna nila ang kamalig na imbakan ng mais. Sa halip na lampasan, napahinto sila. Nagkatinginan at parang iisang taong humakbang palapit dito.

Dahan-dahan itinulak ni Miguelito ang pinto at umingit ang mga bisagra nito. Gayon pa rin ang itsura sa loob, magkakapatong na nakasalansan ang mga sako ng mais. Mula sa mga siwang sa bubong at dingding ay lumulusot ang sinag ng liwanag na nanggagaling sa labas.

Muli silang nagkatinginan. At kahit hindi man nila sabihin, iisa ang imaheng lumarawan sa kanilang isip. Sina Miss Josephine at Delfin. Mainit na nagtatalik sa ibabaw ng mga sako ng mais. Imaheng hindi mabura-bura sa kanilang alaala kahit iyon ay kanilang nasaksihan sampung taon na ang nakalilipas.

Pumasok sila sa loob. At sa paglalapat ng pinto ng kamalig, nilukuban sila ng kakaibang alinsangan. Kaagad na hinila ni Miguelito si Alberto, niyakap at hinalikan. Walng usap-usap, dali-dali silang naghubad.

Wala silang itinirang saplot sa katawan. At pagkaraang hagurin ng tingin ang kabuuan ng isa’t isa, pinahiga ni Miguelito si Alberto sa salansan ng mga sako at pinaibabawan. Muli siya nitong niyakap at hinalikan. Higit na nag-init ang kanyang pakiramdam habang gumagapang pababa ang mga labi nito sa kanyang katawan. Napasabunot na lamang siya sa buhok nito.

At nang sila ay kapwa antig na antig na, pinadapa siya nito. Hinalik-halikan sa likod, pababa nang pababa hanggang sa marating nito ang kanyang buko. Napasinghap siya nang maramdaman ang pagsundut-sundot ng dila nito. Maya maya pa, nakatutok na sa kanya si Miguelito.

Napakagat-labi siya sa paunang ulos. May sakit na pumunit sa kanya subalit tiniis niya iyon. Sinalubong niya ang bawat kadyot hanggang si Miguelito ay tuluyang makapasok.

Saglit itong tumigil upang damhin ang init sa kanyang loob. Namumuwalan ang kanyang likod at mahigpit, masikip ang kanyang pagkakasaklot. Nagsimulang maglabas-masok si Miguelito. At hindi naglaon, idinuyan na siya ng kakaibang sensasyon na pumawi sa paunang-kirot.

Higit na naging mabilis at madiin ang mga paghugot-baon ni Miguelito. Higit na naging marahas ang mga kadyot. At maya-maya pa, nanginig na ito at napaungol. Nadama niya sa kanyang kaibuturan ang pagsirit ng mainit na katas nito.

At doon sa kamalig, na kung saan una silang namulat sa kamunduhan, ay napagtagumpayan ni Miguelito na angkinin siya nang lubusan.

Ang hindi nila alam, sa mga siwang ng dingding, muli ay may mga matang sa kanila ay nagmamasid.

***

Miyerkules nang umaga, dumating sa plantasyon sina Doña Anastasia at Isabel.

Galak na galak si Isabel pagkakita kay Alberto. Kaagad siya nitong niyakap na parang walang namagitang mga taon mula nang sila ay huling magkita.

“Kumusta ka na?” ang bati habang pinagmamasdan siya. “Ang laki-laki mo na.”

“Mabuti,” ang kanyang sagot. “Ikaw rin, dalagang-dalaga na.”

“Parang kailan lang... mga munting bata tayo,” ang sabi ni Isabel. “Pero wala pa rin namang nababago. Pakiramdam ko, bata pa rin ako.”

“Oo nga. Pwede pa rin naman tayong maglaro, di ba?”

“Tama ka. Kaya magbibihis lang ako. Hintayin ninyo ako. Miss na miss ko na ang lugar na ito at samahan ninyo akong maglibot.”

At parang nanumbalik nga ang mga panahon noon. Muli silang nabuong tatlo at kahit malalaki na, muli silang naglaro ng habulan… ng taguan… ng pasahan ng bola.

At sa mga paglalaro nila sa hardin, napasali si Temyong na naninilbihan na sa malaking bahay.

Naalala ni Alberto kay Temyong ang dating hardinerong si Delfin. Lagi rin kasi sila nitong ipinangunguha ng mga prutas. At napansin niya rin ang mga pasulyap-sulyap nito kay Isabel. Parang si Delfin noon kay Miss Josephine. Ang kaibahan nga lang, wala siyang makitang pagtugon mula sa dalaga.

Umusad ang mga araw sa plantasyon na tahimik, masaya at normal.

Sumapit ang Mayo at nagbadya ang tag-ulan. Wala silang kamalay-malay na may dala itong unos na babago sa buhay nilang lahat.

(Itutuloy)

Part 13

White Shoe Diary

Nairaos din nitong nagdaang Sabado ang naunsyaming White Party sa Malate. Surprise, sober ako buong gabi! Under medication kasi ako at bawal ang alcohol kaya hayun, wala akong nilaklak kundi ice tea. Hindi nakumpleto ang barkada pero dumating ang majority kaya masaya pa rin kami. Punumpuno ang Orosa-Nakpil kahit na may entrance fee na one hundred. Dagsa ang mga beki kaya ang hirap ng maneuvering papuntang Bed, as in siksikan at tulakan talaga. Daming nag-go against sa wearing white. Pero kami, naka-white pa rin para mas feel ang okasyon. I was even wearing white shoes! Nagkalat ang mga promo boys ng mga kung anik-anik (napuno ang bulsa ko ng samples ng Bliss lubricant). May mga topless angels pa. Basta, ang guguwapo lahat... ang tatangkad... mga model-modelan. May mga drag queens din na hindi ko alam kung performers sa ginaganap na stage show. Basta, rampa sila nang rampa. Ang gaganda nila!

At kami naman, dahil gusto naming i-avoid ang mahabang pila, maaga kaming pumasok sa Bed (pero mga 1:30 a.m. na rin ‘yun). Maiksi pa ang pila kaya hindi kami na-hassle. At sa loob, kung anik-anik din ang giveaways (neon bracelet, neon ring, neon lollipop). Go muna kami sa rooftop habang hindi pa kainitan sa dancefloor para mag-smoke at magpahangin. Pero ang kinalabasan, doon ipinagpatuloy ang inuman. Blue frog kung blue frog. Pitsel-pitsel. Inggit na inggit ako dahil di nga ako puwedeng uminom. Hanggang sa lasing na sila lahat at ako na lang ang matino. It’s funny na makita mo (nang may malinaw na pag-iisip) ang mga kaibigan mo kung paano malasing. Kadalasan kasi, nakikisabay din ako. Nakakatawa ang kanilang mga kilos at arte, pati pagsasalita. Parang nawalan sila ng koordinasyon sa mga galaw kaya naging tagasalo ako ng mga glasses at bote na nana-knock off nila. At ang lalakas na ng mga loob na chumika sa mga hindi kakilala. Like this group of cute guys from Brunei. Before I knew it, ka-join na namin dahil sa over na pagka-Ms. Congeniality ng mga kaibigan kong lasing. At ang haharot ng mga foreigners na ito, parang mga nakawala sa hawla. Flirt kung flirt. Lampong kung lampong. At kahit type ko yung isa, behave ako. Behave na behave. Pa-smile smile lang. Siyempre naman, dahil ako ay hindi na malaya.

I’m sure you are wondering, asan ang jowa? Nasa Malate rin siya nang gabing iyon. Pero hindi kami magkasama. Huwat? Ganito kasi, as if kailangan ko talagang mag-explain. Bago naman kasi naging kami, nakaplano na ang lakad na ito with my friends. At siya rin with his friends. Bound na kami ng aming mga social obligations. Sure, napag-usapan namin na kami na lang ang magsama nang gabing iyon, but what about our barkadas? At para huwag nang gumulo pa, nagkasundo kami na sige, i-fulfill na lang muna natin ang naipangako sa mga kaibigan. I was hoping na sa Bed din sila pupunta pero mas pinaboran ng mga kaibigan niya ang Chelu. Kaya nagkanya-kanya kami.

Pero nagkita pa rin kami, siyempre. Habang nasa kasagsagan ang lasingan ng mga kaibigan ko sa rooftop, tumawag siya. Nasa baba raw siya, sa labas, at i-meet ko raw siya. Go kaagad ako. Ang dami nang tao sa dancefloor, ang hirap dumaan. Naki-excuse-excuse ako. Sa labas, ang haba na ng pila. Hinanap ko siya. Excited ako pero poised pa rin. At nang makita ko siya, dahan-dahan akong lumapit sa kanya, nakangiti. Sinalubong niya ako, nakangiti rin. Ang hindi ko inaasahan nang magtagpo kami ay nang bigla niya akong yakapin at i-smack sa lips. Dedma na sa mga nakapaligid. Nagtungo kami sa isang tabi. Nag-usap. Nag-holding hands. Nagpalitan ng mabibilis na mga halik. Nagyakap-yakap. Basta, kakaiba yung moment na iyon. Memorable kahit maiksi dahil very reassuring. And then, we parted. Bumalik na kami sa aming mga grupo. Pero magka-text kami buong gabi. Maya’t maya, mino-monitor niya ako. Baka nga naman matukso ako sa iba. Charoz! Pero masaya ako na meron siyang pag-aalala. Ako rin naman, nag-aalala rin na baka may makilala siyang iba. Pero sa tindi ng man-to-man guarding namin sa isa’t isa, may lulusot pa ba?

Meron. Sa akin. Dahil may nakilala akong bagets. Opps, don’t get me wrong dahil wala naman iyon. Pag-akyat ko kasi sa rooftop, aba, dispersed na ang mga friends at kanya-kanya nang ariba. At dahil heady pa rin ako sa pagtatagpo namin ng jowa, hindi ako jumoin sa kanila sa dancefloor. Naupo ako sa couch sa second floor at nagpahinga. I was busy texting nang dumating si bagets. Ang una kong napansin, ang malago niyang buhok na parang pugad sa unang tingin. Gayundin ang kanyang outfit, dahil naka-shorts siya. Umupo siya malapit sa akin. Medyo madilim kaya hindi ko masyadong makita ang face. Maya-maya, inilabas niya ang kanyang cellphone at nag-text din siya. Dahil doon nailawan ang kanyang mukha at nakita kong may itsura siya. At habang nakasindi pa ang kanyang screen, tumingin siya sa akin at na-take note ko ang mabibilog at makikislap niyang mga mata. Nagbaba ako ng tingin dahil nagbe-behave nga ako. Ni-remind ko ang sarili ko na umiwas sa tukso. May lumapit sa amin na waiter na namimigay ng neon lollipop. Itinabi ko muna iyong sa akin subalit siya, binalatan niya kaagad at isinubo. Then, he started sucking suggestively. Gosh, na-amuse ako at hindi ko naiwasang pagmasdan siya. Napangiti ako and he took it as an invitation to connect. Umusod siya palapit sa akin at biglang nag-“Hi!”. Wala namang masama kaya nag-“Hi!” din ako. Muli, ni-remind ko ang sarili ko na hindi na ako puwedeng lumandi. Pero, malandi ang bagets. Nagpakilala siya at dahil ayoko namang maging bastos, nagpakilala rin ako. Tapos, ask na siya ng mga requisite questions: “Sinong kasama mo? Saan ka nagwo-work? Ilang taon ka na?” na sinagot ko naman nang maayos. At nang magtanong siya ng “May boyfriend ka na ba?”, sinagot ko rin iyon nang tama. Natigilan siya at parang na-discourage. Pero tuloy pa rin ang Q and A: “Asan siya? Bakit di mo kasama?” etc. At para malipat ang focus, ako naman ang nagtanong at napag-alaman ko na may mga kasama rin siya, na 24 na siya (but he looks 18 or 20), na single siya and looking for a relationship or kahit ONS (ganoon ka-prangka!). Smile-smile lang ako. Medyo naging mahawak siya pero hindi ko in-encourage. I just tried to be nice and friendly. Tapos, maya-maya, may lumapit sa amin. Friend niya pala at niyayaya na siya. Ipinakilala niya muna ako tapos nagpaalam na siya. Pero bago siya tumayo, bigla niya akong hinalikan sa lips. Nalasahan ko ang tamis ng kinain niyang lollipop. Hindi na ako nakakibo at pinagmasdan na lamang ang kanyang paglayo. Natawa na lang ako after. Hindi ko na kasalanan yun. Hindi ako ang nag-initiate kaya malinis ang konsensya ko. Hehe!

Tapos bumaba na ako. Nakakalat ang mga kaibigan ko sa dancefloor. Kanya-kanya nang konek. Nagsayaw-sayaw din ako nang patugtugin ang mga pabortio kong “Born This Way” at “Firework”. Nanood din ako sandali ng mga shower boys sa aquarium (no real water this time). And then, naupo akong muli sa couch. The same couch sa first floor kung saan kami nagkakilala three Saturdays ago. At ‘yun, balik ako sa pagiging lovestruck. Muli ko siyang naisip.. namiss… at na-wish na sana kasama ko siya nang mga sandaling iyon. Na-realize ko rin na napaka-importante niya na sa akin at hinding hindi ko siya ipagpapalit kahit kanino, kahit kay bagets na may malagong buhok at magandang legs, na mukhang magaling (mag-suck ng lollipop hehe!) at magnanakaw ng halik, dahil tiyak na pagsisisihan ko iyon. Muli akong naging abala sa pakikipag-text sa kanya.

At dahil hindi naman namin hawak ang loob ng aming mga kaibigan at pareho lang kaming nakikibagay, hindi namin nagawang magkita at magsabay pauwi. Dahil nauna na sila at hindi ko naman mapaknit sa dancefloor ang mga kasama ko. Jusko, may mga tumawid pa ng Obar at kinailangan kong maghintay sa labas. Maliwanag na nang finally ay ma-ipon ko ang lahat para umuwi. Nevertheless, ang saya-saya pa rin naming naglakad sabay-sabay papuntang Taft. Nagkakaisa sila na isa iyon sa pinakamasasaya naming labas. Well, sa akin din naman dahil nakasama ko sila kahit hindi ako nakasabay sa inuman. Ang kulang nga lang talaga ay ang pinakamamahal ko sa aking tabi.

“Bahay na ako. Nasaan ka na?” ang text niya.

“Pauwi na,” ang sagot ko.

“Ingat. Text mo ako kapag nasa bahay ka na. Di muna ako matutulog. Hihintayin ko.”

Sweet.

Sunday afternoon, nagkita kami. Movie, dinner. ‘Yun, nagkasama na kami nang matagal-tagal at walang iniintindi.

At kahit magulo ang nagdaang gabi, muli akong naging payapa sa mga akbay at halik niya.

Unfolding

“I can’t even remember. Ganoon na katagal,” ang sagot ko nang tanungin niya ako kung kailan ang huling relationship ko.

Nakatingin siya sa akin habang marahang bumubuga ng usok. Nasa smoking area kami sa labas ng Robinsons. Nag-puff din ako bago tumingin sa kanya, uneasy sa unti-unting pagsisiwalat ng sarili.

“Bakit naging ganoon?” ang kanyang dagdag-tanong.

“Siguro nadalà ako,” ang aking sagot na sinundan ng maiksing tawa in an attempt na pagtakpan ang pagka-seryoso niyon.

“Bakit ka naman nadalà?”

“Paulit-ulit na lang kasi. Palagi na lang failure. Palagi na lang akong nasasaktan.” Muli akong humithit sa aking sigarilyo. Hindi na maiiwasan ang aking pagpapakatotoo, ang pagbubukas ng damdamin ko.

Hindi lumalayo ang kanyang mga mata sa akin, naroroon sa kanyang mga titig ang interes sa sinasabi ko, ang paghimok na magpatuloy ako.

“Kaya ipinagpasya kong tumigil na lang,” ang aking dugtong. “I have my friends, anyway, and a job I love. I guess, maaari naman akong makuntento kahit walang lovelife. Kahit nag-iisa.”

“Pero naging masaya ka ba?”

“Hindi ko masasabing naging masaya ako pero hindi naman ako naging malungkot. Nakikipagdate pa rin naman ako pero hanggang doon na lang. Wala nang expectations.”

Natahimik siya. Medyo matagal. It became uncomfortable na hindi ko naiwasang magtanong. “Why?”

He took another puff from his cigarette. May nakita akong tila pagdaramdam sa kanyang mga mata.

“Why?” ang ulit ko.

“Ang date ba nating ito ay katulad din ng iba mo pang mga date? Na parang paglilibang lang para hindi ka malungkot?”

Ako naman ang natahimik. Palihim kong sinisi ang aking sarili sa hindi maingat na pagsasalita. Ewan ko ba, everytime na nagpapaka-honest ako, nagiging tactless ako. Pero hindi iyon ang ibig kong sabihin.

At bago pa mabigyan ng maling interpretasyon ang tinuran ko, itinuwid ko iyon. “Kung makipag-date ako, kadalasan sa Malate. ‘Yung mga walang patutunguhan… ‘yung for fun lang. Inom, sayaw, flirtation. Pero pagkagising ko, wala na akong maalala.” I took one last drag from my cigarette bago ko iyon tuluyang idinitch.

Nakatingin lang siya sa akin, nakikinig. May bahagyang pagkakakunot ng noo na nadagdag sa kanyang ekspresyon.

Nag-sip muna ako ng Coke sa basong hawak ko bago nagpatuloy. “The last time I dated like this was what… I can’t remember. Antagal na rin. Sintagal na rin siguro ng hindi ko pagkakaroon ng relationship.” Tinitigan ko siya nang diretso. “I haven’t done this in a long time and I am not anymore sure if I am doing this right. But you are different… special. I want to take my chances again… with you. I don’t even know how to say these things anymore… but I know you understand.”

Dahan-dahang sumilay ang ngiti sa kanyang mga labi, gayundin ang tenderness sa kanyang mga mata. “Naiintindihan ko…”

Pinatay niya muna ang kanyang sigarilyo bago muling humarap sa akin.

“Look, maaaring two months ago lang ang last relationship ko but it doesn’t make any difference,” ang sabi niya. “Nasaktan din ako. Nadalà. Ayoko na rin sana. Pero dumating ka. Unexpectedly. At hindi ko rin inaasahan na makakaramdam ako nang ganito.”

Ako naman ang napangiti. Pero hindi ako nagsalita. Hinayaan ko siyang magpatuloy.

“Pagod na rin ako. Gusto ko sa relationship, ‘yung totoo… ‘yung magtatagal. If you’re willing to take that chance, I want to prove it to you.”

Saglit na katahimikan. Nilunod niyon ang iba pang mga salitang mahirap bigkasin. Subalit sa katahimikang iyon ay natagpuan din namin ang kahulugan ng mga ibig naming sabihin.

I took another sip sa Coke na hawak ko. “Ayoko nang masaktan,” ang sabi ko.

Kinuha niya ang baso sa kamay ko. Nag-sip din siya. “Hindi ka na masasaktang muli. Pangako.”

Ginagap niya ang aking kamay. Napatingin sa amin ang guwardiya na nasa di-kalayuan. Pero hindi na namin iyon pansin.

Muli kaming pumasok sa mall at naglakad-lakad. Nakaakbay siya sa akin. I could feel him so close… so warm.

Huminga ako nang malalim. Nalanghap ko ang kanyang cologne. It was very comforting, parang haplos sa puso.

I looked at him and he smiled at me. Naroroon pa rin ang tenderness sa kanyang mga titig.

Ngumiti rin ako at kumapit sa kanyang baywang.

I have decided to let go of myself. Susubukan kong muli.

3 Years Na!

Ngayong araw na ito ang ikatlong anibersaryo ng blog ko.

Hindi ko akalain na aabutin ako nang ganito. Noong simulan ko ito, hindi ko pinlano na magtagal. Basta gusto ko lang magkuwento.

Tapos nadiskubre ko, ang dami ko palang kuwento… na masaya pala ang mag-share… na masarap pala ang magsulat… na binabasa pala ako.

At hayun, ginanahan ako at nagtuluy-tuloy na. Hanggang sa masyado na akong nalibang at bago ko namalayan, tatlong taon na ang lumipas.

***

Sa pagdiriwang na ito, muli ko kayong pinasasalamatan, mga mahal kong kaibigan, mambabasa at tagasubaybay.

Kung nagtagal man ang blog na ito, iyon ay dahil na-inspire ninyo ako na magkuwento nang magkuwento. At kung naging matagumpay man, iyon ay dahil naging interesado kayo at “pinakinggan” ako.

Maraming salamat sa inyong pakikibahagi sa mga kuwento ng buhay ko.

***

Three years ago, my journey began…

At ako ay magpapatuloy basta’t samahan n’yo lang ako.

Plantation Resort 11

“Dito ko rin kayo nakita noon ni Leandro,” ang sabi ni Alberto.

Hupa na ang init at magkatabi silang nakahiga sa malapad na bato, kapwa hapo.

Hindi tuminag si Miguelito at hindi rin tumugon.

“Higit pa ba sa nakita ko ang itinuro niya sa’yo?” ang kanyang tanong.

Tumingin sa kanya si Miguelito, mataman, bago nagsalita.

“Oo,” ang sagot na pumukaw sa kuryusidad niya.

Siya naman ang napatingin dito.

“May ipagtatapat ako sa’yo,” ang sabi pa ni Miguelito.

Nanatili siyang tahimik at nakikinig.

“Nagkaroon kami ng ugnayan ni Leandro.”

Hindi siya nagulat subalit nakadama ng panibugho. Hinayaan niyang magpatuloy si Miguelito.

“Noong makita mo kami sa batuhang ito, iyon ang naging simula. Akala ko, laro-laro lang iyon subalit pagbalik namin sa Maynila, nagpatuloy iyon. At hindi nanatiling ganoon.”

Patuloy siyang nakikinig.

“Marami siyang itinuro sa akin. Maraming ginawa. At ako ay naging masunurin at mapagpaubaya. Naging madalas ang aming pagtatalik. Hanggang sa dumating ang panahon na inakala kong kami na.”

Patuloy ang paggapang ng panibugho sa puso ni Alberto at hindi niya ito mapigil.

“Subalit nagkamali ako.”

“Bakit… ano’ng nangyari?” Hindi niya rin mapigil ang kanyang kuryusidad sa kabila ng panibugho.

“Nagkolehiyo siya – dalawang taon ang tanda niya sa akin – at nakilala niya si Henry, kapwa niya manlalaro sa soccer team. Dumalang ang aming pagkikita at nagsimula siyang manlamig.”

Bumangon si Miguelito at naupo. Gayundin ang kanyang ginawa, titig na titig siya rito, puno ng antisipasyon sa karugtong ng kuwento.

Saglit na patlang bago muling nagpatuloy ito.

“Isang araw, ipinagpasya kong siya ay kausapin. Dahil iisa pa rin ang unibersidad na pinapasukan namin, naghintay ako pagkatapos ng kanilang laro. Subalit nakalabas na ng locker room ang lahat ng players, wala pa rin siya. At si Henry.”

Binulabog sila ng biglaang paglipad ng mga ibon at mga kaluskos sa halamanan. Napasulyap sila sa lugar na pinanggalingan niyon. Subalit dahil sa pinag-uusapan, hindi na nila pinagkaabalahang siyasatin pa iyon at binalewala na lamang.

“Pinuntahan ko sila sa locker room. Pumasok ako nang dahan-dahan. Hindi ko alam kung bakit kinakabahan ako. Siguro dahil natatakot ako sa maaari kong matuklasan.

“Tahimik sa loob. Ingat na ingat akong huwag lumikha ng ingay. Hinanap ko siya… sila ni Henry… sa likod ng mga hilera ng lockers. Wala sila. Wala ring ibang tao roon.

“Lalabas na sana ako nang marinig ko ang lagaslas ng tubig sa shower. Tinungo ko ang pinanggagalingan niyon. At sa nakaawang na pinto ng cubicle, sumilip ako.

“Nakita ko sila. Sina Leandro at Henry… hubo’t hubad… dinadaluyan ng tubig ang mga katawan. May ginagawa si Leandro kay Henry… katulad ng ginagawa niya sa akin.

“Hindi ako nagulat. Siguro dahil may kutob na ako na iyon ang aking madaratnan. Sa halip, pinanood ko sila. Wala silang kamalay-malay.

“Maya-maya, umalis na ako. Humihingal ako nang makalabas. Hindi dahil sa aking natuklasan kundi dahil sa kakaibang damdaming hatid ng aking nasaksihan.

“Gayunpaman, hindi ako tuluyang umalis. Tumayo ako sa di-kalayuan. Hinintay ko ang kanilang paglabas. May gusto akong tiyakin. Dahil habang pinagmamasdan ko silang nagtatalik, may isang bagay akong napansin.”

Napakunot-noo si Alberto. “Ano ‘yun?”

“Na malaki ang pagkakahawig ni Henry sa’yo. Na magkamukha kayo!”

“Ha?”

Nagpatuloy si Miguelito. “Hindi nagtagal, lumabas na rin sila. Nag-uusap at nagtatawanan pa. Parang walang nangyari. At habang naglalakad sila papalapit sa kinaroroonan ko – hindi nila alam na nakamasid ako dahil nakakubli ako – napatunayan ko na hindi ako nagkamali ng tingin. Magkahawig nga kayo ni Henry. Sa mata, sa ilong, sa ngiti. Pati sa kulay at sa kilos. Kung pagtatabihin kayo, mapagkakamalan kayong magkapatid.”

Nakikinig lang si Alberto, aliw sa bahaging iyon ng kuwento.

“Kinumpronta ko si Leandro – nakaalis na noon si Henry – at hindi niya itinanggi na may namamagitan sa kanila.

“Binanggit ko ang napansin kong pagkakahawig ni Henry sa’yo. Napansin mo rin pala, ang kanyang sagot.

“At nagulat ako sa sumunod niyang sinabi. Na kaya niya nagustuhan si Henry ay dahil kahawig mo siya!”

“Ano?”

“Inamin niya sa akin na unang kita niya sa’yo, nagkagusto na siya. Itinanggi niya iyon sa kanyang sarili, kaya binully-bully ka niya. Tinukso ng bakla. Pero ang totoo, sarili niya ang kanyang tinutukso dahil hindi niya iyon matanggap. Selos din siya sa nakita niyang pagiging malapit natin sa isa’t isa.

“Hindi nawala ang pagtingin niya sa’yo kahit nakabalik na kami ng Maynila. At dahil ako ang naroroon, sa akin niya ibinaling iyon. Sa akin niya ginawa ang mga bagay na gusto niyang gawin sa’yo. Sinubukan niya akong mahalin na katulad ng kung paano ka niya mamahalin. Hanggang sa dumating nga sa buhay niya si Henry.

“Si Henry ang naging tugon sa pagkahumaling niya sa’yo. Kay Henry niya natagpuan ang katauhan mo na hindi niya nahanap sa akin.”

Si Leandro, nahumaling sa kanya? Hindi makapaniwala si Alberto.

“Nakipaghiwalay siya sa akin kahit wala kaming pormal na relasyon. Mahal niya na si Henry at hindi niya ako mahal. Hinanap ko ang masaktan subalit hindi ko iyon naramdaman.”

Saglit na tumigil si Miguelito, inapuhap ng tingin si Alberto bago nagpatuloy.

“Nang makita ko si Henry, may biglang ipinaalala sa akin ang pagkakahawig niya sa’yo… at nagkaroon ako ng realisasyon.

“Na hindi ko rin mahal si Leandro… na ginawa ko rin siyang substitute.

“Dahil pareho kami… na ang minamahal ay ang kahawig ni Henry. Ikaw yun, Alberto. Na nakalimot man ako, nanatili sa aking puso.”

Hindi makapagsalita si Alberto.

“Mula pagkabata, ikaw na ang minahal ko. Patawarin mo ako kung naligaw muna ako bago ko muling natutunan ang landas pabalik sa’yo.”

Ang bilis ng tibok ng puso niya, para siyang hindi makahinga.

“Mahal kita, Alberto. Mahal mo rin ba ako?”

Gumaralgal man ang tinig, tiyak pa rin ang kanyang sagot. “Oo. Noon pa man. Hanggang ngayon.”

Ngumiti si Miguelito, titig na titig sa kanya. “Ako rin, Alberto. Ako rin,” ang bulong.

At pagkatapos ay niyakap siya nito.

Nagtagpo ang kanilang mga labi.

At muli silang idinuyan ng nag-uumapaw na kaligayahan.

***

Linggo ng Pagkabuhay, humuhugos ang mga tao sa plantasyon patungong simbahan nang patabihin sila ng mga busina ng kotse ni Don Miguel.

Dahan-dahan itong humawi sa gitna ng daan at nakita ni Alberto na sakay nito sina Don Miguel at Miguelito na sa simbahan din ang tungo.

Kaagad siyang nakita ni Miguelito at kinawayan.

Kumaway din siya, nakangiti. Masayang-masaya siya na makita ito dahil may unawaan na nga sila. Subalit pinigil niya ang mga kilos dahil baka makahalata ang kanyang ina na kasama niyang naglalakad.

Napakarami ng mga taong nagtungo sa simbahan upang saksihan ang Salubong. Ang Salubong ay ang pagtatagpo ng mga imahen ng nagluluksang Birheng Maria at ng nabuhay na Hesukristo.

Isang kastilyong gawa sa kahoy ang itinayo sa bakuran ng simbahan. May mataas na silong at butas sa sahig na kung saan doon ibinaba ang mga batang naka-harness at nakasuot-anghel na nag-unahan sa pagtanggal sa belong itim na tumatakip sa mukha ng Birheng Maria upang “ipakita” si Hesukristo.

Mala-pista ang okasyong iyon na kulminasyon ng Mahal na Araw kaya dinadagsa ng mga tao. Kasunod ng Salubong ay ang pagdiriwang ng misa.

Sa loob ng simbahan ay nakahiwalay ang mga may sinasabing tao sa pangkaraniwan. Sa harap, sa mga unang hilera ng upuan, ay naroroon ang mga mayayaman (na kinabibilangan nina Don Miguel at Miguelito) at ang mga opisyal ng kanilang bayan. Ang mga ordinaryong mamamayan ay nasa likod, nagsisiksikan, nakatayo, naiinitan.

Habang nagaganap ang misa, hindi iyon pansin ni Alberto – ang agwat ng mga mayayaman at mahihirap – na kung tutuusin ay agwat din nila ni Miguelito. Wala iyong kabuluhan sa kanya basta't nagmamahalan sila.

At kung mayroon man siyang ipinagdarasal, iyon ay ang huwag na silang magkahiwalay pa. Kahit kailan. Kung maaari lang. Sana.

(Itutuloy)

Part 12