Pista sa karatig-bayan. At dahil kaibigan ni Don Miguel ang alkalde, hindi niya natanggihan ang imbitasyon nito.
Buong pamilya sana silang dadalo subalit nagdahilan si Miguelito na masakit ang kanyang ulo. Kaya nang umalis sina Don Miguel, Doña Anastasia at Isabel, naiwan siya.
Pero ang totoo, wala naman siyang sakit. Ayaw niya lang pumunta dahil mababagot lang siya. Ayaw niya ring makihalubilo sa mga taong hindi niya kilala.
Nagkulong siya sa kuwarto at nagpaakyat ng pagkain at juice. Ipinatawag niya rin si Alberto.
“May sakit ka raw?” ang bungad ni Alberto pagkapasok. Iginala niya ang paningin sa kabuuan ng silid. Iyon ang kauna-unahang pagkakataong nakaakyat siya roon at nasilayan ang loob. Wala ang inaasahan niyang karangyaan, maliban sa mga antigong kasangkapan. Marahil dahil silid iyon ng lalaki. Subalit maayos at napakakumportable ng kabuuan niyon.
“Wala, nagkunwari lang ako,” ang sagot ni Miguelito. “Halika, dito ka,” sabay muwestra sa tabi ng kamang kinauupuan niya.
Pag-upo ni Alberto, nadama niya ang lambot ng kama. Kaagad niyang naisip, ano kaya ang pakiramdam niyon kapag hinigaan?
“Bakit hindi ka sumama sa pista?” ang tanong niya kay Miguelito habang umuuga-uga sa kutson.
“Hindi rin ako mag-e-enjoy doon,” ang sagot.
“Maraming masasarap na pagkain doon.”
“Masasarap din naman ang mga pagkain na iniluluto ng Nanay mo.”
Napangiti si Alberto sa narinig na papuri sa ina. “Sabagay.”
“At saka mula nang dumating si Isabel, ang tagal na rin nating hindi nagkakasama na tayo lang. Ngayong wala sila, maaari tayong magkasarilinan.”
Nadagdagan ang ngiti ni Alberto. “At ano naman ang iyong naiisip gawin?”
Napangiti na rin si Miguelito. “Marami.”
“Katulad ng…?”
“Katulad ng mga sikretong ginagawa natin kapag tayong dalawa lang.”
“Nandito tayo sa bahay n’yo, baka mahuli tayo.”
“Wala nga sina Papa. At walang tagapagsilbi na mangangahas pumasok dito nang hindi ko ipinapatawag.”
“Pero alam nilang naririto ako… sa silid mo.”
“E ano naman? Walang mag-iisip sa kanila na may ginagawa tayo nang higit sa ginagawa ng magkaibigan.”
At bago pa siya makapaghayag ng karagdagang pangamba, pinatahimik na si Alberto ng mga labi ni Miguelito na kaagad dumampi sa mga labi niya.
Nagdumiin iyon na malugod niyang tinanggap. Ilang sandali pa ay nagsalitan na sila sa pagngabngab. Nagpalitan sa pagsipsip, pagkatas at paglasap sa tamis ng kanilang mga bibig.
Bago pa sila tuluyang magrikit, bumitiw si Miguelito. “Sandali,” ang sabi. “May ipakikita ako sa’yo…”
May kabiguan man sa pagkakatigil, nanaig ang kuryusidad ni Alberto na malaman kung ano iyon.
Mula sa ilalim ng kutson ng kama ay may hinugot si Miguelito. Isang luma at gusut-gusot na magasin.
Macho, ang sabi sa cover. Napamulagat si Alberto sa hubad na lalaking nakalarawan doon.
“Saan galing ‘yan?” ang kanyang tanong.
“Kay Leandro. Binili niya sa Quiapo.”
Kaagad niyang binuklat iyon. Higit na nanlaki ang kanyang mga mata dahil sa mas bulgar na nilalaman niyon. Mga mestisong lalaki, pulos guwapo, nakahubad at walang pakundangang nakabuyangyang. Pagkatitikas hindi lamang ng mga katawan kundi pati ng mga ari. First time niyang makakita nang ganoon at naalinsanganan siya sa excitement.
“May sorpresa pa ako sa’yo,” ang sabi ni Miguelito kapagkuwan.
Saglit na naudlot ang kanyang pagpipista sa mga larawan.
Mula sa ilalim ng kama ay inilabas ni Miguelito ang isang bote. Kahit walang etiketa, alam na ni Alberto kung ano ang laman niyon. Lambanog. Sa itsura at kulay, hindi siya maaaring magkamali.
“Saan mo kinuha ‘yan?” ang tanong niya kay Miguelito.
“Ipinapuslit ko kay Temyong,” ang sagot.
“Iinom tayo?”
“Bakit hindi?”
“Baka malasing tayo.”
“Konti lang. Mas masarap tumingin sa magasin habang umiinom. At mas masarap ding mag-ano kapag nakainom.”
“Anong mag-ano?”
“Alam mo na ‘yun.” Naroroon ang kapilyuhan sa mga mata ni Miguelito habang nakatingin at nakangiti sa kanya.
Muli siyang napangiti dahil nagmamaang-maangan lang naman siya na hindi naiintindihan ang ibig sabihin ng
ano.
Kinuha ni Miguelito ang baso ng ininom niyang juice at nagsalin ng lambanog. Siya ang unang tumikim.
Napangiwi siya pagkaraang uminom ng kaunti. At pagkatapos ay iniabot kay Alberto ang baso.
Uminom si Alberto at napangiwi rin. Gumuhit sa kanyang lalamunan ang matapang na ispiritu ng alak at siya ay nasamid.
Subalit kinalaunan, sa pagpapalit-palit nila sa pagsimsim ay nagsimula na nilang makasanayan ang lasa nito, sabay sa higit na pag-iinit ng kanilang pakiramdam na bukod sa alak ay dulot din ng magasin na kanilang binubuklat.
Sa mga huling pahina niyon ay naroroon ang mga larawan ng dalawang lalaking nagtatalik. May mga posisyon itong hindi pa nila nasusubukang gawin.
Lasing na sila at libog. Kung kaya ang mga sumunod nilang kilos ay idinikta na ng kanilang maulap na isip at pagnanasa ng katawan.
Hinubaran nila ang isa’t isa. Walang itinira kahit isang saplot. Naghalikan muna sila at nagyakap, naghawakan ng maseselang bahagi, tapos nahiga. Nadama rin ni Alberto ang kutson sa kanyang likod. At nang siya ay paibabawan ni Miguelito at paghahalikan sa iba’t ibang dako ng kanyang katawan, hindi lang lambot kundi pagduruyan ang kanyang naramdaman.
Ginaya nila ang nasa magasin. At dahil bago iyon sa kanilang karanasan, bukod pa sa pagpapatalas ng alak sa kanilang pandama, nalasap nila ang kakaibang sarap at nakamit ang walang kahulilip na ligaya.
Makalawa silang umabot sa rurok at tatatlo pa sana kung hindi lang sila hapong-hapo na.
At dahil sa pagkasaid ng lakas at tuluyang pagkalasing, nakatulog silang magkayakap, magkadaop ang mga kaselanan na hindi pa rin humuhupa ang pag-uumigting.
***
Bandang hapon, dumating sina Don Miguel, Doña Anastasia at Isabel. Nadatnan nila sa balkonahe si Mang Berting.
“O Berting, ano’t naririto ka?” ang tanong ni Don Miguel pagkababa ng kotse.
“Sadyang hinihintay ko po kayo, Don Miguel,” ang sagot ni Berting. “May nais po sana akong ikonsulta sa inyo tungkol sa pagdaragdag ng mga punla at pataba sa nalalapit na pagtatanim.”
“Ganoon ba? Sige, maupo ka at pag-usapan natin.”
Si Isabel ay tumungo sa hardin at hinagilap si Temyong.
“Ipamitas mo ako ng mga rosas para sa aking silid,” ang kanyang utos. “Ang gusto ko sana ay iyong mga pabukadkad pa lamang.”
“Opo, Señorita,” ang sagot ni Temyong na kaagad umiwas ng tingin.
Si Doña Anastasia naman ay tumuloy na sa loob ng bahay. Inaalala niya si Miguelito at gusto niyang alamin ang kalagayan nito.
Binati siya ng mga katulong na kinabibilangan ni Aling Rosa pagbungad niya sa salas.
“Rosa,” ang kanyang sabi. “Ipagpaakyat mo ako ng tsaang maiinom.”
“Opo, Señora.”
“Siyanga pala, kumusta si Miguelito?”
“Maayos naman po. Nagpapahinga sa kanyang silid. Naroroon po si Alberto, ang aking anak. Ipinatawag po ni Señorito upang siya ay samahan.”
Napataas ang isang kilay ni Doña Anastasia. Sa loob-loob niya, bakit pinapasok ni Miguelito sa kanyang silid ang anak ng muchacha?
Nagmamadali siyang umakyat sa hagdan. At sa halip na pumasok sa silid nilang mag-asawa, dumiretso siya sa dulo ng pasilyo na kung saan naroroon ang silid ni Miguelito.
Huminto siya sa tapat ng pinto at kumatok.
“Miguelito?” ang tawag niya.
Walang tugon.
Muli siyang kumatok at tumawag.
“Miguelito?”
Tahimik pa rin sa loob.
Hindi mawari ni Doña Anastasia kung bakit kinakabahan siya, kung bakit biglang-bigla ay nagkaroon siya ng pangamba.
Hinawakan niya ang seradura at sinubukang pihitin iyon. Hindi naka-lock. Dahan-dahan niyang itinulak ang pinto.
At siya ay nagitla sa kanyang nabungaran.
Ang tahimik na hapon ay binulabog ng kanyang malakas na palahaw.
(Itutuloy)
Part 14
