Panandalian

“Tayo na ba?”

Tumingin siya sa akin. “Kailangan mo pa bang itanong?”

Hindi ako nakasagot. Sinalubong ko ang kanyang mga mata.

“Ano pa ba ang ibig sabihin ng ginagawa natin?” ang sabi niya. We have been seeing each other for a month now after meeting in a club.

“I just want to know,” ang sabi ko. May nararamdaman na kasi ako. At kung wala rin lang kaming patutunguhan, balak ko nang tumigil bago pa maging mahirap.

“Akala ko, nagkakaintindihan na tayo. Na tayo na. Matagal na.”

Lumukso ang aking puso. “Akala ko kasi, nagde-date lang tayo.”

“Pero nagse-sex na tayo, di ba?”

“Maaari rin naman kasing nagse-sex tayo pero walang ibig sabihin.”

“Sa akin hindi. Dahil hindi ako makikipag-sex kung walang feelings.”

Napangiti na lamang ako.

Ngumiti rin siya at inakbayan ako. “Basta tandaan mo, mula ngayon, may boyfriend ka na. Kaya huwag ka nang makikipagkita sa iba.”

“Oo naman,” ang sagot ko. I couldn’t be happier.

***

Bliss. For the next two weeks.

Mula nang magkalinawan sa status namin, higit siyang naging maalaga. At mapagmahal.

Panay ang text niya. Updated ako kung nasaan siya, kung ano ang ginagawa niya. Panay din ang paalala niya na kumain ako sa oras, huwag masyadong magpapagod, etc. Naging expressive din siya – I love you, iniisip kita, I miss you.

Naging mas madalas din ang aming pagkikita. At sa bawat pagkakataon ay lagi kaming puno ng saya. Laging memorable ang aming bawat pagsasama.

Ipinakilala ko siya sa mga friends ko at nag-click siya sa mga ito.

Wala na akong mahihiling pa. It seemed na natagpuan ko sa kanya ang perfect boyfriend na matagal ko nang hinahanap.

Isang araw, may nabanggit siyang problema tungkol sa kanyang tinutuluyan. Nangungupahan lang kasi siya at nitong mga huling araw, may friction daw sila ng kanyang roommate. Hindi sila nag-uusap at nagpapansinan.

“Bakit,” ang tanong ko. “Ano’ng pinagmulan?”

He shrugged. “Wala. Nagkakainisan lang.”

Lumala iyon nang lumala. Hanggang sa nakita kong apektado na siya.

“Bad trip talaga dito sa bahay,” ang text niya sa akin isang hapong kauuwi niya lang.

“Bakit?”

“Pagdating ko, nakahiwalay ang mga gamit ko.”

“Bakit ginawa ‘yan ng roommate mo?”

“Hindi ko alam. Siguro, pinapalayas niya na ako.”

“Bakit hindi kayo mag-usap?”

“Sinubukan kong kausapin, hindi ako pinansin. Lalabas muna ako. Nag-iinit ang ulo ko.”

“Saan ka pupunta?”

“Kahit saan.”

Nag-worry ako. “Gusto mo magkita tayo?”

“Huwag na. I’ll be fine. Uuwi din ako maya-maya. Kapag nakaalis na siya.”

The next day, may bagong issue na naman sila.

“Dapat yata, lumipat ka na lang ng tirahan,” ang sabi ko. “Hindi healthy na lagi kang naiinis pag-uwi mo.”

“Oo nga.”

“Gusto mo, tulungan kitang maghanap ng malilipatan?”

“Sige. Kapag hindi ko na talaga matiis, sasabihan kita.”

Subalit hindi na iyon nangyari. Dahil nang sumunod kaming magkita, ang sabi niya, nagkaayos na sila ng roommate niya.

“Nag-usap na kami at na-solve na ang problema.”

“Ano ba kasi ang naging problema ninyo?” ang tanong ko.

“Huwag na nating pag-usapan,” ang sagot niya. “Hindi na iyon mahalaga.”

***

The following week, may napansin ako. Nabawasan ang mga text niya sa akin.

Inisip ko na lang, baka busy. Ang mahalaga, nagte-text pa rin siya.

Kaya lang nakakapanibago. Dahil kung dati-rati, umaga pa lang, ang dami niya nang text sa akin, ngayon, hapon na ako nakakatanggap ng text mula sa kanya. At sa mga pagkakataong nag-“I miss you” ako, hindi ako nakatanggap ng sagot na “I miss you too”.

Nagkaroon ako ng pagtataka pero pilit ko pa ring binalewala iyon at hindi binigyan ng kahulugan.

Pagsapit ng Sabado na araw ng aming pagkikita, kumpiyansa akong nag-text sa kanya: “What time will I see you later?”

Patlang.

Nag-resend ako.

Saka lang siya sumagot. “I am sorry, hindi muna tayo pwedeng magkita ngayon.”

“Ha? Bakit?”

“Uuwi kasi ako ng Laguna.”

“Biglaan?”

“Oo.”

Gusto kong itanong kung bakit hindi niya iyon binanggit sa akin earlier pero ipinagpasya kong manahimik. Isang maiksing “ok” na lamang ang aking naging tugon.

Pero napag-isip ako. Una, dumalang ang text niya. Pagkatapos, hindi kami pwedeng magkita ngayon.

Hindi ko napigilan, tinext ko uli siya. “May problema ba?”

“Wala,” ang sagot niya.

Hindi ako nakuntento. Nag-follow up ako. “May nabago na ba?”

“Saan?”

“Sa ating dalawa.”

Hindi siya nag-reply.

***

Sa kabila ng mga pagtatanong at pagdududa, ipinagpasya kong manahimik at huwag nang mangulit. Hihintayin ko na lamang ang tamang pagkakataon upang kami ay makapag-usap at saka ako hihingi ng paliwanag.

Subalit hindi ko na kinailangang maghintay nang matagal. Dahil nang gabi ring iyon, may natanggap akong sagot. Hindi nanggaling sa kanya, kundi sa isang kaibigan.

“Break na ba kayo ng jowa mo?” ang text ng friend ko.

“Hindi,” ang sagot ko.

“Bakit ganoon?”

“Anong bakit ganoon?”

“Nandito kasi kami ngayon ng jowa ko sa Greenbelt.”

“O ngayon?”

“Nakita ko ang jowa mo. May kasamang iba. Sweet sila.”

Parang bigla akong nag-shut down.

Hindi muna tayo pwedeng magkita ngayon. Uuwi kasi ako ng Laguna.

Matagal bago ako naka-recover. At ang sakit-sakit ng aking dibdib.

***

Monday, hinintay ko ang text niya subalit wala akong natanggap kahit isa.

Tuesday… Wednesday… wala pa rin. Sabi nga, may ibig sabihin ang silence. At hindi pa ba malinaw ang ibig niyang sabihin? Pinairal ko ang pride ko kaya hindi ko rin siya tinext.

By Thursday, tanggap ko na. Wala na kami. Hindi pa ba obvious?

Masakit. Pero ayaw kong maghabol at magmukhang kawawa. So be it, kung hanggang dito na lang kami. Titiisin ko na lang at pipilitin kong mag-move on.

Kaya nang sumapit ang Sabado, hindi ako nagdalawang-isip sa imbitasyon ng mga kaibigan ko. Sumama ako sa gimik. Kailangan kong malibang at makalimot.

Subalit naganap ang hindi inaasahan. Sa club na kung saan kami nagkakilala, muling nagkrus ang aming mga landas.

Nang magkatinginan kami, akala ko, iiwas siya. Pero nilapitan niya ako.

Alam ko, puno ng hinanakit ang mga mata ko habang nakaharap sa kanya.

Nang hawakan niya ako sa braso, nanghina ako. At nang akayin niya ako palabas, parang gustong bumigay ng mga tuhod ko.

***

“Wala na ba tayo?” ang tanong ko. Nangangalahati na ang bote ng iniinom naming beer.

“I am sorry,” ang sagot niya.

“Sagutin mo ako nang diretso.”

“Hayaan mo muna akong magpaliwanag.”

Ayoko na sana ng paligoy-ligoy, pero dahil gusto kong malaman ang totoo, binigyan ko siya ng pagkakataon.

“Alam mo naman na nang magkakilala tayo, kaka-break ko lang, di ba? Sinabi ko ‘yun sa’yo.”

Tumango ako.

“Nang magkakilala tayo, naging masaya ako. Nahulog ang loob ko sa’yo. Kaya nga nang tinanong mo ako kung tayo na, sabi ko, oo.”

Nakikinig lang ako.

“Sorry, nagkamali ako.”

“Nagkamali?” Hindi ko napigilan ang mag-react.

Bumuntonghininga muna siya bago sumagot. “Akala ko, nakahanda na akong mag-move on. Pero mahal ko pa pala ang ex ko.”

Tumimo iyon sa aking puso. “At ako, hindi mo ako mahal?”

“Minahal kita.” Past tense. Na-take note ko iyon.

“Ok, so wala na tayo?” Nagpakatatag ako.

“Nagkabalikan na kami.”

Higit na naging masidhi ang kirot sa aking puso. Parang gusto kong maiyak pero pinigil ko.

“May dapat kang malaman.”

“Ano ‘yun?”

“Ang ex ko at ang roommate ko ay iisa.”

Stunned ako.

“Matagal na kaming live-in. Ang hirap nang mag-break kami. Tinangka kong umalis sa bahay pero pinigilan niya ako. Hindi ko inakala na sa aming pag-uusap, magkakabalikan kami. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa’yo kaya nanahimik muna ako.”

Nagsisikip man ang dibdib, nagpakahinahon ako. Hindi ko hinayaang kumawala ang emosyon ko. Ayokong makita niya akong distraught.

Muli naming ipinagpatuloy ang pag-inom. At nang maubos ang beer, muli siyang nagsalita.

“Halika, ihahatid na kita sa loob.”

“Huwag na. Mauna ka na.”

“Uuwi na ako. Sandali lang ang paalam ko sa kanya.”

“Sige. Iwan mo na muna ako rito.”

Akmang hahalik siya sa akin subalit pinigilan ko siya.

“Don’t make it harder for me,” ang sabi ko.

Mataman niya akong tinitigan. Tumayo siya at tumalikod.

Nagsindi ako ng sigarilyo.

Hindi ko alam kung dahil sa usok, pero nanlalabo ang mga mata ko habang pinagmamasdan ko ang kanyang paglayo.